Τι γίνεται στην Κύπρο

Στις 17 Ιουνίου («Χαραυγή» 18.6.2009), ο Δ. Χριστόφιας εγκαινιάζοντας το ραδιοσταθμό «Άστρα», επισήμανε πως «δεν υπάρχουν καθαρές λύσεις. Και όσοι τις επιζητούν δεν αποδέχονται και πολεμούν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που, δυστυχώς, είναι ο μεγάλος συμβιβασμός της ε/κ κοινότητας». Επισήμανε ακόμα ότι πρόκειται για το μόνο τρόπο να επανενωθεί η Κύπρος.
Την περασμένη Τετάρτη, σε ομιλία του σε εκδήλωση για την κατάληψη της Κερύνειας από τους Τούρκους, ο Δ. Χριστόφιας είπε τα εξής: «Για να υπάρξει λύση, θα πρέπει και η άλλη πλευρά να καταθέτει στο τραπέζι των συνομιλιών λογικές, συμβιβαστικές προτάσεις, που να βρίσκονται εντός του πλαισίου της λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Λύση για χάρη της λύσης, επειδή βιάζονται κάποιοι, δεν πρόκειται να αποδεχθούμε», τόνισε. Και κατέληξε με αυτήν την εκπληκτική και αποκαλυπτική δήλωση-θέση, που πέρασε ασχολίαστη από την κατά πάντα υπνώττουσαν πολιτική ηγεσία:
«Μακάρι στον κόσμο να επικρατούσε το δίκαιο και η λογική. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ακόμη και αυτή η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που είναι ο οδυνηρός συμβιβασμός της πλευράς μας, είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Έγιναν, άλλωστε», είπε, «πολλές φορές συνομιλίες, χωρίς ποτέ να υπάρξει συμφωνία. Δύσκολη η κατάληξη σε συμφωνία είναι και τώρα».

Πρόκειται για πρωτοφανή θέση, που πρώτη φορά διατυπώνεται, και μάλιστα από έναν εκ των πιο ένθερμων και διαπρύσιων κηρύκων της διζωνικής, τον Δ. Χριστόφια. Η προτεινόμενη λύση είναι βρετανικής εφεύρεσης και τουρκικής υποστήριξης από την επομένη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Η 12η Φεβρουαρίου 1977 είναι μια από τις αποφράδες ημέρες στη σύγχρονη ιστορία του κυπριακού Ελληνισμού. Κατ’ αυτήν, ο πρόεδρος Μακάριος αποδέχθηκε να αυτοϋποβιβαστεί σε μουχτάρη της ε/κ κοινότητας για να εξισωθεί προς τον κατοχικό Ντενκτάς. Αποδεχόμενος τη διζωνική, υπέγραψε το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αρχή εξαφάνισης του Ελληνισμού της Κύπρου.

Δεν ήταν μόνο οδυνηρός συμβιβασμός. Ήταν περισσότερο η αρχή της σταδιακής προσχώρησης της ελληνικής πλευράς σε μια καλά ενορχηστρωμένη και άριστα μεθοδευμένη τουρκική ειρήνη. Αυτήν την τουρκική ειρήνη διερμηνεύουν στεντόρεια όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί και στρατιωτικοί, αλλ’ οι ηγέτες μας, κωφοί και τυφλοί, ελπίζουν σε αλλαγή της τουρκικής πολιτικής.

Με μονότονη επιμονή διατείνονται ότι, πρώτον, δεν μπορούμε να φύγουμε από τις συνομιλίες. Δεύτερον, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά τη διζωνική. Αλλ’ η διζωνική συμφωνήθηκε πριν από 32 χρόνια, υπό άλλες συνθήκες και άλλα δεδομένα. Σήμερα, ειδικά μετά την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Στην αλλαγή των δεδομένων συνέβαλε εν πολλοίς και η τουρκική πολιτική.

Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους, το 1983, ήταν το πιο συνθλιπτικό κτύπημα στη διζωνική ομοσπονδία. Οι Τούρκοι, πρώτον, ποδοπάτησαν και πέταξαν τη συμφωνία της 12.2.1977. Δεύτερον, άλλαξαν τα δεδομένα διά της αναβάθμισης του κατοχικού μορφώματος. Τρίτον, επιδίωκαν πλέον ξεχωριστό κράτος και όχι ομοσπονδία. Τέταρτον, διασάλπισαν ότι στόχος τους ήταν και είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο στρατηγικός έλεγχος όλης της Κύπρου.

Πέρα από κάποιες σπασμωδικές ενέργειες και κωδικοποιήσεις θέσεών μας, η ελληνική πλευρά έμεινε πεισματικά και καταστροφικά αγκιστρωμένη στη διζωνική ως δήθεν σανίδα σωτηρίας και επίλυσης, τάχα, του Κυπριακού. Αυτή η πολιτική εμμονή της επισημοποιήθηκε και σε ψηφίσματα του ΟΗΕ, υιοθετήθηκε από τους ξένους και εξυπηρετεί κάλλιστα την τουρκική στοχοθεσία σε βάρος της Κύπρου. Ουδέποτε η πολιτική ηγεσία μελέτησε αλλαγή πορείας και πολιτικής, ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΕ, οι αρχές και οι αξίες της οποίας συγκρούονται ευθέως με το τερατούργημα της διζωνικής. Η ΕΕ απαιτεί σεβασμό θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένης της απαγόρευσης των φυλετικών διακρίσεων. Κι όμως, η επιδιωκόμενη λύση της διζωνικής στοχεύει στην εγκαθίδρυση φυλετικού και γεωγραφικού διαχωρισμού, διά της δημιουργίας δύο συνιστώντων κρατιδίων, που θα οδηγήσει, τελικά, σε εθνικό ξεκαθάρισμα, επειδή οι Τούρκοι αξιώνουν: Πληθυσμιακή υπεροχή και καθαρότητα, πλειοψηφία στον έλεγχο της περιουσίας, απαγόρευση εγκατάστασης και απόκτησης περιουσίας πολιτών του ενός κρατιδίου στο άλλο και διοικητική αυτονομία.

Ακόμα και αυτός ο Didier Pfirter, Ελβετός νομικός σύμβουλος του ντε Σότο και εκ των συναρχιτεκτόνων του σχεδίου Ανάν καταδικάζει, όπως σημειώνει ο τ. δικαστής του ΕΔΑΔ, Λ. Λουκαΐδης, το «γεωγραφικό διαχωρισμό δύο ξεχωριστών εθνικών ομάδων ως εξαιρετικά προβληματικό εγχείρημα, που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς επέμβαση, με πολύ οδυνηρούς και δραστικούς τρόπους, στις ζωές και στα ανθρώπινα δικαιώματα του επηρεαζόμενου λαού».
Η συμφωνία Μακαρίου - Ντενκτάς (12.2.1977) έθεσε τις βάσεις για τη σταδιακή εκθεμελίωση, απονομιμοποίηση και πολιτειακή εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Δ. Χριστόφιας, αφού γεύτηκε μέχρι τον πάτο το ποτήρι της τουρκικής αδιστακτότητας και μοχθηρότητας, τώρα παραδέχεται ότι η ολέθρια διζωνική «είναι δύσκολο να επιτευχθεί».

ΣΑΒΒΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ


Με αυτά τα δεδομένα, ο ξένος παράγοντας καλείται να επινοήσει ουσιαστικά μια φόρμουλα, η οποία θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα, άρα και τα δικά του και θα πλασαριστεί με παραπλανητικό περιτύλιγμα στους ελληνοκύπριους, για να μην απορριφθεί.
Οι ξένοι δεν ξεχνούν ότι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του ΟΧΙ το 2004 ήταν το γεγονός ότι διατηρούνταν τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας και παρέμενε στην Κύπρο τουρκικός στρατός.Γι’ αυτό, η αναζήτηση της φόρμουλας επικεντρώνεται στην εξεύρεση και στην υιοθέτηση μιας πρόνοιας, η οποία θα αποτελέσει το χρυσωμένο χάπι για την Ε/κ πλευρά.
Το ακανθώδες θέμα της πτυχής της ασφάλειας και των εγγυήσεων είναι στο μικροσκόπιο του ξένου παράγοντα αυτό το χρονικό διάστημα και θεωρείται ότι αν εξευρεθεί μια φόρμουλα σ’ αυτό το ζήτημα, τότε τα υπόλοιπα είναι εύκολα και θα είναι απλά μια τυπική διαδικασία.
Τα δεδομένα είναι:
1) Το αμετακίνητο των τουρκικών θέσεων, οι οποίες δεν εγκαταλείπουν τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας, ούτε και την παρουσία τουρκικού στρατού στην Κύπρο.
2) Η δυσκολία του Χριστόφια να αποδεχτεί μια διευθέτηση, η οποία απροκάλυπτα θα διασφαλίζει τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας και την παρουσία τουρκικού στρατού στην Κύπρο.
3) Ο διακαής πόθος των ξένων να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση αμέσως μετά το καλοκαίρι, με χρονικό ορίζοντα κατάληξης τις αρχές του 2010.
Με αυτά τα δεδομένα, ο ξένος παράγοντας καλείται να επινοήσει ουσιαστικά μια φόρμουλα, η οποία θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα, άρα και τα δικά του και θα πλασαριστεί με παραπλανητικό περιτύλιγμα στους ελληνοκύπριους, για να μην απορριφθεί.Οι ξένοι δεν ξεχνούν ότι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ του ΟΧΙ το 2004 ήταν το γεγονός ότι διατηρούνταν τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας και παρέμενε στην Κύπρο τουρκικός στρατός.Γι’ αυτό, η αναζήτηση της φόρμουλας επικεντρώνεται στην εξεύρεση και στην υιοθέτηση μιας πρόνοιας, η οποία θα αποτελέσει το χρυσωμένο χάπι για την Ε/κ πλευρά.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η φόρμουλα προνοεί:
Δύναμη από χώρες – μέλη του ΝΑΤΟ, στην οποία θα περιλαμβάνονται τούρκοι και έλληνες στρατιώτες.
Διαβεβαίωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι θα εγγυηθεί τη διευθέτηση.
Η πρώτη πρόνοια ικανοποιεί πλήρως όλους, βρετανούς, αμερικανούς και τούρκους.
Η δεύτερη πρόνοια θα επιδιώξει να διασκεδάσει τις ανησυχίες των ελληνοκυπρίων, αφού, υποτίθεται στις εγγυήτριες δυνάμεις θα περιλαμβάνεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ωστόσο, μια γραπτή διαβεβαίωση, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εγγυάται την όποια διευθέτηση, ελλοχεύει σοβαρούς κινδύνους, όπως την υιοθέτηση της διευθέτησης ως πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, γεγονός που προάγει τις μόνιμες παρεκκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο.
Εν πάση περιπτώση, τυχόν τέτοια διευθέτηση της πτυχής της ασφάλειας και των εγγυήσεων, θα φανεί ως δήθεν υποχώρηση της τουρκικής πλευράς και νίκη του Χριστόφια και ως τέτοια θα πλασαριστεί. Η τουρκική πλευρά ήδη έχει αρχίσει το γνωστό παιγνίδι της δημόσιας κατάθεσης μαξιμαλιστικών θέσεων και σκλήρυνσης της στάσης της, για να έρθει αργότερα να υποχωρήσει δήθεν και να επιδείξει «καλή θέληση».
Σημειώνουμε τον καταιγισμό δηλώσεων από την Τουρκία και τα κατεχόμενα, το τελευταίο χρονικό διάστημα, οι οποίες επαναλαμβάνουν ως χαλασμένο γραμμόφωνο το αμετακίνητο της θέσης τους περί συνέχισης των επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας και της παρουσίας τουρκικού στρατού στο νησί.
Οι δηλώσεις αυτές έγιναν από τον τούρκο Πρόεδρο, Αμπτουλλάχ Γκιουλ, μετά από την συνάντηση του με τον Ταλάτ, από τον ίδιο τον Ταλάτ, αμέσως μετά που επέστρεψε από την Τουρκία, αλλά και στο μήνυμα του για την επέτειο της τουρκικής εισβολής και επαναλήφθηκαν από τον σύμβουλο του Ταλάτ, Οζντίλ Ναμί σε πρόσφατη συνέντευξη του.
Το ζήτημα είναι τι θα πράξει η Ε/κ πλευρά στην περίπτωση κατάθεσης τέτοιας, δήθεν μεσολαβητικής πρότασης, από την στιγμή που οι χειρισμοί του Χριστόφια, από την 23η Μαΐου 2008 και μετά έδωσαν χώρο στους ξένους να ασκούν πιέσεις στην πλευρά μας, καθώς ο Χριστόφιας ουδέποτε χάραξε κόκκινες γραμμές, τις οποίες θα μπορούσε να πλασάρει ως τα όρια του και να διαμηνύσει στους ξένους από την πρώτη στιγμή ότι δεν μετακινείται από αυτές τις γραμμές.
Υπέρ του μπλοκαρίσματος της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας τάσσεται το 71% των πολιτών της Κύπρου, ενώ το 56% αντιτίθεται στην εκ περιτροπής προεδρία στο νησί στην περίπτωση που υπάρξει λύση στο κυπριακό πρόβλημα.

Tου Κώστα Βενιζέλου
Συγκεκριμένα, σε δημοσκόπηση της Γνώρα/RAI που δημοσίευσε χθες η εφημερίδα «Φιλελεύθερος», δείχνουν να έχουν καθαρότατη άποψη σε ό,τι αφορά την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, καθώς το 71% του πληθυσμού τάσσεται υπέρ μπλοκαρίσματος της τουρκικής πορείας προς την Ε.Ε. στην περίπτωση που η Άγκυρα δεν υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να ανοίξει δηλαδή τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της σε κυπριακά πλοία και αεροπλάνα.

Ταυτόχρονα βγάζουν «κόκκινη» κάρτα και στην εκ περιτροπής προεδρία με ποσοστό 56%, έναντι 30% εκείνων που βλέπουν μια τέτοια εξέλιξη ως αναπόφευκτη στην περίπτωση που τα πράγματα οδηγηθούν σε διευθέτηση.

Εποικοι
Διαφοροποιημένη παρουσιάζεται η κοινή γνώμη όσον αφορά τους εποίκους σε σύγκριση με το παρελθόν, καθώς ένας στους τρεις πολίτες πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κατάληξη σε λύση χωρίς να παραμείνει ένας αριθμός εποίκων στο νησί, ενώ αντίστοιχο είναι το ποσοστό αυτών του πιστεύουν ότι για να γίνει αποδεχτή μια λύση πρέπει να προβλέπει αποχώρηση όλων των εποίκων.