Ευαγγελισμός! Ελευθερία ή Θάνατος ! Ζήτω το Έθνος! Ζήτω το Γένος των Ελλήνων! Ευαγγελίζου, Γή , Χαρά Μεγάλη.

Η Πρωταπριλιάτικη Φιλική Εταιρεία και οι Φίλοι του Γένους. Τα παραμύθια της ΣΤΟΑΣ της Χαλιμάς, για την «επανάσταση της Ταβέρνας», και οι μαρξιστικές βλακείες για την ανερχόμενη τάξη των πραματευτάδων, που ηθελε μόνο "ΑΣΠΡΑ". 

Η 25η Μαρτίου δεν είναι Πρωταπριλιά. Για αυτό πρέπει

να ανατρέψουμε τα ψέματα και τα φούμαρα που μας έχουν 

επιβάλει οι ΞΕΝΟΙ και οι ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ τους , ως δήθεν ιστορία. 

 Η Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 ήταν επανάσταση

 των Φιλογενών Πατριωτών και όχι των «προλετάριων» της Στοάς

 του Λονδίνου, ούτε της (Ανερχόμενης) Αστικής Τάξης, που 

διαλαλούσε, στον «Ρωσσοαγγόγαλλο», «ημείς, οι πλείστοι των πραγματευτών, θέλομεν άσπρα, κι ας έχομεν ζυγόν». 

 Το φάντασμα της ανυπάρκτου και Πρωταπριλιάτικης "Φιλικής 

Εταιρείας" που πλανιέται πάνω από τους Έλληνες 200 χρόνια       γεννήθηκε την πρωταπριλιά του 1834 στο Ναύπλιο από έναν     φιλοτόμαρη γραμματικό, που «προσκύνησε» τους δολοφόνους του Κυβερνήτη, και την, «Μητέρα του Κόσμου». 

 Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, και εν όψει της άφιξης 

 Όθωνα κυκλοφόρησε άρον-άρον στο Ναύπλιο, το 1834, 

το «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας», του Ιωάννη Φιλήμωνα, ο οποίος είχε συλληφθεί μαζί με τον Κολοκοτρώνη και

 τον Πλαπούτα, αλλά τα βρήκε με την Στοά, και αφέθηκε ελεύθερος, 

για να μας παρουσιάσει τον Σκουφά ,τον Αναγνωστόπουλο, τον

 Τσακάλωφ, και τον Ξάνθο ως δημιουργούς της «Φιλικής Εταιρείας». 

 Η νόθα «Ιστορία», κατασκευάστηκε , για να σκεπαστούν τα ίχνη της προδοσίας, για να συγκαλυφθούν οι πράξεις και οι ευθύνες των «πρακτόρων» και των «ιδιοτελών», για το καθεστώς της εξάρτησης, 

που επεβλήθη στην Ελλάδα και τους Έλληνες, από το 1824, με 

όχημα τα «δάνεια της Αγγλίας». 

 

Το ψέμα ή τα ψέματα, λένε, έχει «κοντά πόδια». Όμως, τα ψέματα, 

επί των οποίων οικοδομήθηκε συστηματικά από το 1834, η 

καθεστωτική εκδοχή, για το πως οργανώθηκε η

 Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, κυριαρχούν ακόμα. Επομένως, η «βαλίτσα, (του ψεύδους), πήγε πολύ μακριά».

 Το γεγονός, ότι το «Δοκίμιο» «υιοθετήθηκε» αμέσως ως «αυθεντικό» δείχνει ότι από, πίσω του στεκόταν η τότε εξουσία. Πέντε χρόνια μετά, το Νόθο «Δοκίμιο» κυκλοφόρησε το 1839 , η «Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος αρχομένη από του έτους 1715, και λήγουσα το 1837», του Αμβροσίου Φραντζή, που δικάστηκε μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα το 1834, και η οποία που μας παρουσίασε την αλήθεια. 

Την επανάσταση του 21,οργάνωσαν ,ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης, (+1816.Κίεβο), ο Αλέξανδρος Ιωάννη Μαυροκορδάτος,(+1819.Μόσχα) ,και ο Ιωάννης Καποδίστριας. 

 Το γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε τον πρώτο και όχι τον δεύτερο, είναι ένα ακόμα ελληνικό αίνιγμα. Σύμφωνα με την περιγραφή του Αμβρόσιου Φραντζή, η «μηχανή» της επανάστασης μπήκε σε κίνηση, με την άφιξη του Καποδίστρια στην Ρωσία το 1811. Για προφανής λόγους η μαρτυρία του Φραντζή για τα γεγονότα, ετέθη «αυτεπάγγελτα στο Αρχείο». 

Ο πλαστογράφος Φιλήμων, στο «Δοκίμιο» του 1834, διέψευσε 

εργολαβικά αυτήν την συμφωνία. «Πολλοί υψιπέτες πολιτικοί 

ηθέλησον να πετάξωσι δια της φαντασίας των εις τον Αρκτικόν

 Πόλον υποπτεύοντες, δια να μην είπομεν πιστεύοντες ως 

δημιουργούς της εταιρείας των φιλικών τον υπουργό Καποδίστρια

 και τινάς άλλους. Ανέτρεξαν τινές εις προγενεστέραν εποχήν 

πλάττοντες συμφωνίας μεταξύ του   Καποδίστρια, 

του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου του Φυραρή και του Ροδοφοίνικος». 

 Το «σενάριο» του Μινχάουζεν-Φιλήμωνα, υποστηρίζει ότι η Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821 ,ξεκίνησε από μια ταβέρνα, ή τέλος πάντων από ένα κρασοπουλειό της Οδησσού, όπου αντάμωναν οι 

τρεις «πατριώτες», Σκουφάς, ο Ξάνθος και ο Τσακάλωφ. 

Ο μόνος μάρτυς του Φιλήμωνα ήταν ο Ξάνθος. 

Από μια πρώτη ματιά, φαίνεται απολύτως παράδοξο το ότι ως

 Έλληνες αντιμετωπίζουμε την δική μας επανάσταση, εντελώς διαφορετικά από όλες τις άλλες στην παγκόσμια ιστορία. 

Ακόμη πιο παράξενο φαίνεται, το ότι οι κατασκευές των Φιλήμονα–Ξάνθου ,δεν υπέστησαν την «βάσανο» της επιστημονικής έρευνας και θεωρούνται ακόμα και σήμερα η «απόλυτη πηγή» για την Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης. 

Σύμφωνα λοιπόν, με τις «απόλυτες πηγές», η δική μας Επανάσταση 

είναι η μόνη χωρίς πρόγραμμα, και χωρίς πρόβλεψη δημιουργίας εξουσίας. 

Όσο και αν έψαξα σε όλους τους μελετητές και τους «μελετητές» της Επανάστασης του 1821 δεν βρήκα πουθενά να επισημαίνεται το τι καθεστώς ήθελε να δημιουργήσει στην Ελλάδα η «Φιλική Εταιρία»

 των Ξάνθου-Φιλήμονα, που υποτίθεται ότι προετοίμασε την 

επανάσταση. 

Άρχισαν δηλαδή μια επανάσταση με τη λογική, «όπου μας βγάλει», την οποία συνιστούν και η ΣΤΟΑ και ο Χόρχε σήμερα στους     Μητσοτακένσκι.  

Και αυτό όμως ταιριάζει στην (νεοελληνική) «ψυχοσύνθεσή» μας. 

Είναι η λογική του «βλέποντας και κάνοντας» και «άσε, θα δείξει». 

Το τι Καθεστώς θα είχε η Ελλάδα αφού έφευγαν οι Τούρκοι, 

δεν φαίνεται να απασχολούσε κανέναν από τους "Φιλικούς". 

Αν η Ελλάδα θα ήταν Δημοκρατία, αν θα είχε βασιλιά και ποιον, 

αν θα είχε Σύνταγμα και ποιο, αν θα ήταν ανεξάρτητη ή υπό την

 κηδεμονία άλλης δύναμης και ποιας. 

Από αυτή την σκοπιά, η επανάσταση που περιγράφουν τα σχολικά μας βιβλία, ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. 

Τέτοιο κακό, τέτοιο μπάχαλο , δεν έχει συμβεί σε καμία επανάσταση    ούτε πριν ούτε μετά την δική μας.

 Αλλά ας είμαστε επιεικείς.

 Ίσως υπάρχει εξήγηση λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της ελληνικής «ψυχοσύνθεσης». 

Αφού είμαστε, γενικώς, απρογραμμάτιστοι άνθρωποι, οι Έλληνες, 

αυτή η Ιστορία μας «ταιριάζει». 

"Οσο για την έλλειψη σχεδίου εξουσίας και αυτό μας ταιριάζει 

«γάντι» γιατί γενικώς είμαστε «αναρχοαυτόνομοι» . ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. 

ΧΩΡΙΣ  ΑΡΧΗΓΟ.  ΚΑΤΙ ΜΕΤΑΞΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ , ΠΝΥΚΑΣ,

 ΚΑΙ.... ΜΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ.

Προφανώς, οι ιδρυτές εκτίμησαν ότι αφού θα έκανε ο καθένας             του κεφαλιού του,  οι «τρεις εγκέφαλοι της επανάστασης», δεν    χρειαζόταν να σπαταλούν φαιά ουσία. 

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, όπως θα έλεγε η «θεία Λένα», 

το 1814 σε μια ταβέρνα της Οδησσού , τρεις νέοι που αγαπούσαν 

την πατρίδα, ίδρυσαν την Φιλική Εταιρία. 

Ορισμένες γιαγιάδες, πιο «θεούσες», λένε ότι, μια φορά κι έναν καιρό, «χάρις στην θεία πρόνοια οι τρεις θεοσεβούμενοι νέοι αποφάσισαν

 να κάνουν επανάσταση κατά των Τούρκων, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1814».

 Αυτή η παραλλαγή του παραμυθιού είναι πιο «Ελληνοχριστιανική» , 

γιατί αρχίζει την αφήγηση για το «θαύμα»,της ελληνικής 

επανάστασης με την ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Αυτή είναι και η 

εκδοχή της ελληνικής μασονικής ιεραρχίας. 

 Όμως «ο απατεώνας και πλαστογράφος Μανολάκης Ξάνθος την 14η Σεπτεμβρίου 1814 δεν βρισκόταν στην Οδησσό , ενώ ο Αθανάσιος Τσακάλωφ που ήταν μέλος του «ελληνόγλωσσου Πανδοχείου» 

βρισκόταν στη Βιέννη, για το Συνέδριο.

Ο Τσακάλωφ δεν γνώριζε τότε, το 1814,  τον Ξάνθο . 

Το ακατανόητο, δήθεν «συνθηματικό» γράμμα του «Τσακάλωφ» , που δημοσίευσε στα    

απομνημονεύματα του ο μάρτυρας της αγγλικής 

Στοάς Ξάνθος, δεν είναι πρωτότυπο και επομένως ειναι πλαστό. Ενα "δηθεν" «αντίγραφο» που το εγραψε 

μόνος του ο Ξάνθος. 

Όπως είναι γνωστόν ο «μάρτυρας Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος» , κατέθεσε προς το Έθνος με την επιστολή του προς τον Τσακάλωφ 

τα ακόλουθα. 

 «Ο κ. Ξάνθος εξέδωκεν εν, ως ο ίδιος το ωνόμασε, ιστορικόν

 υπόμνημα της Φιλικής Εταιρείας. Λέγει δε ότι αυτός κατά το 1813 μεταβάς από Κωνσταντινούπολι εις Πρέβεζαν και εκείθεν εις 

Οδησσόν όπου ευρών το μακαρίτη Σκουφάν, πρώτον τον ενέπνευσεν

 και υμάς δεύτερον τον περί ελευθερίας Σκοπόν και ότι καθό 

μασσών (κτίστης) έκαμε το σχέδιον της εταιρίας. 

Συμφωνήσαντες δε και υμείς μετ’ αυτού, εκάματε το Σύστημα αυτής. Τοιαύτα και πολλά άλλα κακοήθη ψεύδη εκήρυξεν, ενώ αυτός

εκατηχήθη από τον μακαρίτην Σκουφάν κατά το 1817 εν Κωνσταντινουπόλι, την ιδίαν ημέραν, καθ’ ην κατηχήθη και ο 

Π. Σέκερης από εμέ».

 

Η μαρτυρία Αναγνωστόπουλου, είναι συντριπτική για τις 

«κατασκευές» της «Ιστορίας» της αποικιοκρατίας και του ψεύτη 

Ξάνθου. 

Ο Ξάνθος, μυήθηκε από τον Σκουφά στην ΕΤΑΙΡΕΙΑ , το Πάσχα του 1817. 

Ο «περισπούδαστος», πράκτωρ Τρικούπης το πήγε πιο μακριά. 

Μια φορά κι έναν καιρό το 1813 στην Αθήνα, οι καλοί Άγγλοι ίδρυσαν 

την Φιλόμουσο Εταιρία, από την οποία ξεκίνησαν όλα. 

Όλα τα παραμύθια έχουν τα καλά πριγκιπόπουλα που θα φιλήσουν την κοιμισμένη βασιλοπούλα για να ξυπνήσει. 

Έτσι και στο δικό μας, οι τρεις «πτωχοί πλην τίμιοι και πατριώτες 

νέοι», ( το ότι ούτε ο Σκουφάς ,ουτε ο Ξάνθος δεν ήταν νέοι, δεν έχει καμιά σημασία), μ’ ένα φιλί θα ξυπνήσουν την κοιμωμένη Ελλάδα , 

και οι καλοί άνθρωποι όλου του κόσμου θα θυμηθούν την ιστορία της

 και με τη βοήθεια της Στοάς του Λονδίνου θα καταφέρουν μέσα από κόπους και θυσίες να υποχρεώσουν τους «κακούς» να την αφήσουν ελεύθερη. (εκδοχή Χόλιγουντ).

 Σε όλα τα παραμύθια υπάρχει χώρος για θαύματα. 

Έτσι ο Θεός ή η Παναγία , φώτισαν τον Αλή Πασά να αποστατήσει και

 ο Θεός κανόνισε να στασιάσουν οι γενίτσαροι. 

Γενικά στα θαύματα δε χωράει η λογική και για αυτό δεν επεξηγούνται. Ένα τέτοιο παραμύθι φυσικά θα προκαλούσε τα γέλια και όχι το ενδιαφέρον, ακόμα και των μωρών. 

Για τα παιδιά του δημοτικού δεν τίθεται ζήτημα. 

 Και όμως «κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια»189  χρόνια από την Πρωταπριλιά του 1834 και διδασκόμαστε αυτό το «παραμύθι» στα δημοτικά ,τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και τα Πανεπιστήμια της Χώρας μας.

 Όσο λοιπόν πιστεύουμε στα παραμύθια και τα θαύματα, η εκδοχή των Φιλήμονα–Ξάνθου για την οργάνωση της Ελληνικής Επανάστασης που διδάσκεται στα σχολεία μας, στέκει μια χαρά. 

Αν όμως κάνουμε ένα βήμα προς την λογική, τα ερωτήματα γίνονται

πολλά και τα αδιέξοδα της επίσημης εκδοχής αξεπέραστα. 

Μετά την «Επανάσταση των Φιλογενών» , ο Κωνσταντίνος Κούμας, το 1832, (πριν τον Φιλήμονα και τον Ξάνθο), αποκάλυψε σε τρεις γραμμές την αλήθεια. 

«Μια εταιρία της οποίας η Αρχή με όλον ότι επροσπάθησαν τινές να την ερμηνευύσωσι μένει ακόμα αίνιγμα ονομασθείσα Εταιρία των Φίλων ήρχισε (δεν εξεύρει τις πότε) να ενεργεί μυστικώς την επανάσταση ». 

 Η πραγματική μητέρα της επανάστασης , η (μυστική) Εταιρία των 

Φίλων, (του Γένους) ιδρύθηκε στην Κέρκυρα το 1800 , και αρχηγός της από το 1814 , ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, για τον οποίο το

 «Πατριωτικό Δοκίμιο» των Φιλογενών του 1817 έλεγε: «αναφέρω την Κορωνίδα του Ελληνικού Γένους, τον αληθινό και ζώντα στύλον της Πατρίδος , το καύχημα τού Γένους ολοκλήρου, τον εξοχώτατον Κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν. Τον γενναίο και ένδοξο Άνδρα του οποίου οι λαμπροί αγώνες υπέρ τού Γένους στεφανούνται καθ' έκάστην μέ χρυσάς δάφνας. Οι αληθείς Πατριώται δέν θεωρούσιν εις τό πρόσωπον Σου παρά δεύτερον Μιλτιάδην, ή άλλον Θεμιστοκλέα». 

 Οι φίλοι του Γένους, είναι οι «Φιλογενείς» του 1821. 

Αυτοί, οι εθνικιστές της Φιλογένειας συνεργάστηκαν με τους 

ελληνικούς επαναστατικούς κύκλους της Βιέννης και της Ιταλίας

 στους οποίους ιδιαίτερα δραστήριοι ήσαν οι Ιακωβίνοι και οι καρμπονάροι διανοούμενοι, και με τα κινήματα που είχε

 δημιουργήσει η Ρωσία, τους Λαμπρινούς και τον «Φοίνικα» του 

Φυραρή.

 Η βάση του πολιτικού συμβιβασμού μεταξύ των αριστοκρατών εθνικιστών , των εμπόρων της Βιέννης της Τεργέστης τη Οδησσού και των «Ιακωβίνων» διανοουμένων , ήταν η παράκαμψη του 

προσδιορισμού του πολιτικού καθεστώτος της Ελεύθερης Ελλάδας 

για μετά την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση . 

Τότε,  θα λυνόταν , «κατά το πλήθος του λαού και κατά το κλίμα», 

όπως λέει το μανιφέστο τους, η «Ελληνική Νομαρχία». 

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, ήταν προϊόν μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας που άρχισε το 1785-86, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την εφαρμογή του «Ελληνικού σχεδίου », της

 Μεγάλης Αικατερίνης και του Ιωσήφ Β’, για τη διάλυση της 

Οθωμανικής αυτοκρατορίας, που στηριζόταν στο 

εθνικοαπελευθερωτικό πνεύμα που γεννήθηκε με τα Ορλωφικά, 

και επηρεάστηκε από τη Γαλλική Επανάσταση, τους πολέμους του Ναπολέοντα, και τη γέννηση του πρώτου ανεξάρτητου Ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, της Δημοκρατίας των Επτά Ενωμένων Νήσων. 

Το κίνημα του νεοελληνικού δοαφωτισμού ήταν γνήσιο τέκνο

 αυτής της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, στο πλαίσιο της

οποίας εντάσσονται οι αγώνες των Σουλιωτών, το κίνημα του

Λάμπρου Κατσώνη, το κίνημα του Ρήγα και ο διωγμός των Αρματολών. 

Το φθινόπωρο 1814, η ηγεσία της «Εταιρείας των Φίλων του Γένους», συγκεντρώθηκε στην Βιέννη και στο περιθώριο του Ευρωπαϊκού Συνεδρίου, της τότε «Συνόδου Κορυφής», αποφάσισε την Επανάσταση για την Απελευθέρωση των Ελλήνων.

Η καθετοποίηση των συνωμοτικών μηχανισμών σε μια ενιαία 

οργάνωση, κράτησε από το 1814 ως το 1818, και έγινε με έναν 

ακόμα πολιτικό συμβιβασμό, που επισημοποιήθηκε με το 

«Πατριωτικό Δοκίμιο» και που κατέληξε στο λαϊκό επαναστατικό σύνθημα, «για του χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία». 

Η εκδήλωση της επανάστασης επισπεύστηκε , καθώς ο χρόνος

 περνούσε και το στρατιωτικό δυναμικό το «έτρωγαν» τα γηρατειά,

 με βάση την «εξωθεσμική», καταρχήν συμφωνία συνεργασίας, του 

1819, ανάμεσα στους εθνικιστές της Κέρκυρας , τον Φοίνικα, και τους μασόνους του Ρώμα, την οποία επισφράγισε ο Αριστείδης Παπάς. 

Όταν αποφασίστηκε η Επανάσταση, δημιουργήθηκε ως προκάλυμμα η Φιλόμουσος Εταιρία, με πρόταση της Φιλογένειας που χάρις στον

 Γαλάτη είχε διερευνήσει και μελετήσει το αγγλικό εγχείρημα στην Αθήνα, και το 1820 ιδρύθηκε η «Φιλόμουσος και Φιλάνθρωπος Γραικική 

 Εταιρία», που ήταν το ταμείο της Επανάστασης, και της οποίας 

Γενικός Έφορος ανέλαβε ο Υψηλάντης και ο οποίος σε επιστολή του 

(τον Ιούλιο του 1820), ονόμαζε τη Εταιρεία ως «φιλογενική Κάσσαν». 

Οι πολιτικοί συμβιβασμοί , και η συνεργασία στην πράξη, διαμόρφωσαν έναν ετερόκλητο πολιτικό φορέα, που σκεπτόταν με διαφορετικό τρόπο στην Αγία Πετρούπολη, με διαφορετικό τρόπο στην Μόσχα, με διαφορετικό τρόπο στην Κέρκυρα, με διαφορετικό τρόπο στην Κωνσταντινούπολη, με διαφορετικό τρόπο στην Οδησσό, και με διαφορετικό τρόπο στη Ζάκυνθο. 

Γενικός συντονιστής αυτού του «ενιαίου χάους», ήταν ο 

Καποδίστριας, που έθεσε ως στόχο την απελευθέρωση της Μεγάλης Ελλάδας, (Πελοπόννησος, Ήπειρος, Μακεδονία, Κρήτη, Αιγαίο,

 Σμύρνη), με συνδυασμό των τοπικών εξεγέρσεων και των 

διπλωματικών μέσων. 

Ο τελευταίος συμβιβασμός, μεταξύ των «επαναστατικών Κέντρων» 

ήταν η επιλογή του Αλέξανδρου Υψηλάντη ως μέλλοντα βασιλέα 

των Ελλήνων , το 1820.

Ο Υψηλάντης, που έπρεπε οπωσδήποτε να κηρύξει την επανάσταση

 στην Πελοπόννησο, διαφοροποιήθηκε από τα αρχικό σχέδιο και αποδέχθηκε τις αξιώσεις των «Ιακωβίνων» περί «συνταγματικής μοναρχίας», όπως προκύπτει από τις διαφορές ανάμεσα στην «Προειδοποίηση εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς» και το «Μάχου υπέρ

 Πίστεως και Πατρίδος». 

 Τα λάθη του Υψηλάντη, που δεν πήγε στην Γαλλία να υποθηκεύσει 

την αξίωση του έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να

 εισπράξει 3 εκ γρόσια για να χρηματοδοτήσει την επανασταση , και 

που δεν κατέβηκε στην Πελοπόννησο προκάλεσαν ενα τεράστιο

 πολιτικό κενό, το οποίο όρμησαν να καλύψουν οι κοτζαμπάσηδες και οι συνεργάτες της εταιρείας της Ανατολής .

Η Βυζαντινή καταγωγή των ηγετών των Κλεφτών και οι Νερουλάδες και οι Χασάπηδες του Φαναρίου

Η μεγάλη ώθηση στη «νέα ηγεσία» των Ρωμιών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δόθηκε την εποχή μεσουρανούσε στην Κωνσταντινούπολη η ελληνίδα Χασεκί Σουλτάν Αναστασία, (Κιοσσέμ Σουλτάν), που μπορεί να καταγόταν από τη Τήνο. Η Αναστασία, με τις συμμαχίες της με τους αλβανούς, κατέστρεψε τη χριστιανική αριστοκρατία της γης , και στη θέση εκείνων, προώθησε τη «μέση αστική τάξη»,των εμποράκων, των γιατρών, και των μεταφραστών, από την οποία προήλθε η « νεα αριστοκρατία» των «τουρκοφρόνων» Ρωμιών. 

 Στην εποχή της αντιβασιλείας της σουλτάνας «Αναστασίας» , εκδόθηκε το Φιρμάνι του 1627, με το οποίο η Πύλη αφαίρεσε από τους Χριστιανούς Σπαχήδες τη φρούρηση στα «Δερβένια»,(Κλεισούρες), και το οποίο υποχρέωσε τους χριστιανούς να γίνουν κλέφτες, όπως περιγράφει το δημοτικό τραγούδι που κατέγραψε ο Σάθας. «Κι αν τα δερβένια τούρκεψαν τα ‘πήραν Αρβανίταις /Όσο ‘νε ο Στέριος ζωντανός πασά δεν προσκυνάει/ πάμε να λημεριάσωμε, που λημεριάζουν λύκοι». 

 Τέτοιος χριστιανός Κλεισούραρχος ήταν και ο Τριαντάφυλλος Τζεργίνης, που τα παιδιά του έγιναν Κλέφτες, και από τους οποίους καταγόντουσαν οι Κολοκοτρωναίοι. Το 1635, επί του γιού της Αναστασίας Κιοσσέμ, Μουράτ Δ, εκδόθηκε το Φιρμάνι που απαγόρευε στους Χριστιανούς την κατοχή Τιμαρίων. Η πολιτική του διωγμού των Χριστιανών Σπαχήδων ήταν σχέδιο των Αλβανών βεζύρηδων για να αρπάξουν τα κτήματα οι δικοί τους, με πρόσχημα την εκτεταμένη συνομωσία των Χριστιανών με τον Δούκα της Ναβέρ, Κάρολο Γονζάγα για απελευθέρωση του Βυζάντιου, της οποίας η δικτύωση ξεκίναγε από την Χειμμάρα και έφθανε στο Ταίναρο.

 Ο δούκας της Ναβέρ, ήταν δισέγγονος της Μαργαρίτας Παλαιολογίνας και τρισέγγονος του Βονιφάτιου Β΄ Παλαιολόγου, και επομένως απόγονος του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου (1282-1328) από έβδομη γενιά, και διεκδικούσε τον βυζαντινό θρόνο. 

Για να πετύχει το στόχο του προσπάθησε να οργανώσει μια σταυροφορία για την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης. Η προσπάθεια του εξελίχθηκε από το 1603 μέχρι το 1625. Ο Κάρολος Γονζάγα στο διάστημα αυτό συναντήθηκε , με τον δούκα της Τοσκάνης Κόζιμο Β', τον αυτοκράτορα της Γερμανίας Ματθία, τον πάπα Παύλο Ε', τον βασιλιά της Δανίας Χριστιανό Δ', τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΓ', τη βασιλομήτορα Μαρία των Μεδίκων, τον δόγη της Βενετίας και με τον βασιλέα της Ισπανίας, Φίλιππο Γ΄. 

Οι πρώτες επαφές με τους Μανιάτες ξεκίνησαν το 1603, και οι εντατικές επαφές ξεκίνησαν το 1606, με τον μητροπολίτη Λακεδαίμονος Χρύσανθο Λάσκαρη και με τον επίσκοπο Μαΐνης Νεόφυτο, που το 1612 του έγραψε, «ο Θεός θέλει ευλογήσει το έργο σου ως καταγομένου από τού οίκου των Παλαιολόγων, τελευταίων και νομίμων αυτών Χριστιανών βασιλέων». Το κίνημα του 1611 του Διονύσιου του Φιλόσοφου έγινε σε αυτό το πλαίσιο, καθώς και η επανάσταση στην Κύπρο , με την υποκίνηση του Δούκα της Σαβοΐας Καρόλου Β΄, με πρωταγωνιστές τον οπλαρχηγό Βίκτωρα Ζέμπετο και τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χριστόδουλο. 

 Ο Δούκας της Ναβέρ που ταξίδεψε προσωπικά στη Σερβία, την Ερζεγοβίνη, τη Βουλγαρία, την Αλβανία, τη Χειμμάρα , για να συναντήσει μυστικά με τους συνωμότες, χριστιανούς Σπαχήδες, το 1615 υπέβαλε στον Φίλιππο Γ' της Ισπανίας, λεπτομερές υπόμνημα, στο οποίο εξέθετε τη συμφωνία του με τους Μανιάτες, σε περίπτωση πού η Μάνη αποκτούσε την ανεξαρτησία της. 

 «Οι Έλληνες θα παρέμεναν ορθόδοξοι, όλα τα κτήματα που είχαν αρπάξει οι Τούρκοι και οι Ιουδαίοι, θα επιστρέφονταν βάσει των τίτλων ιδιοκτησίας, και οι Έλληνες θα ήσαν ελεύθεροι παντός φόρου επί των κληρονομιών, των εμπορευμάτων και των τροφίμων». 

 Από τις υπογραφές στην αναφορά των Πελοποννησίων προς τον Δούκα, προκύπτει η κοινωνική τους θέση. Υπέγραφαν: «Γληγόρης Κλινοδής με την γενεά μου και με τον τόπο μου όλον. Δημητράκης Κοντόσταυλος με την γενεά μου και με τον τόπο μου όλον. Δημήτριος Νίκλος με την γενεά μου όλην και με τον τόπον .Κωνσταντής Πούβαλος με την γενεά μου και με όλη τη Ζαρνάτα. Γεώργιος Σκούμπλος ταβουλάριος Αρδουβίτσας, με όλην μου τη χώρα. Νικήτας Μελισσηνός ταβουλάρης χώρας Πραστίου. Οικονόμος Κουτήφαρης με την γενεά μου και με τα χωρία του Ζυγού. Γεώργιος Κορωναίος με τά χωριά μου. Θεόδωρος Στεφανόπουλος με την γενεά μου και με το Βοίτυλο. Μιχαλάκης Κοσμάς με την γενειά μου και με το χωριό μου.»

 Η αριστοκρατική βυζαντινή οικογένεια των Παντελεάνων, αναφερόταν στην επιστολή που έστειλε στις 8 Οκτωβρίου 1612 στον δούκα της Ναβέρ, ο επίσκοπος Μάνης Νεόφυτος, την οποία προσυπόγραφαν και οι ισχυρότερες οικογένειες της Μάνης, οι Κοντόσταυλοι, οι Νίκλοι, και οι Κατελάνος, Καλαπόθος και Πανταλέων από του Κοσμάδες, ενώ ο Αντρέας Κοσμάς, συνυπέγραφε την επιστολή προς τον Πάπα το 1603. 

 Στην περιοχή του Ταινάρου, που ήταν η γη των Κοσμάδων, υπάρχει ακόμα μια γόνιμη έκταση που λέγεται «Πάνου Κοσμάδικα» και «Κάτου Κοσμάδικα», ενώ στην ίδια περιοχή υπάρχει και η τοπωνύμια «Παντελεούνια». 

 Στη Λάγια, μέχρι σήμερα λέγεται η φράση «αν το κάμεις αυτό χαιρετίσματα στους Παντελεάνους» που σημαίνει ότι σε περιμένει συμφορά μεγάλη, ενώ η παροιμιώδης έκφραση στη Μάνη, «χαιρετισμούς στους Παντελεάνους» δείχνει ότι η οικογένεια αυτή βρέθηκε κάποτε στην ανάγκη να απομακρυνθεί από τη Μάνη. 

 Η φυγή των Κοσμάδων-Παντελεάνων εκτός Μάνης, έγινε λόγω της συμμετοχής τους στο κίνημα του Δούκα της Ναβέρ, και στη συμμαχία της Μάνης με τους Βενετούς, στον Κρητικό Πόλεμο.

 Τότε, υποχρεώθηκαν να φύγουν και οι Στεφανόπουλοι και οι Κομνηνοί από το Οίτυλο.

 Ένας κλάδος των Παντελεάνων εγκαταστάθηκε στο Αρκουδόρεμα, και από αυτούς καταγόταν ο Ζαχαριάς. Οι άρχοντες της Μάνης, του Οιτύλου, του Γυθείου και της Καλαμάτας, στις επιστολές τους προς τον Πάπα και τον Δούκα της Ναβέρ, υποσχόντουσαν, «δέκα χιλιάδας άνδρας οπλισμένους και διατρεφομένους δι' εξόδων των» , και την σύμπραξη των «αναγκαστικώς εξ αυτών γενομένων γενίτσαρων».

 Η εξαφάνιση των χριστιανών Σπαχήδων, με το Φιρμάνι του 1637, εξασθένησε πολύ την Οθωμανική αυτοκρατορία, στο δυτικό μέτωπο, και κατά τον Κρητικό Πόλεμο, και για να μπορέσει να αντισταθεί μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Βιέννης, στον νέο πόλεμο με την Βενετία και τους Αυστριακούς, του 1683-1699, χρειάστηκε να συμμαχήσει και πάλι με τους ορθοδόξους χριστιανούς, επιστρέφοντας στην πολιτική της αξιοποίησης της «πατροπαράδοτης» έχθρας των Ορθοδόξων προς τους Λατίνους. 

 Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα χριστιανική ελίτ, που όμως δεν εξισώθηκε ποτέ με τα προνόμια των Χριστιανών Σπαχήδων. 

Στο πλαίσιο αυτής της νέας συμμαχίας, ο Γερακάρης, έγινε «Γκιαούρ Πασάς». 

 .Ο Ζαχαριάς Παντελεάνος, γεννήθηκε στο χωριό Μπαρμπίτσα, στην δυτική πλευρά του Πάρνωνα στις 22 Οκτωβρίου του 1759.'Ηταν δευτερότοκος γιός του κλέφτη Θεόδωρου Παντελάκου ή Παντελεάνου ή Παγώνη που σκοτώθηκε κατά τα Ορλοφικά. 

Τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιός του Παντελής που τον σκότωσαν οι Αλβανοί κατά την Αλβανοκρατία που ακολούθησε τα Ορλοφικά. 

 Ο Ζαχαριάς, κατατάχτηκε το 1775 στην ομάδα του Κλέφτη Μάντζαρη, και το 1777, μετά τη μάχη στο μοναστήρι της Ρεκίτσας, σχημάτισε σύμφωνα με το πατρογονικό του δικαίωμα , δικό του σώμα Κλεφτών αποτελούμενο από 60 άνδρες. Η φήμη του παγιώθηκε μετά την μάχη στο χωριό επάνω Σάλεσι, το 1781, όπου ο ίδιος ο Ζαχαριάς σκότωσε τον αρχηγό της Τούρκικης δύναμης, Τζίκο. 

 Το1784 κατατάχθηκε στο σώμα του Ζαχαριά ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης, του οποίου τα πατρογονικά δικαιώματα αναγνώρισε ο Ζαχαριάς και τον έχρισε αμέσως πρωτοπαλίκαρο, ενώ το 1785 δημιούργησε την ομοσπονδία των Αρματολών, με υπαρχηγούς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Αθανάσιο Πετμεζά.

 Το 1787 ο Ζαχαριάς εξόντωσε τη δύναμη των Αλβανών, που είχε στείλει στην Πελοπόννησο, ο Αλής, υπό τον Εμίρ (Ομέρ) ή Εμιράκο η Μεράκο στον πύργο του Δαφνίου. Το 1790 διορίστηκε με Φιρμάνι, Δερβέν Ζαπίτης του Μοριά, ανακτώντας το πατρογονικό του αξίωμα του Κλεισούραρχου. 

 Ο Ζαχαριάς δολοφονήθηκε στις 20 Ιουλίου 1805 στα Τσέρια, στον πύργο του κουμπάρου του Κουκέα, ο οποίος έστειλε το κεφάλι του στη Τρίπολη.

 Σπυρίδων Χατζάρας