Δελτίο των 11

17/4/24

Η προδοσία του 1897.Στις 17 Απριλίου ενώ η Τρίτη Ταξιαρχία του Ελληνικού Στρατού που υπεράσπιζε την γραμμή Αλμυρού - Σούρπης με επικεφαλής τον ταξίαρχο Κωνσταντίνο Σμολένσκη, απέκρουσε τις σφοδρές τουρκικές επιθέσεις και με αντεπίθεση ανάγκασε τους τούρκους να υποχωρήσουν, στην Αθήνα ο Γεώργιος προσπαθούσε να απαλλαγεί από τον Δεληγιάννη που δεν υπέβαλε παραίτηση και να διορίσει τον Δημήτριο Ράλλη. Οι φίλοι μας οι Άγγλοι βομβάρδιζαν τους Έλληνες στην Κρήτη

ΧΩΡΙΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ

Μετά την άρνηση του Δηλιγιάννη, να παραιτηθεί, , ο Γεώργιος συγκάλεσε σύσκεψη πολιτικών προσωπικοτήτων με σκοπό την εύρεση λύσης στο αδιέξοδο που δημιουργήθηκε μεταξύ Γεωργίου και Δηλιγιάννη,ο οποίος δεν δεχόταν ότι εφταιγε η κυβέρνηση του, αλλά η Αυλή και ο διάδοχος.

Στην σύσκεψη συμμετείχαν οι Δημήτριος Ράλλης (αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης), Στέφανος Σκουλούδης (βουλευτής του «Τρικουπικού κόμματος»), Σωτήριος Σωτηρόπουλος (βουλευτής του «Ραλλικού κόμματος»), Λεωνίδας Δεληγιώργης (αρχηγός μικρής ομάδας βουλευτών), Κωνσταντίνος Καραπάνος (αρχηγός του «Προοδευτικού κόμματος», που κατείχε 8 έδρες στη Βουλή) και Ανάργυρος Σιμόπουλος (βουλευτής του «Τρικουπικού κόμματος»). Μετά την σύσκεψη ο βασιλιάς προχώρησε στον σχηματισμό νέας κυβέρνηση υπό τον Δημήτριο Ράλλη.

Τον Δηλιγιάννη επισκέφθηκε ο Άγγλος πρέσβης.

Οι κκ.Τριανταφυλλάκος και Θεοτόκης έδρασαν μαζί με τον Κωνσταντίνο το 1922. Ο κ. Ράλλης ήταν ο πρωθυπουργός που έφερε τον 12ο πίσω. Ο Αθανάσιος Ευταξίας ήταν ο θείος του Λάμπρου.

Το Εκλογικό Κέντρο του Κινήματος 21 στην οδό Μενάνδρου 54

Η Προδοσία του 1941.Η 17η Απριλίου ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Ήταν η 172η ημέρα που η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο και 11η ημέρα της Γερμανικής Επίθεσης.

Οι τελευταίες ώρες της Νεοελληνικής Πομπηίας.Του ΕΠΟΥΣ του 40. Ο μελοθάνατος Αλέξανδρος Κορυζής που δεν σκεπτόταν να αυτοκτονησει είχε ακόμα 24 ώρες ζωής αλλά δεν το ήξερε

Στην Καλαμπάκα, τα ξημερώματα, ανάμεσα στη Μεγάλη Τετάρτη, και

την Μεγάλη Πέμπτη, οι στρατιώτες που φύλαγαν τις μεγάλες στρατιωτικές αποθήκες τροφίμων λιποτάκτησαν και οι κάτοικοι

άρχισαν να τις λεηλατούν. Έπαιρναν σακιά με αλεύρι και ζάχαρη

βαρέλια με λάδι, δοχεία με βούτυρο και χαλβά . Ό,τι μπορούσε ο καθένας και τα μετέφεραν μέχρι το σπίτι του.

Στις 17 Απριλίου οι Γερμανοί μπήκαν στον Πλαταμώνα.Εγκατέστησαν φρουρά και έχτισαν φυλάκια κοντά στο σταθμό. Ενώ η βίλλα Μοσχόφ αποτέλεσε το φρουραρχείο των Γερμανών.

Οι Νεοζηλανδοί φεύγοντας από τον Πλαταμώνα ανατίναξαν τη σήραγγα, για να κόψουν τη σιδηροδρομική μεταφορά των Γερμανών στρατιωτών.

Tο πρωί της 17ης , ενώ άρχιζε η μάχη των Νεοζηλανδών και των Αυστραλών με τους Γερμανούς στο φαράγγι των Τεμπών, ο Άγγλος πρέσβης, ο Πάλερετ διαβεβαίωνε τον Γεώργιο ότι η Αθήνα

δεν διέτρεχε κίνδυνο, «τουλάχιστο για μια εβδομάδα ακόμη».

Ο πράκτωρ Γεώργιος αφου τον διαβεβαίωσε ο Πάλερετ αποφάσισε

την αναβολή της αναχώρησης της Κυβέρνησης, παρά την απόφαση της προηγούμενης των Παπάγου και Γουίλσον για άμεση αναχώρηση .

Στην Αθήνα, εμφανίστηκαν οι πρώτες φάλαγγες των «αδειούχων»

, με φύλλα πορείας, που εκδόθηκαν από τους

στρατηγούς, με τη σύμπραξη του αντισυνταγματάρχη Αθ. Κορόζη,

και την κάλυψη του υφυπουργού Στρατιωτικών Νικόλαου Παπαδήμα,

που συμφώνησε στην προσωρινή απόλυση του 30% των επιστράτων.

Ο Άγγλοι έστειλαν στην Αθήνα τον υποναύαρχο Χάρολντ Μπέϊλυ Γκρόμαν, για να προετοιμάσει την εκκένωση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας.

Στις 17 Απριλίου 1941 παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση οι Γενικοί Διοικητές Μακεδονίας και Θράκης Γ. Κυρίμης και Ευαγ. Καλαντζής δεδομένου ότι η Μακεδονία και η Θράκη ήταν ήδη υπό Γερμανική

Κατοχή.

Ο Αρχηγός Στόλου υπέγραψε διαταγή απόπλου του Στόλου, αλλά το μεσημέρι η διαταγή ακυρώθηκε . Λίγο μετά η διαταγή επαναφέρθηκε σε ισχύ για να ακυρωθεί και πάλι το βράδυ , δημιουργώντας μεγάλο εκνευρισμό στα πληρώματα , διότι υπήρχε συνεχής κίνδυνος προσβολής από τη γερμανική αεροπορία.

Η αναβλητικότητα και η μεγάλη σύγχυση που επικρατούσε εκείνες

τις ώρες είχε σαν αποτέλεσμα να στασιάσει το πλήρωμα του

«Αετού», που βρισκόταν κοντά στο Βασίλισσα Όλγα, και να στρέψει

τα πυροβόλα του προς το Βασίλισσα Όλγα.

Τότε ο Αρχηγός του Στόλου διέταξε το «Βασίλισσα Όλγα» να

στρέψει τα πυροβόλα του προς το «Αετός», και πήγε στο πλοίο του οποίου το πλήρωμα είχε στασιάσει και με την συνδρομή του

Ι. Τούμπα (κυβερνήτη του Αετός) επέβαλε την τάξη.

Στο Ναύσταθμο ανακοινώθηκε στο πλήρωμα του Αβέρωφ , από τον

ύπαρχο αντιπλοίαρχο Παπαβασιλείου η απόφαση του Γ.Ε.Ν. και των Αγγλων, να βυθιστεί το πλοίο «τιμητικά» στην Ψυττάλεια, οπότε

στασίασε το πλήρωμα. Μετά την αποβίβαση του Παπαβασιλείου, ο αρχαιότερος αξιωματικός, ο πλωτάρχης Παναγιώτης Δαμηλάτης αποφάσισε τον απόπλου του πλοίου. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και η υποκίνηση του πληρώματος από τον σημαιοφόρο Ηλιομαρκάκη και τον αρχιμανδρίτη του Στόλου Δ. Παπανικολόπουλο.Το πλοίο απέπλευσε από τον Κόλπο Ελευσίνας λίγο μετά τα μεσάνυκτα της 17ης προς 18η Απριλίου. Εμπόδιο στάθηκε το φράγμα της Ψυττάλειας, ο προϊστάμενος του οποίου αρνήθηκε να ανοίξει τη θύρα του φράγματος αναφέροντας παράλληλα στο Γ.Ε.Ν. Ο Δαμηλάτης όμως συγκρότησε ομάδα, η οποία κατέλαβε το θυρόπλοιο και άνοιξε την θύρα.

Το «Γ.Αβέρωφ» διήλθε και άρχισε να πλέει προς Νότο, όταν

ο κυβερνήτης του πλοίου πλοίαρχος Ιωάννης Βλαχόπουλος

επιβαίνοντας σε ταχεία βενζινάκατο το πρόλαβε και ανέλαβε την διακυβέρνησή του. Ο Α/Γ.Ε.Ν. έστειλε το ακόλουθο σήμα στο

«Γ. Αβέρωφ»:«Ο Θεός μαζί σας. Συνεννοούμαι με συμμάχους δια

πλουν σας.» Το «Γεώργιος Αβέρωφ» εντάχθηκε σε νηοπομπή μαζί με

το πλωτό συνεργείο «Ήφαιστος», τα υποβρύχια «Γλαύκος» και Κατσώνης», το αντιτορπιλικό «Κουντουριώτης και τα τορπιλοβόλα «Ασπίς» και «Νίκη».

Η νηοπομπή κατέπλευσε στην Αλεξάνδρεια την 23η Απριλίου

του 1941.

Η Καθημερινή ενημέρωνε τους Αναγνώστες της ότι «η αγγλική εκστρατεία εις Αβησσυνίαν έφθασεν ουσιαστικώς εις το τέρμα της, κατόπιν δε αιτήσεως του αρχηγού των εν Αβησσυνία ιταλικών δυνάμεων εδόθη άδεια εις ιταλικόν αεροπλάνον, φέρον απεσταλμένον του

Δουκός της Αόστης, να προσγειωθή εις Ντιρεντάουα, όπως διεξαγάγη τας συνεννοήσεις διά την παράδοσιν και των τελευταίων εν Αβησσυνία Ιταλών. Νεώτερον τηλεγράφημα αναφέρει ότι ο απεσταλμένος του δουκός της Αόστης έφθασεν ήδη εις το Στρατηγείον του στρατηγού Κάννιγκαμ». Άλλη είδηση έλεγε ότι «μέχρι του θέρους του 1942, αι

Ηνωμ. Πολιτείαι θα είναι εις θέσιν ν’ αυξήσουν την παραγωγήν των

εις 4.000 αεροπλάνα μηνιαίως». Οι αδελφοί Παπαστράτου απέστειλαν προς τον Κορυζή επιστολήν και του ανακοίνωνα ότι διέθεσαν το

ποσόν του 1.000.000 δραχμών, με την παράκλησιν «ίνα

ευαρεστούμενος το χρησιμοποιήσητε υπέρ του καλυτέρου κατά την υμετέραν κρίσιν εθνωφελούς σκοπού».

Την ίδια ημέρα , το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας παραδόθηκε στη Γερμανία.

O πρώην υπουργός Εξωτερικών της ανατραπείσης κυβέρνησης Αλεξάντερ Τσίντσαρ -Μάρκοβιτς και ο στρατηγός Ραντιβόιε

Γιάνκοβιτς, υπέγραψαν στο Βελιγράδι, στις 21.00 το βράδυ, την άνευ

όρων παράδοση του Γιουγκοσλαβικού στρατού, η οποία τέθηκε

σε ισχύ 13 ώρες αργότερα.

O Γιουγκοσλαβικός στόλος παραδόθηκε στους Ιταλούς.

Οι αξιωματικοί Μιλαν Σπάσιτς και Σεργέι Μάσερα βύθισαν το αντιτορπιλικό «Ζάγκρεμπ» στον ναύσταθμο του Κότορ για να μην παραδοθεί.

Διέφυγαν και πήγαν στην Αλεξάνδρεια ένα υποβρύχιο και δυο τορπιλάκατοι.

Επίσης 10 υδροπλάνα διέφυγαν στην Ελλάδα και στη συνέχεια τα 9 έφτασαν στην Αλεξάνδρα.

Ο μόνος που δεν αποδέχτηκε τη συνθηκολόγηση του γιουγκοσλαβικού στρατού ήταν ο στρατηγός Ντράγκολιουμπ (Ντράζα) Μιχαίλοβιτς που κατέφυγε στην Ράβνα Γκόρα, από όπου ξεκίνησε την αντίσταση των Τσέτνικς κατά των κατακτητών.

Ο Τίτο τον συνέλαβε και τον δίκασε σαν «ταγματασφαλίτη» και «εθνοπροδότη» και τον 5εξετέλεσε στις 17 Ιουλίου 1946.

Στη δίκη σαν μάρτυρας κατέθεσε ο πράκτορας Σίμοβιτς ως πρωθυπουργός της εξόριστης κυβέρνησης.

17 Απριλίου 1923. Άρχισε στη Μόσχα το 12ο Συνέδριο του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) που διήρκεσε έως τις 25 Απριλίου. Συμμετείχαν 875 αντιπρόσωποι, που εκπροσωπώσαν 3τα 86.000 μέλη του κόμματος. 458 αντιπρόσωποι,είχαν αποφασιστική ψήφο και 417 είχαν συμβουλευτική .

Το 12ο ήταν το πρώτο από τα συνέδρια του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) στο οποίο ο Λένιν δεν συμμετείχε λόγω της ασθένειας του και το τελευταίο που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Πρόεδρος της επιτροπής διαπιστευτηρίων, ήταν ο Λάζαρ Καγκάνοβιτς, που δηλώθηκε Ουκρανός και όχι Εβραίος.

Ως Εβραίοι δηλώθηκαν οι 99 από τους 875 . 525 σύνεδροι δήλωσαν ότι αισθανόντουσαν Ρώσοι. Αυτό δήλωσαν και ο Ζηνόφιεφ και ο Κάμενεφ. Το 49,7% των αντιπροσώπων γνώριζαν γραφή και ανάγνωση (μόνο). Από τους 458 συνέδρους με αποφασιστική ψήφο οι 240 ήσαν από τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. (Από 120). Η Ουκρανία είχε 54 και ο Κόκκινος Στρατός μόνο 14. Γυναίκες ήσαν μόνο 25.

Το συνέδριο άνοιξε ο Κάμενεφ, ο οποίος ξεκίνησε την ομιλία του με εκτεταμένους επαίνους για τον Λένιν,...

Ο Κάμενεφ στο τέλος της ομιλίας του, είπε το κόμμα είναι ένα «φρούριο» που πολιορκείται από όλες τις πλευρές από «εχθρούς» και κάλεσε για «σιδερένια ενότητα».

Με πρόταση του Εβραίου Ρότζουντακ που δήλωσε Λετονός εκλέχτηκε 25μελές Προεδρείο, στο οποίο η πρόταση, περιέλαβε και τον Λένιν. Στους άλλους 24 ήσαν οι Εβραίοι Ζελένσκι, (ο Παππούς του σημερινού) , Μπουχάριν, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ , Κοσιόρ, Τρότσκι, Ρίκοφ. Ρακόφσκι, Φρούνζε.

Στο Προεδρείο ηταν και ο Στάλιν και ο Μόλοτφ και ο Βοροσίλοφ.

Στην (κρίσιμη) Επιτροπή για την παραλαβή των αναφορών και των καταγγελιών των Συνέδρων, έκαναν κουμάντο ο Ρότζουντακ ο επίσης Εβραίος Τζερζίνσκι , ο Φρούνζε και ο Εβραίος από την Ουγγαρία Μπέλα Κουν που αντιπροσώπευε την Διεθνή.

Η Πολιτική Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής που θα διάβαζε ο Λένιν παρουσιάστηκε από τον Ζινόβιεφ, ως Πρόεδρο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομιντέρν.

Σύμφωνα με τις ιδέες της εποχής, αυτό σήμαινε στην πραγματικότητα ότι διεκδικούσε το ρόλου του διαδόχου του Λένιν.

Η έκθεση διήρκεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα, καταλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρη τη συνεδρίαση, και ήταν πασπαλισμένη με αριθμούς και πολυάριθμες αναφορές στον Λένιν.

Ο Ζινόβιεφ, ως πρόεδρος της Κομιντέρν, αφιέρωσε σημαντικό χρόνο στην έκθεσή του στη διεθνή κατάσταση.

Στη βραδινή συνεδρίαση της 17ης Απριλίου με Πρόεδρο τον Κάμενεφ , ανέγνωσε την «Οργανωτική έκθεση» της Κεντρικής Επιτροπήςο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς (Στάλιν) ως Γενικό Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής.

Σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής καιρών, περιέγραψε την εργατική τάξη ως τον «στρατό του κόμματος», τον οποίο το κόμμα ελέγχει με τη βοήθεια του κρατικού μηχανισμού.

17 Απριλίου 1944. Ενώ ο Κόκκινος Στρατός ολοκλήρωσε την επιχείρηση Δνείπερου-Καρπαθίων, απελευθερώνοντας τις νοτιοδυτικές περιοχές της «Δεξιάς Όχθης» και μέρος της Μολδαβικής ΣΣΔ, το ΚΚΕ συνεχίζοντας τον αγώνα αντίσταση κατά των Ναζί και των Φασιστών επιτέθηκε στο 5/42

Στις 17 Απριλίου 1944 , στις 2 μετά τα μεσάνυχτα εκδηλώθηκε η επίθεση του ΕΛΑΣ κατά του 5/42 του Ψαρρού.

Μετά από ολονύκτια μάχη, οι δυνάμεις του 5/42 αποδεκατίστηκαν και σκόρπισαν.

Στις 8:30 το πρωί ο απότακτος αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός, παραδόθηκε στη Σκάλα Καραϊσκου μαζί με 150 άνδρες του 5/42. στον πρώην ανθυπίλαρχο Δ. Δημητρίου. (Καπετάν Νικηφόρο).

Ενώ οδηγείτο προς το Κλήμα Δωρίδος, τον συνάντησε ο Διοικητής του 36ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ απόστρατος ταγματάρχης Ευθύμιος Ζούλας, ο οποίος μισούσε τον Ψαρρό και μόλις τον αντίκρισε τον εκτέλεσε , με ριπές που τον βρήκαν στο μέτωπο και το στήθος.

Στη συνέχεια φόρτωσαν το πτώμα του και το μετέφεραν στο Κλήμα, και στον τάφο του τέθηκε η επιγραφή « Συνταγματάρχης Ψαρρός , Προδότης της Πατρίδος».

Το 1945 μετά θάνατο, προήχθη τιμητικά σε Συνταγματάρχη και Υποστράτηγο.

Ο Ψαρρός ήταν μασόνος και συνεργάτης του δικτύου Μπάλφουρ και μετά της SoE.

ΛΟΑΤΚΙ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΒΙΖΙΤΑ ΣΤΑΣ ΕΥΡΩΠΑΣ...ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ

17 Απριλίου 1957.Ο Μακάριος στην Αθήνα

Ο Αρχιεπίσκοπος και οι συνεξόριστοι στις Σεϋχέλλες, έφθασαν

στην Αθήνα με αεροπλάνο των γαλλικών αερογραμμών, τη Μεγάλη Τετάρτη του 1957 ,γύρω στις 11 το πρωί.

Πλήθος κόσμου ανέμενε να υποδεχθεί τον Μακάριο στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Από το αεροδρόμιο, ο Μακάριος μαζί με τον Μητροπολίτη Κυρηνείας Κυπριανό, επιβιβάστηκαν κατά τα αμερικανικά πρότυπα σε μια ανοικτή λευκή Κάντιλακ ,στην οποία στέκονταν όρθιοι

χαιρετώντας τα πλήθη. Περίπου μια ώρα μετά,

η αυτοκινητοπομπή πλησίαζε στο Σύνταγμα

διασχίζοντας τη λεωφόρο Βασ. Αμαλίας.

Ο Μακάριος έκανε την εμφάνισή του στο μπαλόνι

της Μεγάλης Βρετανίας στις 12:15.

Μίλησε για περίπου 20 λεπτά και ξεκίνησε με τη φράση «Ελεύθεροι Έλληνες αδελφοί μου».

Στην ομιλία του, εξήρε την «υπέροχη στάση των Κυπρίων»,

οι οποίοι είχαν αρνηθεί κάθε διαπραγμάτευση κατά την απουσία

του και κατήγγειλε τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» και

τα «βασανιστήρια του καταπιεστή» δίνοντας

έτσι καθαρά αντιβρετανικό χαρακτήρα στη διαδήλωση.

Παράλληλα, απέφυγε να κάνει οποιαδήποτε αναφορά στον στόχο της ένωσης, ωστόσο σημείωσε:«θα συνεχίσω τον αγώνα για την αυτοδιάθεση...Πιστεύω ότι η κυπριακή υπόθεση θα φτάσει το τελικό στάδιο. Αυτό το εγγυάται η ακλόνητη απόφαση των Κυπρίων να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό και να ζήσουν ελεύθεροι».

Ο Τύπος υπολόγιζε ότι για την ομιλία του, είχαν συγκεντρωθεί σχεδόν 100.000 κάτοικοι της πρωτεύουσας.

Το σύνθημα που κυριάρχησε ήταν το «Αυτοδιάθεση», (της Κύπρου), αλλά ακούστηκαν και συνθήματα και για την ‘Ένωση Ελλάδας-Κύπρου.

Ακόμα ακούστηκαν το «Ζήτω ο Μακάριος», και «Κάτω ο Χάρντινγκ». Παρά τη θερμή υποδοχή του λαού, η ελληνική κυβέρνηση έδειξε «αυτοσυγκράτηση» για να μην προκληθεί η Αγκυρα, η οποία είχε απειλήσει για νέες διώξεις κατά του ελληνισμού.

Στην υποδοχή του Μακαρίου στο αεροδρόμιο δεν παρέστη

ο Καραμανλής, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Δωρόθεος,

ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ και ο υπουργός Προεδρίας Κωνσταντίνος Τσάτσος .

Ο Καραμανλής τον επισκέφτηκε αργότερα, στο ξενοδοχείο

στις 1:30 το μεσημέρι

. Επιπλέον δεν επετράπη στον Μακάριο να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Επίσημη ανακοίνωση από τη πλευρά της αστυνομίας ανέφερε αργότερα ότι το πρόγραμμα του δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο.

Το κείμενο της ομιλίας του Μακαρίου που Μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο των "Ενόπλων" .

102 χρόνια από την Μικρασιατική Προδοσία. Η 17η Απριλίου ήταν Κυριακή. Στις 10 το πρωί έγινε στην Νεα Εφεσο αποθεωτική υποσοχή των Ελλήνων που εισήλθαν στν Πόλη μετα την αποχώριση των Ιταλών . Ο Τηλέγραφος μετέδωσε συνέντευξη του Κεμάλ

Η συνέντευξη του Κεμαλ δείχνει ότι δεν τον απασχολούσαν οι "Έλληνες" αλλά ότι μιλούσε με τους Άγγλους και τους Γάλλους οι οποίοι οταν τα βρήκαν με τον Κεμάλ αποφάσισαν την "εκκένωση" κατά τροπον ώστε να μη ανατραπή το καθεστώς των Οικογενειών του Προδοτικού Τόξου.

Έτσι η Στοά βρήκε τον "Εθνικό Διχασμό" αντί της Πανεθνικής καταδίκης των Προδοτών του ελληνικού αίματος