Η έπαρση του «αριστερού» μικροαστισμού.

Πηγή:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=20235#20235

Στις δεκαετίες του 1960 και 1970 ζήσαμε την εκρηκτική έξαρση του ριζοσπαστισμού της μικροαστικής νεολαίας. Αυτή η μικροαστική επαναστατικότητα, σαν χείμαρρος κατέκλυσε όλο τον κόσμο. Αλλά χωρίς επαναστατική διέξοδο, έμεινε απλώς «επαναστατικότητα», μια ανταρσία αστικού μποεμισμού και άρνησης, μια μποέμικη ανταρσία ολοκληρωτικού μηδενισμού. Έτσι, σαν χείμαρρος, επίσης, χύθηκε μέσα στις κοίτες της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού ιμπεριαλισμού.

Η μικροαστική επαναστατικότητα δεν είναι Επανάσταση. Είναι η έπαρση της απόρριψης και της καταστροφής και όχι η δημιουργική έξαρση της οικοδόμησης. Η Επανάσταση είναι πίστη σε αξίες και πρακτική οικοδόμησης ενός άλλου κόσμου. Η μικροαστικές επάρσεις δεν κατανοούν τους διαδοχικούς ρυθμούς μιας Επανάστασης και τους νόμους της ιστορίας, ούτε πειθαρχούν σε συστήματα αξιών και οικοδόμησης, απλώς μεθούν και εκστασιάζονται από την ηχώ των επαναστατικών φράσεων και του άναρχου μηδενισμού.

Γι’ αυτό, όλο αυτό το παλιρροϊκό διεθνές κύμα των ριζοσπαστικών εκρήξεων της νεολαίας στις δεκαετίες που αναφέραμε υιοθετήθηκε, με το αζημίωτο, από τους διεθνείς μηχανισμούς του κεφαλαίου και αποτέλεσε την «πρώτη ύλη» των «νέων ιδεών» του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού.

Οι «ήρωες» της μικροαστικής επαναστατικότητας έγιναν οι σύγχρονοι πολιτικοί και ακαδημαϊκοί ταγοί, αγιοποιήθηκαν με το φωτοστέφανο του «αριστερού» επαναστάτη, πέρασαν στα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια και σε όλες τις δομές της καπιταλιστικής εξουσίας. Απέκτησαν τη μεγαλύτερη ανταλλακτική αξία στο χρηματιστήριο των ιμπεριαλιστικών αξιών και «νέων ιδεών».

Πράγματι η έπαρση του «αριστερού» μικροαστισμού προμήθευσε όλα τα «υλικά» του πλανητικού ολοκληρωτισμού και της νεοαταξικής ισοπέδωσης: Τη μηδενιστική απόρριψη του παρελθόντος, την καταστροφή των παραδόσεων, την αποδόμηση των αξιών, την άρνηση της ιστορικής διαλεκτικής.

Πάνω σε αυτή την μικροαστική «αριστερή» έπαρση εκκολάφτηκαν οι νέες «θεωρίες» της χρηματιστηριακής πολυπολιτισμικότητας, του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού, της κατεδάφισης των εθνών, των πολιτισμών της Ιστορίας κ.λπ

Και ο χείμαρρος αυτής της μικροαστικής ανταρσίας έβγαλε και τους «ηγέτες» που κυβερνούν σήμερα σε όλα τα επίπεδα. Ιδιαίτερα ο μικροαστικός «αριστερίστικος» ριζοσπαστισμός, ήταν η αιχμή του δόρατος, αυτής της θυελλώδους επαναστατικότητας, γι’ αυτό και σήμερα αυτός ο «αριστερισμός» της έπαρσης έχει μπολιάσει όλες τις δομές του καθεστώτος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «αριστεριστές», στο σύνολό τους σχεδόν, κοσμούν το καθεστωτικό σκηνικό: καλοθρεμμένοι «αριστεροί» ήρωες που απολαμβάνουν τα αγαθά και τις επιδοτήσεις του συστήματος που δήθεν πολεμούν.

Αν μελετήσει κανείς την ιστορία και την κατάληξη όλων αυτών των ριζοσπαστικών κινημάτων της «αριστερής» έπαρσης θα διαπιστώσει όχι μόνο την ενσωμάτωσή τους, αλλά και τον κυρίαρχο ρόλο που παίζουν, σήμερα, στα πολιτικά και ιδεολογικά μας πράγματα, αυτές οι γενιές των «αριστερών» μικροαστών ριζοσπαστών.

Η Ελλάδα αποτελεί κραυγαλέο παράδειγμα. Η επαναστατημένη γενιά του Πολυτεχνείου αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογική και πολιτική κάστα του καθεστώτος. Οι δε «αριστεριστές» τα μαντρόσκυλα των «νέων ιδεών», οι ιδεολογικοί ροπαλοφόροι των αυτοκρατορικών, ιμπεριαλιστικών στρατηγικών και το πολιτικό υπόστρωμα των κουκουλοφόρικων προβοκατσιών. Και τα υποπροϊόντα αυτού του «αριστερισμού» είναι συνωστισμένα στον ΣΥΡΙΖΑ…

Ο μηδενισμός αυτής της «αριστερής» έπαρσης δεν μπορούσε να μην κατεδαφίσει και την αριστερή, αγωνιστική κληρονομιά, καθώς και την επαναστατική σκέψη. Δεν άφησε τίποτε όρθιο. Καταστρέφει για να καταστρέφει. Δημιουργεί καμένη γη, έτσι ώστε να είναι αδύνατον να ανθίσει κάτι και να έρθει στο φως κάτι το καινούργιο. Το καινούργιο ξεπηδάει πάντα από την ιστορική συνέχεια και παράδοση, από τη διαλεκτική της καταστροφής με τη δημιουργία. Ο μηδενισμός αυτής της μεταλλαγμένης και καθεστωτικής αριστεράς επαληθεύει στο απόλυτο τον Γκράμσι: «Πολλοί δήθεν καταστροφείς δεν είναι τίποτε άλλο από «εκτελεστές αποτυχημένων εκτρώσεων», υποκείμενοι στον ποινικό κώδικα της ιστορίας».
Ο Τρότσκι περιγράφει πιο παραστατικά αυτή την έπαρση της μικροαστικής επαναστατικότητας:
«Στην υπερβολική φουτουριστική απόρριψη του παρελθόντος δεν κρύβεται καμιά επαναστατικό-προλεταριακή άποψη, αλλά ο μηδενισμός της μποεμαρίας. Εμείς οι μαρξιστές ζούμε με τις παραδόσεις και δεν παύουμε με αυτό να είμαστε επαναστάτες…» Και στηλιτεύει όλους αυτούς του αμείλικτους πολέμιους του «αστικού πνεύματος» και των παραδόσεων: «Αυτοί οι λογοτεχνοεπαναστάτες, αυτοί οι καταστροφείς των παραδόσεων ξαναβρήκανε τους ακαδημαϊκούς δρόμους».

Αν εξετάσει κανείς τη νεότερη ιστορία μας θα διαπιστώσει ότι αυτοί που μένουν πραγματικά Αριστεροί είναι αυτοί που έχουν βγει μέσα από τους πραγματικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες. Είναι αυτοί που έχουν γαλουγηθεί με τις αγωνιστικές παραδόσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τις παραδόσεις του λαού και την κουλτούρα του. Και σήμερα είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη να στέκονται πάνω από τις πρόσκαιρες αμμοξέρες, να πιστεύουν σε αξίες, να κατανοούν το σημερινό χάος και να αναδεικνύουν τα πραγματικά προβλήματα.

Θύμιος Παπανικολάου.