Την 3η ημέρα των εορτών του Σατανά στις 3 Μαίου 1945 η ΡΑΦ θυσίασε στον «Μπαφομέτ» 7000 ανθρώπινες ζωές.

                                                   Καρτ ποστάλ του Κάπ Αρκόνα

To  Αμβούργο βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τους Βρετανούς για αναίμακτη παράδοση της πόλης και οι βιομήχανοι που χρησιμοποιούσαν ως εργατικό δυναμικό τους κρατούμενους του στρατοπέδου Νόιενγκαμμε, απαιτούσαν από τον Χίμλερ να αδειάσει το στρατόπεδο.

Πράγματι τα SS άδειασαν συστηματικά όλους τους εναπομείναντες κρατούμενους μεταξύ της 16ης και 28ης Απριλίου 1945 και περίπου 10.000 κρατούμενοι μεταφέρθηκαν και επιβιβαστήκαν σε έναν στολίσκο που ήταν αραγμένος στον κόλπο του Λίμπεκ, και τον αποτελούσαν τα Γερμανικά υπερωκεάνια «SS Cap Arcona», και «SS Deutschland», (ηλικείας 45 ετών), και το φορτηγό «Thielbek» , όπου παρέμειναν για αρκετές ημέρες χωρίς τροφή και νερό, περιμένοντας τη μεταφορά τους. Τη διαταγή μεταγωγής στα πλοία – φυλακές, είχε δώσει ο γκαουλάιτερ του Αμβούργου Καρλ Κάουφμαν.

Στις 30 Απριλίου 1945 τα Σουηδικά πλοία «Magdalena» και «Lillie Matthiessen», παρέλαβαν από τον στολίσκο σκανδιναβούς κρατουμένους και τους μετέφεραν στη Σουηδία.

Οι τελευταίοι κρατούμενοι του Νόιενγκαμμε μαζί με τους άνδρες των SS εγκατέλειψαν το στρατόπεδο στις 2 Μαΐου 1945. Το απόγευμα της 2ας Μαΐου 1945, , και άλλοι κρατούμενοι, κυρίως γυναίκες και παιδιά από τα στρατόπεδα «Στούτχοφ» και «Μίτελμπαου-Ντόρα» ,φορτώθηκαν σε φορτηγίδες, και μεταφέρθηκαν στα πλοία-φυλακές.

Το πρωί της 3ης Μαΐου 1945, τα τρία πλοία, υπέστησαν επίθεση από την αγγλική αεροπορία, (ΡΑΦ) που πίστευε «βάσει πληροφοριών», ότι στα πλοία είχαν επιβιβαστεί με προορισμό την Νορβηγία άνδρες των SS. Το «Thielbek» βυθίστηκε αμέσως , ενώ τα «Cap Arcona» και «Deutschland» πήραν φωτιά και αργότερα βυθίστηκαν και τα δύο.

Όσοι κρατούμενοι δεν κάηκαν και κατάφεραν να πηδήσουν στο νερό πυροβολήθηκαν από τα σκάφη της RAF, με αποτέλεσμα πολλά πτώματα να εκβρασθούν στην ακτή, την οποία ήδη είχαν καταλάβει τα βρετανικά στρατεύματα, που υποχρέωσαν Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου αλλά και πολίτες, να σκάψουν τεράστιους λάκκους για τον ενταφιασμό τους. Το σύνολο των νεκρών ξεπέρασε τις 7000.
Ανάμεσα τους και Έλληνες κρατούμενοι. 
Στο Νόιενγκαμμε είχαν φθάσει στις 4 Ιουνίου 1944, 850 άνδρες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Επίσης το καλοκαίρι του '44 μεταφέρθηκαν εκεί 61 Ελληνίδες από το στρατόπεδο του Ράβενσμπρικ. Συνολικά οι Έλληνες στο Νοϊενγκάμε ήσαν περί τους 1200.
Στα αρχεία του στρατοπέδου καταγράφηκε ο θάνατος 156. Για τους υπόλοιπους, δεν υπάρχουν στοιχεία για το πόσοι ήταν στα 86 παραρτήματα και πόσοι μεταφερθήκαν στα πλοία. Από αυτούς πάντως ένας επέζησε.

(Το Νοϊενγκάμε ήταν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Βόρειας Γερμανίας με 86 παραρτήματα, τα οποία απλώνονταν ως τα σύνορα με τη Δανία. Σκοπός τους ήταν η τροφοδότηση της γερμανικής βιομηχανίας με εργατικό δυναμικό).

Οι Άγγλοι για το δικό τους εγκλημα δίκασαν στην αποκαλούμενη «δίκη του Νόιενγκαμμε» του Γερμανούς, και εκτέλεσαν 11.