H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΚΟΙΝΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΕΤΙΑ.

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όχι φυσικά γιατί αυτό ήταν αναπόφευκτο.
Ούτε βεβαίως γιατί αποτελούσε μονόδρομο κατάλληλα προσαρμοσμένο στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται διεθνώς.
Και προφανώς δεν οφείλεται στο γεγονός πως ένα γαλήνιο πρωινό ξυπνήσαμε και διαπιστώσαμε αίφνης πως η εξωτερική μας πολιτική, έχασε ως δια μαγείας το στίγμα, την ταυτότητα και κυρίως την πυξίδα που θα καθόριζε τον σαφή και ξεκάθαρο προσανατολισμό της.

Το σίγουρο είναι πως αν απευθύνει κανείς σ αυτούς που τάχθηκαν να την ασκούν το εξής απλό ερώτημα…

«Ποιός είναι Ο ΣΤΟΧΟΣ της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ποιά επιμέρους ΣΤΟΙΧΕΙΑ είναι αυτά που τον προσδιορίζουν, σε ποιες ΚΥΡΙΑΡΧΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ συμπυκνώνεται, με ποιο ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ υλοποιείται, και ποια ΣΤΑΔΙΑ στη διαδρομή της είναι αυτά που θα προσδιορίσουν το βαθμό της ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗΣ της ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ αλλά και τις ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΕΣ ΔΙΟΡΘΩΤΙΚΕΣ κινήσεις προκειμένου να μη ξεστρατίσουμε»

…απάντηση δε θα πάρει.

Αντί απάντησης…

Θα δούμε χέρια να ξύνουν αμήχανα τα πολυβασανισμένα κεφάλια των «ασκούντων»…
Θα δούμε λάγνα βλέμματα να μας κοιτούν γεμάτα απορία χαμένα στο άπειρο…
Θα ακούμε και κάποια λόγια ψιθυριστά να μουρμουρίζουν «Μωρέ τι λέει τούτος τώρα?»…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ:
Εξωτερική πολιτική χωρίς ΟΡΑΜΑ, χωρίς ΣΤΟΧΟ, χωρίς ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ, χωρίς ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ.

Ερώτημα δεύτερο: Φταίει άραγε μόνο ο νεοτερισμός?

Αναντίρρητα αποτελεί την πρωταρχική, την γενεσιουργό αιτία. Είναι ο καρκίνος στα σωθικά της.
Κι αυτό γιατί δεν αποτέλεσε μόνο μια ελεεινή «καινοτομία» που ήθελε μια εξωτερική πολιτική αφυδατωμένη από την έννοια του πατριωτισμού και του εθνικού συμφέροντος, αλλά ήταν και παραμένει η πλέον εκφυλιστική μεθοδολογία για να προσεγγίζει κανείς τα προβλήματα, να ανιχνεύει με απόλυτη πιστότητα το «χρώμα» και την «υφή» τους, και να δρομολογεί με αποφασιστικότητα τη διαδρομή που πρέπει να διαγράψει η συστηματική προσπάθεια με στόχο την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ:
Ο ΝΕΟΤΕΡΙΣΜΟΣ όχι απλά σαν ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ, αλλά κυρίως σαν ΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ, είναι ο βασικός υπεύθυνος για τον ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟ και την ΠΑΡΑΔΟΣΗ της εξωτερικής πολιτικής ΣΕ ΞΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ που θέλουν να την κόβουν και να την ράβουν στα μέτρα τους.

Ερώτημα τρίτο: Ποιος είναι ο βαθμός ελληνοκεντρικότητας της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής?

Εκ των πραγμάτων και εκ του αποτελέσματος εάν κρίνουμε, θα έχουμε επιλέξει και την ασφαλέστερη μέθοδο για να μην αδικήσουμε κανέναν.
Ας απαριθμήσουμε λοιπόν ορισμένα κραυγαλέα – πλην ενδεικτικά – επιτεύγματα της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, και να το κάνουμε άκριτα, ασχολίαστα, αφιλτράριστα, διότι το «χωρίς λόγια» έχει πολλές φορές να πει περισσότερα απ όσα θα έλεγε και η πλέον ακατάσχετη …φλυαρολογία.
1. Ίμια: Νέα εποχή για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.
2. Παράδοση Οτσαλάν: Αποκαλυπτική της σθεναρής μας στάσης απέναντι στην Τουρκία.
3. Ασύδοτη δράση των τούρκων και ανενόχλητη αξιοποίηση των θρησκευτικών συναισθημάτων των μουσουλμάνων στη Θράκη. Νέα εποχή στο θρίαμβο της σύγχρονης αντίληψης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
4. Σκόπια: Είναι σα να τους λέμε: «ότι και να κάνετε μπαγάσικα, δε θα μας παρασύρετε στον κατήφορο. Δε θα ανακόψουμε την ευρωατλαντική σας πορεία, θα ξεχνάμε πως καπηλεύεστε το σημαντικότερο πράγμα για ένα λαό – δηλαδή την ιστορία του – κάντε μόνο κι εσείς ένα βηματάκι πίσω μη μας πάρουν χαμπάρι οι δικοί μας και αφυπνιστούν, και μας δώσουν ξαφνικά το κεφάλι στη μασχάλη»
5. Αλβανία: Ούτε κι εσείς θα μας παρασύρετε στον κατήφορο. Σιγά να μην κάνουμε θέμα την διαδήλωση των «τσάμηδων» στα Τίρανα παρουσία του πρωθυπουργού μας, σιγά μη σας μαλώσουμε για τους Μπαλάνους που δικάζετε και καταδικάζετε. Εμείς θ ασχοληθούμε με τους αρμένιους διαδηλωτές στην Αθήνα διότι είναι ανεπίτρεπτο να τους αφήνουμε να ενοχλούν τους φίλους μας (και συνεταιράκια σας) Τούρκους, για τη γενεοκτονία σε βάρος του Αρμένικου λαού.
6. Κύπρος: ΟΧΙ. Δε θα θάψουμε το όνειρο της Τουρκίας για την ευρωπαϊκή της προοπτική. Το «ΟΧΙ» του κυπριακού λαού στο σχέδιο ΑΝΑΝ θα θάψουμε ασκώντας περήφανα και κυρίως ανερυθρίαστα της εξωτερική μας πολιτική».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ:
Ελάχιστα ελληνική και ακόμα πιο ελαχιστότατα εθνική θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την εξωτερική μας πολιτική. Μια ΕΤΕΡΟΚΑΘΟΡΙΖΟΜΕΝΗ διαχείριση των προτεραιοτήτων όλων των άλλων ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, είναι, και το μόνο που προκαλεί, είναι την απορία, αλλά κυρίως τα γέλια οχτρών και φίλων για το κατάντημα των ηγετών αυτής της χώρας.

Κάποιοι προφανώς θα μας αντιτείνουν, τις διεθνείς συμφωνίες για έργα αναπτυξιακά κλπ κουραφέξαλα.

Τώρα όμως είναι η σειρά μας να γελάσουμε εμείς όπως θα έκανε και κάθε σοβαρός άνθρωπος, από τη στιγμή που θα έρθει αντιμέτωπος με τέτοια αφοπλιστικά επιχειρήματα.

ΤΟΣΟ ΘΡΑΣΟΣ???
Για πόσο αφελή μπορείτε να περνάτε τούτο το λαό?

ΟΧΙ κύριοι…

Όσες συμφωνίες για τα ώριμα διευθετήματα της εποχής και αν επικαλεστείτε, δεν είναι δυνατόν να κρύψετε πίσω από αυτές τον ΕΝΔΟΤΙΣΜΟ σας…
- για μια πολιτική που ΔΕΝ ΑΣΚΗΣΑΤΕ,
- για τα συμφέροντα μιας χώρας (που είναι και δική σας πατρίδα) που ΔΕΝ ΠΡΟΩΘΗΣΑΤΕ,
- για ένα ανάστημα που ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΑΤΕ να σηκώσετε,
για το μέλλον μιας χώρας που σας εμπιστεύτηκε αυτός ο λαός, σε σας που επιμένετε να κοιτάτε ΕΝΟΧΙΚΑ, ΔΕΙΛΑ και ΑΤΟΛΜΑ το παρελθόν της.

Μόνο που γι αυτή την πολιτική υπεύθυνοι, δεν είναι μόνο αυτοί που διαχρονικά την ασκούν
Το ίδιο υπεύθυνοι είναι και εκείνοι που διαχρονικά τους αντιπολιτεύονται.
Κάποιοι γιατί επέλεξαν να πελαγοδρομούν σε «ευαισθητούλικες» αναζητήσεις, κλίνοντας σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «δικαιώματα» για όλους τους άλλους πλην του λαού που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν…
Και κάποιοι άλλοι επειδή μονομερώς αρκέστηκαν να ψηλαφούν την «ταξική» υπόσταση των πραγμάτων…

Το τραίνο όμως φεύγει…
Δεν περιμένει κανέναν αργοπορημένο, αργόσχολο, ονειροπόλο η «πνιγμένο» στον ναρκισσισμό για την «αυθεντικότητα» των προσεγγίσεών του.

Κύριοι….
Ε κύριοι…

Υ.Γ1. Ζητώ συγνώμη από τη λέξη «κύριοι» που τη χρησιμοποίησα με λάθος τρόπο.
Υ.Γ2. Φαίνεται πώς την εποχή του «ανήκομεν εις την Δύσιν» παρά το «ανήκομεν» διαθέταμε και πιο «παντελονάτη» εξωτερική πολιτική. Τώρα απλώς ανήκομεν στον αστερισμό του «η χώρα μας δε μας ανήκει»