«ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» ΚΑΙ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ»

ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΥ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

του Κώστα Λάμπου

http://www.infonewhumanism.blogspot.com/

Η κρατικοδίαιτη ιντελιγκέντσια του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού, που λειτουργεί με διάφορα νομικά και οργανωτικά προσωπεία, στα πλαίσια της φιλοσοφίας των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ)[1], που «προτιμούν και προτείνουν ένα δημιουργικό καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο» και γι’ αυτό θεωρούν την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη των επιχειρήσεων ως μια καθοριστική πρωτοβουλία για το μέλλον του οικονομικού συστήματος»[2], βρίσκονται τον τελευταίο καιρό σε ένα οργασμό τόσο σε οργανωτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο διακηρύξεων και θεωρητικών και πολιτικών παρεμβάσεων.
Ο σκοπός τους είναι προφανής. Θέλουν σε συνθήκες προϊούσας χρεοκοπίας του νεοκλασικισμού σε οικονομικό και του νεοφιλελευθερισμού[3] σε πολιτικό επίπεδο, δηλαδή σε συνθήκες καλπάζουσας παρακμής του ελληνικού και του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι οποίες όλο και περισσότερο οξύνουν ένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό της εργαζόμενης κοινωνίας, να διαμορφώσουν ένα θεωρητικό και πολιτικό ανάχωμα και στη συνέχεια ένα κλίμα στην ελληνική κοινωνία για να αποτρέψουν εξελίξεις που θα έθεταν υπό αμφισβήτηση ‘το μέλλον του οικονομικού συστήματος του δημιουργικού καπιταλισμού’, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνουν τόσο με τις κρατικές θέσεις και επιχορηγήσεις, με την απλόχερη αλληλέγγυα υποστήριξη των ΜΜΕ όλων των ειδών και με τα κονδύλια που προέρχονται από τη λεγόμενη «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη», ως χορηγίες, όσο και με τη βοήθεια από την «πολυκομματική Αριστερά» η οποία έχει εξελιχθεί σε καθεστωτική δύναμη και έχει καταντήσει σε «Αριστερά για τον εαυτό της» και όχι για την κοινωνία και την πρόοδο[4], στην οποία άλλωστε εμφανίζονται να ανήκουν τα πιο επίλεκτα στελέχη αυτής της «διανόησης».
Τα μέσα που χρησιμοποιεί για την παρέμβασή της, προς το παρόν στη σφαίρα του εποικοδομήματος, με περισπούδαστες θεωρητικές αναλύσεις μεγαλόσχημων και ex officio επιστημόνων είναι κύρια η φθορά, η παραφθορά ακόμα και η διαφθορά της γλώσσας και θεμελιωδών εννοιών, όπως «Κοινωνία» και «Πολίτης».
Έτσι στη θέση των θεσμικά συγκροτημένων κοινωνιών που λειτουργούν στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, του Συνταγματικού, του Αστικού, του Διοικητικού, του Ποινικού, του Εργατικού και πολλών άλλων ειδικών μορφών Δικαίου, τα οποία συνεχώς, με αγώνες, διευρύνονται και βελτιώνονται, όσο διευρύνεται και βελτιώνεται ο υλικός, ο τεχνολογικός και πνευματικός πλούτος της ανθρωπότητας, οι οπαδοί του «δημιουργικού καπιταλισμού» προωθούν την ιδέα της «ανοιχτής κοινωνίας» (open society), η οποία σύμφωνα με τις θεωρίες του Karl Popper και των οπαδών του στηρίζεται στην παραδοχή ότι: «Δεν είναι δυνατό να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που θα κάνει ευτυχισμένους όλους τους ανθρώπους, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να υπερβούμε τα μεγάλα δεινά και αυτό επιτυγχάνεται με τον εκσυγχρονισμό και τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Μια κοινωνία που θέλει να μας κάνει όλους ευτυχισμένους καταλήγει πιθανότατα να κάνει δυστυχισμένους τους περισσότερους ανθρώπους»[5].
Το γεγονός πως σήμερα, σύμφωνα με τις στατιστικές του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών το 98% του παγκόσμιου πληθυσμού, (δηλαδή σχεδόν όλοι και όχι απλώς οι περισσότεροι), αναγκάζεται από τις θεσμικά κλειστές, κοινωνικά ανεξέλεγκτες, απάνθρωπες, καταστροφικές και σιδερόφρακτες εξουσίες να μοιράζεται τον παγκόσμιο πλούτο με το υπόλοιπο 2%[6], φαίνεται για τους θεωρητικούς της «ανοιχτής κοινωνίας» να είναι μια φυσιολογική υπόθεση και συνεπώς κάθε προσπάθεια για την ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι καταδικαστέα γιατί θα κάνει δυστυχισμένους και τους υπόλοιπους, δηλαδή, το 2%. Γίνεται φανερό πως στόχος της θεωρίας της «ανοιχτής κοινωνίας» είναι η εργαζόμενη ανθρωπότητα να δεχτεί τον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό ως μοίρα και «θεϊκή κατάρα» και συνεπώς να δεχθεί τις αναγκαίες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, όπως λ. χ. :
1. Την εκχώρηση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού των κοινωνιών με την έννοια των Εθνών και των Λαών, ως αυτόνομων κρατικών οντοτήτων στον παγκόσμιο Ηγεμόνα με τα πολλά κύρια προσωπεία, όπως G20, G8, G2 και τελικά G1 και στα παρελκόμενα προσωπεία όπως ΟΗΕ, ΕΕ., ΠΟΕ, ΔΝΤ, ΠΤ, ΝΑΤΟ κλπ., κλπ.
2. Την εκχώρηση στους «στρατηγικούς επενδυτές», του εθνικού ορυκτού πλούτου, των εθνικών αναπτυξιακών υποδομών, της λαϊκής και της δημόσιας περιουσίας, που συνολικά λειτουργούν ως ασπίδα υπεράσπισης της κοινωνίας απέναντι στους επιχειρηματικούς εκφραστές του μανιακού καπιταλισμού, με τελικό αποτέλεσμα κάποιοι αόρατοι επιχειρηματίες, που κρύβονται πίσω από την «αόρατη χείρα» που ακούει στο όνομα «ελεύθερη αγορά», «οι αγορές», ή «οι ανοιχτές αγορές», που καταδυναστεύουν ολόκληρη την ανθρωπότητα με βοηθούς τα σκοταδιστικά-φονταμενταλιστικά ιερατεία, την προσεταιρισμένη ιντελιγκέντσια, τα ΜΜΕ-πλυντήρια εγκεφάλων, τις βάσεις του ΝΑΤΟ και την βαριά ανάσα του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής που φτύνει καυτό μολύβι και σκορπάει το θάνατο.

3. Την κατάργηση κάθε, με αγώνες και θυσίες κατακτηθέντος, δικαιώματος στοιχειώδους υπεράσπισης της Εργασίας με την καθιέρωση των λεγόμενων ελαστικών σχέσεων εργασίας, που εύσχημα αποκαλείται «απελευθέρωση της εργασίας», για να μπορεί το Κεφάλαιο, χάρη της υποτιθέμενης ανταγωνιστικότητας, να γδέρνει κυριολεκτικά τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και να μεγιστοποιεί την κερδοφορία του σε βάρος της κοινωνίας, της Φύσης και της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

4. Την οριστική και ουσιαστική απομάκρυνση της εργαζόμενης κοινωνίας από τους θεσμούς και τις δομές της καπιταλιστικής εξουσίας και την περιθωριοποίηση και τον εκφυλισμό της ίδιας της Αστικής Δημοκρατίας σε παρωδία Συμμετοχικής Δημοκρατίας, με συμμετοχή που περιορίζεται στο αποκρουστικό πιά για μεγάλο μέρος του πληθυσμού «δικαίωμα Ψήφου» και στη «συμμετοχή» στη λεγόμενη ανοιχτή-ηλεκτρονική διακυβέρνηση (opengov.gr), «δικαιώματα» που καταλήγουν σε ψευδαίσθηση Δημοκρατίας και σε εικονική πραγματικότητα.

Υπάρχουν μάλιστα θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού που υποστηρίζουν απροκάλυπτα, πως «δεν υπάρχει κάποια ανεξάρτητη οντότητα που να λέγεται κοινωνία. Η κοινωνία με την έννοια αυτή είναι ένας μύθος». Αν σ’ αυτή την αντίληψη προσθέσει κανείς την αντίληψη του ευρωπαϊκού και του βορειοαμερικανικού νεοσυντηρητισμού, σύμφωνα με την οποία «τα συνδικάτα εκμεταλλεύονται, μέσω της κοινοβουλευτικής, της συνδικαλιστικής, της κυβερνητικής, και της κρατικής εξουσίας, τους επιχειρηματίες και το κεφάλαιο», τότε μπορούμε να αντιληφθούμε τους μακρινούς στρατηγικούς στόχους του ηγεμονικού Κεφαλαίου και να συμπεράνουμε πως οι ανοιχτές-ξέφραγα αμπέλια κοινωνίες, είναι προϋπόθεση για να επιβάλλουν οι κλειστές σιδερόφρακτες εξουσίες του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου και ηγεμονικού Κεφαλαίου την περιθωριοποίηση-υποδούλωση της εργαζόμενης ανθρωπότητας και με αυτό την απόλυτη καπιταλιστική βαρβαρότητα[7].

Συμπληρωματική στη θεωρία της ανοικτής κοινωνίας είναι και η θεωρία της «Κοινωνίας των Πολιτών», σύμφωνα με την οποία είμαστε όλοι πολίτες, που, ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλον, ο καθένας (άνεργος, μισθωτός, αγρότης, μικροεπιχειρηματίας, αυτοαπασχολούμενος) παλεύει, σε συνθήκες ανειρήνευτου και θανάσιμου ανταγωνισμού, που καταλήγει σε έναν ιδιότυπο κοινωνικό κανιβαλισμό, για το δικό του συμφέρον, όπου ισχύει μία και μόνη αρχή, ο νόμος της Ζούγκλας, δηλαδή «ο θάνατός σου η ζωή μου». Κι’ αυτό βαφτίζεται ελευθερία, για να αποσιωποιηθεί το γεγονός πως και σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης το τι είναι και το που ανήκει ο καθένας μας προσδιορίζεται από τη θέση μας στην παραγωγή και στην κατανομή του πλούτου, εκμεταλλευτής ή εκμεταλλευόμενος, κεφαλαιοκράτης ή εργάτης, εισοδηματίας ή μισθωτός δούλος και από τη θέση της τάξης και της χώρας μας στο διεθνή καταμερισμό της Εργασίας και συνεπώς στον διεθνή καταμερισμό και του πλούτου, πλούσιος ή φτωχός, εργαζόμενος ή άνεργος, κατακτητής ή κατακτημένος.

Με αυτή την ψευτοθεωρία σκοπεύουν με απατηλά συνθήματα, όπως «πρώτα ο πολίτης», «κοινωνία πολιτών», «ελευθερία», «δημοκρατία» ακόμα και «συμμετοχική δημοκρατία», «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο», «νέα σοσιαλδημοκρατία», «πράσινη ανάπτυξη» κλπ. κλπ., να μας κάνουν να ξεχάσουμε πως ζούμε σε μια εποχή, σε μια χώρα, σε ένα έθνος και σε μια κάποια κοινωνία όπου ηγεμονεύει το Κεφάλαιο, που καταδυναστεύει την εργαζόμενη κοινωνία και την εργαζόμενη ανθρωπότητα και συνεπώς σκοπεύουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε πως ανήκουμε στην τάξη των άμεσα ή έμμεσα μισθωτών σκλάβων και στις χώρες που λεηλατούνται από τον ιμπεριαλισμό. Σκοπεύουν να μας πείσουν πως είμαστε όλοι ίσοι κι’ ας μοιράζεται τόσο βίαια και τόσο άνισα ο πλούτος και πως έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες κι’ ας κολυμπάνε κάποιοι ελάχιστοι πλουτοκράτες στα προνόμια και στη χλιδή, όταν το 98% του παγκόσμιου πληθυσμού αγκομαχάει να τα βγάλει πέρα στη ζωή και από αυτό το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού φυτοζωεί στο περιθώριο της οικονομίας και της κοινωνίας χωρίς εργασία, χωρίς εισόδημα, χωρίς καμιά προοπτική, και σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης, γίνεται ως άμαχος ή ως μισθοφόρος κιμάς στην κρεατομηχανή του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Τέλος σκοπεύουν να μας πείσουν πως για την οικονομική κρίση φταίνε τα πενιχρά μεροκάματα, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας και συνεπώς πρέπει να δεχτούμε δραστικές μειώσεις για να βγούμε από την ύφεση και την κρίση, πως για την ανατροπή της ισορροπίας των οικολογικών συστημάτων, την καταστροφή του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή, δεν φταίει ο βρωμοκαπιταλισμός, (που παράγει συστηματικά ρύπους για να εξασφαλίζει υψηλή κερδοφορία αλλά, με τη βοήθεια «οικολόγων» και οικολογούντων βεβαίως, και ζήτηση για «αντιρρυπαντικές τεχνολογίες»), αλλά η αφηρημένη «ανθρώπινη δραστηριότητα» και τέλος, θέλουν να μας πείσουν πως δεν χρειάζεται αλλαγή του καπιταλιστικού παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου, αλλά η νέα στρατηγική του καπιταλισμού για «πράσινη ανάπτυξη» η οποία όμως για να εφαρμοστεί χρειάζεται συμμαχικές «κυβερνήσεις εθνικής ανάγκης και σωτηρίας» σε τοπικό επίπεδο και μια «παγκόσμια διακυβέρνηση» που θα την αποφασίζουν οι αχυράνθρωποι-πλανητάρχες και οι «πρόθυμοι» σύμμαχοί τους, καθ’ υπαγόρευση βέβαια του σκληρού πυρήνα του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Το συμπέρασμα είναι πως σε συνθήκες καπιταλισμού η έννοια του πολίτη, που είναι αποξενωμένος από κάθε ουσιαστική συμμετοχή στην οργάνωση και στη διαχείριση της οικονομίας και κατά συνέπεια είναι αποξενωμένος από κάθε εξουσία που αποφασίζει για τη ζωή του και το μέλλον του, είναι μια έννοια χωρίς περιεχόμενο και συνεπώς είναι μια έννοια παραπλανητική κατασκευασμένη να μας αποξενώσει από την ενιαία ταξική-εθνική-οικουμενική μας συνείδηση, η οποία δεν συμβιβάζεται με την έννοια του απολίτικου, του συνειδησιακά ευνουχισμένου πολίτη. Γι’ αυτό και επειδή το πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι πιά μόνο πρόβλημα κάποιων «πολιτών», κάποιων κοινωνικών τάξεων και κάποιων χωρών και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι πρόβλημα αχυρανθρώπων επαγγελματιών πολιτικών, αλλά πρόβλημα ολόκληρου του πλανήτη και ολόκληρης της ανθρωπότητας, η λύση του προϋποθέτει:

α. το ξεπέρασμα του ατομισμού, του κομματισμού, του εγωιστικού εθνικισμού που στηρίζεται στο ρατσισμό και στην αντίληψη περί περιούσιων, ανώτερων και κυρίαρχων λαών,

β. το πέρασμα από τον οπαδό-πολίτη στον πολίτη που συλλογικά θα παράγει, σε συνθήκες θεσμικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και οικονομικής αυτοδιαχείρισης πολιτική, ώστε όλοι μαζί οι πολίτες να αυτοπροσδιορίζονται τοπικά, εθνικά και οικουμενικά ως κοινωνίες και ως ανθρωπότητα και συνεπώς ως ελεύθερα και ειρηνικά αλληλοσυσχετιζόμενες, συνεργαζόμενες και αλληλέγγυες Πολιτείες, ή, με ακόμα πιο απλά λόγια, το πέρασμα δηλαδή από τον ξεκομμένο ατομιστή κούφιο-οπαδό-πολίτη, στoυς συνειδητούς, συσκεπτόμενους και συνεργαζόμενους θεσμικούς Πολίτες που παράγουν Πολιτική, ορίζουν την Πόλη και την Πολιτεία τους, δημιουργούν Πολιτισμό και δεν καθορίζεται η ζωή τους από την police, όπως συνηθίζει να λέει ο αγωνιστής και εργάτης της Άμεσης Δημοκρατίας Μανώλης Γλέζος, και

γ. τη διαμόρφωση μιας νέας επαναστατικής συνείδησης που θα συσπειρώνει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή ολόκληρη την εργαζόμενη ανθρωπότητα σε τοπικό και ταυτόχρονα οικουμενικό επαναστατικό υποκείμενο που ο Μαρξ αποκαλούσε «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα»,

ως τη μόνη ικανή δύναμη να απαλλάξει τον εαυτό της από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κούφια «αστική δημοκρατία των πολιτών», να διαμορφώσει ένα Νέο Σχέδιο για την Ανθρωπότητα και να ανοίξει το δρόμο για τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου που θα ακουμπάει σταθερά πάνω στην Άμεση Δημοκρατία[8] στην οικονομία και στην κοινωνία και θα οδηγήσει τον ανθρώπινο πολιτισμό σε ένα ανώτερο στάδιο, στο στάδιο του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.



--------------------------------------------------------------------------------

[1]. «Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι ΜΚΟ χτίζονται θεσμικά και αναλαμβάνουν πλέον ενεργό ρόλο όχι μόνο φιλοσοφικής ή παρεμβατικής προσέγγισης. Σχεδιάζουν στρατηγικές πολιτικές, λειτουργούν επαγγελματικά και μπορεί να διαχειρίζονται ιδιαίτερα υψηλούς προϋπολογισμούς», βλέπε: Κοινωνία Πολιτών-Γιατί στο Σύνταγμα;
[2]. Μουζέλης Νίκος, 15 χρόνια δράσης της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, στο: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ, τεύχος 15/2009, σελ. 5-6.

[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Νεοφιλελευθερισμός. Πρόκληση ή μπλόφα; στο http://infonewhumanism.blogspot.com/2009/01/blog-post_5971.html

[4] . Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αριστερά κόμματα ή αριστερή κοινωνία;», στο Περιοδικό Πολίτες, τεύχος 8, Νοέμβρης 2009 και στο Περιοδικό ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ, τεύχος 267/Νοέμβρης 2009. [
5]. Γιαλκέτσης Θανάσης, Καρλ Πόππερ, Ο θεωρητικός της ανοιχτής κοινωνίας, http://openitnow.blogspot.com/2002/08/blog-post.html,
[6]. «Στα χέρια λίγων ο παγκόσμιος πλούτος, το 2 % του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 50 % του παγκόσμιου πλούτου, το 48 % του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 49 % του παγκόσμιου πλούτου και το 50 % του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 1 % του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την έρευνα του Διεθνούς Ινστιτούτου Ανάπτυξης και Οικονομικής Έρευνας του OHE, http://sxeseis.gr/viewthread.php?tid=14318.
[7]. Για μια διεξοδική ανάλυση αυτού του πλέγματος προβλημάτων βλέπε, Λάμπος Κώστας, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΙΗΣΗ. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[8] Το γεγονός πως υπάρχουν πολλοί καλοπροαίρετοι συνάνθρωποι που ταυτίζουν την Άμεση Δημοκρατία με διαδικασίες στημένων δημοψηφισμάτων, όπως λ. χ. στην Ελβετία, ή με μαζικές δημόσιες λατρείες του Leader Maximo, όπως στην Κούβα, ή ακόμα και με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, «αφού έβγαλε μαύρο πρόεδρο !!!», δείχνει πως υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το θέμα και γι’ αυτό θα έπρεπε να σκεφτούμε σοβαρά τη μελέτη και τη δημόσια συζήτηση για τους όρους ύπαρξης της Άμεσης Δημοκρατίας και για το αν μπορεί να υπάρξει Άμεση Δημοκρατία σε συνθήκες καπιταλισμού.

prodial21@gmail.com