O φυλακισμένος, ως δήθεν εξτρεμιστής. Ιγκόρ Στρέλκοφ (Γκίρκιν), αναδεικνύεται μέσα από την φυλακή στον φυσικό ηγέτη των Ρώσων Πατριωτών που μάχονται την «Λενινιστική ηττοπάθεια» των νέο-Μπολσεβίκων, τους διεφθαρμένους στρατηγούς και την εβραϊκή κλίκα που «περιτριγυρίζει» τον Ρώσο Πρόεδρο. Η «πλατφόρμα» Στρέλκοφ αναδεικνύει τα «στρατηγικά λάθη» της ρωσικής ηγεσίας

 Ένα από τα σύμβολα της «Ρωσικής Άνοιξης», 

ο πρώην υπουργός Άμυνας της ΛΔ Ντόνετσκ Ίγκορ Στρέλκοφ (Γκίρκιν), ο οποίος εκτίει ποινή στη σωφρονιστική αποικία Νο 5 στο Κίροβο-Τσεπέτσκ «για εξτρεμισμό», απάντησε στην ερώτηση που του τέθηκε με επιστολή: «Ποια βασικά λάθη, κατά τη γνώμη σας, έγιναν κατά τη διάρκεια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης;»

 Η απάντηση δημοσιεύθηκε  στο ιστολόγιο, το οποίο διατηρεί η σύζυγος του Γκίρκιν (Στρέλκοφ). 

 «Το πρώτο και κύριο λάθος για το οποίο μίλησα και έγραψα ακόμη και πριν από την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης ήταν η εξαιρετικά λανθασμένη εκτίμηση της επιχειρησιακής κατάστασης στην Ουκρανία, τόσο η εσωτερική όσο και κοινωνικοπολιτική και στρατιωτική. 

 Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε σαν να επρόκειτο να πολεμήσει εναντίον των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, ένας Στρατός  του 2014  Ωστόσο, στα 7 χρόνια που πέρασαν από το 2014 έως την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησηςτου , η κατάσταση είχε αλλάξει πολύ. Η Ουκρανία είχε δημιουργήσει έναν ισχυρό, καλά εκπαιδευμένο, καλά οπλισμένο και έμπειρο στρατό με εμπειρία μάχης. 

 Το Κίεβο κατάφερε να εισαγάγει τη ναζιστική ιδεολογία στις πλατιές μάζες του πληθυσμού και να κάνει πλύση εγκεφάλου σε αυτόν τον πληθυσμό με τη βοήθεια της προπαγάνδας.

 Και δεν μπορούσε πιά να γίνεται λόγος για ανατροπή του καθεστώτος από τον πληθυσμό, κάτι που υποτίθεται ότι περιμέναμε στην αρχή της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. 

 Δηλαδή, μεταφορικά μιλώντας, πήγαμε στον πόλεμο, περιμένοντας να συναντήσουμε ένα αδύναμο «σκουπίδι» εναντίον μας, αλλά συναντήσαμε έναν επαγγελματία πυγμάχο με καλή προπόνηση και με φρέσκια δύναμη και με νέα γάντια, στα οποία υπήρχαν ακόμα πολλά πράγματα που δεν περιμέναμε. 

Λοιπόν, τότε υπήρξε μια αλυσίδα λαθών που ήρθαν το ένα μετά το άλλο. 

Το πρώτο, πιο σημαντικό λάθος, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, είναι ότι αφού αποτύχαμε να απομακρύνουμε και να καταστρέψουμε το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου, αποφασίσαμε να συμβιβαστούμε μαζί του. 

Ταυτόχρονα, ο εχθρός δεν επρόκειτο να κάνει κανέναν συμβιβασμό μαζί μας, και δεν πρόκειται να το κάνει μέχρι σήμερα. 

 Από εδώ προήλθε η Κωνσταντινούπολη-1, από εδώ προήλθε η Κωνσταντινούπολη-2, από εδώ προήλθε η «επιτυχής αποκλιμάκωση», 

η «θαρραλέα απόφαση», η «επιτυχής αναδιάταξη» και όλες οι άλλες «λαμπρές νίκες» μας, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης της Χερσώνας.  

 Ωστόσο, όπως μπορούμε να δούμε, αυτό δεν οδήγησε σε τίποτα ως αποτέλεσμα. 

Ο πόλεμος διανύει την τέταρτη επέτειό του, χωρίς να διαφαίνεται τέλος. 

Μέχρι να αναθεωρήσουμε τη στρατηγική μας, μέχρι να αγωνιστούμε για τη νίκη, όχι για την ήττα ή τον συμβιβασμό, τίποτα δεν θα αλλάξει για εμάς. 

 Δηλώνω δηλαδή ότι αν και έχουν διορθωθεί πολλά τακτικά λάθη στην εκπαίδευση του στρατού, στη στρατιωτική βιομηχανία, έστω και εν μέρει στο προσωπικό, αν και σε μικρότερο βαθμό, δεν έχει διορθωθεί ούτε ένα στρατηγικό λάθος. 

 Το πιο σημαντικό λάθος δεν έχει διορθωθεί: 

Δεν αγωνιζόμαστε για τη νίκη, αλλά για έναν ανέφικτο συμβιβασμό. 

Σε αυτήν την κατάσταση, δεν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε μέχρι να αλλάξουμε αυτή τη στρατηγική».