ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Mε αφορμή τiς εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.

του Δαμιανού Βασιλειάδη

Εύκολο είναι πια να κάνει κανείς τη διαπίστωση, ότι τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, δηλαδή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, τελούν κάτω από το καθεστώς της υποτέλειας .
Υποτέλεια σε ποιον; Μας το αναλύει σε μια σημαδιακή του επισήμανση ο Ανδρέας Παπανδρέου σε λόγο που εξεφώνησε στις 29.9.1973 σε Σεμινάριο του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) στη Γερμανία.
«Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο , πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όλο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί ΄δημιουργική’ κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».
Τι ευσταθεί και τι δεν ευσταθεί από την τοποθέτηση αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου; Εξελίχτηκαν τα πράγματα στη μεταπολίτευση, όπως ακριβώς μετά τον εμφύλιο; Η Αλήθεια είναι ότι μετά τον εμφύλιο, έως την απριλιανή δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1969, υπήρξε πραγματική μονοκρατορία της δεξιάς με ένα μικρό χρονικό διάλυμα αμφισβήτησής της το 63 -64.
Μετά τη χουντική περίοδο 1967 -74, που αποτελούσε το τελευταίο επεισόδιο του εμφυλίου πολέμου, όπως τόνιζαν πολλοί, επεκράτησε το μοντέλο στο οποίο αναφέρεται ο Ανδρέας Παπανδρέου, δηλαδή ο δικομματισμός. Με τη διαφορά ότι ο ρόλος της εξάρτησης γίνεται αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Το καθένα διαγκωνίζεται ποιο θα είναι πιο υποτακτικό στον μεγάλο υπερατλαντικό αφέντη.
Βέβαια καταργήθηκε στη μεταπολίτευση η βασιλεία, επεκράτησαν όμως οι φεουδαρχικές ολιγαρχίες τριών οικογενειών. Του Καραμανλή, του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη. Αντί για έναν βασιλιά έχουμε τώρα τρεις βασιλιάδες φεουδάρχες. Το κόμμα της ΄Ενωσης Κέντρου απορροφήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, που αποτέλεσε τον άλλο πόλο του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, (ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου). Η δε Αριστερά δεν εξαφανίστηκε μεν, δεν διαδραματίζει ωστόσο έως σήμερα ουσιαστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα. Στον χώρο της πολιτικής επεκράτησε απόλυτα σχεδόν ο δικομματισμός.
Λίγο ως πολύ το δικομματικό αυτό σχήμα διατηρήθηκε έως σήμερα λειτουργικό, όμως φαίνεται ότι έφτασε πια στην χρεοκοπία του, λόγω σκανδάλων, διαφθοράς και σήψης και λόγω της τελικής του απαξίωσης, στα όριά του. Δεν είναι σε θέση πια να παίξει τον προηγούμενο ρόλο του, εναλλασσόμενο στην εξουσία, απορροφώντας εκατέρωθεν τη δυσαρέσκεια και απογοήτευση του κόσμου, για να διατηρεί την ηγεμονία του.
Η εξάρτηση όμως από τον αμερικανικό παράγοντα και τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους μας» στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και όχι μόνο, παραμένει και «αυγατίζει». Απλώς διαφέρει ο βαθμός εξάρτησης.
Ιδίως κατά την περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη, με υπουργό τον σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η εξάρτηση αυτή είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Σήμερα ερίζουν οι οικογένειες Παπανδρέου και Μητσοτάκη για την προνομιούχα εύνοια των Αμερικανών, ώστε στο άμεσο μέλλον να χριστούν διάδοχοι του Καραμανλή και εντολοδόχοι των ΗΠΑ στους «εξαρτημένους» Έλληνες, για να μπορούν οι πρώτοι να λύσουν σε βάρος της πατρίδας μας τα ανοιχτά εθνικά θέματα: Κύπρος, Σκοπιανό, Αιγαίο, Θράκη κ.λπ. Αυτό είναι το σχέδιο εν πλήρη δράση.
Στο πλέγμα αυτής της εξάρτησης καθοριστικό ρόλο παίζουν οι εκσυγχρονιστές διανοούμενοι της «Αριστεράς» και της «Δεξιάς», που, με την ιδεολογική ηγεμονία που ασκούν στην υπηρεσία του αστικού κράτους, εθίζουν τον ελληνικό λαό μέσω της συναινετικής διαδικασίας, της καταιγιστικής πλύσης εγκεφάλου και της ιδεολογικής τρομοκρατίας στην παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη. Σε τελευταία ανάλυση αποτελούν τα ιδεολογικά του στηρίγματα.
Όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό έχει την ερμηνεία του. Η αποδόμηση του έθνους - κράτους, που επιδιώκει στην Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης, καλλιεργείται και υποστηρίζεται απ’ όλους αυτούς, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Ξεκινώντας από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες καταλήγουν ωστόσο στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην ουσία είναι οι απολογητές του συστήματος, του αστικού συστήματος. Αυτού του απάνθρωπου συστήματος που καταδυναστεύει επί δεκαετίες τον ελληνικό λαό, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική αντίδραση και εναλλακτική πρόταση.
Είναι κι αυτός ένας βασικός λόγος γιατί η Αριστερά στο σύνολό της δεν πείθει και παραμένει στο περιθώριο.

1.΄Ηδη προστρέχει ο Γιώργος Παπανδρέου στην Αμερική λίγο πριν τις εκλογές για να λάβει επισήμως το χρίσμα.
2,.Με τον Γεώργιο Παπανδρέου στην κυβέρνηση προσβλέβουν οι Αμερικανοί στη ευνοϊκή γι’ αυτούς των εκκρεμών θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής. Τους Αμερικανούς τους ενδιαφέρει η εσωτερική πολιτική στην Ελλάδα, όσο αυτή διευκολύνει την υπέρ αυτών (και των Τούρκων και Σκοπιανών) λύση των εθνικών θεμάτων (Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία, Θράκη κ.λπ).
3.Για του λόγου το αληθές διαβάστε τις σχετικές τοποθετήσεις δύο εκπροσώπων της Αριστεράς, που αναλύουν το φαινόμενο. Βλ. Γιάννης Μηλιός, Ο Μαρξισμός ως Σύγκρουση Τάσεων, εκδ. «Εναλλακτικές Εκδόσεις/Δοκίμια, Αθήνα 1996, σ. 154 και Δημήτρης Μπελαντής, «Η ‘στροφή’ των διανοουμένων: Για την αδιάκριτη γοητεία του ‘εκσυγχρονισμού’ στους αριστερούς διανοουμένους», στο περιοδικό «Θέσεις», τεύχος 59, Απρίλης -Ιούνης 1997. Παραπέμπω επίσης στην ανάλυση μου στο περιοδικό «Αρδην», τεύχος 75 με τίτλο: «Φαινόμενα παρακμής. Οι συμβιβασμένοι και Προσεταιρισμένοι», καθώς και στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr.

Αθήνα, 26.9.2009