Η κρίση της Αριστεράς και η κρίση του Τύπου

του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ

Η από πολλού αναμενόμενη κρίση στον χώρο της Αριστεράς ξέσπασε μετά το απογοητευτικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ουσιαστικά έστειλε τον Συνασπισμό μια δεκαετία πίσω καθιστώντας επισφαλή ακόμα και την εκπροσώπηση του στην επόμενη Βουλή. Η δραματική υποχώρηση του Συνασπισμού, και του μετωπικού του σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ, από τα περσινά δημοσκοπικά επίπεδα του 18% στο πενιχρό 4,7% των ευρωεκλογών σηματοδοτεί και το τέλος μιας εποχής επικοινωνιακών μεθοδεύσεων και πολιτικών αυταπατών για την «κινηματική Αριστερά». Ο Αλέκος Αλαβάνος, εμπνευστής και καθοδηγητής αυτής της επιχείρησης, και ο Αλέξης Τσίπρας, εκτελεστής της προσπάθειας, βρέθηκαν από την επόμενη των εκλογών σε μια μετωπική διαμάχη χρεώνοντας καθένας τις ευθύνες στον άλλο για την αποτυχία. Η προσπάθεια ποδηγέτησης των μετεκλογικών εξελίξεων που εκδηλώθηκε από τον Αλέκο Αλαβάνο, μέσω μιας «εικονικής» παραίτησης, έδειξε πως η διαπάλη για την εξουσία δεν έχει όρια. Ουσιαστικά ΣΥΡΙΖΑ και Συνασπισμός τέθηκαν σε τροχιά σύγκρουσης. Πρακτικά ότι ξεκίνησε ως επικοινωνιακό τρικ «ανανέωσης» (με την ώθηση του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του Συνασπισμού) καταλήγει τώρα σε επικοινωνιακό τρικ «αναπαλαίωσης» (με την ανάληψη της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέκο Αλαβάνο). Η Αριστερά των «κινημάτων» κατέληξε σε ένα περιτύλιγμα χωρίς περιεχόμενο και σε τερτίπια ηγετικών ομάδων. Ή όπως θα έλεγε και ο ποιητής σε «ένα πουκάμισο αδειανό»… Για τα αίτια της ήττας ΣΥΡΙΖΑ και Συνασπισμός, Αλέκος και Αλέξης, κονταροχτυπιούνται για την ώρα. Όλοι οι υπόλοιποι βλέπουμε πως η απουσία κάθε πρότασης εξουσίας, η υπόθαλψη κάθε εξτρεμιστικής διαμαρτυρίας και η υπεροψία την περίοδο της δημοσκοπικής κυριαρχίας («βρε καλώς τα παιδιά») δεν συνιστούν πολιτική. Δεν συνιστά πολιτική η υιοθέτηση των κουκουλοφόρων του Δεκέμβρη του 2008 από τον Συνασπισμό, η ανοχή στους στυγνούς δολοφόνους της τρομοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, η απαξίωση κάθε έννοιας δημόσιας τάξης και ασφάλειας και η απόρριψη κάθε πολιτικής περιορισμού της λαθρομετανάστευσης και από Συνασπισμό και ΣΥΡΙΖΑ, η μισαλλοδοξία εναντίον κάθε ελληνικής διεκδίκησης (τι θέλουν τώρα οι «ελληναράδες»;) και η αποδοχή κάθε ξένου εθνικισμού (περίπτωση Σκοπίων) κλπ.ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός επιχείρησαν εδώ και καιρό να κατανοήσουν μέσα από παλιές προκατασκευασμένες πολιτικές συνταγές όλα τα νέα φαινόμενα της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Δεν είδαν π.χ. πως τα κύματα της μεγάλης και ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης αποτελούν πλέον ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια κάθε κοινωνικής συνοχής. Η «κινηματική» Αριστερά εγκατέλειψε κάθε αίτημα «συνοχής» στο όνομα ενός ισοπεδωτικού «διεθνισμού» στηρίζοντας όλες τις «πολιτικά ορθές» ασυναρτησίες που οδηγούσαν σε κοινωνίες αυτοκρατορικών μεγεθών. Η «κινηματική» Αριστερά αγνόησε ακόμα και την δική της ευρωπαϊκή ιστορία και έκανε πως δεν άκουσε τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν και αρμόδιο Επίτροπο για την παράνομη μετανάστευση Ζακ Μπαρό που δήλωσε ευθαρσώς πριν λίγες μέρες πως: «Η αθρόα και παράνομη μετανάστευση στην Ελλάδα απειλεί την ελληνική Δημοκρατία με αποσταθεροποίηση»… Όμως οι κοινωνίες αντιδρούν στην από τα πάνω κατάργηση τους από «φωτισμένες» πρωτοπορίες. Αντιδρούν στην εξαφάνιση των ιστορικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων τους. Αντιδρούν στην επιβολή μιας εντελώς ξένης και παράλογης θεσπισμένης έξωθεν «πολιτικής ορθότητας». Έτσι αντέδρασε και η ελληνική. Και η «κινηματική» Αριστερά βρέθηκε εδώ και πολύ καιρό να περπατά στο κενό. Καθόλου παράξενο που σε μια ευνοϊκή συγκυρία (ευρωεκλογές) κατέρρευσε και βρέθηκε σε εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ Εσ., της ΕΑΡ και του παλιού Συνασπισμού. Βαδίζοντας χωρίς ιδεολογία, χωρίς πολιτική, υιοθετώντας κάθε αντίδραση και κάθε εξτρεμισμό, στο όνομα ανύπαρκτων «κινημάτων», ΣΥΡΙΖΑ και Συνασπισμός βρέθηκαν να χάνουν από παντού. Η σημερινή κρίση τους είναι αποτέλεσμα της απόλυτης ανυπαρξίας τους. Και δεν είναι απάντηση στην κρίση ο ακατάσχετος αριστερός βερμπαλισμός, οι δυνατές κραυγές για «αλλαγή» και «πρόοδο», οι αβασάνιστες ρετσέτες περί ρατσισμού κλπ. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται τολμηρές τομές και όχι αφορισμούς. Όμως η «κινηματική Αριστερά» αντιδρά σταθερά σε κάθε αλλαγή στην παιδεία, στην υγεία, στην οικονομία. Στην παιδεία θεωρεί εκ προοιμίου το σημερινό τέλμα «προοδευτικό» και απορρίπτει κάθε εξέλιξη. Στα πανεπιστήμια στηρίζει ένα καθεστώς βίας και φόβου. Αρνείται κάθε αξιολόγηση και διαφάνεια. Αποδέχεται πρακτικά την εξουσία εξτρεμιστικών ομάδων. Στην υγεία δεν μιλά για ένα σύστημα που έχει βουλιάξει από το βάρος της γραφειοκρατίας, της δημοσιο-υπαλληλίας, των ανεξέλεγκτων δαπανών, της ελάχιστης προσφοράς, αλλά και του απροσμέτρητου πλήθους μεταναστών και λαθρομεταναστών. Την ίδια στιγμή, στην οικονομία, επιτίθεται μετά μανίας σε κάθε παραγωγική επένδυση, σε κάθε ανταγωνιστική προσπάθεια, σε κάθε επιχειρούμενη μεταρρύθμιση. Μη έχοντας εξελιχθεί καθόλου από τη δεκαετία του 1970 και του 1980, βιώνοντας τη δική της κρίση και ζώντας τα δικά της ιδεολογικά και πολιτικά αδιέξοδα επιχειρεί να τα περάσει σε ολόκληρη την κοινωνία. Και φυσικά έμεινε έκπληκτη τον Ιούνιο του 2009 όταν διαπίστωσε πως το εκλογικό σώμα αντέδρασε προσπερνώντας αδιάφορα τη δική της κρίση και την προσπάθεια της να την μετατρέψει σε μια ακόμα κρίση της κοινωνίας….Η κρίση του Τύπου Η κρίση του ελληνικού Τύπου είναι το ίδιο παλιά. Και έχει σχέση με την κρίση της αριστερής ιδεολογίας. Η κατάρρευση των «σοσιαλιστικών» κοινωνιών ελάχιστα άγγιξε την ελληνική πολιτική σκηνή. Τα ελληνικά κόμματα συνέχισαν να συμπεριφέρονται και να αναπαράγουν παλιά πολιτικά στερεότυπα και μετά το 1990. Ο ελληνικός Τύπος, ιδεολογικά σαρξ εκ της σαρκός της «μεταπολιτευτικής προόδου» συνέχισε και μετά το 1990 να αναπαράγει τα «ξεφτισμένα» στερεότυπα. Έτσι, π.χ. εμπόδισε κάθε αλλαγή και κάθε μεταρρύθμιση στην κοινωνία υπό το πρόσχημα της διατήρησης των «κεκτημένων». Εμπόδισε κάθε τομή στην ελληνική κοινωνία από τις συντεχνίες που είχαν κατοχυρώσει επί χρόνια τους