Τριανταπέντε χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο

του Κώστα Μπετινάκη
http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=2384

Ο αντι-αμερικανός είναι πατριώτης



«Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επιθυμεί την ενίσχυση της Τουρκίας και την προσέγγισή της με την Ευρώπη» - Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Ντάνιελ Σπέκχαρντ, σε ομιλία του στο Κέντρο Woodrow Wilson της Ουάσιγκτον, στις 29 Μαρτίου 2009.


Μπορεί μήπως κάποιος από το υπουργείο Εξωτερικών να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τέλος πάντων, την ύπαρξη απόρρητου δισέλιδου «non paper» το οποίο έχει παραδοθεί από την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελληνική κυβέρνηση; Στο έγγραφο αυτό γίνεται αναφορά σε «επανεξέταση των διεθνών συνθηκών που διέπουν το καθεστώς του Αιγαίου»!!! Κάτι που σημαίνει προσπάθεια επισημοποίησης των ονομαζόμενων (από την Τουρκία) «γκρίζων ζωνών». Κάτι που θυμίζει παλιότερη δήλωση του επίτιμου Μητσοτάκη, «περί συνδιαχειρήσεως» (ουσιαστικά συνιδιοκτησίας με την Τουρκία) στο Αιγαίο.

Με τις συνεχείς προκλητικές υπερπτήσεις τους πάνω από το Φαρμακονήσι και Αγαθονήσι τα τουρκικά μαχητικά, υποδηλώνουν επέκταση των «γκρίζων ζωνών». Άντε τώρα να παραπονεθεί ο υποδιοικητής, στον Τούρκο πασά του αρχηγείου της Λάρισας.



Το βρόμικο παιχνίδι των ΗΠΑ στην υποταγμένη χώρα, είχε αρχίσει πριν πολύ καιρό.



Πριν 35 χρόνια, το παιχνίδι της Άγκυρας έλεγε πάλι γεωτρήσεις σε ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης πολύ ήπια –χούντα γαρ, και οι Αμερικανοί κρατούσαν σφιχτά τα γκέμια.


Μια προσωπική μαρτυρία
Το Μάιο του 1974, με την ανακοίνωση της έναρξης ερευνών για πετρέλαιο στο Αιγαίο από τους Τούρκους, η χούντα είχε λάβει μερικά ήπιας προσαρμογής στρατιωτικά μέτρα. Στην προσωπική μου γνώση, ήταν και η αποστολή της τέταρτης πυροβολαρχίας της 140 Αυτοκινούμενης Μοίρας Πεδινού Μέσου Πυροβολικού, από την έδρα της στο στρατόπεδο Ψιλογιάννη της Αλεξανδρούπολης στα Ρίζια, έξω από τη Νέα Βύσσα. Επρόκειτο για άσκηση – μας είχαν πει τότε.

Την πυροβολαρχία εκείνη, επρόκειτο να συναντήσουμε δύο μήνες αργότερα, όλες σχεδόν οι μονάδες της Βόρειας Ελλάδας, με την επιστράτευση.

Στις 19 Ιουλίου το βράδυ, είχε δοθεί εντολή για επιφυλακή, και επιστρέψαμε άρον-άρον στις μονάδες μας. Τα στρατιωτικά οχήματα μας είχαν μαζέψει, όλους όσους υπηρετούσαμε στην Αλεξανδρούπολη, από τα σπίτια μας, ακόμα κι από τις καφετέριες της παραλίας, και μας είχαν μεταφέρει με τα πολιτικά ρούχα στις μονάδες.

Ως τα ξημερώματα, φορτώσαμε στα οχήματα όλα τα γραφεία, αλλά και τους βασικούς φόρτους των καυσίμων, τα πυρομαχικά από τις αποθήκες, λες κι η μονάδα επρόκειτο να μετακομίσει. Έτσι κι έγινε. Γύρω στις πέντε το πρωί το λεωφορείο των αξιωματικών, πήγε τους εφέδρους στα σπίτια τους με την εντολή να παραλάβουν τον ατομικό τους σάκο και το ράντσο εκστρατείας.

Στις έξι το πρωί, όπως το συνήθιζα, άκουσα τις ειδήσεις από τον αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό που εξέπεμπε τότε - η «Φωνή της Αμερικής» - από την Καβάλα. Πρώτη είδηση: «Η αμερικανική κυβέρνηση παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία τις εξελίξεις, μετά την πτώση Τούρκων αλεξιπτωτιστών στην Κύπρο».

Δεν χρειαζόταν περισσότερη σκέψη για να συνδυάσει κάποιος τα γεγονότα και να καταλάβει. Όταν σε λίγη ώρα είπα στον διοικητή της μονάδας τι ακριβώς μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός των Αμερικανών πήρα τη συνήθη απάντηση που με έλεγε όταν τον ενημέρωνα τι άκουγα από το BBC ή από τη Ντόϋτσε Βέλλε: «Δεν σου έχω πει τόσες φορές να μην πιστεύεις τι λένε οι ξένοι σταθμοί;».

Η φάλαγγα αυτοκινήτων και αρμάτων ξεκίνησε από το στρατόπεδο γύρω στις 8.00. Φύγαμε από την πίσω πόρτα, επειδή δεν ακολουθήσαμε το παρέβριο δρομολόγιο, αλλά τους χωματόδρομους μέσα από τα βουνά. Εκεί, γύρω στις 11.00 άκουσα από το τρανζίστορ που είχα στερεώσει στο παρμπρίζ του REO που οδηγούσα, πως κηρύχθηκε γενική επιστράτευση…

Η πρώτη φρικτή σκέψη που μου ήρθε στο νου, όταν άκουσα για την επιστράτευση, ήταν πως κάποια στιγμή, θα βρισκόμουν απέναντι σε έναν άγνωστο Τούρκο στρατιώτη και θα έπρεπε ο ένας να προλάβει να πυροβολήσει τον άλλο. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Ένα τζιπ της ΕΣΑ προσπερνώντας μας, σχεδόν μέσα από τα χωράφια, μας ειδοποίησε πως θα πρέπει να φορέσουμε διπλά κράνη. Καθώς το κράνος κουδούνιζε από τους κραδασμούς του στρατιωτικού φορτηγού, άδειασε ο νους μου από κάθε σκέψη και άρχισα να παρατηρώ τον ορίζοντα μπας και φανούν τίποτα εχθρικά αεροπλάνα.

Διασχίζοντας τα χωράφια με τα ψηλά στάχια, και με την καρότσα γεμάτη βαρέλια καύσιμα, η κατάσταση δεν ήταν και τόσο αισιόδοξη.


Ως εκείνη την ώρα οι ελληνικοί σταθμοί μετέδιδαν μόνο εμβατήρια.

Το δεύτερο πρόγραμμα του «Ανκαρα-Ισμιρ-Ιστανμπούλ» ραδιοφωνικού σταθμού που παρακολουθούσα συχνά, επειδή μετέδιδε μία ώρα κλασσική μουσική και μία ώρα ξένη, μετέδιδε επίσης εμβατήρια, και κάθε τόσο άκουγα ακαταλαβίστικα συνθήματα στα τουρκικά, που κατέληγαν με ένα μακρόσυρτο «Τούρκιεε»…

Τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου, ήταν Κυριακή πια, βρεθήκαμε στη Νέα Βύσσα, και κρύψαμε τα οχήματα μέσα στα αγροκτήματα. Τα άρματα προχώρησαν στα Ρίζια να συναντήσουν την 4η Πυροβολαρχία.



Γενικευμένος πόλεμος με την Τουρκία, αποφεύχθηκε, μια και η χούντα υπάκουσε πλήρως στις εντολές των Αμερικανών. Αλλά την ίδια υποχωρητική γραμμή ακολούθησε και η κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, με επακόλουθο τον Αττίλα Β’.



Τις λίγες αυτές γραμμές τις αφιερώνω στους συντρόφους της σειράς των συμμαθητών μου από την Κύπρο, στη Σχολή πυροβολικού, που χάθηκαν στις μάχες που πολέμησαν υπερασπιζόμενοι τα πάτρια εδάφη της Κύπρου.

Η μόνη δική μου απώλεια, ήταν η παραμονή μου έξι μήνες σε σκηνάκια, έξω από το Νεοχώρι Ορεστιάδας και τέσσερις μήνες επιπλέον θητεία.

Παραμένουν στο νου, πολλές συγκινήσεις από την πολεμική ατμόσφαιρα της εποχής. Τώρα πια ανεξίτηλες αναμνήσεις. Μαζί όμως και τα αναπάντητα ερωτήματα: Γιατί δεν δικάζονται επιτέλους οι υπαίτιοι του πραξικοπήματος στην Κύπρο και της Κυπριακής τραγωδίας στο σύνολό της; Ως πότε θα είμαστε υποταγμένοι στις εντολές του ΝΑΤΟ αποδεχόμενοι τις τουρκικές προκλήσεις, επιμένοντας ότι η θέση του Ασιάτη είναι στην Ευρώπη;


ΥΓ. Ο όρος "αντιαμερικανός" ισχύει όσο εξακολουθεί η αμερικανική εξωτερική πολιτική, που υπηρετούν όλοι οι πρόεδροι, τόσο ο Κλίντον (διέλυσε την Γιουγκοσλαβία), ο Μπους που αναγνώρισε την πΓΔΜ και το Κοσσυφοπέδιο, όσο και ο Ομπάμα, που κλείνει το μάτι στην Άγκυρα, μετά την επίσκεψή του και την ομιλία του στην τουρκική Εθνοσυνέλευση.