6 Ιουνίου 1854. Το τέλος της Επανάστασης στην Θεσσαλία. Η Ευρώπη ήταν πάντα εδώ για την ΨωροΑλίτ που ηταν πάντα ενάντια στους Έλληνες.

 

Με το ξέσπασμα του Κριμαϊκού Πολέμου οι Έλληνες νόμισαν ότι είχε φτάσει η ώρα να απελευθερώσουν τις αλύτρωτες πατρίδες. 

Όταν έφτασαν τα νέα στην Αθήνα για την κήρυξη του ρωσο-τουρκικού πολέμου στις 4/16 Οκτωβρίου του 1853, αλλά και τα νέα για την καταστροφή του τουρκικού στόλου στην Σινώπη , (18/30 Νοεμβρίου 1853) , οι Έλληνες μέσα σε μια γενική φρενίτιδα ενθουσιασμού θεώρησαν ότι είχε έλθει η στιγμή για την εκπλήρωση των εθνικών ονείρων .

 Συγκροτήθηκαν εθελοντικά σώματα, τα οποία είχαν την ολόθερμη συμπαράσταση του βασιλικού ζεύγους, του Όθωνα και της Αμαλίας, και εισέβαλαν στα αλύτρωτα εδάφη της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Πρώτοι ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι της Ηπείρου . 

 Η επανάσταση κηρύχτηκε στις 26 Ιανουαρίου/7 Φεβρουαρίου 1854 στο Λιάσκοβο, (το σημερινό Πετρωτό Αργιθέας). 

 Σε σύντομο χρονικό διάστημα το επαναστατικό κίνημα εξαπλώθηκε και στη δυτική Θεσσαλία, και τη Μακεδονία. Στη Θεσσαλία την ηγεσία ανέλαβε ο υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα υποστράτηγος Χριστόδουλος Χατζηπέτρος. 

 Ο Χατζηπέτρος αναχώρησε από τη Λαμία, στις 14 Μαρτίου 1854 επικεφαλής 500 ανδρών. Αφού πέρασε τα σύνορα ενώθηκε με 1.500 άνδρες των οπλαρχηγών Στράτου, Ράγκου, Καταραχιά και Ζιάκα. Οι Έπαναστάτες κατευθύνθηκαν προς το Φανάρι Καρδίτσας. Άλλα τμήματα Ελλήνων υπό τους Τζαμαλά, Πανουριά και Δυοβουνιώτη (γιους των ομώνυμων οπλαρχηγών του 1821), είχαν συγκεντρωθεί προς τον Αλμυρό και επιτιθέμενοι νίκησαν τους Τούρκους στο χωριό Πλάτανο. Στις 23 Μαρτίου τρία τουρκικά τακτικά τάγματα μαζί με 500 άτακτους Αλβανούς, 30 ιππείς και τρία πυροβόλα, επιτέθηκαν στους περίπου 2.000 Έλληνες στον Πλάτανο. Παρά την υπεροχή τους οι Τούρκοι νικήθηκαν αφήνοντας 150 νεκρούς στο πεδίο. 

Στη δυτική Θεσσαλία ο Χατζηπέτρος μαζί με τους Ράγκο και Στράτο νίκησαν τους Τούρκους στο Μαυρομμάτι (σημερινό Καραϊσκάκη) Καρδίτσας. Και κατόπιν, στις 5 Απριλίου, οι Επαναστάτες με επικεφαλής τον Χατζηπέτρο έφτασαν στα Μεγάλα Καλύβια Τρικάλων, όπου διέλυσαν 1500 Τούρκους και πήραν λάφυρα 2 πυροβόλα. 

Στις 6 Απριλίου αποβιβάστηκε στον Όρμο Καλαμιτσίου στο Άγιο ¨Ορος ο Τσάμης Καρατάσος με δύναμη 500 ανδρών και διέλυσε την δύναμη των 500 τούρκων άτακτων που βρισκόντουσαν στην Κασάναδρα. 

Στη Δυτικη Μακεδονία ηδη δρούσε ο Θεόδωρος Ζιάκας. Ο Χατζηπέτρος, ενισχυμένος με αφίξεις Κρητών καὶ Πελοποννησίων, συγκρότησε στρατόπεδο πέριξ της Καλαμπάκας. 

Στις 30 Απριλίου εμφανίστηκε ο Σελὴμ Πασάς με 1500 Τουρκαλβανούς, 300 ιππείς και οκτώ κανόνια. Οι συγκρούσεις άρχισαν την Πρωτομαγιά και συνεχίστηκαν μέχρι τις 10 Μαΐου, οπότε κατελήφθη η Καλάμπακα. Μεγάλες νίκες των Επαναστατών στα μάχες της 5ης και της 9ης Μαΐου. 

Όμως, τέσσερα χρόνια μετά τα «Παρκερικά», οι Αγγλογάλλοι που ήταν σύμμαχοι των Τούρκων επιτέθηκαν ξανά στην Ελλάδα. 

Επέδωσαν τελεσίγραφο στον Όθωνα και μετά τη λήξη του, στις 12 /24 Μαΐου του 1854, αποβιβάσθηκε στον Πειραιά πρώτα ο γαλλικός στρατός, και ακλούθησαν λίγες ημέρες αργότερα οι Αγγλοι. 

 Υπό την πίεση των όπλων, ο Όθωνας αναγκάσθηκε να διακηρύξει την ουδετερότητα της Ελλάδας στον Κριμαϊκό Πόλεμο και να αποσύρει σταδιακά τα στρατιωτικά σώματα από τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 Οι Αγγλογάλλοι κατακτητές απαίτησαν απομάκρυνση της κυβέρνησης του Αντωνίου Κριεζή και επέβαλαν κυβέρνηση του δοσίλογου και συνεργάτη των Αρχών κατοχής και Αγγλοτσολιά , Αλέξανδρο Μαυροκορδάτου. 

Με απαίτηση των Γάλλων, το υπουργείο Στρατιωτικών δόθηκε στον ρουφιάνο των Γάλλων και συνεργάτη των αρχών κατοχής Δημήτριο Καλλέργη, που πρωταγωνίστησε μαζί με τον ρουφιάνο και συνεργάτη των Αρχών Κατοχής Ρουφιανόγιαννη στο αγγλικό κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843. 

 Αφού η Βρετανία και η Γαλλία κατέλαβαν την Αθήνα και επέβαλαν ουδετερότητα στον Όθωνα , ο Χριστόδουλος Χατζηπέτρος στις 6 Ιουνίου 1854 εξέδωσε από το Νεοχώρι. την τελευταία ημερήσια διαταγή του για τον τερματισμό της Θεσσαλικής Επανάστασης στην οποία ανέφερε: «Στρατιώτες Θεσσαλοί, των Αγράφων, της Πίνδου, του Ολύμπου, αποσυρόμεθα του αγώνος κύπτοντες εις τας ακαταμαχήτους περιστάσεις. Αλλά η γη των πατέρων μας, ο τόπος γεννήσεώς μας είναι δίκαια απαράγραπτα διά παντός. Αν και προς καιρόν υποχωρούμεν, δεν λησμονούμεν..».