11 Ιουλίου. Η επέτειος μιας «γενοκτονίας» που δεν έγινε ποτέ

Η Σρεμπρένιτσα, το Άουσβιτς των μουσουλμάνων, και ο Μελιγαλάς 

του Σπύρου Χατζάρα

Η επίθεση του Στρατού των Σερβοβόσνιων κατά του θύλακα της Σρεμπρενίτσα, άρχισε στις 4 Ιουνίου 1995 με αντικειμενικό στόχο την αποκοπή της πόλης Ζέπα Μετά από συνεχείς μάχες με την μουσουλμανική ταξιαρχία της Σρεμπρενίτσα , 
η πόλη είχε περικυκλωθεί στις 9 Ιουλίου και δόθηκε η διαταγή από το Σερβικό Επιτελείο για την κατάληψη της. Οι περισσότεροι Ολλανδοί κυανόκρανοι είχαν ήδη παραδοθεί στους Σέρβους. 

Ο αιμοσταγής διοικητής των μουσουλμάνων Νασίμ Όριτς , είχε ήδη εγκαταλείψει Σρεμπρένιτσα, από τον Μάιο του 1995, και είχε μεταφερθεί με ελικόπτερο των κυανοκράνων, (UNPROFOR ), στην Τούζλα .

 Το πρωί της 10ης Ιουλίου η Σρεμπρενίτσα δεχόταν βομβαρδισμό με όλμους.
 Ο Γάλλος διοικητής της UNPROFOR αντιστράτηγος Κάρεμανς, ζητούσε από το ΝΑΤΟ αεροπορική υποστήριξη που δεν δόθηκε . Το απόγευμα της 10ης Ιουλίου η μουσουλμανική στρατιωτική διοίκηση και οι πολιτικές «αρχές» της αποφάσισαν να δραπετεύσουν και να προσπαθήσουν να διαφύγουν προς την Τούζλα. 

Υπολογίστηκε ότι η πορεία των 55 χιλιομέτρων, πάνω από τα βουνά , θα διαρκούσε 2 ημέρες , και οι άνδρες έλαβαν τα ανάλογα τρόφιμα και νερό. Τα ξημερώματα της 11ης Ιουλίου συγκεντρώθηκαν στα σημεία εκκίνησης , ( στα χωριά Γιάγκλιτσι και Σούνιαροι στους πέριξ της Σρεμπρενίτσα λόφους), περίπου 13000 άνδρες και γυναίκες της 28ης Ταξιαρχίας , (6000 τακτικοί και 7000 έφεδροι) ,μαζί με τους επισήμους της πόλης και τις οικογένειες τους. 

Όταν τα σώματα του Jaglici και του Susnjari ενώθηκαν η φάλαγγα που διέσχιζε το όρος Καμενίτσα είχε μήκος 14-15 χιλιομέτρων. 
Η ελίτ των μουσουλμάνων , η μητέρα και η σύζυγος του Οριτς ήσαν στην προφυλακή.

 Οι Σέρβοι που περίμεναν την παράδοση δεν αντιλήφθησαν την διαφυγή. 
Η πρώτη (τυχαία) σύγκρουση με τους Σέρβους έγινε με την οπισθοφυλακή της φάλαγγας του Susnjari, με περίπου 200 απώλειες. 

Η κατάληψη της την Σρεμπρένιτσα ολοκληρώθηκε το απόγευμα της 11ης Ιουλίου και ως το βράδυ της 11ης Ιουλίου μαζεύτηκαν στο Ποτοτσάρι , που ήταν το στρατόπεδο των Ολλανδών κυανοκράνων, 20.000 -25.000 μουσουλμάνοι από την Σρεμπρένιτσα. 

Όπως δήλωσαν αργότερα στους «ερευνητές» της Χάγης οι «αυτόπτες» , στο Ποτοτσάρι , οι σερβοβόνιοι σκότωσαν στις 12 Ιουλίου, 20 μουσουλμάνους και στις 13 Ιουλίου οι Ολλανδοί κυανόκρανοι κατέγραψαν 5-6 εκτελέσεις. 
Τα περιστατικά αυτά συνδέονται με πράξεις αντεκδίκησης χωρικών από τα γειτονικά σερβικά χωριά που είχαν υποστεί σφαγές από τους άνδρες του Όριτς το 1992. 

Οι Σέρβοι, εντόπισαν την φάλαγγα της 28ης Ταξιαρχίας , πάνω στην Καμενίτσα το απόγευμα της 12ης Ιουλίου, και της επιτέθηκαν με πυροβολικό, με αποτέλεσα να την διασπάσουν. Ο κύριος όγκος της 28ης, πέρασε από την Καμενίτσα στο όρος Ούντρτς. Έπεσε σε ενέδρα των Σέρβων κοντά στο χωριό Σνάγκοβο και πέρασε στο όρος Βέλια Γκλάβα και τελικά έφθασε στις 16 Ιουλίου, μετά από πέντε ημέρες στην Τούζλα.

 Μετά την δολοφονία Σέρβων κατοίκων του Ζβόρνικ, από τους διάσπαρτους άτακτους μουσουλμάνους, που συνέχιζαν την προσπάθεια να φθάσουν στην Τούζλα, το σώμα στρατού του Ζβόρνικ, εξέδωσε στις 18 Ιουλίου, διαταγή ,για την εκτέλεση επι τόπου κάθε μουσουλμάνου άτακτου, που θα έπιαναν ο στρατός και η αστυνομία.

 Στις 4 Αυγούστου 1995, το μουσουλμανικό γενικό επιτελείο ανακοίνωσε ότι από τους 6000 της 28ης έφθασαν στην Τούζλα 3175 και ότι 2628 εθεωρούντο νεκροί. Για τους «Πολιτοφύλακες» την εφεδρεία δεν έδωσαν στοιχεία.

 Πάνω στα βουνά είχε αποκοπεί η οπισθοφυλακή , οι άνδρες της οποίας έμειναν για μέρες στα δάση προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους Σέρβους που τους καταδίωκαν. Πάνω στο βουνό αναμφίβολα έγιναν εκτελέσεις μουσουλμάνων που παραδόθηκαν, όπως εδειξε και ένα βίντεο που βρήκαν οι εισαγγελείς της Χάγης.

 Ο Στρατός για λόγους ασφαλείας εκτέλεσε σε δυο περιπτώσεις στις 12 Ιουλίου, ορισμένους αιχμαλώτους της οπισθοφυλακής επειδή δεν υπήρχε επαρκής δύναμη φύλαξης και οι διοικητές φοβήθηκαν νυκτερινή εξέγερση των πολλαπλάσιων κρατουμένων. 

Ο διευθυντής του Κέντρου της Σερβικής Δημοκρατίας, «για την έρευνα των εγκλημάτων πολέμου και την αναζήτηση των αγνοούμενων» , Μίλοραντ Κόγιιτς, δήλωσε το 2017 ότι μετά από την πολυετή διασταύρωση των ντοκουμέντων και των στοιχείων, πάνω από 2.000 Βόσνιοι μουσουλμάνοι από τη Σρεμπρένιτσα , από τους 8372 που έχουν θαφτεί στο Μνημείο στο Ποτοτσάρι , ως θύματα του Ολοκαυτώματος των αμάχων, «σκοτώθηκαν ως στρατιώτες σε μάχες».

 Άλλωστε οι διεθνείς ερευνητές βρήκαν με την βοήθεια δορυφόρων, σκάβοντας τα βουνά 4000 σκελετούς στρατιωτών που τους εθαψαν οι Σερβοι και δεν τους άφησαν να τους φάνε τα Τσακάλια όπως έκαναν οι Κομμουνιστές στον Φενεό.

 Το «στρατοδικείο» της Χάγης σε πολλές αποφάσεις του αναφέρεται σε 3.500 έως και 5.000 θύματα. Οι αριθμοί των μουσουλμάνων και των «φιλάνθρωπων» δεν διασταυρώνονται.

 Οι περισσότεροι νεκροί της Σρεμπρένιτσα ήσαν στρατιώτες και σκοτώθηκαν πολεμώντας. Ορισμένος αριθμός «ατάκτων» όντως εξετελέσθη. Οι νεκροί του Ποτοτσάρι ήταν το πολύ 25-30, και κανένας άλλος κάτοικος ή άμαχος δεν σκοτώθηκε εκεί. Όλα τα άλλα είναι προπαγάνδα. 

Τα χαφιεδοπρακτορεία και οι Παπαγάλοι λένε οτι: «Τον Ιούλιο του 1995 τα σερβοβοσνιακά στρατεύματα σφαγίασαν περίπου 8.000 βόσνιους μουσουλμάνους. Η αλήθεια είναι ότι πάνω από 4000 σκοτώθηκαν στις μεγάλες μάχες στην Καμενίτσα και την Βέλια Γκλάβα, και στις μικρότερες συγκρούσεις στην διαδρομή. Όλη «ευαίσθητη» και «προοδευτική» Ευρώπη, πηγαίνει κάθε χρόνο στο Ποτότσαρι στη Σεμπρενίτσα για να προσκυνήσει τους μουσουλμάνους που σκοτώθηκαν μαχόμενοι, προσπαθώντας να πάνε στην «μουσουλμανική» Τούζλα , όταν οι Ολλανδοί συμφώνησαν να παραδώσουν τη Σεμπρενίτσα στα χέρια των Σέρβων. 

Τους μουσουλμάνους νεκρούς τους βρήκαν θαμμένους πάνω στα βουνά σε μια ακτίνα 150 χιλιομέτρων με τη βοήθεια δορυφόρων.

Σε εμάς ,σε μια πολύ μικρότερη έκταση από ότι στη Σεμπρενίτσα , στο Μελιγαλά, στην Καλαμάτα , στους Γαργαλιάνους και στα γύρω χωριά, σε μια ακτίνα 30 χιλιομέτρων τον Σεπτέμβρη του 1944, εκτελέστηκαν περίπου 5000 άμαχοι και αιχμάλωτοι, αλλά για αυτό το έγκλημα πολέμου, για αυτή τη Γενοκτονία, δεν θέλει να ακούει καμιά «ευαίσθητη ψυχή». 

Συνεχίζουν να μας μιλάνε «για γιορτές μίσους», μας λένε ότι «έφταιγαν και τα θύματα», και στην παράξενη αριθμητική τους μετράνε μόνο τους θαμμένους στην Πηγάδα. Οι νεκροί του Μελιγαλά όμως είναι και οι εκτελεσμένοι από τα «λαοδικεία» στα γύρω χωριά, στη Μερόπη , στο Σολάκιο, στην Ανθούσα, στο Νεοχώρι, στην Οιχαλία, στη Σκάλα, αλλά και μακρύτερα μέχρι τη Μεσσήνη. Μπροστά στα εγκλήματα των Κομμουνιστών στον Μελιγαλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει. Πόσο μάλλον να τα αρνείται. 

Λοιπόν, αφού υπάρχει η σφαγή της Σεμπρενίτσα, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο οφείλει να εκδώσει ψήφισμα και να αναγνωριστεί η «σφαγή του Μελιγαλά» ως έγκλημα πολέμου. Η διεθνής κοινότητα, αναγνωρίζει ως το απόλυτο έγκλημα πολέμου τη σφαγή των 22.500 Πολωνών αιχμαλώτων, από τους σοβιετικούς στο δάσος του Κατίν. Έγκλημα πολέμου όπως τα εγκλήματα των Γερμανών στα Καλάβρυτα το Δίστομο και την Κάνδανο. Έγκλημα πολέμου ήταν και η οργανωμένη σφαγή από τους κομμουνιστές 5000 αμάχων και αιχμαλώτων στον Μελιγαλά, την Καλαμάτα και τους Γαργαλιάνους. Έγκλημα πολέμου για το οποίο οι κομμουνιστές, ποτέ δεν ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη και ποτέ δεν ζήτησαν συγνώμη, αλλά εξακολουθούν να θεωρούν τη σφαγή αμάχων και αιχμαλώτων «ηρωικό κατόρθωμα».

Η Απόσταση Μελιγαλάς- Καλαμάτα είναι 32 χλμ και η Απόσταση Μελιγαλάς –Πύλος 63. Η μισή από το Σρεμπρένιτσα –Τούζλα. 

Η Γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα , κράτησε από τις 11 Ιουλίου 1995, που δραπέτευσε η ταξιαρχία των Μουσουλμάνων μέχρι τις 4 Αυγούστου. 23 ημέρες. Η Κομμουνιστικη Γενοκτονία σε Καλαμάτα-Μελιγαλά-Γαργαλιάνους κατά την οποία εσφάγησαν περισσότεροι από 4500, κράτησε από τις 9 ως τις 23 Σεπτεμβρίου, 14 ημέρες. (Άντε να βάλουμε μέχρι την άφιξη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στις 28 Σεπτεμβρίου , 19 ημέρες). 

Από πλευράς χιλιομετρικών αποστάσεων και χρόνου η Γενοκτονία του Μελιγαλά υπερέχει της Γενοκτονίας της Σρεμπρένιτσα και οφείλουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Κογκρέσο των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την αυτή κομμουνιστική γενοκτονία, έστω και 73 χρονια μετα.