Δελτίο των 11

18/7/25

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΖΑΡΑΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΡ ΧΩΡΙΣ ΞΥΛΙΝΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ 21

Μετά το 18ο πακέτο κυρώσεων επιβάλεται ο συμβολικόε βομβαρδισμός των Γραφείων της Επιτροπής στις Βρυξέλλες και της Κεντρικής Ετρωπαικής Τράπεζας στην Φρανγκφούρτη

Κανένα από τα 20χρονα ταλέντα του Λιόλιου δεν ειναι ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ και ο Παπαδόπουλος που διάλεξε ο Λιόλιος δεν βοήθησε τα Παιδιά. Οι ευθύνες για το χάλι, ανήκουν στην Ομοσπονδία, τον Λιόλιο και στον Προπονητή που διάλεξαν.

103 χρόνια από την Προδοσία στην Μικρά Ασία. Οι Προδότες, 26 ημέρες πριν ο Προδότης Τρικούπης το βάλει στα Πόδια, απασχολούσαν τον χαζό Ελληνικό Λαό με την προέλαση στην Κωνσταντινούπολη

Η Μπλόφα των Μπλοφατζήδων εθνικοφρόνων για να κοροϊδέψουν τον χαζό λαό με την επιστροφή του δωδέκατου στην Βασιλεύουσα , και με αυστηρή Λογοκρισία προπαθούσαν να μΗν αποκαληφθεί η αλήθεια

Οι Προδότες με τον Αρχηγό της Προδοσίας

Στις 18 Ιουλίου, 1332 η μάχη κοντά στο Ρουσόκαστρο του Ανδρόνικου Παλαιολόγου με τους Βούλγαρους

Στις 18 Ιουλίου, 1332 . βορειοδυτικά του Πύργου, κοντά στο Ρουσόκαστρο, πολέμησαν οι Βούλγαροι του Μιχαήλ Ασέν με το στρατό το Ανδρόνικου Γ Παλαιολόγου.

Το αποτέλεσμα της μάχης ήταν νίκη των Βουλγάρων.

Το Βυζαντινό Ρουσόκαστρο, (μτφ: Κόκκινο κάστρο), βρίσκεται 20 χλμ. βορειοδυτικά του Μπουργκάς στην κορυφή λόφου στις ακτές του Εύξεινου Πόντου.

Χτίστηκε από τους Βυζαντινούς τον 5ο περίπου αιώνα. Πινακίδα του 6ου αιώνα που βρέθηκε αναφέρει ως διοικητή του «τον Ιουστίνο τον εγγονό του αυτοκράτορα Ιουστινιανού». Το Κάστρο καταστράφηκε το 1443 από τους Οθωμανούς κατά την Σταυροφορία του Ουνιάδη.

Το καλοκαίρι του 1332 , οι Βυζαντινοί, που ήσαν ανέτοιμοι για πόλεμο με τη Βουλγαρία, αφού ο στρατός πολεμούσε εναντίον των Τούρκων, στη Μικρά Ασία, συγκέντρωσαν μια δύναμη και χωρίς κήρυξη πολέμου απελευθέρωσαν τις περιοχές που κατείχαν οι Βούλγαροι.

Ο Ανδρόνικο Γ΄ Παλαιολόγος, κυρίευσε το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης.

Ακολούθησε πραξικόπημα των Βουλγάρων Ευγενών που εκδίωξαν από την πρωτεύουσα Τάρνοβο τον Τσάρο Ιβάν-Στέφαν, τη Σέρβα μητέρα του και την αδελφή του Θεοδώρα και τους γιους της.

Οι πραξικοπηματίες έκαναν τσάρο τον εξάδελφό του Ιβάν-Στέφαν, τον Ιβάν Αλεξάνταρ, που επιτέθηκε στον Στέφανο Ντούσαν, με τον οποίο όμως έκλεισε συνθήκη ειρήνης και του έδωσε ως σύζυγο την αδελφή του Έλενα, οπότε στράφηκε εναντίον του Ανδρόνικου.

Ο Ιβάν Αλεξάνταρ αποφάσισε να δράσει και εντός πέντε ημερών, κάλυψε 230 χιλιόμετρα με το ιππικό του για να αντιμετωπίσει τον Ανδρόνικο.

Ο Ιβάν Αλεξάνταρ είχε 3.000 ιππείς και τόσους στρατιώτες είχε ο Ανδρόνικος.

Ο Ιβάν Αλεξάνταρ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις που ο Βούλγαρος τσάρος παρέτεινε εσκεμένα περιμένοντας τις ενισχύσεις.
Τη νύχτα της 17 Ιουλίου έφθασαν τελικά στο στρατόπεδό του 8.000 ιππείς πεζοί και αποφάσισε να επιτεθούν στους Βυζαντινούς την επόμενη μέρα.
Ο Ανδρόνικος Γ΄ Παλαιολόγος δέχτηκε την μάχη και ανέλαβε τη διοίκηση του Κέντρου της δικής του παράταξης.

Η μάχη άρχισε στις έξι το πρωί της; 18ης Ιουλίου και συνεχίστηκε για τρεις ώρες.
Οι Βυζαντινοί προσπάθησαν να εμποδίσουν το βουλγαρικό ιππικό να βρεθεί στα νώτα τους , αλλά ο ελιγμός απέτυχε.

Μετά από ένα άγριο αγώνα οι Βυζαντινοί εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης και κατέφυγε στο Ρουσόκαστρο όπου ο Βούλγαροι τους περικύκλωσαν.

Για το Κόκκινο Νταχάου στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου στον Φενεό

Οι πρώτοι Εαμοελασίτες, εμφανίστηκαν στο οροπέδιο του Φενεού, την άνοιξη του 1943, και «απελευθέρωσαν» τη Μονή Αγίου Γεωργίου, που την μετέτρεψαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως των «αντιδραστικών».

Οι Άγγλοι «σύνδεσμοι» είχαν πλήρη γνώση για την ύπαρξη και λειτουργία των στρατοπέδου και τις εκτελέσεις «των συνεργατών των Γερμανών».

Το ΚΚΕ, είχε ήδη , από το Φεβρουάριο του 1943, μετά τα νέα από το Στάλινγκραντ, λάβει αποφάσεις, για την «εξουδετέρωση» όλων των «επικίνδυνων εχθρών της επανάστασης», ώστε να πάρει την εξουσία , «μόλις φύγουν οι Γερμανοί». Τα σχέδια αυτά, που προέβλεπαν συλλήψεις και δολοφονίες των αντιφρονούντων παρουσιάστηκαν σε κομματικές συσκέψεις τον Αύγουστο του 1943 και οριστικοποιηθήκαν τον Νοέμβριο του 1943, όπως έχουν ομολογήσει οι Ιωαννίδης και Μπαρτζώτας .

Καθημερινά, μπουλούκια ανθρώπων κατέφθαναν στη Μονή συνοδεία οπλοφόρων της ΟΠΛΑ.

Οι εκτελέσεις γίνονταν στις παρακείμενες χαράδρες και τους νεκρούς τους άφηναν άταφους στις πλαγιές και τις χαράδρες του Κακοβουνίου. για να κατασπαραχθούν από τα αγρίμια.

Οι εκτεταμένες σφαγές των «αντιδραστικών» από την Βόρεια Πελοπόννησο, κορυφώθηκαν μετά τη 10η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιανουάριο του 1944. Πολύ πριν δηλαδή, από τις Συμφωνίες Λιβάνου/Καζέρτας και τη Στάση των Δεκεμβριανών.

Τον Απρίλιο του 1944, στη 2η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στη Στρέζοβα Καλαβρύτων, ο γραμματέας της Κ.Ο Πελοποννήσου του ΚΚΕ Αχιλλέας Μπλάνας έδωσε γραμμή να γίνονται «έντεχνα εξαφανίσεις προδοτών και αντιδραστικών», και, «να μην μένουν τα πτώματα άταφα, όπως έγινε σ΄ ορισμένα μέρη».

Τότε, ο βοσκός Παναγάκης Οικονομόπουλος από το χωριό Φονιάς, πατέρας του σφαγέα Βλάση Οικονομόπουλου, υπέδειξε στον υπεύθυνο του στρατοπέδου του Αγίου Γεωργίου, Κρητικό ή Πισογιαννάκη το βάραθρο κοντά στην κορυφή του Κακοβουνίου που είναι 6 χιλιόμετρα μακριά από το Μοναστήρι.

Το Μάιο του 1944 η Κομματική Επιτροπή Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ έδωσε τη γραμμή, «Λεπίδι λεπίδι στην αντίδραση», και καλούσε τα στελέχη του κόμματος «να ξεπατώσουν την αντίδραση».

Από τα κελιά του μοναστηριού, ξεκινούσαν κάθε βράδυ δεκάδες τυραννισμένοι άνθρωποι, που τους πήγαιναν και τους έσφαζαν στο βάραθρο.

Οι δολοφόνοι του ΚΚΕ , οδηγούσαν τα θύματα τους δύο - δύο στο βάραθρο, και χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι άλλοι που περίμεναν, τους εκτελούσαν «αθόρυβα», δηλαδή, τους έκοβαν το λάρυγγα με το μαχαίρι και τους έριχναν μέσα στην τρύπα, αφού τους έγδυναν τελείως, και τα ματωμένα ρούχα, που έπαιρναν, τα πήγαιναν πίσω στο Μοναστήρι, για να τα πλύνουν οι επόμενοι μελλοθάνατοι, και μετά τα έδιναν για να τα φορέσουν , «τα διάφορα μέλη της οργανώσεως».

Στο βάραθρο εκτελέσθηκαν μέχρι τα μέσα Ιουλίου 1944 περίπου 700.

Οι τελευταίοι, όταν εγκαταλείφθηκε το στρατόπεδο, εκτελέστηκαν γύρω από το Μοναστήρι.

Στις 4 Ιουνίου 1945, άρχισε η ανάσυρση από το βάραθρο του Φενεού των σορών των εκτελεσθέντων από τους κομμουνιστές.

Το ειδικό συνεργείο του Υπουργείου Δικαιοσύνης , απαρτιζόταν από τους ιατροδικαστές Ι. Λουκόπουλο, Φατούρο, Κωνσταντέλο, και τον αστυνόμο Ν. Χαρλαύτη. Μαζί τους ήσαν και οι Άγγλοι.

Η διαδικασία ανάσυρσης σταμάτησε ξαφνικά στις 15 Ιουνίου 1945. Είχαν ανασυρθεί 259 πτώματα, εκ των οποίων αναγνωρίστηκαν από τους συγγενείς τα 58.

Για 201 πτώματα, δεν κατέστη δυνατή η αναγνώριση.

Τότε, δεν έγινε καμιά έρευνα για τον εντοπισμό των υπολοίπων ανθρωπίνων σκελετών στην ευρύτερη περιοχή, παρόλο που οι κομμουνιστές ομολόγησαν τις εκτελέσεις στην χαράδρα του μοναστηρίου του Αγίου Γεωργίου, στο Διάσελο της Ζαρούχλας, στη Μακριά Λάκα της Ζήρειας, και σε περιοχές γύρω από τα χωριά Καλύβια και Γκούρα, και ομολόγησαν ότι οι εκτελεσθέντες αφήνονταν άταφοι, «για να τους φάνε τα ζώα».

Έκτοτε το «Κράτος Δικαίου», δεν ασχολήθηκε ξανά.

Το 1971 έγινε μια ιδιωτική επιχείρηση ανάσυρσης οστών και η ολοκλήρωση της ανάσυρσης των σορών έγινε το 1991.Τότε οι σπηλαιολόγοι Νίκος Λελούδας και Στάθης Παυλίδης ανταποκρινόμενοι σε αίτημα συγγενών ανέσυραν τα οστά των 150 τελευταίων από τον δεύτερο θάλαμο του βαράθρου.

Ο συνολικός αριθμός εκείνων που πέρασαν από το στρατόπεδο υπολογίζεται στις 3000-3500, εκ των οποίων οι 700 ρίχτηκαν στο βάραθρο.

Για περίπου 1100 έγινε γνωστό από τις ομολογίες των κομμουνιστών και τις καταθέσεις των λίγων συγκρατούμενων τους που επιβίωσαν ότι εκτελέστηκαν.

1200 εξακολουθούν να θεωρούνται αγνοούμενοι, και τα κόκκαλα τους βρίσκονται στις πλαγιές και τα διάσελα.

Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρας

18 Ιουλίου. Μνήμη του Αληθινού Πατριώτη Στράτη Μυριβήλη

Ο Στράτης Μυριβήλης ήταν ο πρώτος διανοούμενος στον Κόσμο που μίλησε για την «Κόκκινη Φυλή». Τη κομμουνιστική Φυλή και που μας προειδοποίησε πως: «Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει να είναι Έλληνας».

Ο Στράτης Μυριβήλης ανήκει στη γενιά που πολέμησε δέκα χρόνια για την Μεγάλη

Ελλάδα , στους βαλκανικούς πολέμους, και στην Μικρασιατική Εκστρατεία.

Ευγενική Ψυχή.

Βενιζελικός και Σοσιαλιστής του Παπαναστασίου, αλλά βαθιά

αντικομουνιστής.
Συστρατεύτηκε στον Πόλεμο του 1940, και γύρισε όλη την Ελλάδα μετά την

απελευθέρωση κάνοντας αντικομουνιστική διαφώτιση .
Τελικά στράφηκε σε έναν «ενδοσκοπικό εθνικισμό», αναζητώντας

με πάθος τα διακριτικά της ελληνικής συνείδησης στην ελληνική γη

και στη λαϊκή παράδοση.

Γεννήθηκε στην υπόδουλη Λέσβο, στο ορεινό χωριό Συκαμινέα

στις 30 Ιουνίου 1890.

Το 1912 ήρθε για σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ

ταυτόχρονα εργαζόταν για τα προς το ζην ως συντάκτης

στην εφημερίδα «Πατρίς».

Το Σεπτέμβριο του 1912 κατατάχθηκε εθελοντικά στο Στρατό

και πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους.

Τραυματίστηκε στο πόδι από δύο σφαίρες στη μάχη Κιλκίς-Λαχανά

και τιμήθηκε με το Μετάλλιο Βαλκανικών πολέμων.
Το 1917 κατατάχθηκε στο 4ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους με το βαθμό

του δεκανέα και πολέμησε στο μακεδονικό μέτωπο .

Από την εμπειρία του στα χαρακώματα προέκυψε το βιβλίο του

«Η ζωή εν τάφω».

Κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία υπηρέτησε ως λοχίας.

Στις 28 Ιουνίου του 1920 παντρεύτηκε στο ΕσκιΣεχίρ, την Ελένη Δημητρίου, από το Δεκελί της Μικράς Ασίας.

Με την (ταχεία) εκκένωση της Μικράς Ασίας βρέθηκε για λίγους

μήνες πρόσφυγας στη Θράκη.

Αποστρατεύτηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1922 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού και επέστρεψε στη Λέσβο, όπου το 1923 εξέδωσε

την τη εφημερίδα, «Καμπάνα».

Το 1925 σταμάτησε την έκδοση της Καμπάνας για να εκδώσει μαζί

με τον Μυτιληνιό λόγιο Θείελπη Λεφκία τη δεύτερη εφημερίδα του,

τον «Ταχυδρόμο» που υποστήριζε τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου.

Το 1932, έφυγε από τη Μυτιλήνη μαζί με την οικογένειά του για

μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα σαν διευθυντής και αρχισυντάκτης

στην εφημερίδα «Δημοκρατία», την οποία εξέδωσε το κόμμα του Παπαναστασίου.

Το καλοκαίρι του 1933, έφυγε από τη «Δημοκρατία», και άρχισε τη συνεργασία του με την εφημερίδα «Πρωία».

Το 1936 είχε γίνει τακτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ και έπιασε δουλειά στην εφημερίδα «Η Εθνική».
Τον Απρίλιο του 1940, τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο για τη

συλλογή διηγημάτων του «Το Γαλάζιο Βιβλίο», ενώ κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 προσυπέγραψε μαζί με άλλους

Έλληνες λογίους την Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοούμενους ολόκληρου του Κόσμου.

Ο άνθρωπος αυτός που προτάθηκε τρεις φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας γύρισε όλη την Ελλάδα κάνοντας αντικομμουνιστική διαφώτιση το 1948 έκανε μια σειρά από διαλέξεις, με θέμα τον κομμουνισμό και το παιδομάζωμα. Παραθέτω ένα του απόσπασμα :

«Γνήσιος κομμουνιστής, είναι εκείνος που θα μπορέσει, κάτω από μια σοφή, βαθιά ψυχολογημένη και επίμονη κατηχητική καθοδήγηση, να σκοτώσει μέσα του, όλα τα λογικά και συναισθηματικά στοιχεία, που αποτελούν την ιδιομορφία του εθνικού πολιτισμού μας...

Όταν αυτό κατορθωθεί, όταν η εθνική σημαία από σύμβολο ενότητας φτάσει να μεταβληθεί σε παλιοκούρελο μέσα στη συνείδηση του κατηχουμένου, τότε ο κατηχούμενος είναι ώριμος πια για να χτυπήσει το μαχαίρι στην καρδιά της πατρίδας του...

Ο κομμουνιστής είναι μέλος μιας νέας φυλής, ενός νέου τύπου ανθρώπου.

Η νέα αυτή φυλή κατασκευάζεται σαν ένα είδος κουρελλού, από τα ρετάλια όλων των φυλών, όλων των λαών, όλων των εθνών.

Η δύναμη που κινεί τη σατανική μηχανή του είναι το μίσος.

Ο κομμουνιστής, για να προχωρήσει πρέπει να μάθει να μη λυπάται τον άνθρωπο.

Για να γίνει αυτό πρέπει να πιστέψει πως το έγκλημα, η ψευτιά, η λεηλασία, η εκπόρνευση, η κλεψιά, ο βιασμός, δεν είναι πια κακουργήματα μόνο, είναι πράξεις πολιτικές, που επιτρέπονται και επιβάλλονται για έναν πιστό του κόμματος.

Όλη αυτή η τερατώδης παιδαγωγική, στηρίζεται πάνω σε μια βάση μεσσιανικής ευτυχίας.

Θα σφάξουμε, θα κάψουμε, θα βασανίσουμε, θα ατιμάσουμε, θα κλέψουμε, θα βιάσουμε για να κατασκευάσουμε τον μελλοντικό Παράδεισο της ανθρωπότητας...

Πότε αυτό;

Άγνωστο. Κάποτε.

Όταν ένας κατηχούμενος πάθει την κομμουνιστική διαφοροποίηση, είναι πια ώριμος να προδώσει τον τόπο του, τους δικούς του, τους φίλους του, τους γονείς του, κάθε τι που είναι δεμένο με την καρδιά και με το αίσθημα του ανθρώπου.

Τότε πια, δεν έχει βούληση για να θέλει.

Άλλος, θέλει για λογαριασμό του. Αυτός, απλώς εκτελεί.

Δεν έχει δικαίωμα να σκέφτεται και να αποφασίζει.

Η σκέψη και ο στοχασμός είναι δικαιώματα του κόμματος.

Το κόμμα είναι ο εγκέφαλος και η καρδιά της νέας φυλής των ανθρώπων του Κομμουνισμού.

Δεν υπάρχουν Έλληνες κομμουνιστές.

Όταν κανείς γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει να είναι Έλληνας. Γι' αυτό και το κόμμα λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας και όχι Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

'Όταν κάποτε καταλάβουν αυτό το απλό και αδιαφιλονίκητο πράγμα τα κράτη, θα αφαιρέσουν αμέσως την εθνική υπηκοότητα από όλα τα άτομα που ανήκουν στη νέα κομμουνιστική φυλή.

Όσο δεν το κάνουν, και όσο δεν συγκεντρώνουν όλα αυτά τα άτομα έξω από τα εθνικά σύνορα, και έξω από την εθνική κοινωνία, θα έχουν τον εχθρό μέσα στα τείχη, για να υπονομεύει το φρούριο της ειρηνικής των ζωής από μέσα.

Η κομμουνιστική φυλή, ζει μια ζωή τερατώδη, αληθινά, πραγματικά μεταφυσική.

Ο κομμουνιστής, ο διαφοροποιημένος πια κομμουνιστής, δεν βλέπει όπως βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, δεν ακούει όπως ακούν οι άλλοι, δεν διαβάζει όπως διαβάζουν οι άλλοι.

Εκατόν είκοσι χιλιάδες υπολογίζονται οι άοπλοι και αθώοι άνθρωποι που σφάχτηκαν από τους κομμουνιστές της Ελλάδος, από τα χρόνια της Κατοχής ως το 1948.

Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, κοριτσάκια, βρέφη.

Μόνο γιατί επέμειναν να είναι Έλληνες αδιαφοροποίητοι...

Ο Άρης Βελουχιώτης το είχε διακηρύξει αφελέστατα: «Εφτάμισυ εκατομμύρια Έλληνες είναι», είπε σε μια συζήτηση. «Απ' αυτούς θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους είναι».

Κάθε αληθινός κομμουνιστής, βρίσκει σήμερα πολύ λογική και φρόνιμη τούτη τη σκέψη εκείνου του ανθρωποφάγου.

Ένας ποιητής του κόμματος από την Ήπειρο, του έβγαλε έναν τόμο ποιήματα, που τον εξυμνεί και τον θαυμάζει. Ένας άλλος από τη Μυτιλήνη, έβγαλε άλλον έναν τόμο, όπου λιγώνεται από τη μεγαλοπρέπεια του δεκεμβριανού ανθρωποσφαγείου των άοπλων Αθηναίων, το 1944.

Ένας τρίτος αλήτης της λογοτεχνίας, έγραψε τρίτο βιβλίο:

«Τον μεγάλο Δεκέμβρη». Είναι τρελοί αυτοί οι άνθρωποι;

Όχι.

Είναι απλώς κομμουνιστές.

Είναι διαφοροποιημένοι πρώην Έλληνες, που τώρα πια ανήκουν στη νέα φυλή...

Τριακόσια δέκα έξι χρόνια είχε ν' ακουστεί στον τόπο μας η λέξη «παιδομάζωμα», η πιο ανατριχιαστική λέξη που έπλασε ο ελληνικός λαός με το αίμα, με το δάκρυ και με την πιο τρυφερή του σάρκα.

Το ανάφερε η ιστορία μονάχα.

Με αποτροπιασμό το ανάφερε και η λαογραφία μας με τα τραγούδια-μοιρολόγια, που διασώθηκαν από εκείνο το πανελλήνιο σύθρηνο.

Και κατόπιν, σαν ήθελαν πια οι άνθρωποι να χαρακτηρίσουν τη βαρβαρότητα και την αγριότητα κείνης της εποχής, λέγανε:

«Την εποχή που γινόταν το παιδομάζωμα». Και εννοούσαν μιαν εποχή άγριας βαρβαρότητας, που οι μητέρες δάκρυζαν αίμα, και οι πατέρες καταριόνταν την ερωτική χαρά του γάμου, που έσπερνε τόση θλίψη και τόσο σπαραγμό μέσα στο σπίτι τους.

Ο Κομμουνισμός δεν επιτρέπει την ύπαρξη των ελεύθερων λαών και των ελεύθερων ανθρώπων.

Όσους Έλληνες δεν πρόφτασε να σφάξει ο Γερμανός, ο Βούλγαρος, ο Ιταλός και ο Αλβανός, βάλθηκε να τους σφάξει ο κομμουνιστής.

Τρία εκατομμύρια Έλληνες είναι αρκετοί να ζήσουν. Έτσι είχε αποφασίσει ο Άρης Βελουχιώτης, ένας από τους εργολάβους του εξανδραποδισμού της φυλής μας...

Κι εμείς;...

Εμείς που αρνηθήκαμε να υποταχθούμε τόσο στον Γερμανό όσο και στον Σλάβο κατακτητή;...

Εμείς τι κάνουμε;

Τί κάνουμε σαν κράτος;

Τι κάνουμε σαν έθνος;

Τί κάνουμε σαν εκπρόσωποι του λαού;

Τι κάνουμε σαν λόγιοι, σαν επιστήμονες, σαν μέλη ζωντανά του ζωντανού ελληνικού οργανισμού που τεμαχίζεται, που στρεβλώνεται, που μολύνεται, που μαχαιρώνεται και μαγαρίζεται, ως τα πιο ιερά, τα πιο άγιά του άδυτα;

Φιλολογία κάνουμε.

Και ψηφίσματα κάνουμε, που τα δημοσιεύουμε από βραδύς στις εφημερίδες μας, τα διαβάζουμε το πρωί και κοιμούμαστε με ελαφριά συνείδηση το βράδυ.

Αυτό κάνουμε...

Δίνουμε το χέρι σ' αυτούς που μπήγουν το μαχαίρι στη ράχη των στρατιωτών μας...

Και τους βλέπουμε να χύνουν στάλα στάλα το φαρμάκι στην ψυχή των φτωχών, που πεινούν και έχουν στον νου τους μόνο την αδειανή κοιλιά τους.

Τους ανεχόμαστε στα σπίτια μας σαν φίλους ιδεολόγους.

Τους ανεχόμαστε και τους χειροκροτούμε στα θέατρά μας σαν προπαγανδιστές.

Σαν ηθοποιούς και σαν επιθεωρησιογράφους και σαν σκηνοθέτες και σαν ομιλητές ουδετέρων διαλέξεων.

Και στα σχολεία μας σαν κρυφοκουκουέδες.

Και στις εφημερίδες μας και στα περιοδικά μας σαν συνεργάτες.

Και στην Ακαδημία μας σαν ακαδημαϊκούς.

Και σ' όλες τις κρατικές μας υπηρεσίες.

Και τους προστατεύουμε σαν βουλευτές.

Και τους ενισχύουμε σαν πλούσιοι.

Και παίζουμε άνανδρα με μερικές ηχηρές λέξεις που τις ρίχνουν οι κομμουνιστές στους ηλίθιους για δόλωμα και στους προπαγανδιστές τους για δίχτυα:

Η δημοκρατία.

Και η ελευθερία σκέψεως.

Και η αστράτευτη τέχνη.

Και ο αγνός ιδεολόγος.

Και ο ουδέτερος αριστερός και ο πληρωμένος βιβλιοπώλης που πλασάρει μπροσούρες στους εφήβους.

Και το δήθεν φιλολογικό περιοδικό που δημοσιεύει τα έμμετρα εμετά του Ελιάρ για τον «Κόκκινο Δεκέμβρη».

Και τις προσφωνήσεις τον γραικύλων ποιητών της Αθήνας προς τον ξένο υβριστή. Όλη αυτή η σαπρία είναι υπό την προστασία μας, τη φανερή και την κρυφή...

Ποιός είναι λοιπόν ο μυστικός αυτός προστάτης των συνοδοιπόρων, των δημοσιογράφων, των λογίων, των υπαλλήλων, που εμποδίζει το χέρι της Ελλάδας να ξετινάξει από πάνω της τα παράσιτα της σιγανής φθοράς;...

Ο πολιτευόμενος που ξέχασε πως είναι εθνικός απόστολος και εθνικός αγωνιστής και έγινε επαγγελματίας της Βουλής, και δούλος της συναλλαγής...».

Μετά τον Πόλεμο συνεργάστηκε με πάρα πολλές εφημερίδες, όπως η Καθημερινή, η Ακρόπολις, η Απογευματινή, το Ελεύθερο Βήμα, η Ελευθερία και περιοδικά όπως ο Θεατής, η Νέα Εστία, η Ελληνική Δημιουργία, ο Ακρίτας, τα Στρατιωτικά Νέα, ενώ εξέδωσε και το βραχύβιο περιοδικό Καλλιτεχνική Ελλάδα.

Επίσης έγραψε και εκφώνησε κείμενα για τις ραδιοφωνικές του εκπομπές όπως «Το χρονικόν της εβδομάδος», «Μιλάμε για την Τέχνη», «Το Λογοτεχνικό Τέταρτο».

Εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1958 (μετά από 6 υποψηφιότητες που απορρίφθηκαν).

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος, πρόεδρος και αντιπρόεδρος της «Εθνικής Εταιρείας των Λογοτεχνών της Ελλάδος», ιδρυτικό μέλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος της «Ελληνικής Εταιρείας Λογοτεχνών» και τιμητικό μέλος του «Διεθνούς Ινστιτούτου Γραμμάτων και Τεχνών».

Είχε ακόμα προταθεί από την «Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών» ως υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1963.

Πέθανε από βρογχοπνευμονία στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού στις

19 Ιουλίου του 1969. Από το 1962 ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι

από τον Καρκίνο.

Γαμώ την Κλιματική Αλλαγή. Ο Καύσωνας του 1974.

ΠΡΙΝ 51 ΧΡΟΝΙΑ. ΣΤΙΣ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974. ΚΑΙΓΟΤΑΝ Η ΑΤΤΙΚΗ .44 ΒΑΘΜΟΥΣ Η ΛΑΡΙΣΑ. ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΕΙΧΕ 38,5.

ΞΑΝΘΗ, ΔΡΑΜΑ,ΣΕΡΡΕΣ, ΒΕΡΟΙΑ, ΚΙΛΚΙΣ 40ΑΡΙΑ

Η τηλε- εισαγγελεύς κα Χρηστίδου είναι σε διακοπές και η 48χρονη Πόπη που είναι και μητέρα δεν μας έχει πει τη γνώμη της για το «τέλειο έγκλημα» της 43χρονης. Δεν μιλάνε και οι ευαίσθητες ψυχές. Η Εβελίνα, η Ανα-Μαρία, και προπαντός η Λένα που είναι 41 ετών. Και μου κάνει εντύπωση ότι τα «πρωϊνάδια» δεν τις ρωτούν. Η Κοινή Γνώμη περιμένει να μάθει αν έκλαψαν όταν έμαθαν την σύλληψη της Νάντιας.

Ορισμένοι εντελώς ηλίθιοι, που κάνουν τους έξυπνους και κάνουν και σχόλια. δεν μπορούν και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι σήμερα είναι η 18η Ιουλίου και ότι κάποιος είπε "κάτι", η ότι κάποιος "έκανε κάτι" δυο ημέρες μετά. όταν ο Αττίλας είπε αποβιβαστεί.

Στις 18 Ιουλίου 1974, αφού ηταν δεδομένη η απόβαση των Τούρκων, κάθε καλός Ελληνας αξιωματικός έπρεπε να συλλάβει τους Γκιζίκη, Μπονάνο, Αραπάκη, Παπανικολάου, Γαλατσανο, πού εκαναν το πραξικόπημα στην Κύπρο, να στείλει ενισχύσεις στην ΕΛΔΥΚ για την αντιμετώπιση της Τουρκικής Εισβολής, και να επανεφέρει τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο Γεώργιο Παπαδόπουλο , αλλά και να ταχθεί υπέρ τής άμεσης διεξαγωγής εκλογών Προεδρικών και Κοινοβουλευτικών εκλογών εντός 60 ημερών, στην Κύπρο, υπό την εποπτία του ΟΗΕ, χωρίς τη Συμμετοχή του Μακαρίου.

ΥΓ. Δεν ελπίζω ότι θα με καταλάβουν οι Μακάκες, οι Ρουφιάνοι, οι ηλίθιοι και οι ψυχοπαθείς. Ελπίζω όμως σε ΟΛΟΥΣ τους άλλους.