Ο Τσολάκογλου πληροφορήθηκε την 21η Νοεµβρίου από τους γιουγκοσλάβους μεθοριακούς ότι οι Ιταλοί είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν την Κορυτσά και μια µεγάλη ιταλική φάλαγγα 20 χιλιοµέτρων κινούνταν προς το Πόγραδετς.
Το Γ΄ Σώμα κοινοποίησε την πληροφορία στον Παπάγο αλλά μέχρι να αποφασίσει , την νύχτα της 21ης προς 22α Νοεµβρίου τα ιταλικά τµήµατα κατάφεραν να διαφύγουν ανενόχλητα από την περιοχή της Κορυτσάς.
Με το πρώτο φως της ημέρας στις 22 Νοεµβρίου, η XV Μεραρχία του Γ’ Σώματος κατέλαβε τη διάβαση Τσαγκόνι και την κορυφή του Ιβάν, όπου και εγκαταστάθηκε αµυντικά, ενώ παράλληλα, κατέλαβε τα χωριά Σβέζντα, Λεζίστα και Πούστετς.
Το Απόσπασµα του Συνταγµατάρχη Μπεγέτη τις πρωινές ώρες κατέλαβε τα υψώµατα νότια του χωριού Ντρένοβο στις 15.000 κατέλαβε την Μπόριγια και στις 17.45 το 1ο Τάγµα του 33ου Συντάγµατος και λόχος του 1ου Τάγµατος του 27ου Συντάγµατος εισήλθαν στην Κορυτσά µέσα σε ατµόσφαιρα ενθουσιασµού από τους κατοίκους της πόλης που είχαν βγει να τους υποδεχτούν.
Ο συνταγματάρχης Μπεγέτης ανέφερε στη μεραρχία: «Ώραν 17.45’’ σήμερον
το υπ’ εμέ απόσπασμα εισελθόν Κορυτσάν ελευθέρωσε ταύτην».
Οι Ιταλοί φεύγοντας εγκατέλειψαν τις στρατιωτικές αποθήκες και έτσι περιήλθαν στην κατοχή των ελληνικών δυνάµεων τεράστιες ποσότητες πυροµαχικών, υγειονοµικού υλικού και ειδών επιµελητείας αξίας περίπου τεσσάρων εκατοµµυρίων χρυσών λιρών.
Μέχρι το βράδυ η Μεραρχία προώθησε προφυλακές δυτικά της Κορυτσάς και εγκαταστάθηκε αµυντικά στα βορειοδυτικά κράσπεδα της Μόραβας στο ίδιο ύψος µε τη XV Μεραρχία.
Στον τοµέα του αντιστράτηγου Κοσμά η X Μεραρχία κατέλαβε αµαχητί τη γραµµή Καµένιτσα – Μποµποστίτσα και η XI Μεραρχία προωθήθηκε εκατέρωθεν της οδού Ερσέκας – Κορυτσάς επί των υψωµάτων από Κιάφε Κιάριτ µέχρι το χωριού Μούτκε.
Στο παραλιακό μέτωπο, απελευθερώθηκαν από το Α. Σώμα οι Φιλιάτες, ενώ τμήματα της 8ης μεραρχίας προέλασαν πέραν των συνόρων και πήραν το Λεσκοβίκι.
Το ανακοινωθέν του ελληνικού επιτελείου ήταν λακωνικό: «Κορυτσά, Φιλιάται, Λεσκοβίκιον ελευθερώθηκαν σήμερα».
Όλα τα γεγονότα της 22ας Νοεμβρίου θα τα διαβάσετε εδώ. http://ta-mavra-nea.blogspot.gr/2015/11/22.html
.png)
2 σχόλια:
Κώστας Χαρδαβέλλας: Προσπάθησαν να τον βιάσουν 15 Τούρκοι μαζι
Περιστατικό που έτυχε πριν από πολλά χρόνια. Σε αποστολή στο Ιράν κι ενώ βρισκόταν σε τουρκικό έδαφος, ο δημοσιογράφος παραλίγο να πέσει θύμα βιασμού από 15 Τούρκους! Ο ίδιος αφηγείται σήμερα:
«Κάποια στιγμή κόντεψαν να με βιάσουν, όσο και αν ακούγεται διασκεδαστικο.
Ήταν μια αποστολή που έκανα στην Τεχεράνη το 1979 -ήμουν στα ΝΕΑ. Την τελευταία νύχτα πριν μπούμε στο Ιράν, ήμουν στην Τουρκία την πολύ άγρια μέσα σε κάτι βουνά. Τελείωνε η βενζίνη και δεν υπήρχε βενζινάδικο να βάλω.
Κάποια στιγμή μέσα στην αγωνία μου -θα με τρώγανε οι λύκοι οι μαυροι, είχε και 20 βαθμούς υπό το μηδέν, ήταν πολύ κοντά στη Ρωσία το μέρος που βρισκόμουν- βλέπω ένα φωτάκι στον ορίζοντα. Πάω εκεί, είναι μια παράγκα, ανοίγουν την πόρτα και είναι 15 αγριότουρκοι με μια σόμπα στη μέση με ξύλα και είχαν κάτι κάστανα επάνω θυμάμαι.
Μπαίνω εγώ σαν να είχα κατέβει από τον Άρη με έναν κόκκινο σκούφο, ένα τζάκετ με κάτι γούνες, κάτι γάντια ,κατι καλτσον...
Αρχίζουν να με ρωτάνε από που είμαι γελωντας σαν τον καραμανλη, ενώ παράλληλα βλέπω δύο οι οποίοι είχαν πάρει κάτι κάστανα και ερχόντουσαν να μου τα προσφέρουνε αλλά χαϊδεύοντας με ολουθε κιόλας.
Αυτοί ανέβαιναν εκεί από τον Αύγουστο μόνοι τους κι επέστρεφαν στα σπίτια τους τον Ιούνιο. Φαντάζεστε τι γινόταν εκεί πέρα, αγριεμένο το μάτι τους.
Και κατάλαβα ότι πίσω από αυτά που μου έλεγαν είχαν μια τέτοια διάθεση. Θυμήθηκα ότι ήμουν σε μια περιοχή Κούρδων, που τότε οι Κούρδοι αγαπούσαν πολύ τους Πασοκους και λέω θα πω ότι είμαι Έλληνας δημοκρατης και ότι γίνει. Η λέξη Πασοκος λειτούργησε καταλυτικά σε αυτούς τους ανθρώπους»....
"Θαυμάστε" πως μαγαρίζει την ηρωική εποποιϊα μας η θολοκουλτούρα:
Απόσπασμα (γιά το... απόσπασμα) από το ένα και μόνο μυθηστόρημα το περιβόητο "3ο στεφάνι" του υπερεκτιμημένου Ταχτσή:
“Ο ελληνικός στρατός στην Κορυτσά”
Όταν μπήκε ο στρατός μας στην Κορυτσά, μας πήρε, την Ειρήνη, την κόμισσα και μένα, και κατεβήκαμε στην Ομόνοια να δούμε τον εορτασμό. Τέτοια κοσμοπλημμύρα δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Μα πού στην ευχή μένει όλος αυτός ο κόσμος; έλεγα με το νου μου. Τα μεγάφωνα μετέδιδαν εμβατήρια, όλος ο τόπος ήταν σημαιοστολισμένος. Οι δικοί μας ήταν μεθυσμένοι από πατριωτικό ενθουσιασμό, οι Εγγλέζοι κι οι Αυστραλοί από μπίρα. Πού την έβαζαν, βρε παιδί μου, τόση μπίρα αυτοί οι άνθρωποι; Τι είδους στομάχια έχουνε;
Σε λίγο άρχισε ένα σπρωξίδι άνευ προηγουμένου. Ο κόσμος κυλούσε σα λάβα ηφαιστείου προς τη Δημαρχία. Οι αστυφύλακες κράδαιναν τα κλομπ τους στον αέρα, μα ήταν αδύνατον να βάλουν τάξη. Τους παρέσυρε κι αυτούς το ανθρώπινο κύμα. Οι γυναίκες τσίριζαν, δυο – τρεις είχαν κιόλας λιποθυμήσει. Ήμουνα σίγουρη πως δε θα ‘χε μείνει πόντος για πόντος στις κάλτσες μου. “Πάμε να φύγουμε!” φώναζα του Αντώνη, μα δε μ’ άκουγε. Είχε δέσει μια χάρτινη σημαία στο μπαστούνι του και το κουνούσε ψηλά σα λάβαρο. Έκανε σα μικρό παιδί. Για να πω τη μαύρη αλήθεια, ήταν αδύνατον να μείνει κανείς ασυγκίνητος μπροστά στο θέαμα τόσου ενθουσιασμού. Τέτοιες μέρες δεν είχε δει η Ελλάδα απ’ τον καιρό του ‘12 και του ‘13.
Και ξαφνικά, αυτό που υποπτευόμουν εδώ και μερικά δευτερόλεπτα, έγινε βεβαιότης: δεν τον έφτανε τον παλιάνθρωπο το κολλητήρι που ‘κανε και που, ήθελα δεν ήθελα, ήμουνα υποχρεωμένη ν’ ανεχθώ για να μην κάνω σκάνδαλο, παρά είχε το θράσος να βάλει και το χέρι του κάτω απ’ τη φούστα μου. “Αχ!…” μπήζω μια φωνή. “Αντώνη!” φωνάζω του Αντώνη. Μα ο Αντώνης δεν άκουγε. Κουνούσε το μπαστούνι του με τη σημαία, κι ώσπου να πάρει χαμπάρι τι συνέβαινε, είχε γλιστρήσει ο αλιτήριος μέσα στο πλήθος κι έγινε καπνός. “Πάμε να φύγουμε!” του λέω τότε μ’ έναν τρόπο που ήξερε ότι δε σήκωνε δεύτερη κουβέντα. “Πάμε να φύγουμε αμέσως. ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΥΤΣΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Οι Έλληνες δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ άνθρωποι…”
πηγή: https://logomnimon.wordpress.com/κ-ταχτσής/
Δημοσίευση σχολίου