Στη Σρεμπρένιτσα, η φάρσα συνεχίζεται. Μετά από 28 χρόνια θα θάψουν και άλλους 30. Τριάντα «θύματα» «που σκοτώθηκαν από τους εκτελεστές του εγκληματία πολέμου Ράτκο Μλάντιτς». Το νεότερο «θύμα» φέτος είναι ο Elvir Salčinović, που ήταν 15 ετών. Μέχρι στιγμής, 6.721 θύματα έχουν ταφεί στο νεκροταφείο του Κέντρου Μνήμης.

 

   
Σήμερα είναι η επέτειος της αναίμακτης κατάληψης της Σρεμπρενίτσα από τον Μλάντιτς, Και οι διεθνείς εορτάζουν μια «γενοκτονία» που δεν έγινε ποτέ. Η Σρεμπρένιτσα, είναι το Άουσβιτς των μουσουλμάνων. Η  δική μας Γενοκτονία του Μελιγαλά δεν τιμάται και δεν αναγνωρίζεται . 

Το σημερινό "εορταστικό" πρωτοσέλιδο της "Ντνέβνι Αβάζ" του Σεράγεβο

Η φάρσα με την "Γενοκτονία της Σρεμπρενίτσα είναι το απόλυτο επικοινωνιακό ψεύδος, που συνεχίζεται για 28 χρόνια. Δεν έγινε «γενοκτονία», και δεν εκτελεστήκαν περισσότεροι από «8000». 

«Η εκτέλεση στις 11 Ιουλίου 1995 περισσότερων από 8.000 Μουσουλμάνων ανδρών και αγοριών» είναι το απόλυτο ψεύδος. Είναι ένα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ πράσινο άλογο.

 Φέτος έθαψαν  ακόμα 30 στο Ποτοτσάρι. Πέρσι 50 και πρόπερσι 19. 

 γράφει ο Σπύρος Χατζάρας 

 Η επίθεση του Στρατού των Σερβοβόσνιων υπό την διοίκηση του Ράτκο Μλάντιτς κατά του θύλακα της Σρεμπρενίτσα, άρχισε στις 4 Ιουνίου 1995 με αντικειμενικό στόχο την αποκοπή της πόλης Ζέπα. 

 Μετά από συνεχείς μάχες με την μουσουλμανική ταξιαρχία της Σρεμπρενίτσα , η πόλη είχε περικυκλωθεί στις 9 Ιουλίου και δόθηκε η διαταγή από το Σερβικό Επιτελείο για την απελευθέρωσή της. 

 Οι περισσότεροι Ολλανδοί κυανόκρανοι που ήσαν η ασπίδα των μουσουλμάνων είχαν ήδη παραδοθεί στους Σέρβους. 

 Ο αιμοσταγής διοικητής των μουσουλμάνων Νασίμ Όριτς , είχε ήδη εγκαταλείψει τη Σρεμπρένιτσα, από τον Μάιο του 1995, και είχε μεταφερθεί με ελικόπτερο των κυανοκράνων, της UNPROFOR, στην Τούζλα . 

 Το πρωί της 10ης Ιουλίου η Σρεμπρενίτσα βομβαρδιζόταν με όλμους.

 Ο Γάλλος διοικητής της UNPROFOR αντιστράτηγος Κάρεμανς, ζητούσε από το ΝΑΤΟ αεροπορική υποστήριξη που δεν του δόθηκε . 

 Το απόγευμα της 10ης Ιουλίου η μουσουλμανική στρατιωτική διοίκηση και οι πολιτικές «αρχές» της αποφάσισαν να μην παραδοθούν αλλά να δραπετεύσουν και να προσπαθήσουν να διαφύγουν προς την Τούζλα.

 Υπολογίστηκε ότι η πορεία των 55 χιλιομέτρων, πάνω από τα βουνά , θα διαρκούσε 2 ημέρες , και οι άνδρες έλαβαν τα ανάλογα τρόφιμα και νερό. 

 Τα ξημερώματα της 11ης Ιουλίου συγκεντρώθηκαν στα σημεία εκκίνησης , στα χωριά Γιάγκλιτσι και Σούνιαρι στους πέριξ της Σρεμπρενίτσα λόφους. 

 Ήταν περίπου 13000 άνδρες και γυναίκες της 28ης Ταξιαρχίας του Στρατού των μουσουλμάνων , (6000 τακτικοί και 7000 έφεδροι). 

Σε αυτούς προσκολλήθηκαν οι «επισήμοι» της πόλης με τις οικογένειες τους. Μαζί και η μάνα και οι γυναίκες του Οριτς και τα παιδιά του. 

 Όταν τα σώματα του Γιάγκλιτσι (Jaglici) και του Σούνιαρι (Susnjari) ενώθηκαν η φάλαγγα που διέσχιζε το όρος Καμενίτσα με κατευθυνση την Τούζλα είχε μήκος 14-15 χιλιομέτρων. Η ελίτ των μουσουλμάνων, και η μητέρα και οι σύζυγοι του Οριτς ήσαν στην προφυλακή. 

 Οι Σέρβοι, που περίμεναν την παράδοση των μουσουλμάνων δεν αντιλήφθησαν την διαφυγή. 

 Η πρώτη τυχαία σύγκρουση με τους Σέρβους έγινε με την οπισθοφυλακή της φάλαγγας του Σούνιαρι, με περίπου 200 απώλειες. 

 Η απελευθέρωση της Σρεμπρένιτσα ολοκληρώθηκε το απόγευμα της 11ης Ιουλίου και ως το βράδυ της 11ης Ιουλίου μαζεύτηκαν στο Ποτοτσάρι , που ήταν το στρατόπεδο των Ολλανδών κυανοκράνων, 20.000 -25.000 μουσουλμάνοι από την Σρεμπρένιτσα. 

 Στις 11 Ιουλίου στο Ποτοτσάρι δεν έγινε καμιά εκτέλεση. 

 Όπως δήλωσαν αργότερα στους «ερευνητές» της Χάγης οι «αυτόπτες», στο Ποτοτσάρι , οι σερβοβόνιοι σκότωσαν στις 12 Ιουλίου, 20 μουσουλμάνους και στις 13 Ιουλίου οι Ολλανδοί κυανόκρανοι κατέγραψαν 6 εκτελέσεις. 

 Τα περιστατικά αυτά συνδέονται με πράξεις αντεκδίκησης χωρικών από τα γειτονικά σερβικά χωριά που είχαν υποστεί σφαγές από τους άνδρες του Όριτς το 1992.

 Οι Σέρβοι, εντόπισαν την φάλαγγα της 28ης Ταξιαρχίας , πάνω στην Καμενίτσα το απόγευμα της 12ης Ιουλίου, και της επιτέθηκαν με το πυροβολικό, τους με αποτέλεσα να την διασπάσουν. 

 Ο κύριος όγκος της 28ης Ταξιαρχίας , πέρασε από την Καμενίτσα στο όρος Ούντρτς. Εκεί, έπεσε σε ενέδρα των Σέρβων κοντά στο χωριό Σνάγκοβο και πέρασε στο όρος Βέλια Γκλάβα και τελικά έφθασε στις 16 Ιουλίου, μετά από πέντε ημέρες στην Τούζλα.

 Μετά την δολοφονία Σέρβων κατοίκων του Ζβόρνικ, από τους διάσπαρτους άτακτους μουσουλμάνους, που συνέχιζαν την προσπάθεια να φθάσουν στην Τούζλα, το σώμα στρατού του Ζβόρνικ, εξέδωσε στις 18 Ιουλίου, διαταγή ,για την εκτέλεση επι τόπου κάθε μουσουλμάνου άτακτου, που θα έπιαναν ο στρατός και η αστυνομία. 

 Στις 4 Αυγούστου 1995, το μουσουλμανικό γενικό επιτελείο ανακοίνωσε ότι από τους 6000 τακτικούς της 28ης έφθασαν στην Τούζλα 3175 και ότι 2628 εθεωρούντο νεκροί. 

 Για τους «Πολιτοφύλακες»,την εφεδρεία, δεν έδωσαν στοιχεία. Πάνω στα βουνά είχε αποκοπεί η οπισθοφυλακή , οι άνδρες της οποίας έμειναν για μέρες στα δάση προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους Σέρβους που τους καταδίωκαν. 

 Πάνω στο βουνό αναμφίβολα έγιναν εκτελέσεις μουσουλμάνων που παραδόθηκαν, όπως έδειξε και ένα βίντεο που βρήκαν οι εισαγγελείς της Χάγης. 

 Ο Στρατός της Ρεπούμπλικα Σερπσκα, (VRS), για λόγους ασφαλείας εκτέλεσε σε δυο περιπτώσεις στις 12 Ιουλίου, ορισμένους αιχμαλώτους της μουσουλμανικής οπισθοφυλακής επειδή δεν υπήρχε επαρκής δύναμη φύλαξης και οι διοικητές φοβήθηκαν νυκτερινή εξέγερση των πολλαπλάσιων κρατουμένων. 

 Ο διευθυντής του Κέντρου της Σερβικής Δημοκρατίας, «για την έρευνα των εγκλημάτων πολέμου και την αναζήτηση των αγνοούμενων» , Μίλοραντ Κόγιιτς, δήλωσε το 2017 ότι μετά από την πολυετή διασταύρωση των ντοκουμέντων και των στοιχείων, πάνω από 2.000 Βόσνιοι μουσουλμάνοι από τη Σρεμπρένιτσα , από τους 8.372 που έχουν θαφτεί στο Μνημείο στο Ποτοτσάρι , ως θύματα του Ολοκαυτώματος των αμάχων, «σκοτώθηκαν ως στρατιώτες σε μάχες». 

Αυτούς τους αφαίρεσαν οι μουσουλμάνοι και τα θύματα φέτος ειναι μόνο 6721 μαζί με τους φετινούς 30. 

 Άλλωστε, οι διεθνείς ερευνητές βρήκαν με την βοήθεια δορυφόρων, σκάβοντας τα βουνά 4000 σκελετούς στρατιωτών που τους έθαψαν οι Σερβοι και δεν τους άφησαν να τους φάνε τα Τσακάλια όπως έκαναν οι Κομμουνιστές στον Φενεό. 

 Το «στρατοδικείο» της Χάγης σε πολλές αποφάσεις του αναφέρεται σε 3.500 έως και 5.000 θύματα.

 Οι αριθμοί των μουσουλμάνων και των «φιλάνθρωπων» δεν διασταυρώνονται.

 Πολλοί από του θαμμένους στο Ποτοτσάρι πέθαναν χρόνιά πριν ή χρόνια μετά, και μερικοί "θαμμένοι" βρέθηκαν ζωντανοί στις ΗΠΑ. 

 Οι περισσότεροι νεκροί της Σρεμπρένιτσα ήσαν στρατιώτες και σκοτώθηκαν πολεμώντας. 

Ορισμένος αριθμός «ατάκτων» πολιτοφυλάκων όντως εξετελέσθη. Οι νεκροί του Ποτοτσάρι ήταν το πολύ -πολύ 30, και κανένας άλλος κάτοικος ή άμαχος δεν σκοτώθηκε εκεί. Όλα τα άλλα είναι προπαγάνδα. 

 Τα χαφιεδοπρακτορεία και οι Παπαγάλοι λένε οτι: «Τον Ιούλιο του 1995 τα σερβοβοσνιακά στρατεύματα σφαγίασαν περίπου 8.000 βόσνιους μουσουλμάνους. Η αλήθεια είναι ότι πάνω από 4000 σκοτώθηκαν στις μεγάλες μάχες στην Καμενίτσα και την Βέλια Γκλάβα, και στις μικρότερες συγκρούσεις στην διαδρομή. 

 Όλη «ευαίσθητη» και «προοδευτική» Ευρώπη, πηγαίνει κάθε χρόνο στο Ποτότσαρι στη Σεμπρενίτσα για να προσκυνήσει τους μουσουλμάνους που σκοτώθηκαν μαχόμενοι, προσπαθώντας να πάνε στην «μουσουλμανική» Τούζλα , όταν οι Ολλανδοί συμφώνησαν να παραδώσουν τη Σεμπρενίτσα στα χέρια των Σέρβων. 

 Τους μουσουλμάνους νεκρούς τους βρήκαν θαμμένους πάνω στα βουνά σε μια ακτίνα 150 χιλιομέτρων με τη βοήθεια δορυφόρων. Σε εμάς ,σε μια πολύ μικρότερη έκταση από ότι στη Σεμπρενίτσα , στο Μελιγαλά, στην Καλαμάτα , στους Γαργαλιάνους και στα γύρω χωριά, σε μια ακτίνα 30 χιλιομέτρων τον Σεπτέμβρη του 1944, εκτελέστηκαν περίπου 5000 άμαχοι και αιχμάλωτοι, αλλά για αυτό το έγκλημα πολέμου, για αυτή τη Γενοκτονία, δεν θέλει να ακούει καμιά «ευαίσθητη ψυχή». 

 Συνεχίζουν να μας μιλάνε «για γιορτές μίσους», μας λένε ότι «έφταιγαν και τα θύματα», και στην παράξενη αριθμητική τους μετράνε μόνο τους θαμμένους στην Πηγάδα. 

 Οι νεκροί του Μελιγαλά όμως είναι και οι εκτελεσμένοι από τα «λαοδικεία» στα γύρω χωριά, στη Μερόπη , στο Σολάκι, στην Ανθούσα, στο Νεοχώρι, στην Οιχαλία, στη Σκάλα, αλλά και μακρύτερα μέχρι τη Μεσσήνη. Μπροστά στα εγκλήματα των Κομμουνιστών στον Μελιγαλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να σιωπήσει. Πόσο μάλλον να τα αρνείται. 

Λοιπόν, αφού υπάρχει η σφαγή της Σεμπρενίτσα, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο οφείλει να εκδώσει ψήφισμα και να αναγνωριστεί η «σφαγή του Μελιγαλά» ως έγκλημα πολέμου. 

 Η διεθνής κοινότητα, αναγνωρίζει ως το απόλυτο έγκλημα πολέμου τη σφαγή των 22.500 Πολωνών αιχμαλώτων, από τους σοβιετικούς στο δάσος του Κατίν.

 Έγκλημα πολέμου όπως τα εγκλήματα των Γερμανών στα Καλάβρυτα το Δίστομο και την Κάνδανο. 

Έγκλημα πολέμου ήταν και η οργανωμένη σφαγή από τους κομμουνιστές 5000 αμάχων και αιχμαλώτων στον Μελιγαλά, την Καλαμάτα και τους Γαργαλιάνους. 

Έγκλημα πολέμου για το οποίο οι κομμουνιστές, ποτέ δεν ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη και ποτέ δεν ζήτησαν συγνώμη, αλλά εξακολουθούν να θεωρούν τη σφαγή αμάχων και αιχμαλώτων «ηρωικό κατόρθωμα». 

Η Απόσταση Μελιγαλάς- Καλαμάτα είναι 32 χλμ και η Απόσταση Μελιγαλάς –Πύλος 63. Η μισή από το Σρεμπρένιτσα –Τούζλα. Η «Γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα» , κράτησε από τις 11 Ιουλίου 1995, που δραπέτευσε η ταξιαρχία των Μουσουλμάνων μέχρι τις 4 Αυγούστου. 23 ημέρες. 

Η Κομμουνιστική Γενοκτονία σε Καλαμάτα-Μελιγαλά-Γαργαλιάνους κατά την οποία εσφάγησαν περισσότεροι από 5000, κράτησε από τις 9 ως τις 23 Σεπτεμβρίου, 14 ημέρες. (Άντε να βάλουμε μέχρι την άφιξη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στις 28 Σεπτεμβρίου , 19 ημέρες).

 Από πλευράς χιλιομετρικών αποστάσεων και χρόνου η Γενοκτονία του Μελιγαλά υπερέχει της Γενοκτονίας της Σρεμπρένιτσα και οφείλουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Κογκρέσο των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την αυτή κομμουνιστική γενοκτονία, έστω και 79 χρονιά μετά.