Με την ταραχή της ανατροπής, με την απογοήτευση για την αχαριστία πολλών συνανθρώπων, με την πικρία της απόλυτης απώλειας, με την ηθική υποχρέωση να ικανοποιήσουμε την τελευταία γραπτή επιθυμία του πατέρα μας «Ας πάρει ευρεία δημοσιότητα η περίπτωση μας, αρκετοί ίσως ωφεληθούν» ,αλλά και με την γαλήνη ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν, νιώθουμε την ανάγκη να δημοσιοποιήσουμε κάποιες άτακτες ακόμα σκέψεις μας.
Ο πατέρας μας άφηνε τον τελευταίο καιρό τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του σε κάποιες σελίδες. Πράγματι από την αστυνομία μας παραδόθηκαν την ημέρα του θανάτου του περίπου 15 σελίδες όπου γράφονται πολλά για τις τράπεζες, τους πιστωτές, τους οφειλέτες μας και ...άλλες πηγές του κακού.
Αν και κάποιες σελίδες είναι φανερά γραμμένες σε σύγχυση, αποτυπώνουν επιγραμματικά αυτό που ο πατέρας μας και η οικογένεια μας βίωνε τον τελευταίο καιρό.
Κατά την αστυνομία, οι σελίδες βρίσκονται στα χέρια του εισαγγελέα και ελπίζουμε κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν για να «σωθούν με δυναμικά μέτρα οι επόμενοι» όπως γράφει. Είμαστε στη διάθεση της δικαιοσύνης.
Ο κόσμος ας μην έχει καμία αμφιβολία. Οι πηγές του κακού ήταν διάσπαρτες και τα μέτωπα πολλά. Οι τράπεζες όμως ήταν οι δήμιοι. Αυτές μας πήραν το κεφάλι και αυτές μας έσπρωξαν στον γκρεμό αντί να μας τραβήξουν.
Η αλήθεια είναι μία και την γνωρίζουμε όλοι. Μέχρι το καλοκαίρι του 2008 οι τράπεζες ζούσαν τον πυρετό της φουσκωμένης κερδοφορίας. Τον χορό του στόχου για το κατάστημα, του λογιστικού τζίρου για τον όμιλο και του bonus για τους καταφερτζήδες. Την πολιτική του πάρε ένα δάνειο και ας μην το χρειάζεσαι, μετέφερε τα δάνειά σου από εκείνον σε μένα και φέρε και επιταγή της συνταξιούχου γιαγιάς σου, εμείς θα σου την σπάσουμε.
Οι τράπεζες δημιούργησαν την ευφορία στο σύστημα και την ανάγκη στον εύπιστο καταναλωτή να πάει διακοπές στην Ουγκάντα, να «ανοίξει» σπίτι, να πάρει μεγάλο δεύτερο αυτοκίνητο, και φυσικά παρείχαν την εύκολη λύση του ανάλογου δανείου άσχετα με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του καθενός. Αυτό θα το «φτιάχναμε». Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να γράψει μεγαλύτερο τζίρο, να κοκορευτεί για μεγαλύτερες επενδύσεις στα Βαλκάνια και να εκτοξεύσει εν τέλει την μετοχή του ο κάθε χρηματοπιστωτικός οργανισμός;
Μέσα σε αυτόν τον πυρετό χαζο-χαράς και την αρρωστημένη (αυτό)ικανοποίηση της μπαλονο-οικονομίας η εταιρεία «Υιοί Δ. Σιαβελή Ο.Ε.Β.Ε.» πήρε την έγκριση της 25ης Διεύθυνσης του λογιστηρίου του κράτους για αναχρηματοδότηση και ρύθμιση των δανείων της κατά την 25η Αυγούστου 2007 (όταν και η Αιγιάλεια επλήγει από φωτιές) σε νέο χαμηλότοκο δάνειο με 10ετη διάρκεια, δύο χρόνια περίοδο χάριτος και εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου κατά 80%.
Την συγκεκριμένη ημερομηνία τα δάνεια της εταιρείας ήταν περίπου 4.500.000€ και διάσπαρτα σε 5-6 τράπεζες. Φανταστείτε τι σήμαινε αυτό για τους τραπεζίτες εκείνη την περίοδο.
Μία τράπεζα που είχε πελάτη για κάτι λιγότερο από 1.000.000€ τον δήμαρχο και επί 52 χρόνια ικανότατο και αξιόπιστο επιχειρηματία Λέλο, ρυθμίζοντας συνολικά τα δάνεια μας θα προσέθετε στον τζίρο του καταστήματος τη διαφορά από σχεδόν 1.000.000€ στα 4.500.000€. Και μάλιστα πώς; Με δάνειο στον Λέλο που το εγγυάται και το κράτος.
Όχι μόνο θέλησαν να ρυθμίσουν η κάθε τράπεζα το μερίδιό της αλλά έγινε και ένας άτυπος ανταγωνισμός για το ποια τράπεζα είναι η πιο καλή, η πιο φιλική και εν τέλει η πιο άξια να ρυθμίσει συνολικά της υποχρεώσεις μας και να γίνει η αποκλειστική μας συνεργάτης.
Τελικά πειστήκαμε και καταλήξαμε σε μία τράπεζα. Μετά τον Σεπτέμβριο η κρίση όμως εισήχθη και στην Ελλάδα, και οι τράπεζες ανακάλυψαν ότι στα ταμεία τους έχουν μπαλόνια αντί για λεφτά (παρά τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τον κανονισμό «Βασιλεία 2» που περιέργως κανείς δεν τον αναφέρει στην Ελλάδα) και τότε άρχισαν να ζητούν λεφτά από την αγορά με προθεσμιακές καταθέσεις που έφταναν και το 7%!!!
Το προφανές είναι ότι όταν μια τράπεζα πληρώνει το χρήμα στην αγορά με 6-7% και ποιος ξέρει πόσο στην διατραπεζική ή στις άλλες αγορές, είναι βέβαιο ότι το ακριβό αυτό χρήμα δεν πρόκειται να το δώσει στον Λέλο που θα αρχίσει να το αποπληρώνει μετά από δύο χρόνια (!) με χαμηλό κιόλας επιτόκιο.
Το «deal» δεν είναι καλό. Ο στόχος έτσι κι αλλιώς δεν είναι πλέον ο τζίρος για κανέναν και η απόφαση εύκολη. Ο Σιαβελής όχι μόνο δεν παίρνει το δάνειο αλλά του κλείνουμε και τους λογαριασμούς στο μισό καλώντας τον να αποπληρώσει το υπόλοιπο εντός του τρέχοντος μηνός. Προφασιστείτε ότι να ΄ναι... Τι τους ενδιαφέρει ο Λέλος; Τι τους ενδιαφέρουν οι 36 εργαζόμενοι; Οι ανάγκες όλων μας έχουν σημασία ή οι καβάτζες τους; Τι τους ενδιαφέρει η ανεργία, η πρόοδος, η τοπική οικονομία; Τα νούμερα είναι στυγνά και ο έλεγχος ανύπαρκτος. Η επιβολή της τάξης και η τιμωρία μάλλον ανέκδοτο... Επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο σκοπός μας ακόμα παραμένει η ρύθμιση των υποχρεώσεων, η απεμπλοκή συνεργατών που δεν οφείλουν και η βιωσιμότητα της εταιρείας αν αυτό είναι ακόμα εφικτό, δεν θα αναφέρουμε το όνομα της τράπεζας προς το παρόν και δεν θα τραβήξουμε άλλο το σκοινί για την ώρα. Βλέπετε παρόλη την άκρατη ώθηση να κοινοποιήσουμε κάποια πράγματα, είμαστε ακόμα στην ανάγκη να αδρανοποιηθούν οι λογαριασμοί μας σε όλες τις τράπεζες μέχρι να πάρουμε στις 8 Απριλίου μία τροποποίηση της απόφασης από το λογιστήριο του κράτους για να είναι εφαρμόσιμη η εγγύηση του Δημοσίου και μετά τον θάνατο του πατέρα μας.
Θα επισημάνουμε μόνο, ότι παρόλο που όλες οι συνεργαζόμενες τράπεζες με μόνη εξαίρεση την Αχαϊκή, βίασαν ανελέητα τα συναλλακτικά ήθη και την αξιοπρέπεια μας τους τελευταίους τέσσερις μήνες, παρόλο που όλες έλαβαν εξώδικό όταν τους καλούσαμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση της εταιρείας και των εργαζομένων της, παρόλο που όλες παρακολούθησαν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, μόνο μία τράπεζα, απάντησε στο εξώδικο και μόνο η ίδια τράπεζα απάντησε με ανακοίνωση στα ΜΜΕ πρόσφατα.
Αυτή που είχε τη μεγαλύτερη μύγα άραγε;Οι ανακοινώσεις δε, είναι προφάσεις εν αμαρτίες, αλλά και η σιγή ιχθύος των υπολοίπων είναι αμαρτωλή. Για όποιον διψάει για αλήθεια το υποθηκοφυλακείο Αιγίου είναι ανοιχτό και διαθέσιμο. Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει ο καθένας τι πραγματικά έγραψαν εκεί οι τράπεζες, ποιες τράπεζες και τι έδωσαν ή αν έδωσαν κάτι για αυτά που προσημείωσαν με δικά μας φυσικά έξοδα τους τελευταίους δύο μήνες.
Οι αποκαλύψεις θα είναι απίστευτες αλλά πέρα για πέρα πραγματικές και για εμάς επιπλέον οδυνηρές. Η απώλεια του πατέρα μας, με τον αντίκτυπο που είχε στην τοπική μας κοινωνία μας αποκάλυψε τον πραγματικό πλούτο που κληρονομούμε. Είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι η καλοσύνη, η ανυστερόβουλη προσφορά, η ευγένεια και το ήθος αναγνωρίστηκαν απλόχερα και αυθόρμητα από τους συμπολίτες μας και κατέρριψαν αυτόματα όλη την αρνητική μυθοπλασία που συνήθως αναπτύσσεται στις κλειστές κοινωνίες. Ευχαριστούμε με την ευκαιρία όλο τον κόσμο για την συμπαράσταση και αυτή του τη στάση. Είναι επίσης αισιόδοξο το ότι στις πιο αναπάντεχες στιγμές προκύπτει έμπρακτη συμπαράσταση και ανιδιοτελής βοήθεια από ανθρώπους που δεν οφείλουν και δεν θα το προσδοκούσε κανείς. Σε αυτούς το ευχαριστώ είναι λίγο. Ο άϋλος πλούτος που προέκυψε για εμάς στις 16 Μαρτίου είναι ανεκτίμητος και ξεπερνάει κατά πολύ τις εκτιμήσεις των τραπεζών για την κληρονομητέα περιουσία μας. Λυπόμαστε που οι τράπεζες δεν διαθέτουν τα εργαλεία να τον μετρήσουν και τελικά δεν θα τον αντιληφθούν ποτέ.
Δήμος & Μιχάλης Λ. Σιαβελής
Ο πατέρας μας άφηνε τον τελευταίο καιρό τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του σε κάποιες σελίδες. Πράγματι από την αστυνομία μας παραδόθηκαν την ημέρα του θανάτου του περίπου 15 σελίδες όπου γράφονται πολλά για τις τράπεζες, τους πιστωτές, τους οφειλέτες μας και ...άλλες πηγές του κακού.
Αν και κάποιες σελίδες είναι φανερά γραμμένες σε σύγχυση, αποτυπώνουν επιγραμματικά αυτό που ο πατέρας μας και η οικογένεια μας βίωνε τον τελευταίο καιρό.
Κατά την αστυνομία, οι σελίδες βρίσκονται στα χέρια του εισαγγελέα και ελπίζουμε κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν για να «σωθούν με δυναμικά μέτρα οι επόμενοι» όπως γράφει. Είμαστε στη διάθεση της δικαιοσύνης.
Ο κόσμος ας μην έχει καμία αμφιβολία. Οι πηγές του κακού ήταν διάσπαρτες και τα μέτωπα πολλά. Οι τράπεζες όμως ήταν οι δήμιοι. Αυτές μας πήραν το κεφάλι και αυτές μας έσπρωξαν στον γκρεμό αντί να μας τραβήξουν.
Η αλήθεια είναι μία και την γνωρίζουμε όλοι. Μέχρι το καλοκαίρι του 2008 οι τράπεζες ζούσαν τον πυρετό της φουσκωμένης κερδοφορίας. Τον χορό του στόχου για το κατάστημα, του λογιστικού τζίρου για τον όμιλο και του bonus για τους καταφερτζήδες. Την πολιτική του πάρε ένα δάνειο και ας μην το χρειάζεσαι, μετέφερε τα δάνειά σου από εκείνον σε μένα και φέρε και επιταγή της συνταξιούχου γιαγιάς σου, εμείς θα σου την σπάσουμε.
Οι τράπεζες δημιούργησαν την ευφορία στο σύστημα και την ανάγκη στον εύπιστο καταναλωτή να πάει διακοπές στην Ουγκάντα, να «ανοίξει» σπίτι, να πάρει μεγάλο δεύτερο αυτοκίνητο, και φυσικά παρείχαν την εύκολη λύση του ανάλογου δανείου άσχετα με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του καθενός. Αυτό θα το «φτιάχναμε». Πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε να γράψει μεγαλύτερο τζίρο, να κοκορευτεί για μεγαλύτερες επενδύσεις στα Βαλκάνια και να εκτοξεύσει εν τέλει την μετοχή του ο κάθε χρηματοπιστωτικός οργανισμός;
Μέσα σε αυτόν τον πυρετό χαζο-χαράς και την αρρωστημένη (αυτό)ικανοποίηση της μπαλονο-οικονομίας η εταιρεία «Υιοί Δ. Σιαβελή Ο.Ε.Β.Ε.» πήρε την έγκριση της 25ης Διεύθυνσης του λογιστηρίου του κράτους για αναχρηματοδότηση και ρύθμιση των δανείων της κατά την 25η Αυγούστου 2007 (όταν και η Αιγιάλεια επλήγει από φωτιές) σε νέο χαμηλότοκο δάνειο με 10ετη διάρκεια, δύο χρόνια περίοδο χάριτος και εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου κατά 80%.
Την συγκεκριμένη ημερομηνία τα δάνεια της εταιρείας ήταν περίπου 4.500.000€ και διάσπαρτα σε 5-6 τράπεζες. Φανταστείτε τι σήμαινε αυτό για τους τραπεζίτες εκείνη την περίοδο.
Μία τράπεζα που είχε πελάτη για κάτι λιγότερο από 1.000.000€ τον δήμαρχο και επί 52 χρόνια ικανότατο και αξιόπιστο επιχειρηματία Λέλο, ρυθμίζοντας συνολικά τα δάνεια μας θα προσέθετε στον τζίρο του καταστήματος τη διαφορά από σχεδόν 1.000.000€ στα 4.500.000€. Και μάλιστα πώς; Με δάνειο στον Λέλο που το εγγυάται και το κράτος.
Όχι μόνο θέλησαν να ρυθμίσουν η κάθε τράπεζα το μερίδιό της αλλά έγινε και ένας άτυπος ανταγωνισμός για το ποια τράπεζα είναι η πιο καλή, η πιο φιλική και εν τέλει η πιο άξια να ρυθμίσει συνολικά της υποχρεώσεις μας και να γίνει η αποκλειστική μας συνεργάτης.
Τελικά πειστήκαμε και καταλήξαμε σε μία τράπεζα. Μετά τον Σεπτέμβριο η κρίση όμως εισήχθη και στην Ελλάδα, και οι τράπεζες ανακάλυψαν ότι στα ταμεία τους έχουν μπαλόνια αντί για λεφτά (παρά τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τον κανονισμό «Βασιλεία 2» που περιέργως κανείς δεν τον αναφέρει στην Ελλάδα) και τότε άρχισαν να ζητούν λεφτά από την αγορά με προθεσμιακές καταθέσεις που έφταναν και το 7%!!!
Το προφανές είναι ότι όταν μια τράπεζα πληρώνει το χρήμα στην αγορά με 6-7% και ποιος ξέρει πόσο στην διατραπεζική ή στις άλλες αγορές, είναι βέβαιο ότι το ακριβό αυτό χρήμα δεν πρόκειται να το δώσει στον Λέλο που θα αρχίσει να το αποπληρώνει μετά από δύο χρόνια (!) με χαμηλό κιόλας επιτόκιο.
Το «deal» δεν είναι καλό. Ο στόχος έτσι κι αλλιώς δεν είναι πλέον ο τζίρος για κανέναν και η απόφαση εύκολη. Ο Σιαβελής όχι μόνο δεν παίρνει το δάνειο αλλά του κλείνουμε και τους λογαριασμούς στο μισό καλώντας τον να αποπληρώσει το υπόλοιπο εντός του τρέχοντος μηνός. Προφασιστείτε ότι να ΄ναι... Τι τους ενδιαφέρει ο Λέλος; Τι τους ενδιαφέρουν οι 36 εργαζόμενοι; Οι ανάγκες όλων μας έχουν σημασία ή οι καβάτζες τους; Τι τους ενδιαφέρει η ανεργία, η πρόοδος, η τοπική οικονομία; Τα νούμερα είναι στυγνά και ο έλεγχος ανύπαρκτος. Η επιβολή της τάξης και η τιμωρία μάλλον ανέκδοτο... Επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο σκοπός μας ακόμα παραμένει η ρύθμιση των υποχρεώσεων, η απεμπλοκή συνεργατών που δεν οφείλουν και η βιωσιμότητα της εταιρείας αν αυτό είναι ακόμα εφικτό, δεν θα αναφέρουμε το όνομα της τράπεζας προς το παρόν και δεν θα τραβήξουμε άλλο το σκοινί για την ώρα. Βλέπετε παρόλη την άκρατη ώθηση να κοινοποιήσουμε κάποια πράγματα, είμαστε ακόμα στην ανάγκη να αδρανοποιηθούν οι λογαριασμοί μας σε όλες τις τράπεζες μέχρι να πάρουμε στις 8 Απριλίου μία τροποποίηση της απόφασης από το λογιστήριο του κράτους για να είναι εφαρμόσιμη η εγγύηση του Δημοσίου και μετά τον θάνατο του πατέρα μας.
Θα επισημάνουμε μόνο, ότι παρόλο που όλες οι συνεργαζόμενες τράπεζες με μόνη εξαίρεση την Αχαϊκή, βίασαν ανελέητα τα συναλλακτικά ήθη και την αξιοπρέπεια μας τους τελευταίους τέσσερις μήνες, παρόλο που όλες έλαβαν εξώδικό όταν τους καλούσαμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση της εταιρείας και των εργαζομένων της, παρόλο που όλες παρακολούθησαν τα ΜΜΕ τις τελευταίες μέρες, μόνο μία τράπεζα, απάντησε στο εξώδικο και μόνο η ίδια τράπεζα απάντησε με ανακοίνωση στα ΜΜΕ πρόσφατα.
Αυτή που είχε τη μεγαλύτερη μύγα άραγε;Οι ανακοινώσεις δε, είναι προφάσεις εν αμαρτίες, αλλά και η σιγή ιχθύος των υπολοίπων είναι αμαρτωλή. Για όποιον διψάει για αλήθεια το υποθηκοφυλακείο Αιγίου είναι ανοιχτό και διαθέσιμο. Μια επίσκεψη αρκεί για να διαπιστώσει ο καθένας τι πραγματικά έγραψαν εκεί οι τράπεζες, ποιες τράπεζες και τι έδωσαν ή αν έδωσαν κάτι για αυτά που προσημείωσαν με δικά μας φυσικά έξοδα τους τελευταίους δύο μήνες.
Οι αποκαλύψεις θα είναι απίστευτες αλλά πέρα για πέρα πραγματικές και για εμάς επιπλέον οδυνηρές. Η απώλεια του πατέρα μας, με τον αντίκτυπο που είχε στην τοπική μας κοινωνία μας αποκάλυψε τον πραγματικό πλούτο που κληρονομούμε. Είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο το γεγονός ότι η καλοσύνη, η ανυστερόβουλη προσφορά, η ευγένεια και το ήθος αναγνωρίστηκαν απλόχερα και αυθόρμητα από τους συμπολίτες μας και κατέρριψαν αυτόματα όλη την αρνητική μυθοπλασία που συνήθως αναπτύσσεται στις κλειστές κοινωνίες. Ευχαριστούμε με την ευκαιρία όλο τον κόσμο για την συμπαράσταση και αυτή του τη στάση. Είναι επίσης αισιόδοξο το ότι στις πιο αναπάντεχες στιγμές προκύπτει έμπρακτη συμπαράσταση και ανιδιοτελής βοήθεια από ανθρώπους που δεν οφείλουν και δεν θα το προσδοκούσε κανείς. Σε αυτούς το ευχαριστώ είναι λίγο. Ο άϋλος πλούτος που προέκυψε για εμάς στις 16 Μαρτίου είναι ανεκτίμητος και ξεπερνάει κατά πολύ τις εκτιμήσεις των τραπεζών για την κληρονομητέα περιουσία μας. Λυπόμαστε που οι τράπεζες δεν διαθέτουν τα εργαλεία να τον μετρήσουν και τελικά δεν θα τον αντιληφθούν ποτέ.
Δήμος & Μιχάλης Λ. Σιαβελής
.png)
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου