Μου έγραψε: «Το συμπέρασμα είναι Χατζάρα, ότι τον Βελουχιώτη που πολεμούσε για εθνική ανεξαρτησία και όχι σοβιετοκρατία, τον είχε ξεγράψει πρώτος ο Στάλιν και κατόπιν και η ουρά του το ΚΚΕ...»  

Ρε συ μάγκα, ο Ζαχαριάδης που ήταν στο Νταχάου δεν ειχε μπλεξίματα με τις λίρες και το δίκτυο του "πατρός Δημητρίου". Ο Θανάσης είχε. Για αυτό ο Νίκος έψαχνε τους πράκτορες της SOE.
H Mόσχα δεν τους έριχνε λίρες,  ούτε  είχε 4500 πράκτορες. Τόσους είχαν οι Άγγλοι στην Κατοχή. Και ο γκέι παρέιντ  Θανάσης που ήθελε να τον φωνάζουν  «αρη» για το Κόμμα έσφαζε.
Αλλά ο Μουστάκιας ήταν αθώος του ελληνικού αίματος, στον πρώτο και δεύτερο γύρο. Αυτά ήταν αγγλικά Κόλπα.  
Μετά την εκλογική ήττα του Τσωρτσιλ, την αποχώριση της Αγγλίας από την Ελλάδα, και την αμερικανική «ατομική βόμβα», ο Στάλιν αποφάσισε ότι οι συμφωνίες της Μόσχας δεν τον δεσμευαν για την Ελλάδα.
Έτσι στο 11ο Συνέδριο του ΚΚΓ στο Στρασβούργο   τον Ιούνιο του 47, ο Πορφυρογένης, ανακοίνωσε την πρόθεση δημιουργίας προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης με δική της κρατική υπόσταση. Ήταν το σχέδιο «Λίμνες», που  εγκρίθηκε κομματικά , το Σεπτέμβριο του 1947 .  

Αναλυτικά: Στις 16 Δεκεμβρίου έφτασε στη  Νέα Υόρκη ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, έχοντας προηγουμένως συναντηθεί στο Παρίσι με τους υπουργούς Εξωτερικών της Αγγλίας, Γαλλίας και τηςΤουρκίας. Στις 23 Δεκεμβρίου έγινε δεκτός από τον Τρούμαν  στον Λευκό Οίκο.
Στις 23 Δεκέμβρη του 1947  ανακοινωθηκε βιαστικά και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) ή η δεύτερη  Κυβέρνηση του Βουνού.
Στη συνέχεια  το  Στέιτ Ντηπάρτμεντ που επιβεβαίωσε  την επιτυχία των συνομιλιών, και τον  σχεδιασμό προγράμματος βοήθειας . Στις 26 Δεκεμβρίου ο Τσαλδάρης έγινε επίτιμος πολίτης της Νέας Υόρκης. Ακολούθησε η απόσπαση του Τίτο από την επιρροή του Στάλιν και το τέλος της Ελληνικής Περιπέτειας.
Γκέ-γκέ;