Η «Κάθαρση» και οι αλλαγές στα Βαλκάνια

Απαντώ σε ένα αναγνώστη που με ρώτησε για την διδακτική ιστορία της «καθάρσεως» του 1989: «πολύ ενδιαφέροντα όλα ιδίως για εμάς τους νεότερους αλλά με το μακεδονικό πως συνδέεται»;

 Η παροιμία διδάσκει ότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν στο «Τραπέζι» από την εποχή που τα τίναξε ο Τίτο. Επομένως ο σκηνοθέτης ήταν έτοιμος.

 Η ανατροπή του Κομμουνισμού στην Αλβανία άνοιγε το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου. Και το έκλεισαν με τον Μητσοτάκη και τον Σαμαρά. 

Το ίδιο δίδυμο εγγυήθηκε την ανεξαρτησία του Γκλιγκόροφ. 

Όλο το ζήτημα ήταν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Το «εμπάργκο» του Αντρέ το 1993 το 1992 θα τους είχε τσακίσει.

 Τότε,  το 1992, ταξίδεψα στα Σκόπια με ένα φίλο μου που πήγαινε φρούτα στη λαχαναγορά τους για ένα «μυστικό ραντεβού». Στο σπίτι του Σκοπιανού λαχανέμπορα συνάντησα ένα ταξίαρχο του Γιουγκοσλαβικού Στρατού που μου ζήτησε να μεταφέρω στην ελληνική κυβέρνηση το μήνυμα ότι οι αξιωματικοί ήσαν έτοιμοι να ανατρέψουν τον Γκλιγκόροφ και την Ένωση Μακεδόνων Κομμουνιστών, για να παραμείνουν στην Γιουγκοσλαβία και ζητούσαν να τους εγγυηθεί η Αθήνα ότι δεν θα τους επέβαλε εμπάργκο, όπως θα ζητούσε η Ευρώπη. 

Το μήνυμα το μετέφερα. Και όπως γνωρίζετε πραξικόπημα δεν έγινε.