15 Σεπτεμβρίου 1944, παραδόθηκε ο Μελιγαλάς και άρχισε πενθήμερη σφαγή

Ο Μελιγαλάς δεν αλώθηκε! Παραδόθηκε, μετά από συμφωνία με τους άγγλους στρατιωτικούς συνδέσμους και με εγγυήσεις των Εαμιτών της πόλης. Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1944 τριμελής επιτροπή των κατοίκων βγήκε και διαπραγματεύτηκε με την ηγεσία των Κουκουέδων. Η παράδοση έγινε στις 12.00 ακριβώς και το σύνθημα ήταν το χτύπημα της Καμπάνας του Αγίου Ιωάννου.

  Όλος ο «προοδευτικός» κόσμος πηγαίνει κάθε χρόνο Ποτότσαρι στη Σεμπρενίτσα για μια γενοκτονία που δεν έγινε ποτέ και για να προσκυνήσει τους 6500 μουσουλμάνους που σκοτώθηκαν όταν έπεσε η Σρεμπρενίτσα.
 Οι περισσότεροι από αυτούς, σκοτώθηκαν μαχόμενοι προσπαθώντας να πάνε στην «μουσουλμανική» Τούζλα που τους περίμενε ο αρχηγός τους ο Όριτς, και τους βρήκαν θαμμένους πάνω στο βουνό, (ψάχνοντας με δορυφόρους)

. Όπως προέκυψε από τις δίκες στη Χάγη, στο Ποτσοτσάρι στην βάση του ΟΗΕ όπου είχαν καταφύγει περίπου 20,000 πρόσφυγες , εκτελέστηκαν στο πλαίσιο αυτοδικιών 11 μουσουλμάνοι αιχμάλωτοι στρατιώτες.
Στο Μελιγαλά στο Μπεζεστένι σκοτώσανε πάνω από 100 και στην Καλαμάτα ο «λαός» μετά την άλωση της πόλης σκότωσε πάνω από 200.

Πίσω στη Σρεμπρενίτσα, στις 13 Ιουλίου 1995 εκτελέστηκαν 150 αιχμάλωτοι στον ποταμό Τσέρσκα , και 139 που προσπάθησαν να διαφύγουν εκτελέστηκαν στην Κράβιτσα, ενω άλλοι 300 αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν στις 16 Ιουλίου στο Μπράνιεβο. Αυτά ήσαν τα εγκλήματα πολέμου. Οι εκτελέσεις αιχμαλώτων. Οι άλλοι 6000 περίπου, σκοτώθηκαν μαχόμενοι ή εκτελέστηκαν στο πεδίο της μάχης ως άτακτοι τρομοκράτες.

Από τους Γαργαλιάνους στο Μελιγαλά μέσω Καλαμάτας η απόσταση είναι λιγότερο από 100 χλμ. Από την Σεμπρενίτσα στον Τούζλα η απόσταση είναι λίγο παραπάνω.
Σε εμάς σε μια μικρότερη έκταση από τη Σεμπρενίτσα , εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά, στην Καλαμάτα στους Γαργαλιάνους και στα γύρω χωριά, περίπου 5000 άμαχοι και αιχμάλωτοι, αλλά για αυτό το έγκλημα πολέμου δεν θέλει να μιλάει καμιά ευαίσθητη ανθρώπινη Ψυχή, και αντίθετα μας μιλάνε «για γιορτές μίσους» και μας λένε και ότι «έφταιγαν και τα θύματα» και μετράνε τα πτώματα της Πηγάδας.

Αφού υπάρχει η σφαγή της Σεμπρενίτσα το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο οφείλει να εκδώσει ψήφισμα και να αναγνωριστεί η «σφαγή του Μελιγαλά» ως έγκλημα πολέμου.

Oι νεκροί της σφαγής του Μελιγαλά δεν είναι μόνο θύματα της Πηγάδας. Τους νεκρούς των αυτοδικιών δεν τους μετέφεραν ποτέ εκεί.

Ο Βελουχιώτης, λίγες μέρες μετά τη σφαγή, στις 29 Οκτωβρίου 1944 ομολόγησε το έγκλημα στην πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας , στην πανηγυρική συγκέντρωση του ΕΑΜ. «Τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες, κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα». Και στο τέλος της ομιλίας του επανήλθε στο θεμα των σφαγών και είπε: «Φωνάζατε πολύ για την θανατική καταδίκη των προδοτών, των συνεργατών του καταχτητή και των εκμεταλλευτών της δυστυχίας τού λαού . Όταν εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να τους δικάσουμε, τους εκτελούσαμε.. Τώρα, όσους έχουμε συλλάβει θα τους παραδώσουμε στην δικαιοσύνη. Υπάρχει η νόμιμη πια κυβέρνηση και αυτή θα αποφασίζει για όλα. Μη φωνάζετε λοιπόν. Αυτοί θα δικασθούν και θα καταδικασθούν».

Στην Καλαμάτα καταδίκαζε το παράνομο ανταρτοδικείο και στο Μελιγαλά η Κομματική Επιτροπή. Στην Αθήνα, στον Κόκκινο Δεκέμβρη αποφάσιζε η ΟΠΛΑ.