Σαν σήμερα οι φίλοι του Τσιπρά και του Κοτζιά επιτέθηκαν για να καταλάβουν τη Φλώρινα και να σφάξουν τους Έλληνες

1949. Οι αντιτιτοικοί γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές,  υποστηριζόμενοι από τους αδελφούς τους του ΚΚΕ  προσπάθησαν να καταλάβουν τη Φλώρινα. Η μάχη άρχισε στις 3:30΄ το πρωί, της 11ης Φεβρουαρίου. Οι Γιουγκοσλάβοι  κατέλαβαν  τα υψώματα Σολίτσετο και Γκιούπκα, αλλά κράτησε το 1033.

Φωτογραφική Επιμέλεια Λάζος ο βουνίσιος
Κάποτε πρέπει επιτέλους να κτιστεί εκκλησία στο ύψωμα 1033 προς τιμή των γενναίων υπερασπιστών του υψώματος, αφιερωμένη στον Άγιο Μελέτιο που έχει την ονομαστική του γιορτή στις 12 Φεβρουαρίου και στον Άγιο Χαράλαμπο προς ελάχιστη απόδοση Τιμής του κατακρεουργηθέντος υπό των ξενοκινήτων Κ/Σ Ανθυπολοχαγού Χαράλαμπου Καστρισιανάκη.

Τα τμήματα των Γιουγκοσλάβων που επρόκειτο να διεισδύσουν στην Φλώρινα συνάντησαν οργανωμένα πολυβολεία και καθηλώθηκαν και δέχτηκαν εύστοχα πυρά του πυροβολικού.   

Αν και είχαν εφοδιαστεί με ασύρματους, από τους Γιουγκοσλάβους, 
η επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων με το "επιτελείο" ήταν ελάχιστη έως μηδαμινή, διότι οι βουλαγρόφωνοι δεν συντονίστηκαν με τους ελληνόφωνους.

Ο Στρατός μάζεψε πάνω από 800 νεκρούς και 930 τραυματίες.
Οι κομμουνιστές στην υποχώρηση τους μετέφεραν 1557
τραυματίες.

Τον  Ιούνιο  1948. επήλθε η ρήξη  μεταξύ του Στάλιν και του Τίτο, και η  αποπομπή του Τίτο από την Κομινφόρμ.

Στο πλαίσιο της ρήξης ο Στάλιν αποδέχτηκε την πολιτική του Δημητρώφ   για τη δημιουργία είτε ανεξαρτήτου  «Μακεδονικού Κράτους», είτε μιας ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας εντός της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» .

Το ΚΚΕ αποδέχτηκε την καταδικαστική για τον Τίτο και την κλίκα του απόφαση της Κομινφόρμ της 28ης Ιουνίου 1948, χωρίς όμως να στραφεί έντονα κατά της Γιουγκοσλαβίας Ωστόσο, η γιουγκοσλαβική βοήθεια μειώθηκε αισθητά.

Ο κύριος όγκος της στρατιωτικής βοήθειας προς τον Δημοκρατικό Στρατό προερχόταν πλέον από τη Σοβιετική Ενωση μέσω Βουλγαρίας και Αλβανίας.

Η φιλοτιτοική πτέρυγα του ΝΟΦ άρχισε να οργανώνει λιποταξίες των «μακεδόνων» προς τη Γιουγκοσλαβία, ενώ η πτέρυγα που ήταν με τον Στάλιν, το VMRO και τη Βουλγαρία ζητούσε την «Ανεξάρτητη Μακεδονία», και το 2^ο Συνέδριο της ΝΟΦ τάχθηκε υπέρ της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας σε μια λαϊκοδημοκρατική Βαλκανική Ομοσπονδία».  Ο Δημητρόφ επίσης κατήγγειλε όλες τις διμερείς συμφωνίες με τον Τίτο, ανέστειλε την πολιτική «μακεδονοποίησης» στο  Πιρίν και κατήγγειλε τη βίαιη αποβουλγαροποίησης του πληθυσμού στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία», και έθεσε ζήτημα βουλγαρικής μειονότητας.

Η γραμμή για την «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» πέρασε στην 5^η Ολομέλεια του ΚΚΕ στις 30-31 Ιανουαρίου 1949, στους Ψαράδες των Πρεσπών,  που υποστήριξε  «το δικαίωμα της εθνικής αποκατάστασης και αυτοδιάθεσης του μακεδονικού λαού», στην «ΝόβαΜατσεντόνιγια». Η θέση του ΚΚΕ στρεφόταν κατά της κυριαρχίας του Τίτο στη «γιουγκοσλαβική Μακεδονία» και αμφισβητούσε τον ρόλο της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας ως «του Πεδεμοντίου της ενοποίησης της Μακεδονίας».

«Μετά την 5η Ολομέλεια οι σλαβίζοντες κομμουνιστές  έλεγαν  ότι τα σύνορα της Ανεξάρτητης Μακεδονίας, θ’ άρχιζαν στον Όλυμπο και θα είχε πρωτεύουσα τη Σολούν». Η 5^η Ολομέλεια έλεγε:

«Ο μακεδόνικος λαός θα απόκτηση μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια αυτή όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με την λαϊκή δημοκρατία. Και γι’ αυτή την ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδόνικος λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου…».

Τότε, αποφασίστηκε και η κατάληψη της Φλώρινας, για να γίνει η προσωρινή  πρωτεύουσα της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας»,που θα αποσπούσε από τον Τίτο και τα Σκόπια. Για αυτό επιστρατεύτηκαν οι βουλγαρόφωνες από τη Βαρδαρία ως «εθελοντές», και επιτέθηκαν 6000 καθίκια.

   Στη Φλώρινα δεν επιτεθήκαν  οι «συμμορίτες – κομιτατζήδες» του εθνοπροδοτικού ΚΚΕ, αλλά οι Βουλγαρόφρωνες  του VMRO από τα Σκόπια, μαζί με Αλβανούς και ελληνόφωνα κόκκινα καθάρματα για να ιδρύσουν τη ΝόβαΜατσεντόνιγια

Μετά την  τελική νίκη στο Βίτσι και τον Γράμμο, οι βουλαροσταλινικοί ίδρυσαν στην Πολωνία  το 1952 την οργάνωση «Ιλιντεν» για να καταγγείλουν  τη συμπαιγνία Αθήνας-Βελιγραδίου, και αποκαλούσαν την «Μακεδονία του Αιγαίου» και τη Μακεδονία του Βαρδάρη»  ,  «υποδουλωμένες στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό»,  και καλούσαν τους «Μακεδόνες» να εξεγερθούν κατά του προδότη Τίτο.