Πάμε γι' άλλα (του Κώστα Μπετινάκη).

“Αν ο 20ος αιώνας σήμανε τη διάψευση της κομμουνιστικής ουτοπίας, ο 21ος θα χαρακτηρισθεί από την κατάρρευση της φιλελεύθερης. Ποια συγκεκριμένα γεγονότα θα συγκροτήσουν τις ροπές κατά τον 21ο αιώνα, που θα είναι ο συγκλονιστικότερος και τραγικότερος της ανθρώπινης Ιστορίας, δεν μπορούμε να ξέρουμε.” Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998), “Από τον 20ο στον 21ο Αιώνα”.

Φορτώνουν στις πλάτες μας την κρίση που προκάλεσε το σύστημά τους

Στο σχολειό και το Πανεπιστήμιο, μας δίδαξαν –τουλάχιστον τη δική μας γενιά- πως ο “δημοκρατία, ευημερία και καπιταλισμός είναι συνυφασμένα”. Βέβαια, τότε ήταν άλλες εποχές. Εδώ χούντα, απέναντι κομμουνισμός, και παραπέρα η “Μέκκα του πολιτισμού” που έδινε μαθήματα ορθής οικονομίας με χολυγουντιανές υπερπαραγωγές.

Κάποτε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, και η Σοβιετική Αυτοκρατορία, ο κομμουνιστικός πύργος κατέρρευσε, ως χάρτινος. Ένα από τα προβλήματα ήταν της οικονομικής διαχείρισης. Ένα - ένα τα κράτη-μέλη του αλήστου μνήμης Συμφώνου της Βαρσοβίας, λάκιζαν. Εκείνη την εποχή άρχισε να εδραιώνεται το δόγμα της παγκοσμιοποίησης. Τα “νέα κράτη”, εκείνα που αποδεσμεύτηκαν από την ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία, αγκάλιασαν ασμένως την οικονομία της Αγοράς. Και έγινε του αγοραίου έρωτα…

Στη Ρωσία, με το “οικονομικό θαύμα” της εποχής Γιέλτσιν, χάθηκε από την πείνα και τις κακουχίες μια γενιά συνταξιούχων… Η κομμουνιστική νομενκλατούρα και οι μαυραγορίτες (κάτι άλλο μου θυμίζει) φόρεσαν τα ρούχα τους αλλιώς, απέκτησαν την κρατική περιουσία και μεταμορφώθηκαν σ’ αυτό που τους λέμε τώρα ολιγάρχες.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση μην έχοντας κατασταλάξει αν πραγματικά βρίσκονται σε πόλεμο με τον επικυρίαρχο της πολιτικής , οικονομικής και πολεμικής εξάρτησης, της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, δεν κατέληξαν σε κοινό ευρωσύνταγμα, ώστε να πάρει αληθινή μορφή η Ένωση που θα ξεχώριζε ως αντίπαλο δέος. Στο ευρωσύνταγμα, κουβέντα για ευρωστρατό. Ευθεία αναφορά στο ΝΑΤΟ. Πουλήσανε την ευρωανεξαρτησία.
Πριν καλά-καλά περάσουν δέκα χρόνια από την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, άρχισε το οικοδόμημα της παγκοσμιοποίησης να κλυδωνίζεται. Κρυολογούσαν κάποια χρηματιστήρια της Άπω Ανατολής, άρχιζαν να φταρνίζονται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ… Στις ΗΠΑ, τα σημάδια είχαν αρχίσει να φαίνονται και η κατάρρευση της ΕΝΡΟΝ ήταν σαφής προειδοποίηση για το “σάπιο” που υπήρχε στο “βασίλειο της Δανιμαρκίας”…


Μερικοί έχουν ξεχάσει τι συνέβη στην οικονομία της Αργεντινής το 2001. Για να επέμβει τότε με απεχθείς όρους το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Την χρεωκοπία έζησε τώρα η κοινωνία της Ισλανδίας.
Το ντόμινο της οικονομικής κρίσης ξεκίνησε από την Μέκα του καπιταλισμού για να περάσει –ας είναι καλά και τα Μέσα της Μαζικής Παραπληροφόρησης- στον υπόλοιπο παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Και δεν έχουμε δει ακόμα τα χειρότερα, μας προειδοποιούν! Χωρίς να μας λένε πως θα το λύσουν κι αυτό το πρόβλημα. Όπως μας είχαν υποσχεθεί ότι θα επιλυθεί το πρόβλημα της Τρομοκρατίας λ.χ. αν συστρατευθούμε με τους Αγγέλους του Καλού. Έτσι για διαφορετικούς (;) λόγους –πάντα υπάρχει δικαιολογία- “τα παιδιά μας που πήγαν στην Κορέα” (όπως λέει και το τραγούδι) πήγαν στο Αφγανιστάν, και των άλλων στο Ιράκ. Και δεν έφτασε το ιρακινό πετρέλαιο να σώσει την αμερικανική οικονομία, επειδή οι πολυεθνικές εταιρίες που το καρπώθηκαν δεν έχουν εθνική συνείδηση.

Αυτή την εποχή διάλεξαν στις ΗΠΑ να τερματιστεί ο εσωτερικός εμφύλιος, που όλοι είχαν θεωρήσει πως είχε τελειώσει επί Λίνκολ. Μια και άρχισε να διαφαίνεται πως έχει ξεσπάσει για τα καλά ο εμφύλιος της παγκοσμιοποίησης.

Κάπου πριν ογδόντα χρόνια, ο δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ Λιούις Μπραντέις, είχε πει μια φράση που είχε κάνει αίσθηση τότε: “Μπορούμε να έχουμε δημοκρατία σ αυτή τη χώρα, ή μπορούμε να έχουμε συγκέντρωση μεγάλου πλούτου στα χέρια των πολλών. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται”. Η διακυβέρνηση Μπους, άφησε πίσω της μια σειρά από νόμους που περιορίζουν εκείνο που ήταν το καύχημα των Αμερικανών: Οι ατομικές ελευθερίες.

Η πλουτοκρατία των δυνάμεων της Συντήρησης, προσπαθεί να καταργήσει όλα όσα οι εργαζόμενοι τόσα χρόνια είχαν με αγώνες κατακτήσει: Την δημόσια υγεία, την δημόσια εκπαίδευση, υποφερτούς μισθούς για υποφερτές και ασφαλείς συνθήκες εργασίας, συλλογικές συμβάσεις εργασίας…

Τα ελεγχέμενα από τους πλουτοκράτες βαρόνους των Μέσων, προειδοποιούν πως ο Δυτικός Πολιτισμός, κινδυνεύει από τα ως τώρα υποταγμένα στις ΗΠΑ κράτη της Λατινικής Αμερικής που σήκωσαν κεφάλι. Κάθε κράτος που δεν είναι φίλα προσκείμενο στους επενδυτές με αποικιοκρατικά κριτήρια, και αποπειράται να χρησιμοποιήσει τις φυσικές του πηγές, τον πλουτοπαραγωγικό του πλούτο ανεξάρτητα, δέχεται δυσφημιστική επίθεση.

Όπως οι υπό οικονομικό αποκλεισμό Κούβα, επειδή τολμά επί 60 χρόνια να μην υποτάσσεται στις καπιταλιστικές επιλογές. Ή, η Βενζουέλα και πρόσφατα η Βραζιλία. Αντίθετα, υπόδειγμα φιλικών σχέσεων με τις ΗΠΑ, απολαμβάνουν απεχθή καθεστώτα που κυβερνούν σε χώρες όπως η θεοκρατική Σαουδική Αραβία, η καπιταλιστική Ταϋλάνδη, η καπιταλιστική Αϊτή, ή ακόμα το πολεμοκάπηλο αποικιοκρατικό Ισραήλ και η Γεωργία του παρανοϊκού Σαακασβίλι. Χώρες που περιλαμβάνονται στον χώρο του “Ελεύθερου Κόσμου”, ή μάλλον της Ελεύθερης Αγοράς.

Βρισκόμαστε λοιπόν, μπροστά στην χειρότερη οικονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων, όπως μας έχουν πείσει οι γκουρού της οικονομίας. Προβλέπουν ακόμα, πως η οικονομική κρίση θα επηρεάσει τα πολιτικά πράγματα στον περίγυρό μας για τα επόμενα πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.

Οι αγρότες στη χώρα αντέδρασαν όταν είδαν την κυβέρνηση να δίνει οικονομική ενίσχυση στις Τράπεζες. Παρόλο που έκοψαν με τα τρακτέρ τη χώρα στα τρία, η πλειοψηφία των πολιτών τους έδωσε δίκηο. Το ίδιο και στη Γαλλία, όπου η απόφαση του Σαρκοζί να μειώσει δραματικά τον αριθμό των δασκάλων, προκάλεσε γενική απεργία, που παρέλυσε τη χώρα, αλλά είχε την έγκριση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Γάλλων πολιτών.

Καλά, την κρίση την προκάλεσε η ιδεολογία της ελεύθερης Αγοράς. Το επιστέγασμα της καπιταλιστικής σκέψης. Περιμένουμε τώρα τι απάντηση θα δώσουν.
Επειδή, ο θείος Κάρολος τα είχε προβλέψει όλα αυτά, πριν δύο αιώνες.