Χορεύοντας με τους δικτάτορες
γράφει ο Κώστας Μπετινάκης
Μετά την ήττα στο Βιετνάμ, οι ΗΠΑ τα μάζεψαν και αποχώρησαν με τις ελάχιστες των επιπτώσεων για τα «εθνικά τους συμφέροντα. Παρόμοια είχε γίνει με τους Βρετανούς από την Ινδική υπο-ήπειρο και τους Γάλλους από την Αλγερία». Γράφει στην Washington Post ο Asif Ali Zardari, πρόεδρος του Πακιστάν. Τίτλος του άρθρου: «ΗΠΑ –χορεύοντας με Δικτάτορες – Το Μέτωπο εναντίον της τρομοκρατίας».
«Αλλά η Δύση, ο θεωρούμενος ολόκληρος πολιτισμένος κόσμος, δεν έχει την ίδια πολυτέλεια στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Στην περίπτωση που οι Ταλιμπάν και η αλ-Κάιντα κατορθώσουν και θριαμβεύσουν στην περιοχή μας, η αποσταθεροποιητική συμμαχία τους θα απλωθεί σε όλες τις ηπείρους»….
«…Η Δύση και περισσότερο οι ΗΠΑ, έχουν δείξει μεγάλη προθυμία να χορεύουν με δικτάτορες για να πετύχουν κοντόφθαλμους στόχους. Από τον Μάρκος στις Φιλιππίνες, ως τον σάχη του Ιράν, τον Μοχάμεντ Ζία ουλ-Χακ και τον Περβέζ Μουσάραφ στο Πακιστάν.
«Χορεύοντας με τους δικτάτορες, ουδέποτε αποδίδει. Η χειρότερη Δημοκρατία, είναι καλύτερη από οποιαδήποτε Δικτατορία».
Φτάνουμε έτσι, στα πρόσφατα γεγονότα που προκάλεσε το εκλογικό αποτέλεσμα στο Ιράν. Άλλη μια ταλαιπωρημένη από τις δυτικές επεμβάσεις χώρα της εκρηκτικής περιοχής.
Έχουμε λοιπόν, τον πρόεδρο Ομπάμα των ΗΠΑ να απαιτεί από την ιρανική κυβέρνηση να επιτρέψει στους διαδηλωτές να πάρουν υπό τον έλεγχό τους, τους δρόμους της Τεχεράνης. Ποιος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει αφήσει ή θα άφηνε τους διαδηλωτές ασύδοτους στους δρόμους της Ουάσιγκτον;
Γιατί άραγε δεν ξέσπασαν διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, όταν ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος αποδεδειγμένα αναδείχτηκε πρόεδρος μετά από νοθευμένη εκλογική διαδικασία (θυμηθείτε τι είχε γίνει στην Φλόριντα).
Στις 16 Μαΐου 2007 η Daily Telegraph του Λονδίνου, έγραφε πως ο αξιωματούχος του καθεστώτος Μπους, Τζον Μπόλτον αποκάλυπτε ότι μία αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση εναντίον του Ιράν «θα αποτελούσε την ύστατη προοπτική, αν αποτύχουν τα οικονομικά αντίποινα και μια προσχεδιασμένη λαϊκή εξέγερση». Κάτι που παρακολουθούμε ξεκάθαρα στους δέκτες μας – μια αμερικανική απόπειρα προώθησης λαϊκής εξέγερσης στα πρότυπα των «χρωματιστών επαναστάσεων» που έχουμε παρακολουθήσει να σχεδιάζει και να εκτελεί η CIA τα τελευταία χρόνια σε πάρα πολλές χώρες εναντίον «αντιδραστικών» ηγετών. Ακόμα κι αν το καθεστώς των μουλάδων αντέξει στην εσωτερική αναταραχή που του προκάλεσαν εξωτερικοί παράγοντες, η νομιμότητά τους έχει φθαρεί από την προπαγάνδα εναντίον τους, στα μάτια των λαών της Δύσης.
Η διπλωματική προσπάθεια που δήθεν είχε αποπειραθεί ο πρόεδρος Ομπάμα, έληξε άδοξα. Οι νεοσυντηρητικοί και το ισραηλινό λόμπι εξακολουθούν να ελέγχουν τις δομές της διακυβέρνησης στις ΗΠΑ.
Η αμερικανική παρέμβαση, όσο κι αν αποκρύφτηκε από τα Μαζικά Μέσα Παραπληροφόρησης, είναι τόσο φανερή, όσο και η προσπάθεια που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια (ιδιαίτερα μετά την κατάληψη της αμερικανικής πρεσβείας στην Τεχεράνη), για την ανατροπή του καθεστώτος της Ιρανικής Επανάστασης.
Βρείτε μου όμως κάποια δημοκρατική χώρα στη Δύση, που να έχει εκλέξει περισσότερους προέδρους από το Ιράν, στην περίοδο 1997-2005.
Το Ιράν, από το 1980 έχει εκλέξει έξι προέδρους, με δεύτερη τις ΗΠΑ (5) και Τρίτη τη Γαλλία (3).
Έτσι, το ερώτημα που πλανάται είναι γιατί οι μουλάδες δεν είχαν προσπαθήσει να κλέψουν τη νίκη από τον «ρεφορμιστή» Χαταμί, και κατηγορούνται ότι το έκαναν τώρα για έναν άνθρωπό του καθεστώτος, όπως ο Μουσαβί, που υπήρξε υπουργός Εξωτερικών της πλέον συντηρητικής κυβέρνησης και στηριζόταν από έναν ισχυρό του καθεστώτος, όπως ο Ραφσαντζάνι; Γιατί είναι παράξενο πως ο Μουσαβί έχασε, ακριβώς με το ίδιο ποσοστό από τον Αχμαντινετζάντ, με το οποίο είχε χάσει πάλι και ο Ραφσαντζάνι στις προηγούμενες εκλογές πάλι από τον Αχμαντινετζάντ;
Δεν είναι παράδοξο που τα γεγονότα στο Ιράν έχουν συνενώσει τις απόψεις Δεξιάς και Αριστεράς στη Δύση καθώς και όλα τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και τα παπαγαλάκια τους που κατάπιαν την αμερικανική προπαγάνδα; Στην παραπληροφόρηση για το Ιράν προσφέρει σύσσωμη η μπλογκόσφαιρα αλληλοτροφοδοτούμενη με αμφίβολης προέλευσης «έγκυρες πληροφορίες».
Άλλη είναι η πραγματικότητα
Τι παραλείπουν όλοι; Πως είχε γίνει και μία δημοσκόπηση για χάρη σημαντικών δυτικών ειδησεογραφικών οργανισμών (BBC και ABC News). Την πραγματοποίησε μία θεωρούμενη ανεξάρτητη εταιρία, το Κέντρο Δημοσίων Απόψεων [Center for Public Opinion (CPO) του ιδρύματος New America Foundation]. Το CPO, έχει τη φήμη ότι πραγματοποιεί ασφαλείς δημοσκοπήσεις, όχι μόνο στο Ιράν, αλλά σε ολόκληρο το Μουσουλμανικό χώρο από το 2005. Η δημοσκόπηση εκείνη, που είχε πραγματοποιηθεί λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, έδινε προβάδισμα στον Αχμαντινετζάντ δύο προς ένα έναντι του αντιπάλου του Μουσαβί.
Ποια η διαφορά με το εκλογικό αποτέλεσμα, ώστε πριν καλά-καλά ανακοινωθεί οι οπαδοί του Μουσαβί και οι ενορχηστρωμένοι υποστηριχτές του στη Δύση, άρχισαν να κραυγάζουν για «νοθεία»;
Κάτι ακόμα που παραλείφθηκε επιμελώς, είναι πως ο Αχμαντινετζάντ, ανήκει σε ένα δραστήριο πολιτικό κόμμα με επιτυχίες σε εκλογικές διαδικασίες από το 2003 ενώ ο Μουσαβί εμφανίστηκε ξαφνικά ως ανεξάρτητος υποψήφιος, πριν μόλις τρείς μήνες.
Το ένα και μοναδικό επιχείρημα ότι ο Αχμαντινετζάντ έκλεψε τη νίκη ήταν ότι ανακοινώθηκε πως είναι νικητής, πριν έχει ολοκληρωθεί η καταμέτρηση. Κι όμως ο Μουσαβί είχε διακηρύξει πως νίκησε αρκετές ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες. Παλιό κόλπο που εφαρμόζει με επιτυχία η CIA.
Ο Αχμαντινετζάντ δεν είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε συμπαθής ηγέτης. Ούτε το θεοκρατικό καθεστώς στο Ιράν είναι κάτι που θα μπορούσε να ανεχθεί ένας εθισμένος στα Δυτικά πολιτικά πρότυπα διαβίωσης. Αλλά να χαρακτηρίσει κάποιος τις εκλογές στο Ιράν ως μάχη ανάμεσα στις δημοκρατικές δυνάμεις και έναν δικτάτορα, σημαίνει πλήρη άγνοια του πολιτικού σκηνικού στο Ιράν. Είναι λάθος εκείνοι που βλέπουν μια διαφωνία στις εσωτερικές διαδικασίες ως εξέγερση εναντίον της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Οι Ιρανοί δεν περιμένουν να τους διδάξουν οι Αμερικανοί δημοκρατική συν είδηση. Εκείνοι που είναι υπεύθυνοι μάλιστα για το πραξικόπημα του 1953 για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Mohammed Mossadegh. Ο Μοσαντέκ κυβερνούσε δημοκρατικά σύμφωνα με το νόμο για να ανατραπεί πραξικόπημα που ενορχήστρωσε η Ουάσιγκτον και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ενώ στη χώρα επέβαλαν το αυταρχικό αλλά καθαρά φιλοδυτικό αστυνομικό καθεστώς του σάχη το οποίο ανέτρεψε το 1979 η Ισλαμική Επανάσταση. Για να καταστήσει το Ιράν αδέσμευτο και με –κυρίως- άριστες σχέσεις με τη Ρωσία.
Έτσι στη δεκαετία του 80, οι ΗΠΑ έβαλαν τον Σαντάμ, εφοδιάζοντάς τον με άφθονο πολεμικό υλικό και πληροφορίες, να επιτεθεί στο Ιράν σε ένα πολύχρονο πόλεμο που κόστισε χιλιάδες ζωές.
Το βασικό πρόβλημα στη Μέση Ανατολή δεν είναι το Ισλάμ, αλλά η αποτυχημένη δυτική (βλέπε αμερικανική) πολιτική.
ΟΙ ΗΠΑ αντί να φέρουν την υποσχόμενη Δημοκρατία στο Μουσουλμανικό κόσμο, αρπάζουν με τα όπλα τον πλούτο του Ιράκ, καταλαμβάνουν το Αφγανιστάν και προωθούν το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, υποστηρίζουν το Ισραήλ για να επιτίθεται κατά το δοκούν στο Λίβανο και τη Γάζα και να κλέβει καθημερινά παλαιστινιακά εδάφη.
Οι ΗΠΑ έχουν εγκαθιδρύσει στρατιωτικές βάσεις (πολλές από τις οποίες σε μέγεθος μικρών πόλεων) στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ. Και προωθούν την στρατιωτική τους επιρροή στο Ουζμπεκιστάν, το Πακιστάν, το Ταντζικιστάν, το Κιργιστάν, την Αίγυπτο, την Αλγερία και την Υεμένη. Και να μην υπάρξει αφελής,που να πιστεύει ότι σκέφτονται οι ΗΠΑ να φύγουν απ’ εκεί.
Διότι τι άλλο παρά αφελείς είναι, όσοι βλέπουν με συμπάθεια την αμερικανική πολιτική υποστήριξης αυταρχικών καθεστώτων όπως της Σαουδικής Αραβίας. Καθεστώς που έχει εκθρέψει τρομοκράτες. (Βλέπε μπιν Λάντεν και Σια). Και δεν διακρίνουν πως το μόνο δημοκρατικό καθεστώς, στον χώρο των μουσουλμανικών κρατών, είναι το Ιράν.
ΥΓ. Σε τηλεοπτική συνέντευξή του ο γνωστός για τα φρονήματά του Χένρι Κίσσινγκερ, πρότεινε την παλιά γνωστή συνταγή του για το Ιράν: «Αλλαγή καθεστώτος από το εξωτερικό».
.png)
.png)