Έρχονται οι Κινέζοι (Κώστας Μπετινάκης)

Το τέλος του αμερικανικού αιώνα, δεν σημαίνει και
τέλος του καπιταλισμού, ακόμα.

H Iστορία, μας έχει διδάξει πως, μετά από κάθε οικονομική κρίση, ακολουθούν αυταρχικά καθεστώτα και πόλεμοι. Έτσι δεν έγινε μετά τον μεσοπόλεμο; Τώρα, αν πιστεύουμε στις ιστορικές αναλογίες, «αυταρχικά καθεστώτα» μπορεί να σημαίνουν, ό,τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα: απολύσεις, έκτακτα οικονομικά μέτρα, ελαστικοί όροι απασχόλησης και όλα όσα μπορούν να σκαρφιστούν για να περιοριστούν οι διεκδικήσεις των εργαζόμενων προς όφελος πάντα της ολιγαρχίας.
Την πρώτη φάση της οικονομικής κρίσης, με τα Μέσα του συρμού να ουρλιάζουν καθημερινά, την έχουμε δει. Ο πόλεμος όμως; Τώρα που φαίνεται να έχει περιοριστεί η πιθανότητα επιβολής πολεμικών αντιποίνων στο Ιράν… Τι γίνεται με την Κίνα όμως; Τι σημαίνει εκείνο το «μικρής σημασίας επεισόδιο με την αμερικανική κανονιοφόρο στα νερά της Κινεζικής Θάλασσας; Πόσοι θυμούνται την προβοκάτσια στον Κόλπο του Τονκίνου που σήμανε την απαρχή της αμερικανικής «επέμβασης» στο Βιετνάμ;
Οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Ιαπωνία αμφισβήτησε ευθέως τα αμερικανικά οικονομικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Άπω Ανατολή. Ρωσία και Κίνα αμφισβητούν τώρα την όποια πρωτοκαθεδρία του δολαρίου.

Με μια κίνηση που σημειώνει την αυξανόμενη κινεζική επιρροή στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι, και εκφράζει κινεζικές ανησυχίες για τα μεγάλα αποθέματα σε δολάρια, ο επικεφαλής της Τράπεζας της Κίνας Ζου Ξιαοχουάν, κάλεσε να δημιουργηθεί σταδιακά ένα νέο διεθνές αποθεματικό σύστημα που θα αντικαταστήσει το δολάριο.
Παρόλο που ορισμένοι οικονομικοί αναλυτές πιστεύουν πως το δολάριο θα αντικατασταθεί κάποτε ως παγκόσμιο συναλλαγματικό απόθεμα, δεν πιστεύουν πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει σύντομα. Η πρόταση όμως σηματοδοτεί την πρόθεση της Κίνας να αναλάβει μεγαλύτερο ρόλο στην παγκόσμια οικονομική σκηνή. Έρχεται μάλιστα, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, από παρόμοια πρόταση που έγινε από τη Ρωσία.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έβλεπαν να έρχεται και ελάχιστοι το είχαν εκφράσει (νοιώθουμε υπερήφανοι που από στήλες του στυξ, είχε προβλεφθεί πως επέρχεται) φαίνεται πως αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση στην ως τώρα, επικράτηση της αμερικανικής οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η πρώτη αντίδραση ήταν η άμεση πτώση της τιμής του δολαρίου απέναντι στο ευρώ, το γιεν ακόμα και την εξασθενημένη στερλίνα, καθώς ξεκίνησαν ποικίλα σχόλια στις οθόνες των εμπορικών αξόνων. Ο διευθυντής χρηματοπιστωτικού της HSBC David Bloom, υποστήριξε ότι μια παρόμοια αλλαγή, θα προκαλούσε σεισμικές δονήσεις στα γεω-οικονομικά πράγματα.

Ο Αμερικανός «Γραμματέας Θησαυροφυλακίου», (όπως λέγεται ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας στις ΗΠΑ) Τίμοθυ Γκύθνερ προσπάθησε να διασκεδάσει τις σκέψεις ότι το δολάριο μπορεί να πάψει να είναι η «άγκυρα» του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος. Είπε λοιπόν, πως οι ΗΠΑ θα πράξουν κάθε τι δυνατόν ώστε το δολάριο να παραμείνει το κύριο νόμισμα των παγκόσμιων αποθεματικών. Ωστόσο, νωρίτερα, σε ερώτηση δημοσιογράφου της «Ουάσιγκτον Ποστ», είχε χαρακτηρίσει «ενδιαφέρουσα» την πρόταση Ξιαοχουάν. Τον οποίο είχε χαρακτηρίσει «βαθιά σκεπτόμενο» και «διακεκριμένο». Διαλλλιέχτε…
Στο Παρίσι, ο Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Κάν, δήλωνε πως η συζήτηση για ένα νέο νόμισμα –που δεν είναι πρωτόγνωρη- ήταν «απόλυτα νόμιμη». Ωστόσο είπε πως δεν νομίζει ότι θα προχωρήσει πολύ γρήγορα».
Όπως ήταν φυσικό, ο Πολ Βόλκερ, κορυφαίος οικονομικός σύμβουλος του προέδρου Ομπάμα, υπεραμυνόμενος του ρόλου του δολαρίου στην παγκόσμια οικονομία, σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης είπε: «Οι Κινέζοι δεν θα έπρεπε να έχουν αγοράσει αυτά τα δολάρια, ώστε να καταστούν τώρα μέρος του προβλήματος».

Το 1991, αυτό που αποκαλούσαν «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος. Χρειάστηκαν μόλις 17 χρόνια, ήδη από το 2008 είχε φανεί πως ο καπιταλισμός, δεν αντέχει. Κάποιοι θα έπρεπε να έχουν διδαχθεί από το θείο Κάρολο. Την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι, προσπαθούν να μας πουν πως υπάρχει «τρίτος δρόμος» ένα «τρίτο οικονομικό σύστημα». Απέναντι στον αδηφάγο καπιταλισμό, ο «καπιταλισμός του μέτρου». Μα ακόμα και οι Σουηδοί Σοσιαλδημοκράτες, εγκατέλειψαν τις αρχές τους υποστηρίζοντας «ότι δεν συμφέρουν οικονομικά». Η Σοσιαλιστική Διεθνής, εκλέγει αντιπρόεδρο τον Εχούντ Μπαράκ, που εξυπηρετεί τα αποικιοκρατικά σχέδια.
Το κυνήγι του κέρδους που έχει επιβληθεί έχει παραμερίσει κάθε άλλη ιδέα ως απαρχαιωμένη.

Η πολυδιαφημισμένη οικονομική κρίση που βιώνουμε (εμείς ή το σύστημα;), δεν είναι παρά κρίση των δημοκρατικών αρχών. Το ασύδοτο οικονομικό σύστημα –καπιταλιστικό λέγεται- που πολλοί είχαν κομπάσει όταν πριν μερικά χρόνια φαινόταν να επικρατεί, έχει φτάσει στα όριά του. Δίνει λύσεις μόνο για τους ελάχιστους ισχυρούς. Όσο περισσότερα παίρνει από τον εργαζόμενο, τόσο περισσότερο κινδυνεύει αφού του στερεί το προνόμιο της κατανάλωσης. Και χωρίς καταναλωτές τα προϊόντα θα σαπίζουν.
Ο κόσμος που μας δημιουργούν τα Μέσα του Συρμού, είναι κοντόφθαλμος. Δεν μας είπαν ποτέ τι έγινε και τι γίνεται στην φτωχότερη χώρα του καπιταλιστικού Δυτικού Κόσμου για παράδειγμα. Στη Βολιβία. Εκεί που ο κόσμος αγανακτισμένος από την πολύχρονη διακυβέρνηση των μαριονετών της Γιουνάιτεντ Φρούτ, για πρώτη φορά μετά από 500 χρόνια καταπίεσης ο λαός εξέλεξε κάποιον από τα σπλάχνα του, έναν αγρότη για ηγέτη. Αποτέλεσμα; Σιωπή. Η χώρα αυτή έπαψε να εμπίπτει στο ενδιαφέρει των μεγάλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών στα κοράκια της παγκόσμιας οικονομίας. Είναι σα να μην υπάρχει. Εκεί όμως για πρώτη φορά λειτούργησε η Δημοκρατία. Το ακριβώς αντίθετο με όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο, που για να εκλεγεί κάποιος, θα πρέπει να διαθέτει πολύ χρήμα και την υποστήριξη σπουδαιοφανών οργανισμών προώθησης –ίματζ μέηκερς και όλα τα κουραφέξαλα που εντυπωσιάζουν τον ψηφοφόρο που παρακολουθεί αποχαυνωμένος αυτά που μας επιβάλλουν να βλέπουμε, αυτά που μας επιβάλλουν να θέλουμε. Λιγότερες ειδήσεις, μεγαλόστομα σχόλια, για το ποιος θα διαχειριστεί την κατάντια μας καλύτερα και τίποτα ουσιαστικό για την έξοδο από την κρίση που μας επέβαλαν για να κερδίσουν πάλι εκείνοι που κλαίγονται τώρα πως «χάνουν πολλά». Λες και μας είχαν φωνάξει όταν κέρδιζαν πολλά, να τα μοιραστούμε ακριβοδίκαια.