Τον αράπη και αν τον πλένεις

Το δάχτυλο ο ήλιος και η ορθή κρίση

Είναι πολλοί εκείνοι που δεν σκέπτονται .Και νομίζουν ότι έχουν πάντα δίκιο. Επαναλαμβάνω ότι σημασία δεν έχει τι λέει ο καθένας, αλλά η διασταύρωση των λεγομένων του με τις πράξεις του.
Από εκεί βγαίνει το αν η «πνευματική διαθήκη» του σκατόψυχου ήταν ειλικρινής δήλωση ή ήταν μια απόπειρα του προδότη να δικαιολογήσει τα «πεπραγμένα» του.
Οι «Μακρυγιανιστές» βρήκαν το απόσπασμα , «εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια», και απαγγέλουν: 
 «Ο Μακρυγιάννης θα παραμένει στην καρδιά μας ως αγωνιστής για τα ιδανικά της Πατρίδος και της Ορθοδοξίας».

Βρε ζωντόβολα, γράφει «Εμείς». Ποιοι ήσαν οι «Εμείς» και ποιοι οι «άλλοι»; Ο «αγωνιστής» κατά του «εβραϊσμού» γιατί υποστήριζε τον αγγλικό αποκλεισμό μετά τη νύχτα του Πατσίφικο;

Ο δε κ. Παπαθεμελής απαγγέλει …«Τη λευτεριά μας τούτη δεν την ήβραμε στο δρόμο και δε θα μπούμεν εύκολα στου αυγού το τσόφλι, γιατί δεν είμαστε κλωσόπουλα σ’ αυτό να ξαναμπούμε πίσω μα εγίναμε πουλιά, και τώρα πια στο τσόφλι μέσα δε χωρούμε»!
Σιγά τη σκέψη. Κάπου θα την άκουσε.
Η ουσία είναι ότι, τόσο η Γκεστάπο, που μπορούσε να δηλώνει φίλος τους ελληνικού λαού, όσο και η ΟΠΛΑ που «αγωνιζόταν για τον λαό», έλεγαν ψέματα. Τα ίδια που έλεγε και ο σκατόχυψος προδότης του οποίου τα κείμενα «απαγγέλουν» οι ευκολόπιστοι χαζοί