Στις 27 Αυγούστου 1949 ,η ηγεσία των Κομμουνιστοσυμμοριτών που βρισκόταν στην Κορυτσά, αποφάσισε την υποχώρηση των Κ/Σ από τον Γράμμο, στην Σκιπερία

  Ο Ζαχαριάδης κατέβηκε με αυτοκίνητο από την Κορυτσά  στα σύνορα για να υποδέχεται τους πολεμιστές του . Η εντολή εκκένωσης έφθασε στο Βουνό την επομένη 28η Αυγούστου.

Η Έξωθεν Κομμουνιστική εισβολή το 1948-49 και οι παρλαπίπες των εμβολιασμέων αριστερών περί του Δημοκρατικού Στρατού και το τέλος της εισβολής στο Βίτσι και τον Γράμμο

Η δεύτερη διάσκεψη της «Κομινφόρμ» έγινε στο Βελιγράδι τον Ιανουάριο του 1948. Εκεί συζητήθηκε και το ελληνικό ζήτημα. 

Λίγο καιρό μετά, εκδηλώθηκε η ρήξη Τίτο που συνεργαζόταν με το Λονδίνο και τους Αμερικανούς με τον Στάλιν, οπότε η «Κομινφορμ» μετακόμισε στο Βουκουρέστι. 

 Στις 28 Ιουνίου 1948, η τρίτη διάσκεψη των κομμουνιστικών κομμάτων της Κομινφόρμ , ανακοίνωσε την αποπομπή της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών , από το Διεθνές Γραφείο με την κατηγορία του εθνικισμού. Την ίδια ημέρα η 4η Ολομέλεια του ΚΚΕ αποφάσισε να συνταχθεί με την Κομινφόρμ ενάντια στον Τίτο. 

 Τα βαλκανικά κόμματα που ήταν με τον Στάλιν ήταν οι Βούλγαροι και οι Αλβανοί. Οι αντίπαλοι του Τίτο στα Σκόπια που συνεργαζόντουσαν με την Βουλγαρία και οι Αλβανοί Χοτζικοί, έλαβαν οδηγίες από την Μόσχα να ανακηρύξουν άμεσα ένα «Μακεδονικό Κράτος», ως μέσο πίεσης στον Τίτο. 

 Το Μακεδονικό Κράτος θα ήταν η ενιαία Μακεδονία. 

Η Μακεδονία του Βαρδάρη, η Μακεδονία του Αιγαίου και η Μακεδονία του Πιρίν. 

 Το σχέδιο το γνώριζαν και οι Αμερικανοί, (Cia) και οι Άγγλοι (MI6). 

 Στο τεύχος 12 του περιοδικού «Δημοκρατικός Στρατός», τον Δεκέμβριο του 1948 δημοσιεύτηκε άρθρο του Ν. Ζαχαριάδη, με την υπογραφή «Κ» ,που έλεγε ότι «ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, και ενιαία κρατική υπόσταση», «στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια». 

 Η θέση αυτή έγινε επίσημη με την 5ης Ολομέλεια που συνήλθε στους Ψαράδες εκεί όπου υπέγραψαν την υλοποίηση της 5ης Ολομέλειας οι σύντροφοι Αλαίκσυς Μεκεντόνσκυ και Αγκίμ Ζάεφ. 

 Επομένως, η επίθεση για την κατάληψη της Φλώρινας στις 11 με 13 Φεβρουαρίου 1949, έγινε σε συνεργασία με τους κομμουνιστές στα Σκόπια, που έστειλαν και στρατό και πυροβολικό και ασυρμάτους. 

 Η μάχη της Φλώρινας δεν ήταν μια μάχη με το «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», αλλά μάχη με τη διεθνή ταξιαρχία της Κονμιφόρμ, που είχε αλβανούς και βουλαρόφωνους. 

 Επρόκειτο δηλαδή καθαρά για ξένη εισβολή, η οποία συγκαλύφθηκε με εντολή των Αμερικανών, για να προστατευθεί ο σύντροφος Τίτο.