Αλήτες- Δολοφόνοι -Κομμουνιστές

Ο «Κόκκινος Δεκέμβρης» του ΄44 , τα ταξικά κωθώνια,
και ο αγγλικός χρυσός

του Σπύρου Χατζάρα

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς, και οι συγγενείς των θυμάτων, οι δολοφόνοι, αμετανόητοι, συνεχίζουν την ασύστολη διαστρέβλωση της αλήθειας και πανηγυρίζουν με θράσος, για τα εγκλήματα που έκαναν τον Δεκέμβρη του 44.
Ποιος θυμάται τώρα τι έγινε πριν 70 χρόνια;
Ο πολιτικός τους φορέας , η αιμοσταγής κοινοπραξία ΚΚΕ & Co , εορτάζει τα «70 χρόνια από τον ηρωικό Δεκέμβρη του '44» που ήταν μια ,«κρίσιμη ταξική σύγκρουση».
Για τα «ταξικά κωθώνια», που τους ακολουθούν, η σφαγή των χιλιάδων ανυπεράσπιστων πολιτών το 1944, ήταν «ηρωική» και ήταν προϊόν της «ταξικής σύγκρουσης», που κάλυψε το Περιστέρι, τα Πετράλωνα, την Κυψέλη, το Παγκράτι, τον Βύρωνα, την Κοκκινιά, το Γαλάτσι, αλλά δεν επεκτάθηκε στο Κολωνάκι.

Ο πατέρας μου, ήταν «ταξικός αντίπαλος» και τον είχαν στις «λίστες» των «αντιδραστικών». Στα μέσα Νοεμβρίου, πήγε να δει τον πατέρα και τη μάνα του στην Αγ. Παρασκευή και τον συνέλαβε η «Εθνική Πολιτοφυλακή», (ΟΠΛΑ), και τον πήγαν στην Πάρνηθα, όπου περίμενε να «δικαστεί» και να εκτελεστεί , σε εφαρμογή της εντολής της ΚΕ του ΕΑΜ, «Να ξεμπερδέψουμε με μιας με όλους αυτούς» .(Ανακοίνωση με αριθμό πρωτοκόλλου 7313 της 21-11-1944 που καλούσε τις τοπικές επιτροπές να στήσουν δίκες για τους εδεσίτες και τους χίτες). Σε εφαρμογή αυτής της οδηγίας οι ΕΑΜίτες δημοσίευσαν στις 23 Νοεμβρίου τη λίστα των «προδοτών ηθοποιών» των οποίων η «δίκη» έγινε στις 24 Νοεμβρίου στο λαϊκό δικαστήριο που στήθηκε στο θέατρο Διονύσια, όταν και αποφασίστηκε ουσιαστικά η εκτέλεση της Ελένης Παπαδάκη υπό τις κραυγές, «Θάνατος στην πουτάνα!».
Ο πατέρας μου, γλύτωσε, με την ανέλπιστη βοήθεια συμμαθητή του, από το δημοτικό σχολείο του Χαλανδρίου ,ο οποίος είχε ενταχθεί στον ΕΛΑΣ. Δραπέτευσε, και κατέβηκε στην Αθήνα. Σαν παλιός στρατοχωροφύλακας παρουσιάστηκε στο σύνταγμα Μακρυγιάννη, οπού τραυματίστηκε στην πλάτη στις 5 Δεκεμβρίου. Τα αδέρφια του, ο Σπύρος και ο Μίμης πολέμησαν με τη Χ στη μάχη του Θησείου. Μετά τη Βάρκιζα, όταν ανέβηκαν στην Αγία Παρασκευή, βρήκαν μόνο τη μάνα τους. Οι «ηρωικοί» κομμουνιστές, είχαν πάρει όμηρο, τον άρρωστο πατέρα τους Αντώνιο, που ήταν εκλεγμένος πρόεδρος της Κοινότητας Αγίας Παρασκευής από το 1936, και που κατάφερε με τα συσσίτια που οργάνωσε να μην πεθάνει κανείς στην Αγία Παρασκευή από την πείνα. Για αυτό ήταν «ταξικός εχθρός» ο Αντώνης Χατζάρας, επειδή τους τάισε και δεν πέθαναν. Τα παιδιά του, τον βρήκαν ετοιμοθάνατο στο Νοσοκομείο του Βόλου, τον έφεραν στο σπίτι, όπου και πέθανε.

Η «ομηρία», ήταν απόφαση της «κόκκινης ηγεσίας». «Διατάχθηκε από τα πάνω»,
στις 24 Δεκεμβρίου 1944, την ίδια μέρα που ολοκληρώθηκε η παγίδευση με εκρηκτικά της Μεγ. Βρετανίας. Την επομένη είχε καταφθάσει στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ, συνοδευόμενος από τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών, Ίντεν. Και ενώ η «ηγεσία» συνομιλούσε με τον αστικό κόσμο και τους Άγγλους έπεφτε το «μαχαίρι».
Στις απαγωγές των «ομήρων» αναφέρθηκε στις συνομιλίες της Μεγ. Βρετανίας στις 27 Δεκεμβρίου, ο Π. Κανελλόπουλος που είπε απευθυνόμενος στο Σιάντο. «Μας είπατε ότι ο πόλεμος είναι μεταξύ των Βρεταννών και του Ελληνικού λαού. Είναι, τάχα, πόλεμος κατά των Βρεταννών ή σύλληψις χιλιάδων γυναικών και παιδιών και η απαγωγή των εις το στρατόπεδον των Θηβών και αλλού υπό τρομεράς συνθήκας; Αυτό είναι γερμανική μέθοδος. Είναι φασισμός».
Στις 6 Ιανουαρίου 1945, όταν η ηγεσία του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ εγκατέλειψε, μετά από 33 μέρες μαχών, τον αγώνα για την κατάληψη της πρωτεύουσας, και έδωσε τη διαταγή για υποχώρηση, τα αιματοβαμμένα καθάρματα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ είχαν ήδη πάρει 40.000 ομήρους. Ο Κώστας Καραγιώργης ομολόγησε αργότερα ότι, «στο λάθος της συλλήψεως ομήρων» ήταν συνυπεύθυνος, γιατί συμφώνησε…». 
 Ο Σιάντος, ο «ηγέτης» των Δεκεμβριανών, τον Απρίλιο του 1945, στην 11η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, παραδέχτηκε ότι, «..η ομηρία ήταν αριστερό λάθος» και ότι ήταν λάθος που δεν άφησαν τους ομήρους. Αντίθετα ο Ζαχαριάδης στην 12η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούνιο του 1945 είπε ότι «το λάθος» δεν ήταν ότι διατάχθηκε η «ομηρία» αλλά ότι εκτελέστηκε «χωρίς πειθαρχία και σχέδιο και εκφυλίσθηκε σε εξωπολιτική πράξη».
Από τις 40.000 των «Ομήρων» που περιελάμβαναν γέρους, γυναίκες, παιδιά και άρρωστους πάνω από το 10% (4000) έχασαν την ζωή τους, από τη συνεχή πεζοπορία υπό συνεχή χιονόπτωση και χωρίς παροχή τροφής .

Εκτός από τις κακουχίες, υπήρξαν και εκτελέσεις όσων βραδυπορούσαν και δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον ρυθμό της φάλαγγας. Μεταξύ των ομήρων ήταν η σύζυγος του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά , Λέλα Μεταξά.
Οι «επώνυμοι», καθηγητές πανεπιστημίου και πολυτεχνείου, πρώην στρατηγοί, δικαστικοί, διανοούμενοι και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, συγκρότησαν την «6η φάλαγγα επίλεκτων προσωπικοτήτων», που οδηγήθηκε στη Λειβαδιά.
Από αυτούς, τον πολιτικό μηχανικό Στέλιο Κορυζή αδελφό του πρώην Πρωθυπουργού, τον 68χρονο προπρύτανη του Πολυτεχνείου Ιωάννη Θεοφανόπουλο, τους στρατηγούς Κατσιγιαννάκη, Ιλιάκη, Κορτζά, τον αεροπαγίτη Γ. Κερασιώτη, τον μεταλλειολόγο Γ. Δημουλιτσα, και άλλους 6. τους οδήγησαν εις την θέση Άγιος Τρυφώνας πλησίον της Αράχωβας τους απογύμνωσαν από τα ενδύματα τους και τους εξετελέσαν δια τυφεκισμού. Το γιατί έγινε αυτό, παραμένει μυστήριο 70 χρόνια μετά.

Η «Ομηρία» των 40.000, δεν σχετίζεται με τις προγραφές που είχαν αποφασιστεί στην Κατοχή από τον Ιωαννίδη, τον μέγα δημοκράτη Γλυνό και τον αρχηγό της ΟΠΛΑ, τον Αναστασιάδη, για να μην βρουν «οι Εγγλέζοι και οι άλλοι, άνθρωπο να τους εξυπηρετήσει μεταπολεμικά».
Ο Γλυνός πρότεινε να πιάσουν ξαφνικά, με μία έφοδο, (εφόσον ξέρουν που κάθεται ο καθένας), 5-6 χιλιάδες στην Αθήνα και στον Πειραιά και αντίστοιχους στην Θεσσαλονίκη και σε μερικές άλλες μεγάλες πόλεις και να τους «εξουδετερώσουν». Το σχέδιο Ιωαννίδη- Γλυνού εφαρμόσθηκε στην κατοχή στην Πελοπόννησο, τη Στερεά, και τη Μακεδονία, με τις συλλήψεις και τις σφαγές το καλοκαίρι του 44. Αυτό ήταν το «δόγμα Ζεύγου» για την εξόντωση του 10% του πληθυσμού, για παραδειγματισμό και εκφοβισμό.
«Το πιάσιμο χωρίς να κόβεις κεφάλια είχε αρχίσει από νωρίς», έγραψε ο Ιωαννίδης στα απομνημονεύματα του. Μετά δόθηκε η εντολή των εκτελέσεων.
Το λεπτομερές σχέδιο για τη «συντριβή της εσωτερικής αντίδρασης» και την κατάληψης της εξουσίας διαμορφώθηκε σταδιακά από το φθινόπωρο του 1943 μέχρι το Σεπτεμβρίου του 1944, όταν δόθηκε εντολή στις οργανώσεις της ΚΟΑ, (Κομματική Οργάνωση Αθήνας), με α' γραμματέα το Βασίλη Μπαρτζιώτα (Φάνη), να συντάξουν καταλόγους προγραφών κατά συνοικία , επάγγελμα και σωματεία. Αυτές οι λίστες χρησιμοποιήθηκαν στα Δεκεμβριανά.

Όταν αποσύρθηκαν από την Αθήνα οι Ελασίτες και οι ΟΠΛΑτζήδες, άφησαν παντού πίσω τους πτώματα. Στις 33 ημέρες της «Κόκκινης Λαοκρατικής Τρομοκρατίας», το «μακρύ χέρι του λαού», έσφαξε κυριολεκτικά, με μαχαίρια, τσεκούρια και σκεπάρνια τουλάχιστον 10.000 Έλληνες. Τα «περιφερειακά σφαγεία» που θυσιάστηκαν οι νεομάρτυρες του ελληνισμού ήσαν στο Περιστέρι, στο Άσυλο Κοκκινιάς, στα Τουρκοβούνια, στα διυλιστήρια της Ούλεν στο Γαλάτσι , (στον περίβολο των οποίων βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πάνω 300 άνθρωποι) , στην Κυψέλη, στο Δρουγούτι, στον Υμηττό, στην Καισαριανή, στον Βύρωνα, στο Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω, στα Λατομεία Κοπανά πάνω από την Ηλιούπολη, στο Γ΄ Νεκροταφείο, κλπ

Οι άμαχοι νεκροί της «Κόκκινης Τρομοκρατίας», δεν μετρήθηκαν επισήμως ποτέ. Οι δημοσιογραφικές καταγραφές κατέληξαν ότι στην Αθήνα και τον Πειραιά φονεύθηκαν από την ΟΠΛΑ και τις επικουρικές ομάδες του ΚΚΕ 15.635 άνδρες , γυναίκες και παιδιά.
Ο ταξικός εχθρός, στον οποίο παραλαμβάνονταν οι εργάτες και οι νεολαίοι , και οι συνδικαλιστές.(275 κληρικοί, 239 εκπαιδευτικοί, 120 ιατροί , 264 συνδικαλιστές).

Ως τον Απρίλιο του 1945 οπότε σταμάτησαν οι έρευνες είχαν αναγνωριστεί 5000 πτώματα που εξετάστηκαν από τους ιατροδικαστές. Από αυτά περίπου τα 1700 χαρακτηρίστηκαν ως θύματα των βομβαρδισμών ενώ 3.300 ήταν τα πτώματα που βρέθηκαν σε ομαδικούς τάφους ακρωτηριασμένα κλπ. Πολλά θύματα έμειναν τελικά ως «αγνοούμενοι».

Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν οι 4000 νεκροί από τους «Ομήρους», οι 50 τροτσκιστές που εκτέλεσε η ΟΠΛΑ και οι 6500 νεκροί των μαχών. (Οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν 3480 νεκρούς. Οι απώλειες του ΕΛΑΣ υπολογίστηκαν στους 3000. Σκοτώθηκαν και 265 εγγλέζοι).

Συνολικά τα θύματα στο Λεκανοπέδιο , από τις 12 Οκτωβρίου που έφυγαν οι Γερμανοί, μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας είναι πάνω από 35.000.

Ο φόρος αίματος του ΚΚΕ. Ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλέας Δαμασκηνός υπολόγισε τον αριθμόν των πάσης φύσεως θυμάτων του Δεύτερου Γύρου σε όλη την Ελλάδα σε 65.000. Πολύ αίμα για την κρίσιμη «ταξική μάχη».
Κουβάδες αίμα, όπως ζητούσε ο Hirsch Apfelbaum ή Ovsei-Gershon Aronovich ... (αλλιώς Ζηνόβιεφ*).
 
Όλως περιέργως, η δράση της ΟΠΛΑ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, σεβάστηκε την καρδιά της αστικής Τάξης το Κολωνάκι, όπου δεν έγιναν ούτε ανατινάξεις κτηρίων ούτε σφαγές. 

  Οι αριστεροί, για να κάνουν τους αντικειμενικούς, αλλά διαστρεβλώνοντας την αλήθεια παραδέχονται μεν πια ότι «μέλη της ΟΠΛΑ, δολοφόνησαν έναν αριθμό αντιφρονούντων, υποστηρικτών του αστικού καθεστώτος», και ότι «στην περιοχή των διυλιστηρίων της ΟΥΛΕΝ έλαβαν χώρα εκτελέσεις».
Έναν απροσδιόριστο αριθμό, (όχι 16000) και μόνο «αντιφρονούντες, και υποστηρικτές του αστικού καθεστώτος», και όχι ολόκληρες οικογένειες μαζί με τα παιδάκια τους. (Πχ. Οικογένεια Γιώργα,12 άτομα, μαζί και ένα κοριτσάκι 2 ετών).
Ο Άγγλος δημοσιογράφος. Φ.Α.Βόιτ σε ανταπόκριση από την Αθήνα έγραφε τότε: « Τα θύματα των σφαγών του Δεκεμβρίου περιλαμβάνουν ολοκλήρους οικογενείας.. Πλείστα πτώματα ευρέθησαν φρικωδώς παραμορφωμένα με εξορυγμένους  οφθαλμούς, σχισμένα τα στόματα των και κομμένες τις μύτες».
Και προσοχή. «Μόνο στην ΟΥΛΕΝ», εκεί που σκότωσαν την Παπαδάκη. Ο Ζαχαριάδης στην 12η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούνιο του 1945 είπε: «Αγριότητες έγιναν κατά τον Δεκέμβρη από μέλη του Κόμματος που ήταν είτε προβοκάτορες, είτε ανάξιοι να είναι μέλη του. Φυσικά, οι πράξεις τους δημιούργησαν ευθύνες για το κόμμα….Το Κόμμα μας έχει το θάρρος να διακηρύξει ότι περιπτώσεις όπως του Κορώνη (Σπυρίδων Κορώνης καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο),ή της ηθοποιού Παπαδάκη δεν μπορούν να βρουν δικαίωση και πρέπει να καταδικασθούν ανοικτά».
Οι δολοφόνοι του «Ηρωικού Δεκέμβρη»,δεν ήσαν ούτε προβοκάτορες ούτε ανάξιοι κομμουνιστές. Ήσαν υπεράξιοι κομμουνιστές. Χίλιοι ΟΠΛΑτζήδες ήσαν οι εκτελεστές που έπαιρναν οδηγίες από «ψηλά». Ανεξέλεγκτα παιδαρέλια, κοινοί κακοποιοί, παράφρονες, και κάθε λογής κατακάθια οπλίστηκαν με ένα πιστόλι και με την εντολή «να πνίξουν τους αστούς στο αίμα». Κανένα λάθος δεν έγινε και τίποτα δεν ήταν τυχαίο.
Όλα έγιναν με πειθαρχία και σχέδιο . Εφαρμόστηκε το δόγμα της«Κόκκινης Τρομοκρατίας»,του 1918. Από τους ΟΠΛΑτζήδες, μόνο 150 συνελήφθησαν αργότερα και ελάχιστοι εκτελέσθηκαν. Οι υπόλοιποι δολοφόνοι, όσοι δεν σκοτώθηκαν στο «αντάρτικο», διέφυγαν με τα ψευδώνυμα, και παραμένουν ακόμα άγνωστοι και ανώνυμοι. Το κύριο πολιτικό ζήτημα του Κόκκινου Δεκέμβρη είναι, ότι εξακολουθεί να παραμένει αναπάντητο το γιατί έγιναν όλα. Και το πολιτικό μυστήριο γίνεται πιο πυκνό , εάν σκεφτούμε ότι ενώ οι ινστρούχτορες, έλεγαν στα κωθώνια τον Ιανουάριο του 1943, ότι « οι αγγλοαμερικάνοι θα ρθούνε για να βοηθήσουν την ελληνική μπουρζουαζία, να πάρει στα χέρια της την κρατική εξουσία, για να επιδοθούν ύστερα μαζί της στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών της χώρας συντροφικά», σύμφωνα από τα στοιχεία του Φόρειν Όφφις το ΚΚΕ έλαβε συνολικά από τους Άγγλους, καθ’ όλη την διάρκεια της κατοχής, ένα εκατομμύριο χρυσές λίρες.
Η πρώτη δόση ήταν οι 5000 λίρες που δόθηκαν τον Δεκέμβρη του 41.
Ο αγγλικός χρυσός ήταν η πηγή δυνάμεως του ΚΚΕ. Εάν δεν καταλάβουμε από το «διδακτικό παρελθόν» το ποιος, τι, και γιατί, δεν πρόκειται να λύσουμε καμιά από τις εξισώσεις του παρόντος και του μέλλοντος μας.

* Εν όψει της επίσημης κήρυξης της «Κόκκινης τρομοκρατίας» εναντίον των ευγενών, των γαιοκτημόνων ,των αξιωματούχων, των ιερέων, των κουλάκων, των Κοζάκων , των επιστημόνων, των βιομηχάνων, κλπ, ο Γκέρσον Αρόνοβιτς-Απφελμπάουμ-Ζινόβιεφ έγραφε στο επίσημο όργανο του Κόμματος την Κράσναγια Γκαζέτα την 1 Σεπτεμβρίου 1918. «Χωρίς έλεος, χωρίς να φειδώ , θα σκοτώσουμε τους εχθρούς μας κατά εκατοντάδες. Ακόμη και κατά χιλιάδες,. Ας τους πνίξουμε στο αίμα τους! Για τον Λένιν, τον Ουρίτσκι, τον Ζηνόβιεφ και τον Βολοντάρσκυ, αφήστε να τρέξει ποτάμι το αίμα των αστών. Περισσότερο αίμα! Όσο το δυνατόν περισσότερο!».


(Δημοσιεύτηκε στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ της 6ης Δεκεμβρίου 2014)