Όταν ο Ουρανός «έπεσε στο κεφάλι» του Καποδίστρια που μαχόταν στην Λευκάδα και στο Κεφάλι των Φιλογενών της Επτανήσου που περίμεναν την απελευθέρωση της Ελλάδος από τον Τουρκικό Ζυγό

Στις 7 Ιουλίου 1807 υπογράφηκε   

η καταστροφική για τους Φιλογενείς συνθήκη του Τιλσίτ που πήγε την Ελληνική Υπόθεση δέκα χρόνια πίσω

 Στις 25 Ιουνίου/7 Ιουλίου, του 1807 στο Τιλσίτ, υπογράφηκε μεταξύ των πληρεξούσιων αντιπροσώπων των Αυτοκρατόρων, Ναπολέοντα Α΄ της Γαλλίας και του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας η Γαλλο-Ρωσική συνθήκη , με την οποία καταργείτο το πρώτο Ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος της Επτανήσου, το Δημιούργημα των Υψηλαντών και των Καποδίστρια. 

Εκ μέρους του Ναπολέοντα υπέγραψε ο Ταλλεϋράνδος, και από την ρωσική πλευρά οι Πρίγκιπες Αλέξανδρος Κουνάκιν και ο Ντμήτρη Λομπάνοφ-Ροστόβσκυ. 

Όταν ο Καποδίστριας οργάνωνε το παλλαϊκό πανηγύρι της «Νίκης», στην Λεύκαδα μια εβδομάδα πρίν, στις 18/30 Ιουνίου, δεν ήξερε ότι ο ρωσικός στρατός, υπό τον Γερμανό στρατηγό Λέβιν Άουγκουστ φον Μπένιγκσεν, είχε νικηθεί από τους Γάλλους, 43 χιλιόμετρα νοτίως του Καλίνινγκραντ, στη μάχη του Φρίντλαντ, (14/26 Ιουνίου 1807), ούτε ότι η Γερουσία της Επτανήσου, είχε κηρύξει εντελώς ανεξηγητα και ξαφνικά τον πόλεμο στη Γαλλία, την προηγουμένη 17η/29η Ιουνίου. 

 Η ήττα των Ρώσων στο Φρίντλαντ, οδήγησε στην υπογραφή της συνθήκης του Τιλσίτ, (σημερινό Sovetsk στην περιοχή του Καλίνινγκραντ ), σε μια σχεδία στο μέσον του ποταμού Νιέμαν. 

 Η συμφωνία του Τιλσίτ, ήταν καταστροφική για τους Φιλογενείς και το αναγεννημένο Ελληνικό Έθνος και μέσω της προσωρινής Γαλλικής κατοχής οδήγησε τα Επτάνησα στην μακρά νύχτα της αγγλοκρατίας. 

Η συμφωνία υπήρξε βλαπτική και για τους Σέρβους και για τις ηγεμονίες της Βλαχομπογαδανίας. 

Η Γαλλο-Ρωσική συνθήκη του Τιλσίτ είχε δυο μυστικά άρθρα. Σύμφωνα με το πρώτο, η Βεσσαραβία, η Μολδαβία, η Βλαχία και η βόρεια Βουλγαρία, θα περιέρχονταν στη Ρωσία. 

Η Βοσνία και η Σερβία και οι περιοχές μέχρι και τη Θεσσαλονίκη θα περιέρχονταν στην Αυστρία. 

Η δε Αλβανία, η Θεσσαλία, η Πελοπόννησος και Κρήτη στη Γαλλία. Το δεύτερο άρθρο όριζε: "

Η Α.Μ. ο αυτοκράτωρ Ναπολέων... ως απόλυτος κτήτωρ και κυρίαρχος θα κατέχει τας επτά Ιονίους Νήσους". 

 Η Επτάνησος όμως ήταν ανεξάρτητο και αναγνωρισμένο διεθνώς Κράτος. 

Με την υπογραφή στις 23 Μαΐου 1802 της Συνθήκης της Αμιένης, η Επτάνησος Πολιτεία αναγνωρίστηκε από την Γαλλία , την Βαταβική Δημοκρατία, (Ολλανδία), και τους Βασιλείς της Αγγλίας και Ισπανίας, σύμφωνα με τη Σύμβαση Κωνσταντινούπολης (1800).

 Η παραχώρηση των Επτά Νήσων από τον Τσάρο στον Ναπολέοντα, δεν θα ήταν εφικτή, εάν η Επτάνησος Πολιτεία δεν είχε κηρύξει στις 17/29 Ιουνίου 1807. τον Πόλεμο στη Γαλλία. 

Ήταν πράξη της εσχάτης προδοσίας η απόφαση της Γερουσίας να κηρύξει τον Πόλεμο στην Γαλλία, αλλά όχι στην Τουρκία. 

Ως εμπόλεμη η Επτάννησος μπορούσε να ενταχθεί στην συνθήκη του Τιλσίτ

 Για το ζήτημα αυτό άλλωστε παραιτήθηκε ο Καποδίστριας. 

Στις τις πρώτες σελίδες του υπομνήματος του προς τον Τσάρο Νικόλαο, ο Καποδίστριας, το 1826, εξέφραζε διπλωματικά , την αποδοκιμασία του για το « ξεπούλημα» των Ιονίων νήσων, την «ανατροπή που κατέπνιξε την Ιόνιο πολιτεία στα σπάργανα», και σημείωνε ότι η συνθήκη του Τιλσίτ, κλόνισε την πίστη των Ελλήνων στην Ρωσική προστασία.