Τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ (Κώστας Μπετινάκης)

Tο Ισραήλ, πάντοτε, έριχνε το φταίξιμο -για τους προηγούμενους πολέμους που εξαπέλυε- σε θέματα «ασφάλειάς του». Ακόμα και εκείνον του 1982 εναντίον του Λιβάνου.
Η επίθεση που εξαπέλυσε όμως εναντίον της πυκνοκατοικημένης Γάζας, δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στην δικαιολογία αυτή και εκκρεμούν διεθνείς εκκλήσεις να γίνει ενδελεχής έρευνα για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έγιναν κατά την διάρκεια εκείνων των πολυήμερων επιχειρήσεων.
Υπάρχει όμως η πολιτική βούληση για να καταδικαστούν τα εγκλήματα πολέμου του «Αμυντικού Ισραηλινού Στρατού»; (Έτσι αποκαλούνται οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις -IDF).

Ήδη ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Εχούντ Μπαράκ (τυγχάνει και αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς –τρομάρα του) υποστήριξε πως οι «στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ είναι οι πλέον ηθικές στον κόσμο». Την απάντηση αυτή έδωσε σε καταγγελίες Ισραηλινών εφέδρων, ότι πήραν διαταγές από ανωτέρους τους να πυροβολήσουν εναντίον αμάχων.

Έτσι για πρώτη φορά από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, το 1948, η κυβέρνησή του βρίσκεται κατηγορούμενη για εγκλήματα πολέμου, από ανθρωπιστικές οργανώσεις αλλά και προσωπικότητες διεθνούς κύρους. Ακόμη και ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι-μουν, που συνήθως τηρεί εξαιρετικά επιφυλακτική στάση, ιδιαίτερα μη θίξει την εδαφική ακεραιότητα κυρίαρχων κρατών, (και του στενού περιβάλλοντος των ΗΠΑ) έδωσε εντολή «να γίνει έρευνα προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες για τυχόν παραβιάσεις».

Εκείνο που καθιστά την επίθεση του ισραηλινού στρατού εναντίον της Λωρίδας της Γάζας που εξαπολύθηκε στις 27 Δεκεμβρίου και κράτησε ως τις 18 Ιανουαρίου, διαφορετική από τις επιθέσεις των προηγούμενων χρόνων, είναι το είδος του οπλισμού που χρησιμοποιήθηκε και η «τακτική της απόλυτης καταστροφής» σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή.
Το καταστροφικό μένος του Ισραήλ, φαίνεται και από την άνιση διαφοράς των απωλειών –που ξεπερνά κατά πολύ το 100 προς ένα. Σκοτώθηκαν πλέον των 1.300 Παλαιστίνιων, έναντι μόλις 13 Ισραηλινών (μερικοί από τους οποίους από φίλια πυρά).

Ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις Παλαιστινιακές περιοχές, Ρίτσαρντ Φολκ, του οποίου τις δηλώσεις είχαμε παρακολουθήσει (από το Αλ Τζαζήρα) κατά την διάρκεια των ισραηλινών επιχειρήσεων, χαρακτήρισε τα όσα έπραξαν οι Ισραηλινοί στη Γάζα «εγκλήματα πολέμου μεγάλου μεγέθους», στην αναφορά που έστειλε στα Ηνωμένα Έθνη.
Στις παραβιάσεις αναφέρει τους βομβαρδισμούς σχολείων, νοσοκομειακών οχημάτων και τζαμιών από τους Ισραηλινούς.

Αλλά πέρα από τις καταγγελίες που δέχεται από το εξωτερικό, το Ισραήλ, αντιμετωπίζει για πρώτη φορά και εάν σοβαρό εσωτερικό μέτωπο. Είναι οι καταγγελίες που έγιναν με τη μορφή καταθέσεων από στρατιώτες που πήραν μέρος στις επιχειρήσεις στη Γάζα και αποκαλύπτουν περιπτώσεις που πήραν εντολή να ανοίξουν πυρά εναντίον αμάχων Παλαιστίνιων.
Οι καταγγελίες αυτές έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις διαβεβαιώσεις από επίσημα ισραηλινά χείλη, πως «είχαν δοθεί σαφείς εντολές να αποφευχθούν απώλειες στον άμαχο πληθυσμό».

Στις καταθέσεις τω ν Ισραηλινών στρατιωτών, συμπεριλαμβάνονται περιγραφές για την εν ψυχρώ εκτέλεση ηλικιωμένης Παλαιστίνιας 100 μέτρα από το σπίτι της που είχε «καταληφθεί» από Ισραηλινούς στρατιώτες καθώς και μητέρας με τα δύο παιδιά της «που δεν κατάλαβε την εντολή να στρίψει δεξιά και έστριψε αριστερά». «Οι εντολές που μας δίνονταν δημιουργούσαν μία ατμόσφαιρα πως οι ζωές των Παλαιστίνιων αμάχων είχαν ελάχιστη σημασία μπροστά στη ζωή των δικών μας στρατιωτών», κατέθεσε ένας έφεδρος. «Οι διαταγές έλεγαν να παραβιάζουμε την πόρτα ενός σπιτιού με το θωρακισμένο μας όχημα και να αρχίζουμε να πυροβολούμε αδιάκριτα μέσα στο σπίτι εναντίον όλων», κατέθεσε ένας άλλος. «Έπρεπε να έχουν εγκαταλείψει την πόλη», είπε ένας ανώτερος αξιωματικός. Δεν διευκρίνισε όμως «να πάνε που;», αφού από παντού η Γάζα ήταν αποκλεισμένη από τον ισραηλινό στρατό.

Στις καταθέσεις επίσης διακρίνεται πως υπήρχαν εντολές και αδιάκριτη καταστροφή περιουσιών.

Έως και τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967, το Ισραήλ πολεμούσε εναντίον των ισχυρών Αράβων γειτόνων του. Από το 1982, όμως, στον πόλεμο του Λιβάνου το στρατιωτικό δόγμα του Ισραήλ άλλαξε. Τότε στόχος των ισραηλινών δυνάμεων ήταν η παρουσία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στο Νότιο Λίβανο. Και ο πόλεμος εκείνος έληξε με την σφαγή εκατοντάδων αμάχων Παλαιστίνιων στους καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Παρόλο που η σφαγή εκείνη αποδίδεται στους Λιβανέζους Φαλαγγίτες, υπάκουαν όμως στις διαταγές του στρατηγού (τότε) Αριέλ Σαρόν (του μετέπειτα πρωθυπουργού).

Οι επιχειρήσεις εκείνες του ισραηλινού στρατού, που τερματίστηκαν με την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από το Νότιο Λίβανο το 1998, προκάλεσαν την δημιουργία του κινήματος των Χεσμπολά. Εναντίον των οποίων κινήθηκε πάλι, ο ισραηλινός στρατός το 2006, με τα οδυνηρά αποτελέσματα τόσο για το γόητρό του, όσο και για τους Λιβανέζους αμάχους στην περιοχή των επιχειρήσεων. Οι Χεσμπολά, μετά τον πόλεμο εκείνο βγήκαν ισχυρότεροι και με μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα. Η εικόνα της καταστροφής που άφησε φεύγοντας ο αμυντικός στρατός του Ισραήλ, επαναλήφθηκε με την επιχείρηση της Γάζας.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι η Χαμάς τηρούσε την εκεχειρία, και η πυραυλική επίθεση που θεωρήθηκε αφορμή για την εγκληματική επιχείρηση των Ισραηλινών στη Γάζα, ήταν «αντίποινα» στην (προβοκατόρικη)ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Γάζα με την οποία είχαν σκοτωθεί έξι μαχητές της Χαμάς.

Αποδείχθηκε πως την ισραηλινή επιχείρηση στη Γάζα αποφάσισαν οι κυβερνώντες στο Ισραήλ, λόγω των επικείμενων εκλογών. Η κυβέρνηση συνασπισμού «έπρεπε» να δείξει την πυγμή της. Μόνο που οι «Εργατικοί», του υπουργού Άμυνας καταποντίστηκαν για να βγουν στην επιφάνεια οι αδιάλλακτοι ακροδεξιοί των οποίων τις θέσεις φαίνεται πως είχε ζηλέψει ο «σοσιαλιστής» Εχούντ Μπαράκ.
http://www.styx.gr