Ελλάς-Τουρκία φιλία, Ελλάς-Ισραήλ συμμαχία (Κ. Μπετινάκης)

Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να υπερασπιστεί το ελληνικό έθνος – δηλαδή να επιτελέσει την κατ΄εξοχήν αποστολή του – συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. (Παναγιώτης Κονδύλης – Θεωρία του Πολέμου -επίμετρο).

Το διεθνές άδικό και η πολιτική ανικανότητα σύμμαχοι εναντίον της χώρας

http://www.styx.gr

Δύο ήταν οι μέχρι τώρα φαντασμαγορικές αλλά εξόχως αμφιλεγόμενες κινήσεις στην σκακιέρα της εξωτερικής πολιτικής του πρωθυπουργού. Οι προσκλήσεις των πρωθυπουργών της Τουρκίας και του Ισραήλ να έρθουν στην χώρα.

Οι δύο αυτές επισκέψεις που έγιναν σε διάστημα λίγων μηνών, δείχνουν ότι:

1. Παρά την ρητορική περί φιλικών σχέσεων με την Τουρκία στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει το «εχθρός του εχθρού μας φίλος μας».

2. Αναμφίβολα ήταν υπαγορευμένες άνωθεν κινήσεις, διότι σε μια εποχή οικονομικής δυσπραγίας δεν φωνάζεις τον γείτονα που υπεραμύνεται του «casus belli» για συμφωνίες.

3. Όταν ο πρωθυπουργός του Ισραήλ είναι ανεπιθύμητο πρόσωπο λόγω της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του στο Παλαιστινιακό, δεν του δίνεις πολιτικό διέξοδο, χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα.

Η πρόσκληση ασμένως του Ισραηλινού πρωθυπουργού, σε μία εποχή που οι σχέσεις του ταραξία της Μέσης Ανατολής, με την Τουρκία βρίσκεται στο ναδίρ, θεωρήθηκε μια διπλωματική απάντηση στις στρατιωτικές σχέσεις της Τουρκίας με την Αλβανία και τα Σκόπια.

«Η εισβολή στην Κύπρο δεν προκλήθηκε με κανένα τρόπο από ένα πραξικόπημα για την Ένωση του νησιού με την Ελλάδα, αλλά ήταν αποτέλεσμα της ιδιοτροπίας του Χένρι Κίσιντζερ που κινητοποίησε ακόμα και ισραηλινά κατασκοπευτικά πλοία εναντίον των Ελληνοκυπρίων», γράφει ο Άρνολντ Σέρμαν στο βιβλίο του «Στο κατώφλι του Χάους - Βαλκανική πραγματικότητα».

Στο «ΒΗΜΑ», είχε δημοσιευθεί πριν αρκετά χρόνια ότι στο ΝΑΤΟ «είχε πραγματοποιηθεί άσκηση επί χάρτου, που αφορούσε τη Δυτική Θράκη και στην οποία δεν είχαν κληθεί να πάρουν μέρος οι αντιπρόσωποι των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Το ΝΑΤΟ, βέβαια έσπευσε να διαψεύσει το πολεμικό σενάριο που ήθελε τους Μουσουλμάνους να εξεγείρονται μαζικά σε σημεία κοντά στα ελληνο-τουρκικά σύνορα και θα τους δινόταν ανεξαρτησία -τύπου Κοσσυφοπεδίου.

Παρά τις πρόσφατες οβερτούρες φιλίας, ουδεμία διαβεβαίωση δόθηκε πως η Ελλάδα έχει πάψει να θεωρείται «ο επίμονος εχθρός μισής χιλιετηρίδας και πλέον μεγαλείου της Τουρκίας», όπως κατ’ επανάληψη έχει ειπωθεί από επίσημα τουρκικά χείλη. Ούτε έχει αρθεί επισήμως παρά τα γλυκανάλατα λόγια και τις περιστασιακές δηλώσεις γειτονικής αγάπης, η αμφισβήτηση, ότι στη συνείδηση των Τούρκων, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και η Δυτική Θράκη, αποτελούν «αμφισβητούμενα εδάφη». Χωρίς να παραμερισθεί η άλλη μεγάλη διεθνής αδικία –το Κυπριακό.

Η τουρκική θέση, συμπεριλαμβανομένης και της ρητής απειλής να χρησιμοποιήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις της εναντίον της Ελλάδας στην περίπτωση που αυτή επεξέτεινε πραγματικά τα της χωρικά ύδατα, θυμίζει σόφισμα, που δεν είναι αποδεκτό σε διεθνές δικαστήριο: «Η τουρκική χερσαία μάζα εκτείνεται προς τα δυτικά του Αιγαίου, σε πλήρη αρμονία με την αντίληψη της φυσικής επέκτασης. Αυτή η επέκταση της χερσαίας μάζας της Ανατολίας, έχει από κάθε άποψη όλα τα χαρακτηριστικά της χερσονήσου της Ανατολίας».

Μη περιμένουν οι υπεραισιόδοξοι δικαστική επίλυση του προβλήματος, διότι όπως έχει δηλωθεί σαφώς από το Διεθνές Δικαστήριο, «η οριοθέτηση (επάκτιο όριο) θα επιτευχθεί μέσω συμφωνίας η οποία θα στηρίζεται στις αρχές της αμεροληψίας και αφού ληφθούν υπόψη όλα τα σχετικά στοιχεία».

Η Τουρκία έχει ενστερνιστεί πλήρως την άποψη αυτή, η οποία στην πραγματικότητα επέχει ισχύ διεθνούς νόμου.

Ακόμα και σε ελληνική προσφυγή, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με καθυστέρηση δεκαέξι χρόνων, απάντησε τελικά στην διαμάχη των δύο κρατών για τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, καλώντας τα δύο μέρη να διαπραγματευθούν με καλή πίστη, αφού παραδέχτηκε ότι πράγματι υπήρχαν διαφορές. Δύο χρόνια αργότερα, το Διεθνές Δικαστήριο είχε αποφανθεί ότι στην πραγματικότητα δεν είχε δικαιοδοσία, αλλά θα μπορούσε –εάν και τα δύο κράτη προσέφευγαν- να βγάλει συμβιβαστική απόφαση».

Το ζήτημα στο Αιγαίο, όμως είναι αδιαπραγμάτευτο πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Η Ελλάδα έχει όλο το δίκαιο μια και εφαρμόζει κανόνες και μέτρα παραδεκτά σχεδόν παντού στον κόσμο.



Η πολιτική που εφαρμόζει ο Παπανδρέου ο μικρός, χωρίς να έχει κατορθώσει να επιλύσει το κυριότερο εσωτερικό πρόβλημα, που είναι η γενική φοροδιαφυγή και ο απίστευτα υψηλός βαθμός διαφθοράς και πολιτικής ευνοιοκρατίας δημιουργεί επιπρόσθετες ανησυχίες, μια και χειρίζεται ζωτικής σημασίας εξωτερικά προβλήματα.

Όπως είναι οι κίνδυνοι που εγκυμονεί «ένα κράτος «Μακεδονία», γειτονικό με μια επαρχία «Μακεδονία», κάτι που οι ξένοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Η ανίκανη και όχι απλώς κακή διακυβέρνηση από την κυβέρνηση, απειλεί να καταστεί η κακή μοίρα της χώρας, και να οδηγήσει σε μαζική πολιτική απάθεια.

Αλλά μήπως αυτές οι οδηγίες του έχουν δοθεί;

Η επιστροφή του πληθωρισμού, σε συνδυασμό με το φάσμα της μεγάλης ανεργίας, το τεράστιο εθνικό χρέος και οι ταπεινώσεις από ΔΝΤ και Βρυξέλλες δημιουργούν επιπρόσθετες ανησυχίες για την εθνική ακεραιότητα.

«Δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος στην Ευρώπη, που να υφίσταται το ίδιο καθεστώς σκληρού και λεπτομερούς ελέγχου, στο οποίο επιβάλλει την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση». (Η φράση αυτή περιέχεται στο βιβλίο «Στο κατώφλι του Χάους - Βαλκανική πραγματικότητα», του Αμερικανού δημοσιογράφου Άρνολντ Σέρμαν, και αναφέρεται στα 1994…) Γράφει ακόμα:

«Πάλι το Μάιο του 1994, όταν η Ελλάδα ήρε τους νομισματικούς περιορισμούς, οι διεθνείς τράπεζες οργανώθηκαν για να υπονομεύσουν την δραχμή. Άσχετα πόσο σφιχτό είναι το πρόγραμμα οικονομικής μεταρρύθμισης, η εχθρότητα εναντίον των Ελλήνων αυξάνεται και στη Βόννη και την Ουάσιγκτον»

Κι όμως αυτά ακριβώς τα συμφέροντα ήρθε να εξυπηρετήσει ο Παπανδρέου ο μικρός, αφού άλλωστε προετοίμασε το κλίμα με τις δηλώσεις του, αμέσως μετά τις εκλογές.

Όσο για τους χειρισμούς της Εξωτερικής μας πολιτικής, επαφιέμεθα στα στιβαρά χέρια του Δρούτσα.