ΟΙ ΦΟΥΣΚΕΣ, ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Ο Φ.Π.Α. … Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

του Δημήτρη Καραμίτσα.

Σήμερα η παγκόσμια οικονομία καθορίζεται από τις λεγόμενες αξίες (και υπεραξίες).
Όπως έχω εκθέσει και παλαιότερα οι «αξίες» και οι «υπεραξίες» καθορίζουν το τι θα παραχθεί, πως, που και ποια «απόδοση» θα έχει για τους μετέχοντες στον κύκλο παραγωγής και εμπορίας του.
Tο «σύστημα αξιών και υπεραξιών», έχει αποκόψει τον άνθρωπο παραγωγό από τον άνθρωπο καταναλωτή και έχει επιβάλει η παραγωγή να μην γίνεται «ορθολογικά», με βάση τις βιοτικές και πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, αλλά να γίνεται με βάση τις «αξίες και τις υπεραξίες», δηλ. στην πραγματικότητα: αέρα κοπανιστό, διότι οι «αξίες και οι υπεραξίες» δεν είναι κάτι απτό και προσδιορίσιμο, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν αβάσιμες θεωρήσεις κάποιων ολιγαρχιών που ελέγχουν την παγκόσμια αγορά και κερδοσκοπούν από τις αξίες και τις υπεραξίες (οι τιμές πετρελαίου, σιτηρών και άλλων αγαθών μέσα στο 2008 αποδεικνύουν τα ανωτέρω).
Αυτά για όσους πιστεύουν στις «αγορές» και στην «ελευθερία» τους, στην δυνατότητά τους δηλαδή να κάνουν ότι θέλουν για να στραγγίζουν και να στραγγαλίζουν τους ανθρώπους του πλανήτη.
Η «δυναστεία» και τυραννίδα των αγορών πρέπει να σταματήσει.

Θεωρώ ότι οι αξίες και οι υπεραξίες είναι αέρας κοπανιστός πρώτα από όλα και κύρια, γιατί δεν υπάρχουν. Δεν έχουν οντολογική ταυτότητα και υλική ύπαρξη.
Ανήκουν στην σφαίρα των θεωρήσεων.
Στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο αγαθά και άνθρωποι, τα υπόλοιπα είναι θεωρητικά κατασκευάσματα των επιτηδείων.
Αν μιλήσει κάποιος για το χρήμα για να πει ότι είναι υλικό, μπορεί ο καθένας να του απαντήσει ότι είναι απλό χαρτί ή μέταλλο που ενσωματώνει θεωρητικά κάποια συσσωρευμένη «αξία» δηλ. και πάλι: μία θεώρηση, αέρα κοπανιστό και πλήρως ευμετάβλητο.

Η λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας

Η λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας του καπιταλισμού, ήταν πάντα και είναι μια τεράστια άδικη, ανισοτική φούσκα αξιών και υπεραξιών, μια φούσκα κλοπής.
Μπορούμε να δούμε σχηματικά την λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας παίρνοντας το παράδειγμα της φούσκας.
Κάποιος, κάπου στον κόσμο, όχι για να εξυπηρετήσει ανθρώπινες ανάγκες, αλλά γιατί το σύστημα αξιών και υπεραξιών θέτει προϋποθέσεις κερδοφορίας αποφασίζει να παράγει φούσκες, μπαλόνια (όχι γιατί το έχει ανάγκη ο ίδιος, αλλά για να πουλήσει στις «αγορές»).
Αφήνουμε κατά μέρος την παραγωγή των απαραίτητων υλικών, το πώς λειτουργεί και αυτή θα γίνει στο τέλος του παραδείγματος κατανοητό ότι είναι και αυτό κομμάτι του μηχανισμού της «φούσκας», του μπαλονιού.
Στο ίδιο παράδειγμα, ως αέρας που φουσκώνει το μπαλόνι εκλαμβάνεται η αξία, η υπεραξία και το κέρδος που παράγεται από την θεώρηση και την διαφορά τους.
Παράγει λοιπόν ο παραγωγός την φούσκα. Επειδή για να την διαθέσει στρέφεται στον κυρίαρχο μηχανισμό, την αγορά, έρχεται ή καλείται η αγορά να την πάρει από τον παραγωγό. Αυτός θέλει να την φουσκώσει με κάποια αξία και υπεραξία για να έχει κέρδος. Τρομπάρει λοιπόν κάμποσες φορές με την τρόμπα για να φουσκώσει το μπαλόνι.
Ερχεται η «αγορά», επιδιώκοντας αξίες και υπεραξίες και λέγοντας του διάφορα (όπως ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι παραγωγοί, ότι δεν χωρούν τα φουσκωμένα μπαλόνια στο φορτηγό της, δηλ. ότι δεν έχουν συμφέρον αξίας και υπεραξίας από την δικαιοπραξία, διότι εάν φουσκώσει αυτός πολύ το μπαλόνι, αυτοί δεν θα μπορούν να βάλουν τον δικό τους αέρα – υπεραξία).
Ο παραγωγός, θέλοντας να μην του μείνει το προϊόν στις αποθήκες του (άλλωστε έχει και άλλες εκκρεμείς ανάγκες που είναι ευνόητες και θα δούμε στην συνέχεια) αποφασίζει να ξεφουσκώσει λίγο το μπαλόνι και να το δώσει στους εκπροσώπους της «αγοράς».
Αυτοί παίρνουν το μπαλόνι και ξεκινούν να το φουσκώνουν, το φουσκώνουν, το φουσκώνουν όσο θέλουν και αυτοί κρίνουν (αυτό λέγεται εκτιμώμενη εμπορευσιμότητα προϊόντος). Μετά το δίνουν σε άλλους της αγοράς το φουσκώνουν και αυτοί.
Το φουσκώνουν επίσης, διαφημιστές, μεταφορείς …. όποιος είναι κάτοχος του μπαλονιού το φουσκώνει με αξίες και υπεραξίες, δηλ. με αέρα κοπανιστό, όσο νομίζει ότι τον παίρνει και αντέχει. Αυτό είναι η αξία και η υπεραξία μια θεώρηση.

Στο τέλος και μετά από όλο αυτό το φούσκωμα ,κάποιος αποφασίζει να πωλήσει το μπαλόνι αυτό ανταλλάσοντας τον αέρα κοπανιστό του μπαλονιού, τις αξίες και υπεραξίες του, με άλλο αέρα κοπανιστό που περιέχεται στο χρήμα του αγοραστή.
Το ποιος θα είναι ο αγοραστής και πόσα μπαλόνια θα πάρει εξαρτάται από τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του σε χρήμα. Ετσι ένα ξεφούσκωτο μπαλόνι φτάνει να έχει ένα τεράστιο όγκο, ενσωματώνοντας αξία και υπεραξία, δηλ. τρομπαρισμένο αέρα, τον οποίο προσθέτει όσο θέλει και προλαβαίνει, όσο χωράει στο «φορτηγό» της απληστίαw ή τον ορέξεών του ,κάθε παράγοντας της «αγοράς».
Κάθε τρομπάρισμα, κάθε κατόχου είναι μια προστιθέμενη αξία. Για αυτό και ο βασικός έμμεσος φόρος της Ε.Ε. ονομάζεται φόρος προστιθέμενης αξίας (Φ.Π.Α.).

Θα μπορούσε βεβαίως καλύτερα να ονομάζεται Φόρος Προστιθέμενου Αέρα.
Καθώς η αξία ενός προϊόντος από την ώρα της παραγωγής του μέχρι την ώρα της κατανάλωσης φουσκώνεται με πολύ αέρα. Οσο πιο πολύ αέρα χωρούν, τα προϊόντα – μπαλόνια του συστήματος, τόσο πιο «εμπορεύσιμα» και κερδοφόρα χαρακτηρίζονται.
Ετσι, οι αγορές πωλούν στην Ελλάδα π.χ. μήλα Χιλής και κανείς δεν λογαριάζει το οικονομικό και οικολογικό κόστος της μεταφοράς τους, όχι διότι εξυπηρετούν κάποια ανάγκη ή διότι είναι πιο νόστιμα από τα Ελληνικά, αλλά διότι τα έχουν πάρει εντελώς ξεφούσκωτα, σχεδόν δωρεάν από την Χιλή και μπορούν σε αυτά να προσθέσουν πολύ περισσότερο αέρα, δηλ. αξία, υπεραξία και συνεπώς κέρδος.
Η ίδια η τιμή του μήλου Χιλής στην Ελλάδα και στα άλλα μέρη του πλανήτη, δεν καθορίζεται με βάση κάποιο αντικειμενικό στοιχείο που έχει να κάνει με την ανάγκη κατανάλωσης, ούτε μπαίνει όριο στο πόσα τρομπαρίσματα υπεραξίας – κέρδους μπορεί να προχωρήσει κάποιος.
Η τιμή καταναλωτή καθορίζεται από την καταναλωτική διάθεση και δυνατότητα των πελατών, η οποία είναι επίσης μετρήσιμη και υποστατή μόνο ως «αέρας».

Η ίδια η παγκόσμια παραγωγή δεν είναι αποτέλεσμα υπολογισμού των ανθρωπίνων αναγκών
ή συντονισμού για την προστασία των ανθρώπων και του πλανήτη, αλλά εξαρτάται άμεσα από τον «αέρα», την αξία και την υπεραξία, το κέρδος των αγορών και αυτών που κρατούν τα κλειδιά τους.
Τα προϊόντα στο πλανήτη δεν παράγονται με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά με βάση τον πόσο αέρα χωρούν, τι αξία και υπεραξία μπορούν να επιδεχθούν. Αλλιώς ο πλανήτης θα παρήγαγε κατά προτεραιότητα αγαθά που εξυπηρετούν τις κυρίαρχες ανθρώπινες βιοτικές ανάγκες και στην συνέχεια θα στρεφόταν στις δευτερεύουσες.
Σήμερα ο πλανήτης αναλώνεται και οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά εκατομμύρια από πείνα και ασθένειες αθλιότητας, διότι η παραγωγή καθορίζεται από τον «αέρα», από τις «αξίες και της υπεραξίες» της λεγόμενης αγοράς.
Για τον ίδιο λόγο παράγονται και υπερπαράγονται από πολλούς χίλια δυο άχρηστα σκουπίδια, με αποτέλεσμα λόγω υπερπαραγωγής πολλά να πετιούνται ή να μένουν στα ράφια της αγοράς.

Παράλληλα, τεράστιες ανθρώπινες δυνάμεις και ποσά ενέργειας, αναλώνονται στην αλληλοκαταστροφή των ισορροπιών πιέσεων (αέρα και πάλι) που αποκαλείται ανταγωνισμός.
Για τις συνέπειες της λειτουργίας του καπιταλισμού των αξιών και των υπεραξιών στην πλανητική σφαίρα που αποκαλούμε γη, δεν έχω να γράψω πολλά περισσότερα από τα αυτονόητα. Καταστρέψαμε τον πλανήτη, καταστρέψαμε το σπίτι το δικό μας και των παιδιών μας, μέσα σε λιγότερο από 100 χρόνια, για να φουσκώνουμε τις φούσκες της αγοράς !!!. Εχω να προσθέσω ότι το κόστος της παραγωγής των προϊόντων του καπιταλισμού και της μεταφοράς τους, στον πλανήτη, είναι οικολογικά εγκληματικό.
Και όλα αυτά χωρίς κανένα έλεγχο, διότι το θέλουν οι άνθρωποι της φούσκας, οι άνθρωποι των «αξιών και των υπεραξιών», που κατάφεραν πουλώντας αέρα κοπανιστό να γίνουν τα αδιαφιλονίκητα αφεντικά του πλανήτη και να αναγάγουν τον αέρα της φούσκας σε ρυθμιστή των πάντων.

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ

Για να κινηθεί το αεριτζίδικο σύστημα χρειάζεται σημαντικές ποσότητες αέρα, καθώς οι «αγορές» είναι άπληστες και δεν τους αρκεί να τροφοδοτούν με αέρα μία μόνο λειτουργία ή πηγή φούσκας. Τρομπάροντας συνεχώς αέρα εξάντλησαν τις δικές τους δυνατότητες. Ετσι εφευρέθηκαν οι έμποροι του αέρα, οι τράπεζες, οι οποίες διαθέτουν ξένο αέρα, τον οποίο και εμπορεύονται προσθέτοντας τον δικό τους αέρα στον αέρα, τις δικές τους αξίες και υπεραξίες, στον αέρα των «αξιών».
Με τον τρόπο κατάφεραν να εμπορευτούν αέρα προς τον παραγωγό της φούσκας, όταν δεν έφτανε ο δικός του ή ήθελε να φτιάξει καλύτερο μπαλόνι από τον γείτονα – «ανταγωνιστή» του.
Κατάφεραν επίσης να εμπορευτούν αέρα προς την «αγορά» για να αποκτά και να φουσκώνει τα μπαλόνια.
Τέλος, κατάφεραν να εμπορευτούν αέρα κοπανιστό προς τον καταναλωτή που έχει ή οδηγήθηκε στην ανάγκη προμήθειας αγαθών με αέρα.
Ετσι οι τράπεζες έγιναν οι κυρίαρχοι του αέρα, ο οποίος απέκτησε δικό του ξεχωριστό αέρα, γέννησε αέρα (τόκο) και ξεχωριστές αξίες και υπεραξίες.

Στην πορεία της φούσκας, οι τράπεζες φρόντισαν να περιέχεται σε κάθε στάδιο ,από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση και ο δικός τους αέρας ή ο αποκλειστικά δικός τους αέρας.
Για να αποκτήσει θεσμική διάσταση η λειτουργία του αέρα , των αξιών και των υπεραξιών, παράλληλα με την αρχαία ενσωμάτωση της αέρα στο νόμισμα φρόντισαν ώστε να αποκτήσουν θεσμική κατοχύρωση και αποκλειστικότητα στην εμπορία του αέρα, από άλλο ένα μόρφωμα: το κατεξοχήν μόρφωμα εξουσίας και έννομης βίας που λέγεται κράτος.
Ετσι η παραγωγή αέρα απέκτησε στον καπιταλισμό κρατική θεσμική προέλευση επιβαλλόμενη δια της κρατικής έννομης βίας, η οποία και προστατεύει την γέννηση και την κυκλοφορία του αέρα.
Η πορεία λοιπόν του αέρα ξεκινά στην φάση αυτή από την τη κρατική αδεία ενσωμάτωσή του, στο νόμισμα του αέρα (θεωρητική αξία). Το νόμισμα που περιέχει αέρα δανείζεται με ένα μικρό διαφέρον αέρα (τόκο) από το κράτος (ή άλλους αεριτζήδες) στις τράπεζες.
Εν συνεχεία οι τράπεζες δανείζουν με ένα μεγαλύτερο τόκο αέρα τον παραγωγό, με ένα ακόμα μεγαλύτερο τόκο την «αγορά» και τέλος με ένα ακόμα μεγαλύτερο τόκο αέρα τον τελικό καταναλωτή.
Η συνεχής αύξηση του τόκου – αέρα, από στάδιο σε στάδιο, ενσωματώνει και εξασφαλίζει την αξία – υπεραξία του αέρα των ίδιων των τραπεζών, αλλά και του αέρα με τον οποίο φουσκώνονται τα προϊόντα.
Εάν π.χ. οι καταναλωτές αγόραζαν τον αέρα φθηνότερα από ότι η αγορά, ο παραγωγός ή οι τράπεζες, πλέον ο αέρας της αγοράς και των προηγουμένων, θα είχε υποαξία και όχι υπεραξία, θα γινόταν μη εκμεταλλεύσιμος και δεν θα προσέθετε αέρα (τόκο) στον αέρα των τραπεζών και των αγορών ή παραγωγών, αλλά θα του αφαιρούσε. Αυτή είναι η λεγόμενη εμπορική χρήση και αξία του νομίσματος – αέρα σε όλες του τις εκφάνσεις.
Επισημαίνω τρία σημαντικά στοιχεία:
α. Ο τραπεζικός αέρας και η ανάγκη υπεραξίας του, αυξάνει τον συνολικό αέρα του προϊόντος, δηλ. αυξάνει την τιμή πώλησης του προϊόντος για να καλύψει και την τιμή – υπεραξία του τραπεζικού, αλλά και κρατικού αέρα σε κάθε φάση μέχρι τον καταναλωτή.
β. Οι τράπεζες στην λογική του κέρδους από τον αέρα δημιούργησαν τα δικά τους προϊόντα προσδοκίας αξίας – υπεραξίας, δηλ. κέρδους από τον αέρα του αέρα που πωλούν στους άλλους. Είναι τα γνωστά συνθετικά προϊόντα που έσκασαν ως προσδοκία αέρα είς την τετάρτη, προκαλώντας την τελευταία παγκόσμια κρίση.
γ. Τα κράτη στηρίζουν τις τράπεζες για να στηρίξουν τον δικό τους αέρα, διότι ο αέρας του νομίσματος προέρχεται από τα κράτη. Τα καπιταλιστικά κράτη εκδίδουν ή στηρίζουν την στο όνομά τους έκδοση του αέρα στην πρωταρχική του μορφή και τον χορηγούν προς περαιτέρω «αξιοποίηση» στις τράπεζες.

ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

Όπως μπορείτε να εννοήσετε στην πραγματικότητα, η νομισματική ισορροπία βασίζεται στο σύστημα του αέρα. Υπολογίζεται και πάλι εκτιμητικά, ως εκτίμηση της ποσότητας και της ποιότητας του αέρα που συνδέονται με ένα νόμισμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για σύστημα ισορροπιών εικαζόμενων δυναμικών αέρα, που αντανακλάται ως αέρας που φουσκώνει τα παραγόμενα, σε αξιακή και υπεραξιακή εκτίμηση ενός νομίσματος (νόμισμα ετυμολογικά = νομιζόμενη αξία). Και πάλι στην περίπτωση αυτή, κατά τον κανόνα του αέρα, η αξία ενός νομίσματος υπολογίζεται με βάση την εικαζόμενη δύναμη πίεσης έναντι των άλλων και προκειμένου να γεμίσει το μπαλόνι του παραδείγματος.
Στην προσπάθεια ανταγωνισμού και επικράτησης, στο παιχνίδι των ανισοτήτων και ανισορροπιών του καπιταλισμού, ο καθένας από τους μετέχοντες προσπαθεί να φουσκώσει το μπαλόνι του με όσο το δυνατόν περισσότερο αέρα

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η παγκόσμια οικονομία βασίζεται πάνω στον αέρα, σε αντικείμενα μη υπαρκτά, ούτε καν τεκμαιρόμενης ύπαρξης, αλλά σε αντικείμενα που αποτελούν θεωρητικές αξίες και υπεραξίες. Πρόκειται για κατά συνθήκην κατασκευάσματα, τα οποία οι άνθρωποι, εμείς οι κάτοικοι του πλανήτη δεν τα έχουμε ανάγκη.
Ανάγκη έχουμε τα αγαθά, την πρόσβαση σε αυτά, την χρήση τους.
Οι αξίες και οι υπεραξίες, είναι ο αέρας που φουσκώνει τα αγαθά για να παραχθεί για κάποιους κέρδος. Κέρδος εις βάρος των ανθρώπων, της ουσίας της ζωής, εις βάρος του πλανήτη.
Στην προσπάθεια ανταγωνισμού και επικράτησης, στο παιχνίδι των ανισοτήτων και ανισορροπιών του καπιταλισμού, ο καθένας από τους μετέχοντες προσπαθεί να φουσκώσει το μπαλόνι του με όσο το δυνατόν περισσότερο αέρα, να παραγάγει ολοένα μεγαλύτερες αξίες και υπεραξίες, μεγαλύτερη κέρδη από αέρα.
Η γη ολόκληρη έχει κλειστεί μέσα στην εικονική φούσκα και οι ζωές πολλών κατοίκων της εξαρτώνται από το εάν θα σκάσει από το φούσκωμα ή όχι. Το σκάσιμο ης τραπεζικής φούσκας θα στερήσει από αέρα τις υπόλοιπες και κυρίως την παραγωγή. Μετά το ξεφούσκωμα του μηχανισμού θα είναι ολικό. Αυτό σημαίνει ότι όλως ο μηχανισμός παραγωγής θα ξεφουσκώσει και δεν θα έχει λόγο ύπαρξης, χρεωκοπίες ακόμα και κρατών θα ακολουθήσουν.
Όμως, αντί κάποιοι να ορίσουν κανόνες και διαδικασίες για το ξεφούσκωμα και την αλλαγή των μηχανισμών της παγκόσμιας οικονομίας, σκέπτονται το πως θα διατηρήσουν τον μηχανισμό της φούσκας και του φουσκώματος με αέρα, τεκμαρτών αξιών και υπεραξιών. Εάν το σκάσιμο του απατηλού συστήματος δεν συμβεί τώρα είναι βέβαιο πως δεν θα αργήσει να συμβεί. Αυτοί σκέπτονται την διατήρηση της φούσκας του αέρα ως μέσο λειτουργίας και καταδυνάστευσης του πλανήτη.
Το ζήτημα λοιπόν και το πρόβλημα είναι συστημικό, αφορά την φούσκα των αξιών και υπεραξιών, αφορά τον εκφυλισμό της έννοιας των αγαθών που είναι προορισμένα για την ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών του ανθρώπου. Κάποιοι τα μετέτρεψαν σε φούσκες.
Ζητώ να σκεφτείτε, να αντιληφθείτε πως η «ελεύθερη αγορά» κάποιων φουσκώνει ανεξέλεγκτα, χωρίς όρια και κανόνες τις αξίες και τις υπεραξίες, μετατρέποντας τον πλανήτη και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα σε μία φούσκα.

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΤΙΣΜΟΥ

Η παγκόσμια οικονομία βασίζεται πάνω στον αέρα, σε αντικείμενα μη υπαρκτά, ούτε καν τεκμαιρόμενης ύπαρξης, αλλά σε αντικείμενα που αποτελούν θεωρητικές αξίες και υπεραξίες. Πρόκειται για κατά συνθήκην κατασκευάσματα, τα οποία οι άνθρωποι, εμείς οι κάτοικοι του πλανήτη δεν τα έχουμε ανάγκη. Ανάγκη έχουμε τα αγαθά, την πρόσβαση σε αυτά, την χρήση τους. Οι αξίες και οι υπεραξίες, είναι ο αέρας που φουσκώνει τα αγαθά για να παραχθεί για κάποιους κέρδος. Κέρδος εις βάρος των ανθρώπων, της ουσίας της ζωής, εις βάρος του πλανήτη.
Συγκροτώντας την φιλοσοφική και πολιτική θεωρία του βιοτισμού θα πρέπει να θέσω τα ακόλουθα ως λύση για να ξεφύγουμε από το σύστημα της απάτης και της αυταπάτης :

Στ.1. Θα μπορούσαν να πουν πολλοί ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με παρεμβατικά μέτρα. Να υπάρξουν δηλαδή κανόνες για το ποιοι μπορούν να φουσκώνουν το μπαλόνι των αξιών και των υπεραξιών και μέχρι πόσο.
Η άποψη αυτή προσκρούει σε δύο βασικές αρνήσεις και έλλογες αντιρρήσεις:
α. Το σύστημα δοκιμάστηκε πολλές φορές και απέτυχε. Απέτυχε διότι στο παιχνίδι του φουσκώματος παίζουν και κράτη ολόκληρα (άρα οι πόλεμοι και οι καταστροφές αποτελούν συνέπεια της λογικής των ισορροπιών που αναλύθηκε πιο πάνω) ή ευνοούνται συγκεκριμένοι που τρομπάρουν το σύστημα, αλλά και διότι υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να ξεγελαστεί το σύστημα ελέγχων και περιορισμών.
β. Εξακολουθεί το σύστημα να βασίζεται στο φούσκωμα, των αξιών και των υπεραξιών, άρα δεν αλλάζει κατά τις δομές του. Απλά περιορίζεται το μέγεθος της αυθαιρεσίας και της παγκόσμιας αδικίας, χωρίς να εξαλέιφει τον παραλογισμό, την αυθαιρεσία, την αδικία.

Στ.2 Ο βιοτισμός ή βιοτικός δημοκρατικός σοσιαλισμός έχει και πρέπει να έχει άλλη άποψη.
Στο κέντρο της ζωής και της λειτουργίας των κοινωνιών τίθεται ο άνθρωπος. Το παραγωγικό ζητούμενο είναι η κάλυψη των βιοτικών αναγκών όλων.
Αυτό είναι το 1ο στάδιο ανθρώπινης απελευθέρωσης και ισότητας.
Το 2ο στάδιο είναι η απελευθέρωση από την εργασία για την παραγωγή των βιοτικών αγαθών και την κάλυψη των αναγκών.
Αυτό θα σημάνει και το ξεκίνημα για την πραγματική πρόοδο του ανθρώπου.
Ετσι στο σύστημα του βιοτισμού καταργείται κάθε έννοια, αξίας και υπεραξίας, κάθε έννοια φούσκας - αέρα - κέρδους. Οι κοινωνίες υπολογίζουν με επιστημονικά κριτήρια τι χρειάζονται, το παράγουν, το νέμονται και το χρησιμοποιούν με ισότητα και σύνεση. Αποφασίζουν δημοκρατικά για την παραγωγή και κατοχή και άλλων αγαθών και εργάζονται για την παραγωγή τους.
Τα πλεονεκτήματα που προκύπτουν είναι πολυποίκιλα:

- Οι άνθρωποι απελευθερώνονται από τις εξαρτήσεις που βασίζονται στις βιοτικές ανάγκες αφού τις έχουν εξασφαλισμένες και εγκαθιδρύεται πραγματική ισότητα και πραγματική δημοκρατία ελευθέρων και μη εξαρτημένων ανθρώπων.
- Δεν αναλώνονται άνθρωποι, ώρες εργασίας και ζωής, τεράστια ποσά ενέργειας και δράσης για το φούσκωμα των αξιών και των υπεραξιών, τους ανταγωνισμούς, τις άχρηστες υπερπαραγωγές και τα πλεονάσματα. Ο πλανήτης διασώζεται και η ανθρωπότητα μπαίνει σε μία νέα φάση: μια φάση ουσιαστικής εξέλιξης.
- Οι άνθρωποι και οι δυνάμεις που απασχολούνται με το φούσκωμα και τον ανταγωνισμό εντάσσονται στην παραγωγή και έτσι ο χρόνος εργασίας όλων γίνεται μικρότερος, άρα η ελεύθερη ζωή περισσότερη.
- Τα κράτη και οι λαοί απελευθερώνονται από το κυνήγι των ισορροπιών του αέρα, τις αντιπαραθέσεις. Οι τεράστιες δυνάμεις που σπαταλιούνται στο παιχνίδι αυτό χρησιμοποιούνται γίνονται πλέον από τις κοινωνίες.
- Αντί του κριτηρίου του ανταγωνισμού κυριαρχεί διεθνικά το κριτήριο της συνδρομής και της αλληλοστήριξης.
- Σταδιακά και ως στόχος τίθεται η απελευθέρωση των ανθρώπων από την ανάγκη εργασίας για την παραγωγή των βιοτικών αγαθών. Η απελευθέρωση από το άγχος αυτό δίνει στους ανθρώπους την δυνατότητα της αναζήτησης της πραγματικής προόδου του είδους μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας ισότητας.
Τα υπόλοιπα είναι αυτονόητα, προκύπτουν από τα πιο πάνω … .

Ας ξεθεμελιώσουμε λοιπόν το αστείο και άδικο σύστημα της φούσκας, του αέρα, των αξιών και των υπεραξιών που μας καταδυναστεύει πολλούς αιώνες τώρα.
Ας δούμε το τι συμβαίνει πεντακάθαρα και ας προχωρήσουμε με την μεγάλη υπόθεση του «βιοτισμού».
Ας δώσουμε στην ζωή μας το νόημα που της αξίζει.