Θέλουν πολύ προσοχή το δεξιά πεινασμένα τρολ που βγήκαν από τα τάρταρα, για να οικονομήσουν 50-100 ευρώ.
Πίσω τους , βλέπω τη σκιά του μπαμπά της Μαρί Σταντάλ ,και πεθερό του Παυλάκα. (Μια και μιλάμε τελευταία για γαμπρούς, συμπεθέρες και μπατζανάκηδες που ξαναγράφουν την ιστορία).
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
.png)
Η ΑΙΝΟΣ επειδή ειναι μικρή και έχει μικρότερο κόστος πουλάει πολύ πιό φθηνα από τον Ανταγωνιστή της Μπαρμπαστάθη που εχειαγοραστεί από πολ... -
.png)
Οι πρώτες (ιατροδικαστικές) εκτιμήσεις αναφέρουν πως ο 31χρονος ποδοσφαιριστής υπέστη έμφραγμα.
14 σχόλια:
Αυτός ο Μπενίσης της Δούρου από που κρατάει;
ο πουλικογιαννης του κκε εδωσε παλι σοου στο τηλε σκαι ωρα 10 το πρωι
ειναι ο διακτινιζομενος κκετζης που τωρα βρεθηκε στον ασπροπυργο
ο γνωστος τυπος του περαματος στα ναυπηγεια τωρα και στον ασπροπυργο!
ΟΤΙ ΝΑ ΝΑΙ
ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ
http://www.tribune.gr/wp-content/uploads/2015/01/vima_0.jpg
http://ekloges-prev.singularlogic.eu/v2012b/public/index.html#{"cls":"main","params":{}}
Τεχνητά, συλλογικά πολιτικά υποκείμενα νεοτέρας κοπής, π.χ. οι γυναίκες, όπως νοηματοδοτήθηκαν από τον φεμινισμό, ή οι ομόφυλοι, ή οι έγχρωμοι, ή οι μετανάστες, ακόμα το Ισλάμ στα δυτικά εδάφη, πιόνια των στρατηγικών σχεδιαστών της αποδόμησης, αποπειρώνται, με λάβαρο την Πολιτική Ορθότητα, να αλλάξουν τη γλώσσα που δημιούργησε η «καταπιεστική» κοινωνία και να επιβάλλουν τη δική τους γλώσσα και πραγματικότητα. Για να το επιτύχουν αυτό, αναγκαίο είναι να πάρουν στα χέρια τους το μονοπώλιο της ερμηνείας των λέξεων και των εννοιών, δηλαδή την πολιτική εξουσία εκείνη, που διασφαλίζει ότι η δική τους ερμηνεία θα προβάλλεται και ακούγεται και υποχρεώνει, ενώ παράλληλα, κάθε αντίθετη ερμηνεία θα αποβάλλεται, αποσιωπάται και λοιδορείται.
Διαφορετικότητα και σεβασμός της διαφορετικότητας:
και πάλι στο οπλοστάσιο της αποδόμησης σημαντική θέση έχει ο φιλόσοφος Derrida, με την φιλοσοφική του εμμονή στην έννοια της διαφοράς (la difference). Οι μειονότητες νέας κοπής, από τους «ανθρώπους με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό» ως τους μετανάστες, αξιώνουν να γίνονται σεβαστοί επειδή είναι «διαφορετικοί». Στα προγράμματα της Ε.Ε. στα σχολεία μας και στο δημόσιο χώρο, επιτακτικά προβάλλεται η αξίωση να γίνεται σεβαστή η διαφορετικότητα.
Επί του προκειμένου, καλό είναι να βάλουμε αμέσως τα πράγματα στη θέση τους: η διαφορετικότητα καθαυτή δεν έχει τίποτε άξιο σεβασμού, πέραν της αρχικής καλής θελήσεως που οφείλουμε να έχουμε απέναντι σε κάθε άγνωστο άνθρωπο. Διαφορετικοί είναι και οι βιαστές, οι ληστές και οι δολοφόνοι. Δεν σεβόμεθα κάποιον επειδή είναι διαφορετικός, αλλά εάν και εφόσον είναι άξιος σεβασμού, παρά το ότι είναι διαφορετικός. Τελεία και παύλα.
Ένα ερώτημα γεννάται σε σχέση με την χρήση της αποδομητικής θεωρίας με εργαλείο τις νέες μειονότητες: δεν πρέπει να φοβούνται ότι το όπλο της αποδόμησης θα πυροβολήσει προς τα πίσω και θα αποδομήσει και τις ίδιες;
Όχι, διότι οι νέοι εξουσιαστές έχουν τη δύναμη να ελέγχουν τη χρήση του αποδομητικού εργαλείου, διασφαλίζοντας ότι οι βαλλόμενες από αυτούς πλειοψηφικές ομάδες δεν θα έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν την αποδόμηση εναντίον τους.
Εδώ ο καθηγητής Frederic Jameson αλλά και ο φιλόσοφος Ricoeur, συμφωνούν ότι οι αποδομητές έχουν διπλά μέτρα και σταθμά, ή κατά το ευγενικότερον, χρησιμοποιούν ανάλογα με την περίσταση μία «θετική» και μία «αρνητική» ερμηνευτική.
Η πρώτη εφαρμόζεται αποκλειστικά στους φίλους, δηλαδή τις μειονότητες νέας κοπής, η δεύτερη στους αντιπάλους, δηλαδή τις κυρίαρχες «παραδοσιακές» ομάδες, οι οποίες πρέπει να εξουδετερωθούν μαζί με την ιδεολογία τους. Ή αλλιώς, στους αποδομητές διακρίνεται αφενός η πρόθεση να ακούσουν τον Άλλο (να τείνουν ευήκοον ους) και αφετέρου, επιλεκτικά, να μην τον ακούσουν. Έτσι αποδομούν τις αντιλήψεις της πλειοψηφίας, ως μύθους και στερεότυπα, αλλά δέχονται χωρίς συζήτηση τους μύθους πάνω στους οποίους εδράζεται η ταυτότητα των μειοψηφικών ομάδων.
Ενώ π.χ., οι ευρωπαϊκές λευκές φυλές ή έθνη δεν έχουν άλλη ταυτότητα από ανυπόστατες δοξασίες περί πνευματικής και ηθικής ανωτερότητας, (ενώ εδράζονται σ’ ένα πολιτισμό «δουλοκτητικό και πατριαρχικό», ήτοι τον ελληνικό), τα έθνη των μαύρων της Αφρικής έχουν, αντιθέτως, αναδείξει πραγματικά θαύματα αληθινής πνευματικότητας στον πολιτισμό τους και, last but not least, μια αξιοζήλευτη «μητριαρχική δομή».
Η Αποδόμηση με όλη την θετικιστική αμφισβήτηση του μύθου που την διακρίνει, δεν διστάζει, παρά ταύτα, να δημιουργήσει νέους μύθους, ως βάση ταυτότητας νεόκοπων κατασκευασμένων, υποστασιοποιημένων συλλογικοτήτων. Οι τελευταίες χρησιμοποιούνται για να διεμβολίσουν τις ήδη αποσταθεροποιημένες (από τη χρήση της αποδόμησης) κυρίαρχες ομάδες με τις παραδοσιακές εθνικές ή θρησκευτικές τους ταυτότητες. Η διαφορική μεθοδολογία αναδεικνύει συνεχώς νέες ταυτότητες (διαφορετικότητες) και οι οργανικοί διανοούμενοι της Νέας Τάξης (ή της αυτοκρατορίας κατά Hardt και Negri), οπορτουνιστικά επανεισάγουν τον μύθο για να στηρίξουν τις κατασκευασμένες ταυτότητες.
Ενώ ο άνδρας δεν είναι για την Πολιτικη Ορθοτητα στην φεμινιστική της εκδοχή, παρά ένας κατασκευασμένος κοινωνικός ρόλος με βάση τις αμφίβολες εκείνες αρετές που αποτελούν τον ανδρισμό,
η γυναίκα που χιλιάδες χρόνια εκείνος υποδούλωσε δεν είναι καθόλου κατασκευή, παρά απροσδόκητα, ενύπαρκτη οντότητα !
Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους με «διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό», είναι και αυτοί ενύπαρκτα υποκείμενα, παιδιά αληθινά της φύσης, όπως οι ομόφυλοι πίθηκοι και τα ομόφυλα … δελφίνια! Παρά ταύτα, και αυτοί καταπιέζονται από τον εντελώς ανυπόστατο, κατασκευασμένο ανδρισμό.
Αυτά όσον αφορά την επιστημονική και ηθική ακεραιότητα του αποδομητικού κινήματος: έχει δυο μέτρα και δυο σταθμά.
Αφενός αρνείται την «ουσιοκρατία» αφετέρου δεν διστάζει να προσφύγει σ’αυτήν, όταν το επιτάσσει η σκοπιμότητα.
Ενδιαφέρουσα επ’ αυτού, θεωρώ ότι είναι η περίπτωση του Άγγλου ακαδημαϊκού πολίτη που όντας ένθερμος αποδομητής, αποπειράθηκε να γράψει μελέτη που θα αποδομούσε … το Ολοκαύτωμα! Του υπέδειξαν στο πανεπιστήμιο να σταματήσει, οπότε συνειδητοποίησε ότι η θεωρία της αποδόμησης δεν ενδείκνυται για την μελέτη … κάποιων περιοχών της ιστορικής επιστήμης !
Αναδόμηση – Αποδόμηση Εννοιών … κατά το δοκούν
Στην Πολιτική Ορθότητα, ισχύει ό,τι είπαμε για την αποδόμηση: δρα επιλεκτικά, αποδομεί τους εχθρούς και αναδομεί, θα λέγαμε, τους φίλους τους «διαφορετικούς». Ένας τρόπος για να ορισθεί η μεθοδολογία της είναι οι μετατοπίσεις εννοιών. Ας δούμε μερικά παραδείγματα από τα αγγλοσαξονικά αποθέματα: ο πατριώτης λέγεται υπερπατριώτης ή εθνικιστής (αποδομείται). Η λέξη gang (συμμορία) αντικαθίσταται από τη λέξη youth group, δηλαδή, ομάδα νεολαίων (αναδομείται). Η λέξη conservative (συντηρητικός) αποδίδεται right wing extremist (ακροδεξιός εξτρεμιστής) – αποδομείται.
Η λέξη torture (βασανιστήριο) αντικαθίσταται από έναν όρο εξίσου ηθελημένα ασαφή με τον ρεπούσιο «συνωστισμό», δηλαδή «enhanced interrogation» (ενισχυμένη ανάκριση!) – αναδομείται. Η λέξη perverted (ανώμαλος) αποδίδεται ως sexually dysfunctional (σεξουαλικά δυσλειτουργικός) – αναδομείται. Η λέξη ugly (άσχημος) αποδίδεται με το cosmetically different (κοσμητικά διαφορετικός). Ο όρος Χριστουγεννιάτικο δέντρο, Christmas Tree, αποδίδεται με τον όρο holyday tree, δέντρο των εορτών (να μην προσβληθούν, δήθεν, οι μουσουλμάνοι πολίτες).
Η πιο διακεκριμένη περίπτωση μετατόπισης εννοιών είναι αυτή που συνδέεται με την εισαγωγή του όρου «ρατσισμός» στην πολιτική συζήτηση εντός της δυτικής επικράτειας.
Ρατσισμός και αντιρατσισμός αντικατέστησαν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την έλευση της παγκοσμιοποίησης το παλαιότερο δίπολο, κουμμουνισμός και αντικομμουνισμός. Κατεξοχήν ρατσιστές θεωρούνται όσοι αντιτίθενται στην μαζική μετανάστευση εγχρώμων στις χώρες της Δύσεως και στην μόνιμη εγκατάστασή τους σε αυτές, η οποία εντούτοις είναι αναγκαία προκειμένου να εγκαθιδρυθεί «πολυπολιτισμός» στα εθνικά κράτη
Ας αφήσουμε τώρα το επίπεδο της σκληρής πολιτικής δράσης και της προπαγάνδας των «αντιρατσιστικών» Μ.Κ.Ο., των παρακρατικών τραμπούκων και των κρατικών ψευδονομοθετημάτων, προκειμένου να εισέλθουμε σ’ένα πιο εκλεπτυσμένο επίπεδο υπεράσπισης του «πολυπολιτισμού» από οργανικούς διανοούμενους της παγκοσμιοποίησης, αυτό που πραγματεύεται τα ζητήματα που μας απασχόλησαν, υπό την έννοια «σύγκρουση ταυτοτήτων» (identity politics).
Σημείο εκκίνησης της διαπραγμάτευσης είναι η διαφορά της ταυτότητας των μεταναστευτικών εθνοτικών ομάδων αφενός και της κυρίαρχης πλειοψηφίας του κράτους υποδοχής αφετέρου. Οι ταυτότητες αυτές συγκρούονται, η συμβίωση δυσχεραίνεται και την πρωταρχική ευθύνη γι’ αυτό φέρει η κυρίαρχη πλειοψηφία, η οποία έχει την εξουσία και εμποδίζει την εγκατάσταση και διαβίωση των καινούργιων κατοίκων. Όσο μεγαλύτερη η διαφορά ταυτοτήτων, τόσο μεγαλύτερο το συγκρουσιακό δυναμικό.
Γιατί συγκρούονται οι ταυτότητες; Μα διότι οι διαφορετικότητες αυτές καθαυτές είναι εγγενώς συγκρουσιακές. Τι πρέπει να γίνει; Άμβλυνση της συγκρουσιακότητας διά της ανεκτικότητας απέναντι στην διαφορετικότητα καθαυτή. Ίση μεταχείριση των διαφορετικοτήτων από το νόμο ή αντισταθμιστικά, προνομιακή μεταχείριση των αδυνάτων. Όμως ούτε αυτά είναι αρκετά. Οι ξένες εθνότητες δεν αρκούνται στην ανοχή, επιδιώκουν την αποδοχή τους εκ μέρους της κυρίαρχης ομάδας, θέλουν και να αναγνωρίζονται ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή συγκεκριμένες πολιτισμικές οντότητες, όχι απλώς ως ίσοι με την αφηρημένη έννοια. Το τελευταίο είναι πρόταση του εξέχοντος Καναδού φιλοσόφου του πολυπολιτισμού, Charles Taylor.
Τι πρέπει να παρατηρήσουμε στην προηγούμενη επιχειρηματολογία; Μα το ότι δεν συγκρούονται οι διαφορετικότητες απλώς και μόνο ως τοιαύτες, αλλά επειδή οι μεν έχουν εγκατασταθεί στη χώρα των δε, χωρίς άδεια. Προέχει η σύγκρουση συμφερόντων, όχι ταυτοτήτων.
Από τη μια μεριά το συμφέρον του νόμιμου ιδιοκτήτη (του πολίτη) της χώρας και από την άλλη του μη νόμιμου, επήλυδος. Συμφέρον και των δύο είναι το ίδιο· θέλουν τη χώρα για τη βιολογική και πολιτισμική τους αναπαραγωγή· θέλουν και οι δυο μέρισμα από το κοινωνικό προϊόν της χώρας.
Μόνο που οι πρώτοι, οι οποίοι δημιούργησαν τον πλούτο, τις υπηρεσίες και τους πολιτικούς θεσμούς δικαιούνται μερίσματος, ενώ οι άλλοι δεν δικαιούνται.
Το καθεστώς «επιβαλλόμενου πολυπολιτισμού» έχει καταστρέψει την ισονομία και αυτό δεν είναι καλή προϋπόθεση ανοχής, αποδοχής και παραδοχής.
Και εδώ, οι σοφιστές της παγκοσμιοποίησης, έχουν επιβάλει έντεχνα μια μετατόπιση εννοιών, όπου η προστασία της νόμιμης συλλογικής ιδιοκτησίας ερμηνεύεται ως δυσανεξία απέναντι στην διαφορετικότητα. Το τελευταίο βρίσκεται στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας, ενώ η αληθινή έννοια είναι ηθικής και πολιτικής τάξεως.
Τα αυτά, εν πολλοίς, ισχύουν και για την έννοια «ξενοφοβία». Φοβία σημαίνει παθολογική προδιάθεση να επιζητείς προστασία από ανύπαρκτους κινδύνους·
επί του προκειμένου, θεωρείς ότι ο ξένος είναι επικίνδυνος, ενώ δεν είναι.
Βεβαίως κανένας ξένος δεν είναι επικίνδυνος, εκτός κι αν αντί να σέβεται τους κανόνες της φιλοξενίας, επιδιώξει να σφετερισθεί την ιδιοκτησία μου.
Στην περίπτωση αυτή, ο φόβος εκ μέρους μου αναφέρεται σε πραγματικό κίνδυνο, δηλαδή δεν είναι φοβία.
Αν πεισθώ ότι πάσχω από φοβικό σύνδρομο δεν θα αντιδράσω στους πραγματικούς κινδύνους, με αποτέλεσμα να υποκύψω σε αυτούς. Αυτό ακριβώς επιδιώκει η μετατόπιση της έννοιας του φόβου στην έννοια φοβία.
Εκτός της «ξενοφοβίας» η νεοταξίτικη Παγκοσμιοποίηση έχει εισαγάγει στο ρεπερτόριο της και μία σειρά από περαιτέρω «φοβίες», όπως την «ομοφοβία» και την «ισλαμοφοβία» .
Παντού η στρατηγική μετατόπισης εννοιών, αποσκοπεί στο να κάμψει τις αντιστάσεις όλων μας απέναντι σε άδικες, ανήθικες και αντιαισθητικές καταστάσεις
https://www.youtube.com/watch?v=O0WOB8lTtrc
Το κειμενο της της αναρτησης δεν το καταλαβα γιατι εχω ελλιπεις γνωσεις περι καποιων τρεχοντων ζητηματων και ιδιως της βασιλικης οικογενειας. Αλλα τα σχολια ηταν σκετη απολαυση τα εδωσα προς αναγνωση και αλλου.
Ευχαριστουμε Ανωνυμε
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΟΥ, ΑΝΩΝΥΜΕ, ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΤΗΣ Π.Χ. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΤΛ;
ΠΑΟΚ
το ΛΑΛΙΣΤΑΤΟ ΧΩΝΔΡΟ ΠΑΛΟΥΚΑΡΙ...Λετε να το βαλουνε μαζι με τον ΑΚΗ;;;;;
Δημοσίευση σχολίου