Θυμάμαι σημαίνει μαθαίνω

 του Σπύρου Χατζάρα

Οι Παπατζήδες, οι Χαχαμίκοι, οι Επικοινωνιολόγοι και κάθε είδους μυαλοπώληδες και ρουφιάνοι μας εξηγηγούν «που αποσκοπεί η επιθετικότητα της Τουρκίας».

Λοιπόν επειδή θυμάμαι και διδάσκομαι από την ιστορία ας πάμε λόγο πίσω.

Στις 16 Φεβρουαρίου 1964, επρόκειτο να γίνου εκλογές. Στην Αθήνα ήταν υπηρεσιακή κυβέρνησα Πρωθυπουργός, τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο και υπουργό εξωτερικών το Χρήστο Ξανθόπουλο – Παλαμά.
Ο καρκινοπαθείς και μελλοθάνατος βασιλιάς Παύλος στις 13 Φεβρουαρίου έκανε βόλτα με το αυτοκίνητο στο Φάληρο και την Καστέλλα, και «αναρρώνυε από την κρίση οσφυαλγίας την οποία υπέστη». Επομένως την Ελλάδα την κυβερνούσαν το κλιμάκιο της Υπηρεσίας, η Φρειδερίκη και ο αμερικανός πρέσβης και αμερικανός πρεσβευτής Λάμπουις .
Στις 12 Φεβρουαρίου έφθασε στην Λευκωσία ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζορτζ Μπολ, κομίζοντας επιστολή του Λίντον Τζόνσον προς τον Μακάριο.
Οι αμερικανοί του ζητούσαν να δεχτεί το αγγλοαμερικανικό σχέδιο για εγκατάσταση στην Κύπρο ειρηνευτικής δύναμης, από στρατεύματα των χωρών του ΝΑΤΟ. Το σχέδιο το είχε αποδεχτεί η «Βασιλική Κυβέρνησις της Ελλάδος» με επιστολή του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Ιωάννη Παρασκευόπουλου, έπειτα από σύσκεψη υπό την προεδρία του διαδόχου Κωνσταντίνου, με συμμετοχή μελών της κυβέρνησης και των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων.
Οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι επίσης το αποδέχτηκαν, ζητώντας ο αριθμός των τουρκικών στρατευμάτων που θα μετείχαν στην ειρηνευτική δύναμη να είναι «αυξημένος».

Για να ασκηθεί πίεση υπήρχε η απειλή της τουρκικής επέμβασης.

Στις 15 Φεβρουαρίου οι Ηνωμένες Πολιτείες έθεσαν σε πλήρη ετοιμότητα τον 6ο στόλο και διαμήνυσαν σε Αθήνα και Άγκυρα ότι δεν θα ανεχθούν παρέμβασή τους στην Κύπρο.

Ακριβώς όπως λέγανε σήμερα οι Παπατζήδες, οι Χαχαμίκοι, οι Επικοινωνιολόγοι και οι κάθε είδους ρουφιάνοι, «ότι οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν πλέον ενεργά για να αποτρέψουν «θερμή» ελληνοτουρκική σύγκρουση: To αμερικανικό αντιτορπιλικό USS Ross κλάσης, πλησίασε την τουρκική φρεγάτα Barbaros, που εισέβαλε στο δυτικό Αιγαίο και πλέει στις ακτές της Εύβοιας και την παρακολουθεί η φρεγάτα Θεμιστοκλής».

Μετά την αμερικανική δήλωση, οι αθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν ότι 
«ο τουρκικός αποβατικός στόλος που είχε αποπλεύσει από την Αλεξανδρέττα επέστρεψε εκεί».

Η πλάκα είναι ότι ουδέποτε απέπλευσε στις 13ή 14 Φεβρουαρίου από την Αλεξανδρέττα τουρκικός αποβατικός στόλος.

Από την σκηνοθεσία μάσησαν και οι Σοβιετικοί που «προειδοποίησαν ότι η Μόσχα δεν θα έμενε αδιάφορη» αν «το ΝΑΤΟ επιχειρούσε οποιαδήποτε επέμβαση στην Κύπρο». Το πίστεψαν και την Κύπρο που περίμεναν το 1974 οι καημένοι  να αναστηθεί ο Χρουστσόφ.

Τελικά, καταλήξαμε στην πρόταση Ου Θαντ της 18ης Φεβρουαρίου 1964 για την ΟΥΝΦΙΚΥΠ.

Η μεγάλη πλάκα είναι ότι οι τουρκοκύπριοι στην Πενταμερή στο Λονδίνο που ξεκίνησε στις 15 Ιανουαρίου 1964 ζήτησαν τον γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων, τη μετακίνηση πληθυσμών και την ομοσπονδοποίηση του κράτους.Ζήτησαν δηλαδή τη διζωνική δικοινοτική. Και την τη μετακίνηση πληθυσμών την έκαναν μέσω των βρετανικών βάσεων το καλοκαίρι του 1974.

Η Πενταμερής και ο Αττίλας και το σχέδιο Αναστασιάδη-Αβνάν, είναι στην ιδια γραμμή. Το ίδιο και επιθετικότα της Τουρκίας. Ο Τζώνυ Γουώκερ μίλησε στο τηλέφωνο με τον Ματίς. Το 1996 μιλούσαν ο Αρσένης με τον Γουίλιαμ Πέρυ, και ο Σημίτης με τον Χόλμπρουκ. και όταν ξεκίνησε ο Αττίλας 3 μίλησε ο Καραμανλής με τον Κίσινγκερ. Με μια δυο λέξεις. Χεστήκαμε Panos. Κωδικός ΤΚ9.