Από το κλείσιμο της εκδήλωσης για την παρουσίαση του βιβλίου
"Η ιστορία ενός «μισάνθρωπου»", από τον συγγραφέα Δημήτρη Λάμπο.
Ζούμε στην εποχή που, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, το ελεγχόμενο και προκαθορισμένο από την εξουσία φαντασιακό, έχει παραγκωνίσει το ελεύθερο φαντασιακό ενώ ταυτόχρονα, και κυριότερα, έχει αντικαταστήσει το Υπαρκτό.
Το αποτέλεσμα στην κοινωνία, στην καθημερινή ζωή, είναι μια νέας μορφής υποταγή που πολύ συχνά, επιβάλλεται με τη φαινομενική συναίνεση του ατόμου.
Όμως, εδώ στην Ελλάδα, οι μέρες του Δεκέμβρη αλλά και η παγκόσμια κοινωνική αναταραχή που έχει ξεκινήσει απέναντι στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα όλοι οι λαοί, είναι παραδείγματα για το ότι αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί αδιάσπαστη συνθήκη και ότι μπορεί, με τη ραγδαία εξάπλωση της γνώσης, ακόμα και να ανατραπεί.
Σύμφωνα με τον Λακάν, η Αλήθεια παραμένει πάντοτε αλώβητη, στον κενό χώρο ανάμεσα στο Υπαρκτό και στο ελεγχόμενο φαντασιακό, παρά την όποια προσπάθεια των κραταιών.
Η τέχνη οφείλει σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να επικεντρωθεί ακριβώς σε αυτόν τον κενό χώρο όπου ασθμαίνει η Αλήθεια, θέτοντας ως σαφή στόχο την ανάδειξη του Υπαρκτού και την απελευθέρωση του φαντασιακού.
Διαφορετικά, το μόνο που θα κάνει, θα είναι να συνεισφέρει στη συλλογική ψευδαίσθηση και πολύ χειρότερα, στην επακόλουθη συλλογική πτώση.
Κανείς δε μπορεί να υποδείξει τον τρόπο, ή μόνο έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί η τέχνη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Νομίζω όμως ότι μια επιστροφή, με σύγχρονη ματιά, στο ρεαλισμό, ακόμα και σε πλαίσια Ρομαντισμού, είναι μια αρχή ικανή, ώστε η τέχνη να μπορέσει ξανά να μιλήσει καίρια και καθαρά για τα πραγματικά προβλήματα του Ανθρώπου, αντί να προσπαθεί να τον κάνει να τα ξεχάσει.
Το βιβλίο «Η ιστορία ενός 'Μισάνθρωπου'» γράφτηκε με αυτό το σκεπτικό και αν μπόρεσε να το υπενθυμίσει, να το ενισχύσει ή ακόμα και να το μεταφέρει σε κάποιους αναγνώστες, θα μου ήταν αρκετό.
Σας ευχαριστώ πολύ.
"Η ιστορία ενός «μισάνθρωπου»", από τον συγγραφέα Δημήτρη Λάμπο.
Ζούμε στην εποχή που, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, το ελεγχόμενο και προκαθορισμένο από την εξουσία φαντασιακό, έχει παραγκωνίσει το ελεύθερο φαντασιακό ενώ ταυτόχρονα, και κυριότερα, έχει αντικαταστήσει το Υπαρκτό.
Το αποτέλεσμα στην κοινωνία, στην καθημερινή ζωή, είναι μια νέας μορφής υποταγή που πολύ συχνά, επιβάλλεται με τη φαινομενική συναίνεση του ατόμου.
Όμως, εδώ στην Ελλάδα, οι μέρες του Δεκέμβρη αλλά και η παγκόσμια κοινωνική αναταραχή που έχει ξεκινήσει απέναντι στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα όλοι οι λαοί, είναι παραδείγματα για το ότι αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί αδιάσπαστη συνθήκη και ότι μπορεί, με τη ραγδαία εξάπλωση της γνώσης, ακόμα και να ανατραπεί.
Σύμφωνα με τον Λακάν, η Αλήθεια παραμένει πάντοτε αλώβητη, στον κενό χώρο ανάμεσα στο Υπαρκτό και στο ελεγχόμενο φαντασιακό, παρά την όποια προσπάθεια των κραταιών.
Η τέχνη οφείλει σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να επικεντρωθεί ακριβώς σε αυτόν τον κενό χώρο όπου ασθμαίνει η Αλήθεια, θέτοντας ως σαφή στόχο την ανάδειξη του Υπαρκτού και την απελευθέρωση του φαντασιακού.
Διαφορετικά, το μόνο που θα κάνει, θα είναι να συνεισφέρει στη συλλογική ψευδαίσθηση και πολύ χειρότερα, στην επακόλουθη συλλογική πτώση.
Κανείς δε μπορεί να υποδείξει τον τρόπο, ή μόνο έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί η τέχνη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Νομίζω όμως ότι μια επιστροφή, με σύγχρονη ματιά, στο ρεαλισμό, ακόμα και σε πλαίσια Ρομαντισμού, είναι μια αρχή ικανή, ώστε η τέχνη να μπορέσει ξανά να μιλήσει καίρια και καθαρά για τα πραγματικά προβλήματα του Ανθρώπου, αντί να προσπαθεί να τον κάνει να τα ξεχάσει.
Το βιβλίο «Η ιστορία ενός 'Μισάνθρωπου'» γράφτηκε με αυτό το σκεπτικό και αν μπόρεσε να το υπενθυμίσει, να το ενισχύσει ή ακόμα και να το μεταφέρει σε κάποιους αναγνώστες, θα μου ήταν αρκετό.
Σας ευχαριστώ πολύ.
.png)
.png)
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου