Το μήνυμα εστάλη κυρίως στους Σοσιαλδημοκράτες, αλλά ποιος το έλαβε;

Του Κώστα Μπετινάκη
http://www.styx.gr/


Τα ευρωπαϊκά Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υπήρξαν ο στόχος του μένους των ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής. Ένας σημαντικός αριθμός των σπουδαιότερων σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών σχηματισμών της ηπείρου σημείωσαν εκλογική επίδοση εξαιρετικά χαμηλή. Χώρια που εκείνοι οι οποίοι νομίζουν ότι κέρδισαν, στην πραγματικότητα γνώρισαν πύρρειο νίκη.

Το Εργατικό κόμμα στη Βρετανία είδε τα ποσοστά του να πέφτουν στο 15,3% των ψήφων και να τερματίζει μόλις τρίτο, πίσω από τους Συντηρητικούς, που κέρδισαν 24 έδρες, και το ακροδεξιό εθνικιστικό (14 έδρες). Το Εργατικό Κόμμα θα στείλει μόλις 12 Ευρωβουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το εκλογικό αποτέλεσμα σίγουρα είναι άλλο ένα καρφί στο πολιτικό φέρετρο του πρωθυπουργού και ηγέτη των Εργατικών, Γκόρντον Μπαράουν.

Στην Γερμανία το εκλογικό σώμα τιμώρησε το Σοσιλαδημοκρατικό Κόμμα (SPD) που έλαβε μόλις το 20,8% των ψήφων. Ήταν η χειρότερη εκλογική του εμφάνιση στην μεταπολεμική Γερμανία. (Το 2004 είχε πάρει 21%).

Στην Γαλλία, παρά το ότι ο πρόεδρος Σαρκοζί βρίσκεται στα χαμηλότερα επίπεδα της δημοτικότητάς του, το Σοσιαλιστικό κόμμα της αντιπολίτευσης δεν κατόρθωσε να πετύχει εκλογικά κέρδη. Έλαβε μόλις 16,8% των ψήφων, περισσότερες από δέκα μονάδες κάτω από την Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP). Το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα, έπεσε στο Παρίσι στην Τρίτη θέση ενώ σε εθνικό επίπεδο μόλις ξεπέρασε τους Πράσινους που έλαβαν 16%.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας, είναι οι αρχαιότεροι πολιτικοί σχηματισμοί στις τρεις αυτές ευρωπαϊκές χώρες. Και τα τρία είχαν παίξει σημαντικό ρόλο για την εδραίωση της διακυβέρνησης από την αστική τάξη τον εικοστό αιώνα.

Για πολλούς αναλυτές, τα καταστροφικά αυτά αποτελέσματα στις πρόσφατες ευρωεκλογές, σημαίνουν ένα κομβικό σημείο - για μερικούς δίχως επιστροφή- αλλά οπωσδήποτε θα ακολουθήσει περίοδος πολιτικής αστάθειας.

Τόσο το Σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας (που κυβερνά), όσο και το αυστριακό (που βρίσκεται στην αντιπολίτευση) γνώρισαν την αποδοκιμασία των ψηφοφόρων. Το αυστριακό Σοσιαλιστικό κόμμα, έχασε το ένα τρίτο της δύναμής του, σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2004, γνωρίζοντας την πλέον οδυνηρή ήττα του.

Έτσι η δύναμη των Σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο, (PΕS) θα πέσει στις 159 από τις 217 έδρες που είχε –κάπου ένα τέταρτο μείον.
Από τις απώλειες αυτές των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ωφελήθηκαν αποκλειστικά τα συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα. Η συντηρητική ομάδα (ΕΡΡ) παραμένει η ισχυρότερη με 267 έδρες (το 36% των 736 εδρών). Και εδώ έχουμε μείωση των εδρών, από τις 288 που είχαν στην απελθούσα Ευρωβουλή. Τόσο οι Βρετανοί συντηρητικοί, όσο οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες και τα συντηρητικά κόμματα της Γαλλίας και της Ιταλίας πέτυχαν την υποστήριξη των οπαδών τους. Όχι χωρίς απώλειες όμως. Οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες πήραν κάπου ένα εκατομμύριο ψήφους λιγότερους από το 2004, αλλά η καγκελάριος Μέρκελ είπε πως διαθέτει ακόμα τη λαϊκή υποστήριξη.
Η ομάδα της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» την οποία αποτελούν κυρίως πρώην σταλινικά, αλλά και μικροαστικές αριστερές παρατάξεις δεν κατάφεραν να αντλήσουν από τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων. Το αριστερό μπλοκ της Πορτογαλίας κέρδισε μόλις το 10,73% των ψήφων, ενώ το γαλλικό «Αριστερό Μέτωπο» στη Γαλλία πήρε 6,3%. Έτσι η Αριστερά έχασε 7 έδρες και η δύναμή της είναι πλέον 34 Ευρωβουλευτές.

Το μέτωπο των «Πρασίνων», κατόρθωσε να αυξήσει την αντιπροσώπευσή τους (κυρίως από τα κέρδη τους σε Γαλλία και Γερμανία) σε 54 έδρες.

Άλλη μια ομάδα που βλέπει να αυξάνεται η παρουσία της στην Ευρωβουλή, είναι η «Ένωση της Ευρώπης των Εθνών» και θα διαθέτει 35 Ευρωβουλευτές. Με καθαρά λαϊκίστικη αντισοσιαλιστική πολιτική, όπως η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, που κέρδισε 19 έδρες. Τα ακροδεξιά κόμματα γνώρισαν μείωση μόνο στην Γαλλία και το Βέλγιο.

Η ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού και των ακροδεξιών πολιτικών, αντιπροσωπεύουν έναν υπαρκτό κίνδυνο, ιδιαίτερα για τις χώρες που εγκατέλειψαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» για να πέσουν στα δίκτυα του σκληρού καπιταλισμού. Ταυτόχρονα όμως, αυξάνεται και ο ευρωσκεπτικισμός, με τους Βρετανούς Συντηρητικούς που ήδη εγκατέλειψαν την συντηρητική ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο για να συμμαχήσουν με ακροδεξιά σχήματα στο νέο Ευρωκοινοβούλιο, που αναζωπυρώνουν ξεχασμένες εθνικιστικές τάσεις.

Η καμπή των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης μπορούμε να συμπεράνουμε πως αποτελεί επακόλουθο της απώλειας εμβληματικών φυσιογνωμιών, όπως ενός Βίλυ Μπραντ, Ούλοφ Πάλμε, Φρανσουά Μιτεράν και γιατί όχι, ενός Ανδρέα Παπανδρέου. Επίσης δεν υπάρχει ξεκάθαρος μπούσουλας, που να διαχωρίζει την πολιτική των σοισαλδημοκρατών από τους συντηρητικούς, μια και η συντηρητική οικονομική πολιτική, αποτελεί το απαύγασμα των συμφωνιών από το Μάαστριχτ και δώθε. Βλέπε Λισαβώνα.
Και ο κατήφορος για τους εργαζόμενους γίνεται πιο απότομος.



από
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com:80/2009/06/2009_10.html

Κανείς ιταλός ευρωβουλευτής για τη Σοσιαλιστική Ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του 2009!

Για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας, η σοσιαλιστική και κομμουνιστική αριστερά δεν εκπροσωπείται στην ευρωβουλήΗ μεγάλη και ιστορική ιταλική αριστερά (σοσιαλιστές, κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες), δεν εκλέγει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ευρωβουλευτή.Η ιταλική αριστερά των μεγάλων αγώνων και παραδόσεων, των Antonio Gramsci, Palmiro Togliatti, Enrico Berlinguer, Filippo Turati, Alessandro Pertini, Pietro Nenni, Giacomo Mancini, Ricardo Lombardi, Lelio Basso και τόσων άλλων, είναι εξωκοινοβουλευτική, τόσο στο εθνικό κοινοβούλιο, όσο και στο ευρωπαϊκό!Κανείς ιταλός ευρωβουλευτής για τη Σοσιαλιστική Ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του 2009!
Πρόκειται για ένα «μάθημα» ιστορίας, που πρέπει ν’ αποτελέσει αντικείμενο μελέτης για την προοδευτική Ευρώπη (ότι έχει απομείνει από την απόλυτη κυριαρχία και ηγεμονία της δεξιάς στις ευρωεκλογές του Ιούνη).Στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά και στα πολιτικά κόμματα της ελληνικής δημοκρατικής αριστεράς (ειδικότερα στο ΠΑΣΟΚ, που μέχρι σήμερα θέλει να θεωρεί «αδελφό» πολιτικό κόμμα, το ιταλικό «Δημοκρατικό Κόμμα»), το γεγονός αποσιωπείται εντέχνως.Οι πρωτομάστορες-ινστρούχτορες του δήθεν «εκσυγχρονισμού» συνεχίζουν προετοιμάζουν και για την Ελλάδα την ίδια κατάντια.Η υπεράσπιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων είναι συνεχής αγώνας.
Οι «εκπτώσεις» της εκσυγχρονιστικής «αριστεράς» δεν αποτελούν σωσίβιο επιβίωσης του καπιταλισμού, αλλά δεκανίκι της αντίδρασης… Κι αυτό θα έπρεπε ν’ αποτελέσει «μάθημα» και για την ελληνική αριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις). Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει ταύτιση πολιτικών.Μιας και οι έλληνες δημοσιογράφοι και ΜΜΕ αποσιωπούν αυτές τις «εξελίξεις» και για του λόγου το αληθές, ας το διαπιστώσουμε στην επίσημη σελίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το 2009, η “χρησιμοποίηση” των όρων σοσιαλιστής και σοσιαλισμός αποτελεί “ιεροσυλία”, όταν σωπαίνεις απέναντι στις βασικές πολιτικές της Ε.Ε.
Πως μπορεί να είναι σήμερα κάποιος σοσιαλιστής και να αποσιωπά το διεθνές έγκλημα του αποκλεισμού της Γάζας; Πως μπορεί να σωπαίνει όταν στρατεύματα της Ε.Ε. στέλνονται στις θερμές για τις ΗΠΑ περιοχές του πλανήτη, ως χωροφύλακες καταστολής και κατοχής; Πως μπορεί να αποδέχεται ενοικιαζόμενους εργαζόμενους και καταστρατήγηση εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων; Πως μπορεί να αποδέχεται εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας.Συνεπώς, στην ανυπαρξία αριστερής πρότασης, μπροστά στην επιλογή ίδιων πολιτικών, μπροστα στην επιλογή σκανδάλων "αριστερών" και δεξιών, οι λαοί "οδηγούνται" στη μοναδική σταθερή πολιτική: «καθαρόαιμη» δεξιά!
► Στην Ιταλία γελάει και το παρδαλό κατσίκι με την κατάντια της πάλαι ποτέ αριστεράς► Για το σημερινό πολιτικό σκηνικό στη γειτονική μας Ιταλία► Οι λαοί της Ευρώπης επέλεξαν τη δεξιά! Τι συμβαίνει; Μήπως η πλειοδοσία της αριστεράς σε δεξιές πολιτικές δεν πείθει;