Οι κίνδυνοι ενός πολέμου χωρίς τελειωμό (Κ. Μπετινάκης)

Οι Αμερικανοί φεύγουν ,(παραμένοντας), από το Ιράκ

http://www.styx.gr

Καλέ, εδώ συμβαίνουν σημεία και τέρατα! Διαβάζουμε σε κύριο άρθρο των New York Times, πως από την Τρίτη, «η αμερικάνικη πολεμική αποστολή στο Ιράκ –ενός πολέμου που δεν έπρεπε να γίνει- επίσημα τερματίζεται».

Ναι, μα Δι’ , επί λέξει έτσι γράφουν- τώρα. Ας μην θυμηθούμε τι έγραφαν όταν ξεκίνησε αυτός ο άδικος πόλεμος για τους Ιρακινούς –τον υπόλοιπο κόσμο τι τον νοιάζει- και όταν γράφαμε πως ο πόλεμος αυτός «βρωμάει πετρέλαιο». Άσε τα ψέματα που μας αράδιασαν Μπους και Μπλέρ, για τα όπλα μαζικής καταστροφής που κατείχε αυτός «ο εγκληματίας Σαντάμ». Για να έρθουν να διαψεύσουν μόνοι τους ότι ουδέποτε είχε, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που ομολογήθηκαν κατόπιν εορτής.

«Το Ιράκ δεν έπαψε να είναι πεδίο μάχης για τους Αμερικανούς στρατιώτες, ακόμα κι αν σταμάτησαν να κλωτσούν για ν’ ανοίγουν τις ιρακινές πόρτες», γράφει η Washington Post. Και θυμίζει πως λίγες ημέρες πριν την επίσημη «αποδέσμευση» από τα πολεμικά καθήκοντα των Αμερικανών στρατιωτών, και καθώς είχαν αρχίσει οι πανηγυρισμοί, δύο ακόμα Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν…

Και καθώς οι οικογένειες τηλεφωνούσαν στα βλαστάρια τους να μάθουν πότε θα επιστρέψουν στην πατρίδα, κάποιοι έπαιρναν την απάντηση, «θα μείνω άλλες 300 ημέρες στο Ιράκ».


Τα ευχάριστα λοιπόν νέα, μιας ακόμα αποτυχημένης αποστολής των σωτήριων αμερικανικών στρατευμάτων, που στήθηκε για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Ιράκ, θα ανακοινώσει επίσημα ο πρόεδρος Ομπάμα, με ομιλία του από το οβάλ Γραφείο. Και θα είναι η δεύτερη φορά στη θητεία του, που θα μιλήσει για το Ιράκ. (Αλήθεια πόσοι είναι εκείνοι που θυμούνται το φιάσκο της Σομαλίας;).

Τι θα ανακοινώσει στο αμερικανικό έθνος; Πως παρά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, 50.000 μάχιμοι στρατιώτες θα παραμείνουν ως «σύμβουλοι» όλο το 2011. Οι Αμερικανοί «σύμβουλοι» θα έχουν μπόλικη δουλειά μπροστά τους, ώστε «να βοηθήσουν και να καθοδηγήσουν τους ιρακινούς (προσκυνημένους) πολιτικούς, να συνεχίσουν την ανοικοδόμηση μιας ικανοποιητικά δημοκρατικής και σταθερής χώρας.

Μετά από εφτά χρόνια κατοχής, (είδες το μαγικό νούμερο ΕΦΤΑ; Εφτά οι πληγές του Φαραώ, εφτά τα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών…), αποχωρούν τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής (επισήμως- παραμένουν ανεπισήμως) αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια. Ή επί το ευγενικότερο «χωρίς κάποιο θετικό αποτέλεσμα».

Εκτός αν μπορούν να υπερηφανεύονται επειδή αφήνουν,

# Τον πληθυσμό να υποφέρει ακόμα από τις επιπτώσεις των βομβαρδισμών με «απεμπλουτισμένο» ουράνιο. Αφού συνεχίζονται αυξημένοι οι θάνατοι από λευχαιμία και παιδικές ασθένειες απότοκες των βομβαρδισμών.

# Πέντε μήνες μετά τις εθνικές εκλογές, Σουνίτες και Σιίτες πιο βαθειά διαιρεμένοι πλέον, ακόμα δεν μπορούν να συμφωνήσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση.

# Δεν υφίσταται κάποιος νόμος για το πετρέλαιο.

# Δεν έχει ξεκαθαρίσει η κατάσταση για το καθεστώς του Κιρκούκ.

# Δεν έχει οριστικοποιηθεί το καθεστώς των Κούρδων.


Όταν ο πρόεδρος G.W. Μπους διέταξε την εισβολή στο Ιράκ για την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής, το 2003, ακόμα κι όταν επίσημα αναγνωρίστηκε πως τα όπλα αυτά ουδέποτε υπήρξαν, ο ίδιος δεν το παραδέχτηκε, αφήνοντας την αξιοπιστία των ΗΠΑ να μην έχει ακόμα αποκατασταθεί.

Ο πόλεμος σύμφωνα με τα επίσημα αμερικανικά στοιχεία, κόστισε, τη ζωή σε

# 4.400 Αμερικανούς

# περισσότερους από 100.000 Ιρακινούς (κυρίως αμάχους).

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει καθημερινά η καθημερινή διαδικτυακή εφημερίδα Information Clearing House,
# Αμερικανοί στρατιωτικοί που θυσιάστηκαν στο Ιράκ: 4.735

# Ιρακινοί που σφαγιάσθηκαν κατά την αμερικανική εισβολή και κατοχή του Ιράκ: 1.366.350

Η αριθμητική διαφορά είναι τεράστια, και ουδέποτε θα γίνει δυνατόν να επιβεβαιωθεί.

Εκείνο που δεν ειπώθηκε ακόμα, είναι πως ο πόλεμος στο Ιράκ, ήρθε και κουκούλωσε τον άλλον στο Αφγανιστάν. Που τελειωμό δεν έχει και ούτε φως στην άκρη του τούνελ διακρίνεται.

Παρ’ όλο που η εξτρεμιστική φονική βία λένε πως έχει μειωθεί, οι βομβιστικές επιθέσεις βρίσκονται και πάλι σε έξαρση τον τελευταίο καιρό, δοκιμάζοντας την ικανότητα του εκπαιδευμένου από τους Αμερικανούς ιρακινού στρατού και την αστυνομία, καθώς έχουν αρχίσει να αναλαμβάνουν μεγαλύτερη ευθύνη σε θέματα ασφαλείας της χώρας τους. Ως τώρα την παρείχαν άφθονη, τα στρατεύματα κατοχής. Από δω και πέρα, οι Αμερικανοί «θα βοηθούν όταν θα τους ζητηθεί», λένε επίσημα.

Το πολιτικό αδιέξοδο που αφήνουν οι κατακτητές, είναι ανατριχιαστικό. Αυτού του είδους την δημοκρατία που γεύονται οι Ιρακινοί, άξιζε τον κόπο τον πόλεμο και τις θυσίες; Την απάντηση αφήνονται να τη δώσουν τώρα πια, οι ίδιοι οι Ιρακινοί (με την αμερικανική παρουσία πίσω από τις κουίντες).