Οι αγκυλωμένες συνειδήσεις

Είναι απίστευτο και παράλληλα εξοργιστικό το πώς αυτό το κατά τα άλλα, ελλειποβαρές τρίγωνο κυβέρνηση –καναλάρχες -δημοσιογράφοι ,λειτούργησε και λειτουργεί πάντα σε βάρος των τελευταίων πλην μερικών φυσικά φωτεινών εξαιρέσεων οι οποίες υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Απ΄ το 1989 που ο Μητσοτάκης για τους δικούς του πασίγνωστους πια λόγους, υλοποίησε την σατανική ιδέα να στήσει αυτό το οικοδόμημα της ιδιωτικής τηλεόρασης σε γυάλινα πόδια, οι μόνοι που βρίσκονται σε μια διαρκή και αγωνιώδη ομηρία είναι οι δημοσιογράφοι.

Η προσπάθεια των καναλαρχών ήταν φυσικά να πείσουν ένα συγκεκριμένο μέρος της κοινής γνώμης, περί του αντιθέτου. Διατείνονταν ότι ο πραγματικός λόγος που οι κυβερνήσεις από τότε μέχρι σήμερα, δεν έδιναν τις άδειες πανελλαδικής εμβέλειας είναι ο ιδιόμορφος και ιδιότυπος εκβιασμός για την εξασφάλιση της εύνοιάς τους.

Μια προσεκτική όμως διαχρονική ματιά, θα πείσει και τον πιο καχύποπτο, ότι οι μόνοι που συνθλίβονταν και συστηματικά απαξιώνονταν ήταν οι συνάδελφοι που επέλεξαν να κάνουν με αξιοπρέπεια και αντικειμενικότητα την δουλειά τους.

Βρέθηκαν να ξεζουμίζονται στις μηλόπετρες των διαπλεκόμενων οικογενειών που εντελώς τυχαία (!) είναι ακριβώς οι ίδιες από τότε μέχρι σήμερα στον χώρο της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Αυτοί που αρνήθηκαν να παίξουν αυτό το άθλιο και ανθρωποφαγικό παιχνίδι, αναγκάστηκαν να περιφέρονται στα διάφορα ΜΜΕ για να επιβιώσουν. Και όσοι πάλι κατόρθωναν να μένουν το έκαναν με απίστευτες ηθικές και δεοντολογικές εκπτώσεις.Φτάσαμε έτσι στο σημερινό αποκρουστικό φαινόμενο των πρωϊνών και μεσημεριανών ζωνών, που τείνουν να γίνουν ο κανόνας στην ελληνική τηλεόραση.Η πραγματική ενημέρωση για την πολιτική, την κοινωνία, τα ζωτικά εθνικά προβλήματα, την οικολογία, εξοβελίστηκε.

Η αυτονομία της δημοσιογραφίας καταπλακώθηκε.Τώρα γνωρίζουν ότι αυτός ήταν ο στόχος των συγκεκριμένων διαπλεκόμενων οικογενειών στην ιδιωτική τηλεόραση που τη θέλουν χωρίς τους συνειδητοποιημένους δημοσιογράφους αλλά με τα χαριτωμένα και λαμπερά πρόσωπα των lifestyle εκπομπών.

Η βουλιμία όμως των αδυφάγων αυτών επιχειρηματιών ξεπερνάει στις μέρες μας το κατά κοινή ομολογία αναξιοπρεπές πλαίσιο λειτουργίας, που οι ίδιοι δημιούργησαν. Χώρισαν τους δημοσιογράφους σε αρεστούς και μη. Τους ανέδειξαν και τους έκαναν προνομιακούς συνομιλητές, αυτούς φυσικά που ήθελαν και τους βόλευε .

Στη συνέχεια ήρθε ο κατακερματισμός και όπως εγώ θεωρώ –γιατί την γνώρισα από μέσα - η επιχειρηματική δημοσιογραφία. Είναι αυτή που αλλοτρίωσε συνειδήσεις και άνοιξε το δρόμο για τις <<μαύρες >>διαδρομές επιχειρηματιών –πολιτικών με αυτή τη κάστα των δημοσιογράφων, που λερώνουν το χώρο μας. Είχαν φτάσει στο επιδιωκόμενο και αυτό τους αρκούσε. Αν έμεναν όμως εδώ θα είχαν κάνει τη μισή δουλειά. Έπρεπε οικονομικά ,εργασιακά ακόμα και συνδικαλιστικά να αποδυναμώσουν και απαξιώσουν τους υπόλοιπους που δεν θέλησαν να μπουν στο χορό.

‘Ηταν αυτοί που με τον καιρό άρχισαν να γίνονται οι ενοχλητικοί και κατά συνέπεια οι απορριπτέοι.Για όλους αυτούς η απόρριψη ήταν η στυγνή επιλογή.Απότοκος αυτής της επιτηδευμένα αντικοινωνικής επιλογής με τις ύπουλες εκπτώσεις πού επιχειρούνται στα εργασιακά ,με τις μεθοδευμένες και στοχευμένες απολύσεις ,στα συνδικαλιστικά την αλλοίωση του χαρακτήρα και της προοπτικής ΤΣΠΕΑΘ και ΕΔΟΕΑΠ ακριβώς για να είναι ευάλωτοι, απογοητευμένοι και εν τέλει οι παρίες.

Κοινή πεποίθηση είναι πως αυτός ο αμαρτωλός κύκλος πρέπει να κλείσει τώρα. Εδώ, χωρίς περιστροφές και παρεκκλίσεις πρέπει να μπει ο υπεύθυνος και αποφασιστικός ρόλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α.

Γνωριζόμαστε πλέον όλοι τόσο καλά, ώστε μοιάζει με φαρσοκωμωδία η επιχείρηση εξωραϊσμού που γίνεται από συμφέροντα και «πεφωτισμένους» συναδέλφους. Το παιχνίδι παίχτηκε τόσο άγαρμπα, που έχει ήδη δημιουργήσει στρατιές υποψιασμένων.

Έτσι στη νέα διοίκηση της Ε.Σ.Η.Ε.Α. είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθούν οι συνάδελφοι που θα κάνουν τη διαφορά. Χωρίς –όπως ορισμένοι ευτυχώς -τις μάσκες και τα βαρίδια που συνειδητά έβαλαν στα πόδια τους, δεχόμενοι το ρόλο του στροβιλιζόμενου στους ομόκεντρους ,τελικά ,κύκλους της αλλοιλοτροφοδοτούμενης και διαπλεκόμενης φρικτής καθημερινότητας. Χωρίς εγωιστικές και ύποπτες υστεροβουλίες Χωρίς τελικά τις παντοειδείς αγκυλώσεις πού κράτησαν στάσιμη την ΕΣΗΕΑ.

Θανάσης Λουκόπουλος