Η ευρωστία της γερμανικής οικονομίας και οι πολεμικές αποζημιώσεις

Μια και τα πάνε μια χαρά, ας δώσουν όσα μας χρωστάνε επιτέλους, οι Γερμανοί


του Κώστα Μπετινάκη
http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=3071


«Οι μέρες της παλιάς Ελλάδας είναι μετρημένες», είναι ο τίτλος άρθρου του Μίχαελ Μάρτενς στην Frankfurter Allgemeine Zeitung. H εφημερίδα σημειώνει πως «ακριβώς πριν από ένα χρόνο σήμανε η ώρα της αλήθειας στην Αθήνα. Η κυβέρνηση παραδέχθηκε πως το δημόσιο έλλειμμα ήταν διπλάσιο από ότι είχε ανακοινωθεί. Τώρα γίνονται μεταρρυθμίσεις, τις οποίες κανείς πριν δεν είχε τολμήσει να κάνει».

(σ.στυξ: Εκτός από τους Αμερικανούς στηρίζουν τον στραγγαλισμό μας και οι Γερμανοί με παχιά λόγια!).

Η γερμανική οικονομία πάει μια χαρά – ενημερώνουν όσους είχαν αγωνία – τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης. Δεν θυμήθηκαν όμως να πουν κουβέντα για την ελληνική συμμετοχή στο «γερμανικό θαύμα».

Η Δυτική Γερμανία ανοικοδομήθηκε, για ψυχροπολεμικούς λόγους και χάρη στην υποταγή όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεών στον εκάστοτε ξένο δυνάστη, χωρίς ουδέποτε να ζητηθούν επίσημα από το κράτος μας, οι περιβόητες γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις. Ούτε καν, όταν επανενώθηκαν - ελέω Γκορμπατσόφ - οι δύο Γερμανίες.

Και δεν μιλάμε για υποθέσεις μόνο σφαγών, πυρπολήσεων χωριών και δηώσεων, από τον βάρβαρο κατακτητή, αλλά για την κλοπή του θησαυρού της Τράπεζας της Ελλάδας. Την ώρα που μας λοιδορούν οι πλούσιοι Γερμανοί, ή εκφράζουν την ικανοποίησή τους, όταν ο πειθήνιος πρωθυπουργός περιέκοψε το βιός μας, για χάρη του πλουτισμού των γερμανικών Τραπεζών, δεν βρέθηκε ούτε ένας στο Κοινοβούλιο να θυμίσει την ΚΛΟΠΗ των Γερμανών Κατακτητών.

Ούτε καν πρόταση, να γίνει ένα είδος διαλόγου στο πλαίσιο της ΕΕ ώστε να βρεθεί με διαπραγματεύσεις ένας τρόπος χορήγησης των αποζημιώσεων.

Μόνο ψάχνουν αν έχει παραγραφεί το σκάνδαλο της Ζήμενς, ενώ κουβέντα δεν γίνεται για την πώληση του ΟΤΕ στα γερμανικά χέρια. Κι έχουν μείνει στα χέρια μας τελικά και τα υποβρύχια που γέρνουν…



Οι Πολωνοί

Κι όμως, έστω και για τα μάτια του κόσμου τους, ακόμα και το πολωνικό Κοινοβούλιο, είχε ψηφίσει το 2004 (όπως γράφαμε στις 14/09/2004 στο «στυξ»), αίτημα για την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία:

( http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=899 )

Το αίτημα του πολωνικού Κοινοβουλίου για τη καταβολή πολεμικών επανορθώσεων προκάλεσε την έντονη κριτική της Γερμανίας. Το περασμένο Σαββατοκύριακο σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της Γερμανίας απηύθυνε έκκληση να μπει τέλος στις αναδρομικές συζητήσεις για τις συνέπειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το σχετικό αίτημα είχε υιοθετηθεί ομόφωνα από την πολωνική Βουλή, επομένως και από τους τότε κυβερνητικούς βουλευτές. Οι μετριοπαθείς βουλευτές συμπεριφέρθηκαν εξαιρετικά συγκρατημένα δέχθηκαν όμως ισχυρές πιέσεις από τους εθνικιστές και τους λαϊκιστές.

Επίσημα η πολωνική κυβέρνηση δεν προτίθεται να ζητήσει αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Αυτό είχε σπεύσει να αναφέρει ο Πολωνός πρέσβης στο Βερολίνο. Πώς εξηγείται όμως τότε το αίτημα της Σέιμ της πολωνικής Βουλής; Τα πολωνικά κόμματα θεωρούν ότι υπερασπίζονταν την τιμή της πατρίδας.

Στην χώρα μας, όμως που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, όπως έλεγαν οι παλιοί, τέτοια πράγματα ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Αλλά τι να πούμε που για να πάνε σε δίκη οι πρωτεργάτες της χούντας, είχε χρειαστεί η «ιδιωτική πρωτοβουλία».



Και οι Σέρβοι

Πριν λίγο καιρό είχαμε την καταγγελία, για απώλειες αμάχων από βομβαρδισμό γερμανικών μαχητικών, στο Αφγανιστάν. Είχε προκληθεί μεγάλος θόρυβος, ακόμα και στην Γερμανία. Όταν ντύνονται στα φαιά στρατιωτικά, οι Γερμανοί φαίνεται πως κρύβουν έναν ναζί μέσα τους. Το ίδιο είχε συμβεί και με τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη κάποτε Γιουγκοσλαβία.

Στις 18/10/2003, στο στυξ γράφαμε:

«Επικαλούνται το Δίστομο οι Σέρβοι»

http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=514

Το Δίστομο δίνει κουράγιο σε 35 Σέρβους να καταθέσουν αγωγή αποζημίωσης κατά της γερμανικής κυβέρνησης για εγκλήματα πολέμου του ΝΑΤΟ στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. "Η ιστορία με τις αποζημιώσεις του μικρού ελληνικού χωριού του Διστόμου έδωσε κουράγιο σε αυτούς τους ανθρώπους να φθάσουν μέχρι το δικαστήριο", έλεγε ένας Γερμανός δημοσιογράφος έξω από μια αίθουσα του Πλημμελειοδικείου της Βόννης. Όταν, μέσα στην αίθουσα γραφόταν μια σελίδα ιστορίας της γερμανικής δικαιοσύνης. Τριάντα πέντε Γιουγκοσλάβοι πολίτες κατέθεσαν αγωγές αποζημίωσης ύψους 3,5 εκ ευρώ εναντίον της γερμανικής κυβέρνησης για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, στις 30 Μαΐου του 1999. Το ΝΑΤΟ βομβάρδισε εκείνο το μεσημέρι μια μικρή γέφυρα στην κωμόπολη Βαρβαρίν στη Σερβία με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δέκα άτομα και να τραυματιστούν τριάντα. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που η γερμανική κυβέρνηση καλείται να λογοδοτήσει για εγκλήματα πολέμου και επίσης είναι η πρώτη φορά στο Διεθνές Δίκαιο, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που εξετάζεται, εάν ιδιώτες μπορούν να αξιώσουν αποζημιώσεις από ένα κράτος.

Δεκάρα τσακιστή δεν πρόκειται να δώσουν οι Γερμαναράδες. Φτάνει που με επίσημη ανακοίνωσή της, η γερμανική κυβέρνηση έχει εκφράσει «τη βαθιά της λύπη για τη σφαγή του Διστόμου, που δυστυχώς δεν αποτελεί τη μοναδική αγριότητα που διέπραξαν οι Γερμανοί στρατιώτες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.


Αυτά τα πράγματα όμως, δεν μπορεί να τα θυμόμαστε, μια και η τάση των ημερών, είναι να ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ την ΙΣΤΟΡΙΑ μας. Τόσο την πρόσφατη όσο και την παλιότερη. Γιαυτό φροντίζουν εγκάθετοι αξιωματούχοι του υπουργείου (όχι Εθνικής πλέον) Παιδείας και ορισμένων παπαγάλων των Μέσων Μαζικής Αποβλάκωσης.


Η Γερμανία γνωρίζει ότι φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για αυτά που συνέβησαν και προσπαθεί σε συνεργασία με όλες τις χώρες, με τις οποίες πολέμησε πριν από 60 χρόνια, να προωθήσει την ειρήνη και τη συμφιλίωση.

Το σκάνδαλο SIEMENS, αποτελεί μια συνέχεια της ναζιστικής νοοτροπίας του τότε, που υπάρχει στην Γερμανία του σήμερα απέναντι στους Έλληνες, από τους Γερμανούς που εύκολα έβρισκαν Εφιάλτες πολιτικούς να ξεπερνούν «προβλήματα».


Για αποζημιώσεις όμως και για τα κλεμμένα, κάνουν το κουνέλι…

Αλλά, όπως έγραφε στις 26/02/10 ο Ρούσσος Βρανάς στους
Δρόμους του, στα ΝΕΑ:
"Τι νόημα έχει λοιπόν να επικαλούμαστε σήμερα τις ναζιστικές δηώσεις; Τι νόημα έχει να ξεθάβουμε τους 125.000 εκτελεσθέντες, τους 500.000 νεκρούς από την πείνα και τις κακουχίες της γερμανικής κατοχής, τους 70.000 δολοφονηθέντες Ελληνοεβραίους; Τι νόημα έχει να οδυρόμαστε για τις 3.700 πόλεις και χωριά που ισοπεδώθηκαν, το Δίστομο, την Κάνδανο; Τι νόημα έχει να εγκαλούμε για όλα αυτά μια κυβέρνηση και έναν ολόκληρο λαό με τον οποίο τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας τα καλοκαίρια και κάνουμε μπίζνες μαζί του όλη τη χρονιά; Τι νόημα έχει να θυμόμαστε σήμερα εκείνες ακριβώς τις ναζιστικές θηριωδίες τις οποίες είχαμε φροντίσει επιμελώς να ξεχάσουμε, όταν συνομολογούσαμε με τη Γερμανία το σύμφωνο ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Τα θύματα των ανταγωνισμών που οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα μετρήσαμε. Αν κάποιοι σήμερα επιμένουν να τα ξαναμετρούν, είναι επειδή δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να μετρήσουν τα θύματα ενός άλλου πολέμου: του πολέμου που διεξάγεται στο μέτωπο της καθημερινής επιβίωσης των ανθρώπων. Επειδή, αν τα μετρήσουν, ίσως να τα βγάλουν περισσότερα από τα θύματα του 1940.
Η γερμανική εφημερίδα «Junge Welt» έγραφε: «Στον πόλεμο αυτό, ο ρόλος της Γερμανίας είναι πράγματι καθοριστικός, τη χαρακτηρίζει ως κύρια υπεύθυνη για τη χρεοκοπία των ευρωπαϊκών λαών: «Η χρεοκοπία είναι Μade in Germany. Η απειλή χρεοκοπίας των χωρών του ευρωπαϊκού νότου είναι άμεση συνέπεια της επιθετικής πολιτικής που ακολούθησε η Γερμανία στο εξωτερικό εμπόριο, επειδή κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδώ και δεκαετίες, αυτή η πολιτική στέρησε από αυτές τις χώρες που μετέχουν στο ευρώ τη δυνατότητα να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους υποτιμώντας τα νομίσματά τους. Η τεράστια οικονομική ανισορροπία που προκλήθηκε έτσι, είναι έκδηλη στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου το 2008 οι γερμανικές εισαγωγές ανήλθαν στα 8,3 δισ. ευρώ, ενώ οι ελληνικές εξαγωγές ήταν μόλις 1,9 δισ. ευρώ». Η στρατηγική που ακολούθησε πάντα η Γερμανία, καταλήγει η εφημερίδα, ήταν μια στρατηγική εξαθλίωσης των χωρών της ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς.


Αν πρέπει να εγκαλέσουμε όμως κάποιους για όλα αυτά, αυτοί δεν είναι οι «ναζί». Είναι οι «αντιναζιστές» ηγέτες των μικρότερων χωρών της Ευρώπης που εξέθρεψαν φρούδες ελπίδες στους λαούς τους ότι θα μπορούσαν ποτέ να ξεπεινάσουν τρώγοντας στο ίδιο τραπέζι με τον γίγαντα".