Για την 21η Απριλίου 1967

Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται!

 Πέρασαν 58χρόνια από το «Κίνημα» ,της «ομάδας Παπαδόπουλου».

Το Κίνημα της Δεξιάς, δεν ήταν «Επανάσταση», διότι δεν ανέτρεψε την καθεστηκυία μασονοκρατία, την εβραιοκρατία και τη φαυλοκρατία των Πρόδοτο-Κωλοοικογενειών.

Η "Δικτατορία" δεν επιβλήθηκε από τον Παπαδόπουλο και την Ομάδα του αλλά από τον Κωνσταντίνο που τους αποδέχτηκε και τους Νομιμοποίησε. 

Η " Απριλιανή Χούντα", δεν ήταν δηλαδή "στρατιωτική" αλλά "Βασιλική". 

 Οι πραξικοπηματίες,  «φίλησαν το χέρι του φορέα της εξάρτησης», 

Ο Γλύξμπουργκ, αναγνώρισε, τους Παπαδόπουλο, Πατακό, Μακαρέζο, Ζωϊτάκη,   αποδέχθηκε το πραξικόπημα, και τους διόρισε υπουργούς. 

Αλλά πρωθυπουργός ήταν ο Κόλλιας των ανακτόρων. Αντιπρόεδρος και υπουργός Άμυνας  η Χούντα των Στρατηγών, ο Σπαντιδάκης. Και το Υπουργείο των Εξωτερικών στο χέρια του Γκλύξμπουργκ. 

Το ποιός διόρισε τον πράκτορα Τοτόμη ως υπουργό Δημόσιας Τάξης και τους κορυφαίους εκπροσώπους της "Εβραιουργίας"  τον Ροζάκη και τον Ορλάντο, δεν ειναι για να το ρωτάμε σήμερα.

 Ο Γκλύξμπουργκ, δημιούργησε στις 21 Απριλίου 1967, μια νόμιμη κυβέρνηση που δεν ήταν «επαναστατική» αλλά Δεξιά «βασιλική» και αυτή η Δεξιά κυβέρνηση, συνέλαβε τους Αριστερούς και τους Παπανδρεϊκούς και απέσυρε την Μεραρχία από την Κύπρο.

Ο Στρατός ανέλαβε μετά την 13η Δεκεμβρίου

Τότε, ο (Λαϊκός) Στρατός,  επαναστάτησε ενάντια στους Βασιλόφρονες στρατηγούς. Τότε, τα χωριατόπιαδα, οι Λοχαγοί, οι Ταγματάρχες, οι Συνταγματάρχες, διάλεξαν τον Παπαδόπουλο και έστειλαν στον διάολο τα Ανάκτορα.

 Αλλά, ο Παπαδόπουλος συνέχισε να καταβάλει την βασιλική χορηγία, και να διαπραγνατευόυαν με τον Γλυξμπουργκ μέχρι το 1973, οταν αποφάσισε να μας απαλλάξει από την "Ξένη Ακριδα".

 Η μεγαλύτερη προσφορά του Παπαδόπουλου προς το Έθνος, ήταν και ελιναι η κατάργηση της Μοναρχίας. 

Αυτό προσέφερε ο χωριάτης Παπαδόλουλος στην Ελλάδα και τους Έλληνες.

Το Κίνημα των Συνταγματαρχών, που άρχισε την ζωή του την 21η Απριλίου  1967,  έγινε «Επαναστατικό»,  8 μήνες μετά. Μετά το πραξικόπημα του Βασιλιά στις 13 Δεκεμβρίου.

Το Επαναστατικό (πλέον) Κίνημα των αξιωματικών, διέγραψε τα χρέη των Αγροτών το καλοκάιρι του 1968.  

Προσωπικά πιστεύω ότι μετά το χάρισμα των αγροτικών χρεών θα έπρεπε να γίνουν εκλογές, στις οποίες δεν έπρεπε να επιτραπεί η συμμετοχή των «Τζακιών», της ΕΔΑ και των συνοδοιπόρων.

Αυτό ήταν ένα  "Επαναστατικό" μέτρο, που δεν είχε συνέχεια. 

Τότε, χάθηκε η Μεγάλη Ευκαιρία οι Αξιωματικοί να ηγηθούν του μεγάλου Λαικού Κινήματος των Φτωχών, όπως εκανε το 1936 ο Μεταξάς και το 1981  ο Ανδρέας. 

Οι αξιωματικοί της Ομάδας Παπαδόπουλου, παρόλο που θαύμαζαν τον Μεταξά, δεν ακολουθησαν την πολιτική του απέναντι στην Πλουτοκρατία για ενα καθεστώς Αγροτών-Εργατών.

Το καθεστώς Παπαδόπουλου-Μακαρέζου-Παττακού δεν ήταν «αντικομουνιστικό» αλλά  φιλοαμερικανικό και αντισοβιετικό. Πελάτες της Ουάσιγκτον, ήσαν.

 Ιδεολογικά, παρτέμειναν προσκολλημένοι στο ΝΑΤΟ τους Αμερικανούς και την Εξάρτηση, της οποίας πολιτικό στηριγμα ειναι η Αργυρώνητη μεταπρατική ΨωροΑλίτ.

Έτσι, διάλεξαν ξανά τους "Διάκους" της 4ης Αυγούστου.

Η «βδέλλα» και «δουλόφρονας», σεβάσμιος της Στοάς Ησίοδος, η κολόνα των ανάλγητων και αργυρώνητων προδοτών του 1940, και δολοφόνος του Κοριζή, ο πράκτωρ Ιωάννης Διάκος,  μετά τον πόλεμο, αναμείχθηκε ξανά στις πολιτικές εξελίξεις, και υπήρξε στενός σύμβουλος του Αλέξανδρου Παπάγου και διατηρούσε ισχυρά ερείσματα εντός του Ελληνικού Συναγερμού. Γιατρός του Παπάγου ηταν ο Μπόμπολας.

Η ιστορική αποτυχία του στρατιωτικού Κινήματος του 1967 ήταν ότι δεν εκκαθάρισε ούτε τον Καρκίνο της Στοάς, ούτε την στρατιά των πρακτόρων, και έτσι μοιραία οδηγήθηκε  στην επάνοδο του διεφθαρμένου παλαιοκομματισμού.

 Το πρωί της 22ας Απριλίου 1967, τα αγήματα του Στρατού θα έπρεπε  αντί να εισβάλουν στα γραφεία της «ΑΥΓΗΣ», να εισβάλουν στις Στοές, και να κατάσχουν τα Αρχεία των Στοών και να οδηγηθούν στον Ιππόδρομο οι «διδάσκαλοι» των Αθηναϊκών Στοών.

Αλλά, ο σύντροφος Ιωαννίδης, ο διοικητής της ΕΣΑ, ήταν αδελφός της Στοάς Πυθαγόρας. Μαζί με τον Αραπάκη. Ο Μασόνος Βασάνιζε. Τέκτων και ο Λαδάς, ο αγαπητός της Συναγωγής. 

Οι  Μασονοπατριώτες, οι Μασόνοεθνικιστές της φράξιας Μακρυγιάννη-Πολυζωίδη, οι εφιαλτοπατριώτες, και  οι ρουφιανοπατριώτες, δεν είναι αληθινοί πατριώτες.

Αυτοί και εμείς δεν έχουμε την ίδια Πατρίδα.

 Όλα τα καθάρματα του 1974, ήταν της ιδίας Συνομοταξίας. Μασόνοι-Προδότες. 

Αρχηγός Ένοπλων Δυνάμεων, Αρχηγός Στρατού, Αρχηγός Ναυτικού, Αρχηγός Αεροπορίας, Ταξίαρχος, Διοικητής Στρατιάς.

Γύρω και κάτω από τους Αξιωματικούς, αναπτύχθηκε κατα την διάρκεια της Επταετίας ενας υπόκοσμος καταφερτζήδων,  που επωφελήθηκε από τους αξιωματικούς  οι οποίοι πεθαναν, (οι περισσότεροι) φτωχοί.

Αυτοί οι ανθρωποι της  Νέας Τάξης της Επταετίας ήσαν οι στυλοβάτες και της Νέας Δημοκρατίας και του Καραμανλισμού

Η 21η Απριλίου, ως «εκτροπή», διήρκεσε πάρα πολύ και έβλαψε μακροπρόθεσμα τις Εθνικές πολιτικές δυνάμεις και ενίσχυε την Αριστερά.

Μακροπρόθεσμα η  Επταετία , λειτούργησε  εις βάρος  της Εθνικής Ιδέας  και υπέρ  της Αριστεράς, την οποία απάλλαξε από το βάρος των Δεκεμβριανών , και την έβγαλε από την γωνία, οδηγώντας μεταπολιτευτικά στην ιδεολογική και πολιτική επικράτηση της .

Το καθεστώς της 21ης Απριλίου, δεν έκανε συστηματικό ιδεολογικό αγώνα ενάντια στους Μαρξιστάς, αλλά, αντίθετα, παρέδωσε τα Πανεπιστήμια στην Αριστερά και την τηλεόραση στον Φώσκολο. 

Πέταξαν κυριολεκτικά το ιδεολογικό  όπλο της τηλεόρασης στα σκουπίδια. 

 Το στρατιωτικό καθεστώς, το Εδώ Πολυτεχνείο και η Προδοσία της Κύπρου, αποτέλεσαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα καθάρματα της Κόκκινης Φυλής,  και απότοκος, της Επταετίας, ήταν η δημοκρατική «νομιμοποίηση»  της εγκληματικής οργάνωσης , και η απενοχοποίηση του ΚΚΕ για τις σφαγές του 1943-1949 , που επέτρεψε στον Κουφό  να επαναφέρει την ελληνική πολιτική, στη Συμφωνία του Λιβάνου και στις Συμφωνίες  της Βάρκιζας.

Αποτέλεσμα της Επταετίας , που ξεκίνησε με το πραξικόπημα  της 21^ης του Απριλίου του 1967, ήταν το  «συγχωροχάρτι» για τους Κόκκινους Κατσαπλιάδες που φόρεσαν το φωτοστέφανο του «Αντιστασιακού».

Ολα αυτά τα έγραψα, ανεξάρτητα από την κρίση μου  για την προσωπικότητα των αξιωματικών, για τις προθέσεις τους και τους οραματισμούς τους.

Η Ιστορία άλλωστε , δεν γράφεται από τις προθέσεις.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

ΥΓ1. Μεγάλη αποτυχία της Επταετίας ήταν και ότι δεν αναδείχθηκαν από το Σώμα των Αξιωματικών  Πολιτικοί και δεν αναδείχθηκαν νέες  υγιείς πολιτικές δυνάμεις. Μόνο καινούργια διαπλοκή και συναλλαγή αναπτύχθηκε στην Επταετία.

ΥΓ2. Οι  διάφοροι «νοσταλγοί» και οι «ρομαντικοί» του «παρελθόντος», και άλλοι λαλάκες, έχουν σήμερα μόνο  νοσηρή επίδραση  στην Εθνική Υπόθεση.