Ένας στίχος, που καταστρέφει 100.000 λέξεις των τενεκέδων Μαρξιστών

Ένας στίχος από τον Ρωσσαγγλογάλλο του 1806/7 που εξευτελίζει γενεές επί γενεών μασονοιστορικών, ρουφιανοιστορικών, Μαρξιστών, Κορδάτων, Εδαιτών και λοιπών τενεκέδων, και την «κομπραδόρικη αστική τάξη», τις «ναυτικές νήσους», το Κιουτσούκ Καϊναρτζή, και άλλες παρλαπίπες.

«Ημείς, οι πλείστοι των πραγματευτών θέλομεν άσπρα και ας έχομεν ζυγόν».

 Ο «πραγματευτής» επίσης λέγει για την «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη»:

 «Το γένος μου το κλαίω, ότ' είναι στον ζυγόν, μα δια ελευθερίαν δεν δίδω οβολόν».