Συνέντευξη του κατοχικού τουρκοκύπριου ηγέτη Ραούφ Ντεκτάς στον ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΠΟΥΤΣΗ

Στην συνέντευξή του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΣΦΗΝΑ» (Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009) o ιστορικός ηγέτης των τουρκοκυπρίων Ραούφ Ντεκτάς ,επιχειρεί να αποκαθηλώσει ελληνοκυπριακά ιστορικά λάβαρα και να αποδομήσει το πλαίσιο της πολιτικής φιλοσοφίας των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων ηγετών που πασχίζουν , για την λύση του πολιτικού προβλήματος της Κύπρου, παραθέτοντας τη δική του εκδοχή.
Ο Ραούφ Ντεκτάς δεν είναι αισιόδοξος ότι θα υπάρξει λύση στο Κυπριακό , διότι, όπως υποστηρίζει, οι Έλληνες ισχυρίζονται ότι στην Κύπρο υπάρχει ένας Λαός, ενώ "είναι πασιφανές ότι υπάρχουν δύο Λαοί και δύο κράτη". Ζητάει από τον πρόεδρο της Κύπρου Δημήτρη Χριστόφια ,να αναγνωρίσει τις αδικίες εις βάρος των Τουρκοκυπρίων από το 1963 και να τους αποζημιώσει σε ζητήματα ιδιοκτησιών.
Σχετικά με τους Έλληνες και ελληνοκύπριους αγνοούμενους, θύματα της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής το καλοκαίρι του 1974, ο για δεκαετίες κατοχικός ηγέτης Ραούφ Ντεκτάς, υποστηρίζει κυνικά, ότι απλά δεν υπάρχουν. "Οι περισσότεροι από τους δήθεν αγνοούμενους", υποστηρίζει ο Ντεκτάς, σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου και οι άλλοι στις μάχες στον πόλεμο, όταν επενέβη η Τουρκία στην Κύπρο.
Και φυσικά διέψευσε τα όσα υποστήριξε ο Τούρκος ηθοποιός Αττίλα Ολγκάτς, ότι ως στρατιώτης των κατοχικών δυνάμεων, δολοφόνησε τουλάχιστον 10 ελληνοκύπριους αιχμαλώτους το 1974 στην Κύπρο.Και ο κ.Ντεκτάς καταλήγει στην συνέντευξή του με μια έκκληση:
«Νιώθω ότι ήρθε η ώρα οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες να αρχίσουν να λένε την αλήθεια στο λαό τους για τα τραγικά γεγονότα της περιόδου 1963-74». Για την προοπτική λύσης του Κυπριακού ο κατοχικός ηγέτης επισημαίνει: Ραούφ Ντενκτάς:

" Ο κύριος Χριστόφιας έχει δηλώσει on the record ότι δεν είναι πραγματικά υπέρ μιας ομοσπονδιακής λύσης, αλλά ότι αναγκάζεται να συζητήσει επ’αυτής γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος για να απαλλαγεί από τον τουρκικό στρατό και από τις εγγυήσεις, τα δύο δηλαδή στοιχεία του βασικού εθνικού στόχου του σχεδίου «Ακρίτας» και των ομόφωνων αποφάσεων του Εθνικού Συμβουλίου. Δίνοντας μυστικές πληροφορίες για τις πραγματικές προθέσεις του στο πλαίσιο των συνομιλιών, ο κύριος Χριστόφιας προφανώς ικανοποίησε πολύ τα πρώην μέλη της ΕΟΚΑ και τον Αρχιεπίσκοπο. Έχει επίσης δηλώσει δημοσίως ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά δεν θα πρέπει να περιμένει ότι θα της δώσουν ξανά δικαιώματα που θα επισκιάζουν τα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων, των Αρμενίων, των Μαρωνιτών, και των Λατίνων, κάτι που σημαίνει ότι θα αρνηθούν στους Τουρκοκύπριους ακόμη και τα δικαιώματα του 1960. Επίσης, ο κύριος Χριστόφιας βασίζει τα επιχειρήματά του στο εσκεμμένο ψέμα ότι «το πρόβλημα ξεκίνησε το 1974 συνεπεία της τουρκικής κατοχής», ενώ εμείς περιμέναμε από έναν νέο ηγέτη να αναγνωρίσει τις αδικίες εις βάρος των Τουρκοκυπρίων από το 1963 και μετά, και να συμφωνήσει να τους αποζημιώσει και να συζητήσει ζητήματα ιδιοκτησιών.
Μπορείτε να φανταστείτε ότι οι κάτοικοι 103 χωριών και 3 πόλεων που μετακινήθηκαν βόρεια, έχουν ξεχάσει τα δικαιώματά τους για πλήρη αποζημίωση για τη χρήση των ιδιοκτησιών τους από το 1963 μέχρι σήμερα, ενώ η κυρία Λοϊζίδου και άλλοι προσφεύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ζητώντας αποζημίωση επειδή «δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στις ιδιοκτησίες τους»;
Εγώ βλέπω ότι ο κύριος Χριστόφιας ζητάει τα πάντα με αντάλλαγμα την παραχώρηση ορισμένων δικαιωμάτων στους Τουρκοκύπριους, τα οποία αργότερα μπορούν να αμφισβητηθούν ενώπιον δικαστηρίου ως ασύμβατα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Ο όλος σκοπός των συνομιλιών για εκείνον είναι να απαλλαγεί από τις αποτελεσματικές εγγυήσεις και τον στρατό.
Η δήλωσή του ότι ακολουθεί τις βουλήσεις και τη διαθήκη του αρχιεπισκόπου Μακαρίου δεν μας γεμίζει με αισιοδοξία για το μέλλον. Εκτός εάν ο Πρόεδρος Ταλάτ υποκύψει στις βουλήσεις και στην διαθήκη του Μακαρίου, δεν νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να επιτευχθεί μια ικανοποιητική – και μόνιμη για τους Τουρκοκύπριους – λύση!
Η επιμονή του κυρίου Χριστόφια ότι υπάρχει μόνον ένας λαός στην Κύπρο φέρνει στο νου μνήμες από το «δήθεν» δημοψήφισμα του 1950 με το οποίο έκαναν τον κόσμο να πιστέψει ότι «το 95% του κυπριακού λαού είχε ψηφίσει υπέρ της Ένωσης»!
Παραβλέπεται ακόμη και το πασιφανές γεγονός ότι υπάρχουν δύο λαοί στη νήσο.
Τον Ιούλιο του 1991, υποβλήθηκε η παρακάτω πρόταση ψηφίσματος ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων του Ηνωμένου Βασιλείου: «Η Βουλή υπενθυμίζει ότι με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Κύπρου το 1960 η κυριαρχία μεταβιβάσθηκε από κοινού στους Τουρκοκύπριους και στους Ελληνοκύπριους ως πολιτικά ίσους, υπενθυμίζει ότι το Σύνταγμα του 1960 κατέρρευσε το 1963 και είναι πλέον νεκρό, σημειώνει ότι ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών δήλωσε ότι η σχέση μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο δεν είναι σχέση μεταξύ μιας πλειοψηφίας και μιας μειοψηφίας αλλά μεταξύ ίσων, παρατηρεί ότι το Ψήφισμα 649 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ καλεί τους δύο λαούς της Κύπρου να συνεργαστούν επί ίσοις όροις, πιστεύει ότι η απροθυμία της ελληνοκυπριακής πλευράς να αναγνωρίσει το καθεστώς της τουρκοκυπριακής πλευράς ως πολιτικά ισόνομης παρεμποδίζει την πορεία προς μία ομοσπονδιακή λύση δεδομένου ότι μια ομοσπονδία μπορεί να οικοδομηθεί μόνο μεταξύ πολιτικά ίσων, και επομένως καλεί την κυβέρνηση της αυτού Μεγαλειότητας να αντιμετωπίσει άμεσα τους δύο λαούς της Κύπρου και τους ηγέτες τους βάσει πλήρους ισότητας». ·

Για τους Έλληνες και ελληνοκύπριους αιχμαλώτους του 1974 δηλώνει:
Ραούφ Ντενκτάς: Σε μία από τις πρώτες μου συναντήσεις με τον κύριο Κληρίδη το 1968, τον ρώτησα για την τύχη περισσότερων από 200 αγνοούμενων Τουρκοκύπριων. Ήταν όλοι τους άμαχοι, γυναίκες και παιδιά που εξαφανίστηκαν ενώ πήγαιναν από τη μια τουρκική περιοχή στην άλλη. Ο κύριος Κληρίδης ήταν αρκετά ειλικρινής ώστε να μου πει ότι πρέπει να είχαν σκοτωθεί, πως κανένας Τουρκοκύπριος δεν βρισκόταν υπό μυστική κράτηση. Τότε, βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να πω στις οικογένειές τους ότι οι αγαπημένοι τους άνθρωποι ήταν όλοι νεκροί. Κάποιοι λιποθύμησαν, άλλοι έκλαιγαν αλλά στο τέλος όλοι τους αποδέχθηκαν την αλήθεια και συνέχισαν τη ζωή τους. Από ελληνοκυπριακής πλευράς, συνεχίστηκε η προπαγάνδα για τους αγνοούμενους ενώ στις οικογένειες λέγονταν «ιστορίες» ότι τα αγαπημένα τους πρόσωπα βρίσκονταν στην Τουρκία, ότι τους είδαν με μακριά μούσια να δουλεύουν σε οδικά έργα, κλπ. Στο νησί, κάποιοι Τουρκοκύπριοι-Ελληνοκύπριοι άρχισαν να λένε στις οικογένειες αυτές ότι είχαν έρθει σε επαφή με κάποιους αγνοούμενους και τους αποσπούσαν χρηματικά ποσά και αντικείμενα, ισχυριζόμενοι ότι θα τα δώσουν στους αγνοούμενους. Με τον Κληρίδη θέσαμε τέρμα σ’αυτές τις ανοησίες, εκθέτοντας τους απατεώνες. Όταν συνάντησα τον Μακάριο το 1977, τον ρώτησα παρουσία του Κουρτ Βάλντχαϊμ (πρώην Γ.Γ. ΟΗΕ) γιατί δεν έλεγε στον λαό του ότι δεν υπήρχε ελπίδα να βρεθούν ζωντανοί οι αγνοούμενοι ενώ ήξερε ότι κάποιοι είχαν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος κι άλλοι είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο που ακολούθησε. Η απάντησή του με άφησε έκπληκτο, με σόκαρε. «Δεν μου μένει τίποτε άλλο εκτός από αυτή την προπαγάνδα», μου είπε. Με δυσκολία και με τη βοήθεια του κυρίου Βάλντχαϊμ, εγκαθιδρύθηκε τελικά μια Επιτροπή Αγνοουμένων. Η ελληνοκυπριακή πλευρά όμως ήταν αποφασισμένη να μην κλείσει την υπόθεση μέχρι και σήμερα, και συνέχισε να ισχυρίζεται ότι το πρόβλημα των αγνοουμένων ήταν ένα ελληνοκυπριακό πρόβλημα που ξεκίνησε με τη «δήθεν» τουρκική κατοχή, προκαλώντας έτσι οδύνη στις οικογένειες. Τα αποδεικτικά στοιχεία ότι οι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος είναι συντριπτικά. Ο ιερέας σ’ένα από τα νεκροταφεία των Ελληνοκυπρίων δήλωσε on the record ότι κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, τα νεκρά πτώματα μεταφέρονταν με φορτηγά στο νεκροταφείο και τα έθαβαν σε ομαδικούς τάφους. Οι ένοπλοι που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της επέμβασης θα πρέπει να θάφτηκαν κοντά στο μέρος που σκοτώθηκαν λόγω της ζέστης. Έστειλα στους Ελληνοκύπριους τα πτώματα των πρώτων στρατιωτών που είχαν σκοτωθεί στις 20-21 Ιουλίου, αλλά ο Κυπριανού αρνήθηκε να επιτρέψει στα φορτηγά να περάσουν στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Θα πρέπει να υπάρχει καταχώρηση στο αρχείο του ΟΗΕ στη δίοδο της πράσινης γραμμής κοντά στην πύλη του Λήδρα Παλλάς. Δεν γνωρίζω πού θάφτηκαν αυτοί οι νεκροί όταν μας επιστράφηκαν. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών μου με τον κύριο Κληρίδη, όταν έλαβε πληροφορίες ότι κάπου στο νησί υπήρχαν αγνοούμενοι υπό κράτηση, φροντίσαμε να επισκεφτούμε τα μέρη αυτά αμέσως, φυσικά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Σε δύο περιπτώσεις, βρήκαμε κάποιους αμάχους υπό κράτηση και τους επιστρέψαμε στην ελληνική πλευρά κατόπιν συμφωνίας με τον κύριο Κληρίδη ότι δεν θα έπρεπε να δοθεί καθόλου δημοσιότητα στο ζήτημα αυτό. Ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι αιχμάλωτοι πολέμου στάλθηκαν στην Τουρκία υπό την επίβλεψη του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ήταν προκειμένου να αποτρέψουμε οποιεσδήποτε δολοφονίες αντεκδίκησης από Τουρκοκύπριους που είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους, μωρά 16 ημερών, παιδιά από 1 μέχρι 14 ετών με τις μητέρες τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, κλπ., τα πτώματα των οποίων βρίσκονται σήμερα θαμμένα σε ομαδικούς τάφους. Όσοι εστάλησαν στην Τουρκία υπό την επίβλεψη του Διεθνή Ερυθρού Σταυρού αργότερα επεστράφησαν υπό παρόμοιο έλεγχο, αλλά η ελληνοκυπριακή προπαγάνδα δε σταμάτησε ποτέ. ·
Για τον τούρκο ηθοποιό Αττίλα Ολγκατς :Ραούφ Ντενκτάς: Γνωρίζω ποιος είναι και δεν πιστεύω τα όσα λέει. · Και στην ερώτηση, ποιος αποφάσιζε το 1974 για τη τύχη των ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων είπε:Ραούφ Ντενκτάς: Όπως εξήγησα προηγουμένως, όταν επενέβη ο τουρκικός στρατός υπήρχαν ακόμη ένοπλα μέλη του αντιστασιακού κινήματος παντού. Σε ορισμένες περιοχές, κάποιοι ένοπλοι που είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα είχαν πάρει τον νόμο στα χέρια τους. Αμέσως μόλις αποκαλύφθηκε αυτό, ο τουρκικός στρατός πήρε υπό τον έλεγχό του όλους τους Ελληνοκύπριους κρατούμενους ή αιχμαλώτους και λίγο αργότερα διαλύθηκαν οι ντόπιες ομάδες αντίστασης. Οι Ελληνοκύπριοι είχαν τις μεγαλύτερες απώλειες κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος. Έχουμε πολλά έγγραφα που το αποδεικνύουν αυτό. Ακόμη και η κυρία Κατσέλη αναφέρθηκε σε σφαγές Ελλήνων από Έλληνες. Έχουμε ένα γράμμα ενός ελληνοκύπριου καθηγητή προς έναν Τουρκοκύπριο πανεπιστημιακό, στο οποίο λέει ότι εκατοντάδες Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν στους δρόμους της Λεμεσού, κλπ. Νιώθω ότι ήρθε η ώρα οι Ελληνοκύπριοι ηγέτες να αρχίσουν να λένε την αλήθεια στο λαό τους για τα τραγικά γεγονότα της περιόδου 1963-74 κι έτσι να θέσουν ένα τέλος στο ψέμα ότι οι Τουρκοκύπριοι εξεγέρθηκαν εναντίον της κυβέρνησης, κλπ.