...Όσα και να πρόσφερε για κάποιους ο Κ. Σημίτης του μέτρου, στην έξωθεν εικόνα του ΠΑΣΟΚ , ήλθε η ώρα να τον ξεπεράσουμε πολιτικά..
Κ. Σημίτης ο πρωθυπουργός του μέτρου (όχι επειδή είναι κοντός)
Τέθηκε εκ νέου το ζήτημα του κ. Κ. Σημίτη.
Επιτυχημένος ή αποτυχημένος ; Θα προσπαθήσω να απαντήσω :
Μπορεί και τα δύο και επιτυχημένος και αποτυχημένος, ανάλογα από ποια πλευρά το αντιμετωπίζει κανείς ως ερώτημα. Ως πρωθυπουργός γενικά ή ως πρωθυπουργός σοσιαλιστικού κόμματος.
Για μένα ο Κ. Σημίτης θεωρούμενος απλά ως αστός πρωθυπουργός μπορεί να περάσει στην σφαίρα των επιτυχημένων για πολλά πράγματα.
Ο Κ. Σημίτης ήταν ο πρωθυπουργός του μέτρου. Ως μέτρο ορίζω, το γεγονός ότι έπραξε πολλά από τα αυτονόητα. Ηταν π.χ. ανάγκη να βελτιωθεί η οδοποιία της χώρας, ανάγκη δεκαετιών, το έπραξε. Γενικώς ο Κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός πραγμάτωσε σειρά πραγμάτων και έργων που είχαν καταστεί αυτονόητα για τον ελληνικό λαό, από δεκαετίες. Ως προς τούτο τον αποκαλώ πρωθυπουργό του μέτρου.
Τώρα, εάν εξετάσουμε, πως κάτι καθίσταται αυτονόητο, μπορούμε να βρούμε πολλά ψεγάδια, καθώς το αυτονόητο πέραν του φυσικού (της «φύσεως» του ανθρώπου) υφίσταται μόνο ως συνδιαμορφούμενη αντίληψη των πραγμάτων. Τουτέστιν και επί παραδείγματι : η μαζική πλύση εγκεφάλου από τα Μ.Μ.Ε., η προπαγάνδα μπορεί να δημιουργήσει «αυτονόητα».
Αλλά ας εξετάσουμε κυρίως ποιών τα αυτονόητα πραγμάτωσε ο Κ. Σημίτης.
Παρενθετικά θα αναφέρω ότι το αποκαλούμενο πολιτικά «κέντρο» είναι η παράταξη του αστικού αυτονόητου. Αυτή μόνο είναι η πολιτική τοποθέτηση του «κέντρου» ως πολιτικού χώρου, αυτό επικαλείται ως πολιτικός χώρος : το αστικά αυτονόητο.
Η ανωτέρω λοιπόν παρένθεσή μου, δίδει και την απάντηση στο ερώτημα.
Ο Κ. Σημίτης είναι ο πρωθυπουργός του μέτρου και του «κέντρου» , διότι πραγμάτωσε τα αστικά αυτονόητα (κάποια), όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Επισημαίνω όμως ότι (όπως είχα αναφέρει και παλαιότερα) τίποτα δεν αποδεικνύει ότι τα αστικά αυτονόητα δεν είναι όνειρα θερινής νυκτός, ψευτο-θαύματα, απίθανοι και άσκοποι στόχοι, κενά ιδεολογήματα … . Για να σταματήσω την ροή επιθέτων με αρνητικό εννοιολογικό περιεχόμενο θα σας καλέσω να στραφείτε στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Θα βρείτε πολλά κενά, άσκοπα, κούφια και εν τέλει επιζήμια αστικά αυτονόητα ιδεολογήματα.
Ως άνθρωπος του μέτρου επιλέχθηκε από το ΠΑΣΟΚ ο Κ. Σημίτης, ως διάδοχος του Ανδρέα, νίκη μικρού βεληνεκούς, εάν εξεταστεί σοβαρά το ποιόν του αντιπάλου του. Διότι η νίκη δικαιώνει τον νικητή και καθίσταται αυθύπαρκτα ιστορικής σημασίας γεγονός ανάλογα με την δύναμη του αντιπάλου σου.
Ως πρωθυπουργός του μέτρου και του αυτονόητου, είναι ευνόητο ότι ο Κ. Σημίτης δεν μπορούσε να αντιδράσει αποτελεσματικά σε ασύμμετρες, μη μετρικές και μη αυτονόητες και εν τέλει νέες καταστάσεις, όπως η έκρηξη του χρηματιστηρίου, η έκρηξη της διαφθοράς, τα «Ιμια», ο Οτσαλάν, η Ευρωπαϊκή ενοποίηση και άλλα αντίστοιχα. Οι άνθρωποι του μέτρου εκφράζουν τα αυτονόητα του παρελθόντος, στην καλύτερη περίπτωση του σήμερα, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά σε καταστάσεις πρωτόγνωρες για αυτούς ή σε καταστάσεις που ξεπερνούν το μέτρο. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι του μέτρου δεν μπορούν να σχεδιάσουν δημιουργικά για το μέλλον, αυτό που κάνουν είναι να ακολουθούν οδηγίες άλλων ή να ακολουθούν την πεπατημένη που συνιστά για αυτούς ένα μέτρο.
Όταν το μέτρο ξεπερνιέται, οι άνθρωποι του μέτρου είναι πραγματικά απόντες, κάνουν ότι δεν βλέπουν, κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται, δεν δίνουν λύσεις ουσίας, αφού αυτές «παραβιάζουν» το μέτρο. Πολλές φορές μεταθέτουν τα προβλήματα και τις λύσεις σε άλλους επικαλούμενοι και θεοποιώντας τους θεσμούς.
Τον κανόνα αυτό ακολούθησε πιστά και επιβεβαίωσε χαρακτηριστικά και ο Κ. Σημίτης.Εάν θέλετε, αυτό ήταν το μέτρο του και δεν μπορούσε να το παραβιάσει ή υπερβεί.
Φυσικά και η παράδοση της αρχηγίας στον Γ. Παπανδρέου υπαγορεύτηκε από το ατομικό προσωπικό του μέτρο φιλοδοξίας, το μέτρο της αποφυγής της προσωπικής ήττας.
Γνωρίζουμε ανθρώπους του μέτρου όλοι μας, ασχέτως του Κ. Σημίτη και παρά την γενική εκτίμησή μας, αυτό είναι το μόνο που απολαμβάνουν στην συνείδησή μας. Οι άνθρωποι του αυτονόητου αστικού μέτρου είναι βαθύτατα συντηρητικοί. Ο συντηρητισμός τους τροφοδοτείται και επιβάλλεται από το ίδιο το μέτρο που εκφράζουν.
Η πολιτική πρωτοπορία, αναζήτηση και επαναστατικότητα που εκφράζεται μέσω του πολιτικού κινήματος του σοσιαλισμού δεν είναι βεβαίως συμβατή με το «μέτρο», ιδίως με τα αστικά αυτονόητα, τα οποία αντιμάχεται και έρχεται να τα ανατρέψει δημιουργώντας νέους θεσμούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Ο σοσιαλισμός είναι μία συνεχής πολιτική αναζήτηση που σκοπεί σε αταξική κοινωνία δημοκρατίας ήτοι στο κατά πολλούς ανέφικτο πλην όμως δυνάμενο να εννοηθεί και να υπάρξει στο μέλλον. Επισημαίνω ότι δεν πρόκειται περί απείρου και μη νοητού, αλλά περί πεπερασμένου και νοητού, ιδίως αφού αφορά τον άνθρωπο και όχι μεταφυσικές έννοιες.
Οι άνθρωποι του μέτρου, όπως ο Κ. Σημίτης, δεν είναι δυνατόν να συλλάβουν δημιουργικά και να εκφράσουν πρωτοπόρες πολιτικά αναζητήσεις σοσιαλιστικού ή άλλου έστω περιεχομένου. Είναι απλά τακτικοί στα ραντεβού τους, όπως έγραψε κάποιος σύντροφος. Οι άνθρωποι του μέτρου μπορούν μόνο να εκφράσουν τα αυτονόητα δεδομένα. Ο Κ.Σημίτης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι Α. Παπανδρέου, Κ. Μάρξ, Λένιν, Φ, Κάστρο, Ε.Τ. Γκεβάρα και ας προσθέσετε όσους ακόμα θέλετε, που οραματίστηκαν και δημιούργησαν νέα πολιτικά δεδομένα στον χώρο του σοσιαλισμού.Ο Κ. Σημίτης δεν υπήρξε και δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει σοσιαλιστής ηγέτης, αφού ήταν άνθρωπος του μέτρου, άνθρωπος του κέντρου.
Ποτέ δεν οραματίστηκε, ποτέ δεν σχεδίασε λύσεις και στόχους δημιουργικούς, σοσιαλιστικά δημιουργικούς.
Το αντίθετο, ως άνθρωπος του μέτρου και του αστικά αυτονόητου, επέβαλλε στο ΠΑΣΟΚ, το δικό του μέτρο, του αποστέρησε τον δημιουργικό χαρακτήρα, το σοσιαλιστικό ασύμμετρο που παράγει έννοιες, πολιτικές και θεσμούς.
Εν ολίγοις, με τις διδαχές του επέβαλλε τα δικά του αστικά αυτονόητα ωθώντας το ΠΑΣΟΚ σε από-σοσιαλιστικοποίηση, στο πολιτικό «κέντρο» του αστικού αυτονόητου.
Τούτο, του επέβαλλετο προσωπικό του μέτρο και τούτο έπραξε κατά τρόπο απόλυτο και καθ’ επιβολήν λόγω της εξουσίας που διέθετε. Τίποτα το «εκτός μέτρου» δεν είχε θέση στο ΠΑΣΟΚ. Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν δημιουργήθηκε για να εκφράσει ανθρώπους του «μέτρου», το ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε ως σοσιαλιστικό πολιτικό κίνημα αναζήτησης και δημιουργίας νέων κοινωνικών δεδομένων, νέων κοινωνικών και πολιτικών «τόπων».
Είναι σαφές ότι ο Κ. Σημίτης βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ, όπως πολλοί άνθρωποι του πολιτικού κέντρου, ορμώμενος από άλλες αιτίες και προθέσεις, βαδίζοντας από άλλες θέσεις, συχνά προσωπικές. Ο Κ. Σημίτης δεν είναι, ούτε υπήρξε ποτέ κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, παρότι κατά συγκυρία ηγέτης του. Η ηγετική του παρουσία προκάλεσε στο ΠΑΣΟΚ διχασμό προσωπικότητας, αποπροσανατολισμό, συντηρητικοποίηση και εν τέλει από-σοσιαλιστικοποίηση.
Φυσικά το ΠΑΣΟΚ από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 μέχρι τα μέσα σχεδόν της δεκαετίας του ‘80 εκφράζοντας, σύγχρονες τότε, πραγματικές, σοσιαλιστικές κοινωνικές αναζητήσεις δεν είχε ανάγκη ανθρώπους του μέτρου, αφού τα δημιουργικά πολιτικά του δεδομένα υφίσταντο ήδη και είχαν άμεση απήχηση στην κοινωνία.
Το ζήτημα είναι ότι κάποια στιγμή η ίδια η ιστορία, ο κυβερνητισμός και πολλά άλλα ξεπέρασαν το δημιουργικό πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ και ο Α. Παπανδρέου είτε απογοητευμένος προσωπικά από την αποτυχία του «τρίτου δρόμου», είτε κουρασμένος βιολογικά δεν μπορούσε να παράγει νέες δημιουργικές σοσιαλιστικές πολιτικές, τις σοσιαλιστικές πολιτικές και στόχους της νέας δεκαετίας.Τότε και ανέτειλε το άστρο του Κ. Σημίτη, του υπουργού της 1ης λιτότητας και του πολιτικού της αντι-παπανδρεϊκής ομάδας του 1988-1989. Τότε δεν ήταν λίγοι που τον αποκαλούσαν δεξιό και καλούσαν τον Ανδρέα να τον διαγράψει από το ΠΑΣΟΚ.
Στην δύση της ζωής του ο Ανδρέας Παπανδρέου, μη μπορώντας πλέον να διαμορφώσει δημιουργικές πολιτικές και πάνω στην κατάρρευση του Σοβιετισμού, αναγκάστηκε να γίνει άνθρωπος του μέτρου. Ετσι ο φωτεινός αυτός δημιουργικός άνθρωπος, που όλοι οι σοσιαλιστές της Ευρώπης περίμεναν να τους δώσει νέες ιδέες, πέρασε στο βιολογικό παρελθόν. Εκεί, ο πάντα φιλόδοξος Κ. Σημίτης, άνθρωπος χωρίς ταλέντα και αναζητήσεις, εμφανίστηκε ως συνεχιστής της πολιτικής του Ανδρέα, ως άνθρωπος του μέτρου και κατάφερε να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Τα γραφόμενά μου επιβεβαίωσε περίτρανα η τελευταία χθεσινή δήλωση του Κ. Σημίτη. Είναι σαφές ότι οι φιλοδοξίες του Κ.Σημίτη, δεν σταμάτησαν τον Ιανουάριο του 2004, ότι ο Κ.Σημίτης επιδιώκει να ελέγχει το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να μπορεί δημιουργικά να σχεδιάσει το μέλλον του, απλά για να το βαλτώνει στις πολιτικές του αστικού μέτρου και να καταστρέφει κάθε προσπάθεια δημιουργικής σοσιαλιστικής αναζήτησης.
Για μένα, το ΠΑΣΟΚ, όσο ταυτίζεται ή επηρεάζεται σημαντικά από το «Σημιτισμό», είτε δεν έχει λόγο ύπαρξης είτε δεν είναι σοσιαλιστικό, πρωτοπόρο, καινοτόμο και δημιουργικό. Οσα και να πρόσφερε για κάποιους ο Κ.Σημίτης του μέτρου στην έξωθεν εικόνα του ΠΑΣΟΚ , ήλθε η ώρα να τον ξεπεράσουμε πολιτικά.
Ο Κ.Σημίτης ανήκει στο χθες, ανήκει στο αστικό μέτρο του κέντρου και αυτή την ώρα η ελληνική κοινωνία έχει την ανάγκη ενός νέου δημιουργικού σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, που θα θέσει νέα οράματα και στόχους, θα δημιουργήσει νέους θεσμούς, θα προκαλέσει πολιτική και κοινωνική κινητικότητα, θα χτίσει τον σοσιαλισμό των νέων δεδομένων, των επόμενων δεκαετιών, πάνω στις ίδιες βασικές αρχές, αλλά με βάση νέες αναζητήσεις και δεδομένα.
Αρκετά μας μετάλλαξε και μας κούρασε ο Κ. Σημίτης με τα αστικά συντηρητικά του μέτρα. Αρκετά μας διέστρεψε με τις νεοφιλελεύθερες αβασάνιστες πεπατημένες του.
Ηλθε η ώρα να ξεπεραστεί, να αφεθεί στα δικά του «μέτρα» και εμείς να ξεκινήσουμε μια δική μας νέα πορεία δημιουργικής, πρωτοπόρας σοσιαλιστικής αναζήτησης για το αύριο και το μεθαύριο των κοινωνιών μας.
Εμπρός για τη νέα δημιουργική σοσιαλιστική πορεία.
Φλεβάρης του 2008
από http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
Κ. Σημίτης ο πρωθυπουργός του μέτρου (όχι επειδή είναι κοντός)
Τέθηκε εκ νέου το ζήτημα του κ. Κ. Σημίτη.
Επιτυχημένος ή αποτυχημένος ; Θα προσπαθήσω να απαντήσω :
Μπορεί και τα δύο και επιτυχημένος και αποτυχημένος, ανάλογα από ποια πλευρά το αντιμετωπίζει κανείς ως ερώτημα. Ως πρωθυπουργός γενικά ή ως πρωθυπουργός σοσιαλιστικού κόμματος.
Για μένα ο Κ. Σημίτης θεωρούμενος απλά ως αστός πρωθυπουργός μπορεί να περάσει στην σφαίρα των επιτυχημένων για πολλά πράγματα.
Ο Κ. Σημίτης ήταν ο πρωθυπουργός του μέτρου. Ως μέτρο ορίζω, το γεγονός ότι έπραξε πολλά από τα αυτονόητα. Ηταν π.χ. ανάγκη να βελτιωθεί η οδοποιία της χώρας, ανάγκη δεκαετιών, το έπραξε. Γενικώς ο Κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός πραγμάτωσε σειρά πραγμάτων και έργων που είχαν καταστεί αυτονόητα για τον ελληνικό λαό, από δεκαετίες. Ως προς τούτο τον αποκαλώ πρωθυπουργό του μέτρου.
Τώρα, εάν εξετάσουμε, πως κάτι καθίσταται αυτονόητο, μπορούμε να βρούμε πολλά ψεγάδια, καθώς το αυτονόητο πέραν του φυσικού (της «φύσεως» του ανθρώπου) υφίσταται μόνο ως συνδιαμορφούμενη αντίληψη των πραγμάτων. Τουτέστιν και επί παραδείγματι : η μαζική πλύση εγκεφάλου από τα Μ.Μ.Ε., η προπαγάνδα μπορεί να δημιουργήσει «αυτονόητα».
Αλλά ας εξετάσουμε κυρίως ποιών τα αυτονόητα πραγμάτωσε ο Κ. Σημίτης.
Παρενθετικά θα αναφέρω ότι το αποκαλούμενο πολιτικά «κέντρο» είναι η παράταξη του αστικού αυτονόητου. Αυτή μόνο είναι η πολιτική τοποθέτηση του «κέντρου» ως πολιτικού χώρου, αυτό επικαλείται ως πολιτικός χώρος : το αστικά αυτονόητο.
Η ανωτέρω λοιπόν παρένθεσή μου, δίδει και την απάντηση στο ερώτημα.
Ο Κ. Σημίτης είναι ο πρωθυπουργός του μέτρου και του «κέντρου» , διότι πραγμάτωσε τα αστικά αυτονόητα (κάποια), όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Επισημαίνω όμως ότι (όπως είχα αναφέρει και παλαιότερα) τίποτα δεν αποδεικνύει ότι τα αστικά αυτονόητα δεν είναι όνειρα θερινής νυκτός, ψευτο-θαύματα, απίθανοι και άσκοποι στόχοι, κενά ιδεολογήματα … . Για να σταματήσω την ροή επιθέτων με αρνητικό εννοιολογικό περιεχόμενο θα σας καλέσω να στραφείτε στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Θα βρείτε πολλά κενά, άσκοπα, κούφια και εν τέλει επιζήμια αστικά αυτονόητα ιδεολογήματα.
Ως άνθρωπος του μέτρου επιλέχθηκε από το ΠΑΣΟΚ ο Κ. Σημίτης, ως διάδοχος του Ανδρέα, νίκη μικρού βεληνεκούς, εάν εξεταστεί σοβαρά το ποιόν του αντιπάλου του. Διότι η νίκη δικαιώνει τον νικητή και καθίσταται αυθύπαρκτα ιστορικής σημασίας γεγονός ανάλογα με την δύναμη του αντιπάλου σου.
Ως πρωθυπουργός του μέτρου και του αυτονόητου, είναι ευνόητο ότι ο Κ. Σημίτης δεν μπορούσε να αντιδράσει αποτελεσματικά σε ασύμμετρες, μη μετρικές και μη αυτονόητες και εν τέλει νέες καταστάσεις, όπως η έκρηξη του χρηματιστηρίου, η έκρηξη της διαφθοράς, τα «Ιμια», ο Οτσαλάν, η Ευρωπαϊκή ενοποίηση και άλλα αντίστοιχα. Οι άνθρωποι του μέτρου εκφράζουν τα αυτονόητα του παρελθόντος, στην καλύτερη περίπτωση του σήμερα, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά σε καταστάσεις πρωτόγνωρες για αυτούς ή σε καταστάσεις που ξεπερνούν το μέτρο. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι του μέτρου δεν μπορούν να σχεδιάσουν δημιουργικά για το μέλλον, αυτό που κάνουν είναι να ακολουθούν οδηγίες άλλων ή να ακολουθούν την πεπατημένη που συνιστά για αυτούς ένα μέτρο.
Όταν το μέτρο ξεπερνιέται, οι άνθρωποι του μέτρου είναι πραγματικά απόντες, κάνουν ότι δεν βλέπουν, κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται, δεν δίνουν λύσεις ουσίας, αφού αυτές «παραβιάζουν» το μέτρο. Πολλές φορές μεταθέτουν τα προβλήματα και τις λύσεις σε άλλους επικαλούμενοι και θεοποιώντας τους θεσμούς.
Τον κανόνα αυτό ακολούθησε πιστά και επιβεβαίωσε χαρακτηριστικά και ο Κ. Σημίτης.Εάν θέλετε, αυτό ήταν το μέτρο του και δεν μπορούσε να το παραβιάσει ή υπερβεί.
Φυσικά και η παράδοση της αρχηγίας στον Γ. Παπανδρέου υπαγορεύτηκε από το ατομικό προσωπικό του μέτρο φιλοδοξίας, το μέτρο της αποφυγής της προσωπικής ήττας.
Γνωρίζουμε ανθρώπους του μέτρου όλοι μας, ασχέτως του Κ. Σημίτη και παρά την γενική εκτίμησή μας, αυτό είναι το μόνο που απολαμβάνουν στην συνείδησή μας. Οι άνθρωποι του αυτονόητου αστικού μέτρου είναι βαθύτατα συντηρητικοί. Ο συντηρητισμός τους τροφοδοτείται και επιβάλλεται από το ίδιο το μέτρο που εκφράζουν.
Η πολιτική πρωτοπορία, αναζήτηση και επαναστατικότητα που εκφράζεται μέσω του πολιτικού κινήματος του σοσιαλισμού δεν είναι βεβαίως συμβατή με το «μέτρο», ιδίως με τα αστικά αυτονόητα, τα οποία αντιμάχεται και έρχεται να τα ανατρέψει δημιουργώντας νέους θεσμούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Ο σοσιαλισμός είναι μία συνεχής πολιτική αναζήτηση που σκοπεί σε αταξική κοινωνία δημοκρατίας ήτοι στο κατά πολλούς ανέφικτο πλην όμως δυνάμενο να εννοηθεί και να υπάρξει στο μέλλον. Επισημαίνω ότι δεν πρόκειται περί απείρου και μη νοητού, αλλά περί πεπερασμένου και νοητού, ιδίως αφού αφορά τον άνθρωπο και όχι μεταφυσικές έννοιες.
Οι άνθρωποι του μέτρου, όπως ο Κ. Σημίτης, δεν είναι δυνατόν να συλλάβουν δημιουργικά και να εκφράσουν πρωτοπόρες πολιτικά αναζητήσεις σοσιαλιστικού ή άλλου έστω περιεχομένου. Είναι απλά τακτικοί στα ραντεβού τους, όπως έγραψε κάποιος σύντροφος. Οι άνθρωποι του μέτρου μπορούν μόνο να εκφράσουν τα αυτονόητα δεδομένα. Ο Κ.Σημίτης δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι Α. Παπανδρέου, Κ. Μάρξ, Λένιν, Φ, Κάστρο, Ε.Τ. Γκεβάρα και ας προσθέσετε όσους ακόμα θέλετε, που οραματίστηκαν και δημιούργησαν νέα πολιτικά δεδομένα στον χώρο του σοσιαλισμού.Ο Κ. Σημίτης δεν υπήρξε και δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει σοσιαλιστής ηγέτης, αφού ήταν άνθρωπος του μέτρου, άνθρωπος του κέντρου.
Ποτέ δεν οραματίστηκε, ποτέ δεν σχεδίασε λύσεις και στόχους δημιουργικούς, σοσιαλιστικά δημιουργικούς.
Το αντίθετο, ως άνθρωπος του μέτρου και του αστικά αυτονόητου, επέβαλλε στο ΠΑΣΟΚ, το δικό του μέτρο, του αποστέρησε τον δημιουργικό χαρακτήρα, το σοσιαλιστικό ασύμμετρο που παράγει έννοιες, πολιτικές και θεσμούς.
Εν ολίγοις, με τις διδαχές του επέβαλλε τα δικά του αστικά αυτονόητα ωθώντας το ΠΑΣΟΚ σε από-σοσιαλιστικοποίηση, στο πολιτικό «κέντρο» του αστικού αυτονόητου.
Τούτο, του επέβαλλετο προσωπικό του μέτρο και τούτο έπραξε κατά τρόπο απόλυτο και καθ’ επιβολήν λόγω της εξουσίας που διέθετε. Τίποτα το «εκτός μέτρου» δεν είχε θέση στο ΠΑΣΟΚ. Όμως το ΠΑΣΟΚ δεν δημιουργήθηκε για να εκφράσει ανθρώπους του «μέτρου», το ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε ως σοσιαλιστικό πολιτικό κίνημα αναζήτησης και δημιουργίας νέων κοινωνικών δεδομένων, νέων κοινωνικών και πολιτικών «τόπων».
Είναι σαφές ότι ο Κ. Σημίτης βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ, όπως πολλοί άνθρωποι του πολιτικού κέντρου, ορμώμενος από άλλες αιτίες και προθέσεις, βαδίζοντας από άλλες θέσεις, συχνά προσωπικές. Ο Κ. Σημίτης δεν είναι, ούτε υπήρξε ποτέ κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, παρότι κατά συγκυρία ηγέτης του. Η ηγετική του παρουσία προκάλεσε στο ΠΑΣΟΚ διχασμό προσωπικότητας, αποπροσανατολισμό, συντηρητικοποίηση και εν τέλει από-σοσιαλιστικοποίηση.
Φυσικά το ΠΑΣΟΚ από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 μέχρι τα μέσα σχεδόν της δεκαετίας του ‘80 εκφράζοντας, σύγχρονες τότε, πραγματικές, σοσιαλιστικές κοινωνικές αναζητήσεις δεν είχε ανάγκη ανθρώπους του μέτρου, αφού τα δημιουργικά πολιτικά του δεδομένα υφίσταντο ήδη και είχαν άμεση απήχηση στην κοινωνία.
Το ζήτημα είναι ότι κάποια στιγμή η ίδια η ιστορία, ο κυβερνητισμός και πολλά άλλα ξεπέρασαν το δημιουργικό πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ και ο Α. Παπανδρέου είτε απογοητευμένος προσωπικά από την αποτυχία του «τρίτου δρόμου», είτε κουρασμένος βιολογικά δεν μπορούσε να παράγει νέες δημιουργικές σοσιαλιστικές πολιτικές, τις σοσιαλιστικές πολιτικές και στόχους της νέας δεκαετίας.Τότε και ανέτειλε το άστρο του Κ. Σημίτη, του υπουργού της 1ης λιτότητας και του πολιτικού της αντι-παπανδρεϊκής ομάδας του 1988-1989. Τότε δεν ήταν λίγοι που τον αποκαλούσαν δεξιό και καλούσαν τον Ανδρέα να τον διαγράψει από το ΠΑΣΟΚ.
Στην δύση της ζωής του ο Ανδρέας Παπανδρέου, μη μπορώντας πλέον να διαμορφώσει δημιουργικές πολιτικές και πάνω στην κατάρρευση του Σοβιετισμού, αναγκάστηκε να γίνει άνθρωπος του μέτρου. Ετσι ο φωτεινός αυτός δημιουργικός άνθρωπος, που όλοι οι σοσιαλιστές της Ευρώπης περίμεναν να τους δώσει νέες ιδέες, πέρασε στο βιολογικό παρελθόν. Εκεί, ο πάντα φιλόδοξος Κ. Σημίτης, άνθρωπος χωρίς ταλέντα και αναζητήσεις, εμφανίστηκε ως συνεχιστής της πολιτικής του Ανδρέα, ως άνθρωπος του μέτρου και κατάφερε να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Τα γραφόμενά μου επιβεβαίωσε περίτρανα η τελευταία χθεσινή δήλωση του Κ. Σημίτη. Είναι σαφές ότι οι φιλοδοξίες του Κ.Σημίτη, δεν σταμάτησαν τον Ιανουάριο του 2004, ότι ο Κ.Σημίτης επιδιώκει να ελέγχει το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να μπορεί δημιουργικά να σχεδιάσει το μέλλον του, απλά για να το βαλτώνει στις πολιτικές του αστικού μέτρου και να καταστρέφει κάθε προσπάθεια δημιουργικής σοσιαλιστικής αναζήτησης.
Για μένα, το ΠΑΣΟΚ, όσο ταυτίζεται ή επηρεάζεται σημαντικά από το «Σημιτισμό», είτε δεν έχει λόγο ύπαρξης είτε δεν είναι σοσιαλιστικό, πρωτοπόρο, καινοτόμο και δημιουργικό. Οσα και να πρόσφερε για κάποιους ο Κ.Σημίτης του μέτρου στην έξωθεν εικόνα του ΠΑΣΟΚ , ήλθε η ώρα να τον ξεπεράσουμε πολιτικά.
Ο Κ.Σημίτης ανήκει στο χθες, ανήκει στο αστικό μέτρο του κέντρου και αυτή την ώρα η ελληνική κοινωνία έχει την ανάγκη ενός νέου δημιουργικού σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, που θα θέσει νέα οράματα και στόχους, θα δημιουργήσει νέους θεσμούς, θα προκαλέσει πολιτική και κοινωνική κινητικότητα, θα χτίσει τον σοσιαλισμό των νέων δεδομένων, των επόμενων δεκαετιών, πάνω στις ίδιες βασικές αρχές, αλλά με βάση νέες αναζητήσεις και δεδομένα.
Αρκετά μας μετάλλαξε και μας κούρασε ο Κ. Σημίτης με τα αστικά συντηρητικά του μέτρα. Αρκετά μας διέστρεψε με τις νεοφιλελεύθερες αβασάνιστες πεπατημένες του.
Ηλθε η ώρα να ξεπεραστεί, να αφεθεί στα δικά του «μέτρα» και εμείς να ξεκινήσουμε μια δική μας νέα πορεία δημιουργικής, πρωτοπόρας σοσιαλιστικής αναζήτησης για το αύριο και το μεθαύριο των κοινωνιών μας.
Εμπρός για τη νέα δημιουργική σοσιαλιστική πορεία.
Φλεβάρης του 2008
από http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
.png)
.png)
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου