Η Αμερικανοκρατία και η Κλεπτοκρατία είναι πάντα εδώ

Λέμε ΟΧΙ στις «Χουντικές» και «Δημοκρατικές» επικοινωνιακές αρλούμπες

του Σπύρου Χατζάρα

Στις 24 Ιουλίου, που η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη Μεγαλομάρτυρα Χριστίνη ,τους Νεομάρτυρες Θεόφιλο τον Ζακυνθινό, τον Αθανάσιο τον Κίο, και τον Όσιο Συμεών τον Νεοφανή, υπογράφηκε το 1923, η Συνθήκη της Λωζάνης, με την οποία χαράχθηκαν τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία.
Με το άρθρο 20 της Συνθήκης, η Τουρκία αναγνώριζε την προσάρτηση της Κύπρου στην Αγγλία και παραιτείτο από κάθε δικαίωμα σ αυτή.
Αυτήν την «συμβολική ημερομηνία» ,διάλεξε ο «μέγας σκηνοθέτης» , και μέγας ραβίνος Kissinger, για να γυρίσει
ο Καραμανλής στην Ελλάδα, και να σημάνει το τέλος της 7ετούς στρατιωτικής χούντας . Η διαταγή για την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα», είχε δοθεί από το κλιμάκιο της Cia , στους υποπράκτορες/ρουφιάνους της υπηρεσίας, Μπονάνο, Αραπάκη, Παπανικολαου, Ντάβο,Γκράτσιο,Γκιζίκη από τις 21 Ιουλίου, και ο μέγας Ραβίνος μέγας σκηνοθέτης, και υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Kissinger, είχε ανακοινώσει στην Ουάσιγκτον το βράδυ της 22 προς 23 Ιουλίου 1974, ώρα Ελλάδος, πριν δηλαδή την σύσκεψη υπό τον Γκιζίκη, λέγοντας στους δημοσιογράφους. «Ενδεχομένως αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται στην Αθήνα πολιτική μεταβολή» .Το πώς γνώριζε ο Κίσινγκερ, τόσες ώρες πριν, αυτά που θα συνέβαιναν στην Αθήνα είναι πολύ απλό να απαντηθεί. Εκείνος διέταξε τις εξελίξεις.
Το γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος το οποίο έθεσε στη διάθεση του «εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή» ο γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εσταίν, που «ήταν στενός προσωπικός του φίλος», σκόπιμα προσγειώθηκε στο Ελληνικό, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μέσα από μια λαοθάλασσα που πλημμύριζε τα πεζοδρόμια σε όλο το μήκος της διαδρομής κατευθύνθηκε στην Βουλή, όπου στις 4.15΄π.μ. ορκίστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ πρόεδρος της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας παρουσία του Προδότη Γκιζίκη. Αργότερα ορκίστηκαν οι πρώτοι υπουργοί. την ίδια μέρα της 24ης και συμπληρώθηκε την 27η Ιουλίου. Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας έδωσε εντολές για την αυστηρή τήρηση της εκεχειρίας στην Κύπρο, έστειλε τον Γ.Μαύρο στις συνομιλίες της Γενεύης, και διέταξε άμεση απελευθέρωση των λιγοστών πολιτικών κρατουμένων του Ιωαννίδη, δεδομένου ότι τους πολιτικούς κρατούμενους τους είχε απελευθερώση ο Παπαδόπουλος με την γενική αμνηστία της 22ας Αυγούστου 1973.Εάν μάλιστα ο μέγας ραβίνος Kissinger, δεν είχε ανατρέψει με το αριστερό του χεράκι που το έλεγε Cia/Ιωαννίδη τον Μαρκεζίνη ,στις 25 Νοεμβρίου 1973, η «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» θα είχε αποκατασταθεί από τις 10 Φεβρουαρίου 1974, δημοκρατικός πρωθυπουργός θα ήταν ο Μαρκεζίνης, και οι Τούρκοι δεν θα είχαν πατήσει πόδι στην Κύπρο.
Η «Χούντα», δεν κατέρρευσε στις 24 Ιουλίου του 1974 κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αλλά ο «πανίσχυρος αόρατος δικτάτωρ», έπεσε σαν χάρτινος πύργος, μόλις το αποφάσισαν οι αμερικανοί.
Γιατί ο διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού αντιστράτηγος Nτάβος, που αντί να πάει με τα τεθωρακισμένα του στην Κωνσταντινούπολη , απειλούσε να κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μετά τις 20 Ιουλίου και μετά την κήρυξη της γενικής επιστράτευσης;
Γιατί δεν το έκανε αυτό στις 16 Ιουνίου;
Και ο ΑΣΔΕΝάρχης Α. Γκράτσιος, που μετά τις 20 Ιουλίου, μαζί με άλλους 250 «καραμανλικούς αξιωματικούς» ζητούσε με διακήρυξη – τελεσίγραφο τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό την προεδρία του εθνοσωτήρα K. Καραμανλή, γιατί δεν συνελάμβανε στις 16 Ιουλίου με τις δυνάμεις της ΑΣΔΕΝ τον διοικητή της ΕΣΑ;
Και γιατί οι άνθρωποι των αμερικανών, ο στρατηγός Μπονάνος, ο αντιναύαρχος Αραπάκης, και ο αντιπτέραρχος Παπανικολάου, «αποφάσισαν να μην υπακούουν στον Ταξίαρχο» στις 21 Ιουλίου 1974, ενώ τον υπάκουαν και του χτυπούσαν προσοχές από τις 25 Νοεμβρίου 1973;
Γιατί συνέπραξαν μαζί στο πραξικόπημα και διευκόλυναν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο;
Η απάντηση είναι απλή και εύκολη. Στις 25 Νοεμβρίου ο Ιωαννίδης ήταν ο εκλεκτός των αμερικανών. Στις 21 Ιουλίου, ολοκληρώθηκε η αποστολή του και τον πέταξαν στα σκουπίδια. Οι εντολές που είχαν ο ι Μπονάνος, Αραπάκης, και Παπανικολάου, από τους «Kissinger and associates», ήταν να υπακούουν τον ταξίαρχο. Όταν τους είπαν να υπακούουν τον Καραμανλή, έκαναν αυτό που τους είπαν. Η ανατροπή της «Χούντας», δεν σχετίζεται με την «εξέγερση του Πολυτεχνείου»η οποία συνέβαλε στο να γίνει το πραξικόπημα στην Κύπρο και η τουρκική εισβολή. Το σύνολο των «πρωτοβουλιών» και των «διεργασιών», που διευκολυναν οι αμερικανοί και οι συνεργάτες τους συνέκλιναν στον στόχο: Να μην εμφανιστεί στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας, και να διασφαλιστεί η συνέχεια της αμερικανοκρατίας και της Κλεπτοκρατίας. Ένας άλλος μύθος που συντηρούν από το 74 τα έμμισθα δεξιά πρακτόρια των αμερικανικών υπηρεσιών, είναι ο «εθνικιστής Ταξίαρχος» που προσπάθησε για την Ένωση, και που τον πρόδωσαν οι στρατηγοί και οι αμερικάνοι. Λοιπόν, ο πρακτοράκος Ιωαννίδης, εάν δεν ήταν ένα δειλό υπαλληλάκι, θα έπρεπε να καταλάβει στις 20 Ιουλίου το Πεντάγωνο με την ΕΣΑ και τη σχολή Ευελπίδων που έλεγχε, να συλλάβει τους πράκτορες Μπονάνο, Αραπάκη, Παπανικολάου, και να διατάξει τα υποβρύχια να σπεύσουν στην Κυρήνεια. Η προδοσία όλων των τότε ανώτατων των αξιωματικών, και του Ιωαννίδη, αλλά και του «εθνάρχη Καραμανλή» , του Αβέρωφ κλπ, αποκαλύπτεται από τα υποβρύχια και μόνον. Το πενταπλό κόλπο, των «Kissinger and associates»,πραξικόπημα στην Κύπρο, τουρκική εισβολή, ελληνική επιστράτευση, ανατροπή της Χούντας-επιστροφή του Καραμανλή, Ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, δεν ήταν σκάκι, αλλά ζαριά. Σέβεν-ιλέβεν. Ένας άλλος επικοινωνιακός μύθος που διακινούν τα «δημοκρατικά πρακτόρια», είναι ότι, «περίπου σαράντα χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες, υπό την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 20 Ιουλίου 1974». Και αυτό είναι τεράστιο ψέμα.
Η τουρκική «αποβατική αρμάδα»,που εξήλθε του λιμανιού της Μερσίνας υπό τις επευφημίες χιλιάδων λαού, στις 17.00 μμ της 19ης Ιουλίου , ήταν ένα στρατιωτικό ανέκδοτο.
Αποτελείτο από 19 πεπαλαιωμένα μέσα και γενικής χρήσης αποβατικά/αρματαγωγά, μεταφορικής ικανότητας έως τριών αρμάτων και από ένα αρματαγωγό.
Η δύναμη που αποβιβάστηκε το πρωί της 20 Ιουλίου στην ακτή «Πέντε μίλι» δυτικά της Κυρήνειας ήταν 3.200 άνδρες, και όχι 40.000.
Ήταν το 50 Σύνταγμα Πεζικού και ένα τάγμα πεζοναυτών.
Ο αριθμός των αρμάτων μάχης που αποβιβάστηκαν ήταν μικρός. Λιγότερα από 30, που επειδή φορτώθηκαν βιαστικά στα πλοία δεν είχαν ρυθμισμένα τα στερεοσκοπικά τηλέμετρα βολής και βαράγανε στον γάμο του Καραγκιόζη. Το επόμενο «αποβατικό κύμα» ,ακολούθησε μετά από 25 ώρες, δηλαδή στις 21 Ιουλίου αποβιβάστηκαν άλλοι 3000,και άλλοι 3000 στις 22 Ιουλίου, όταν υπογράφηκε η εκεχειρία ,και συνέχισε τα πήγαινε-έλα το ένα και μοναδικό αρματαγωγό των Τούρκων.
Για την προστασία της αργοκίνητης νηοπομπής που χρειαζόταν 13-15 ώρες για να κάνει τη διαδρομή Μερσίνα-Κερύνεια, το Τουρκικό Ναυτικό διέθεσε πέντε αντιτορπιλικά.
Η αργοκίνητη «τουρκική αρμάδα», ήταν εύκολη λεία και για τα ελληνικά υποβρύχια, και για τα Φάντομ. Και η φιλολογία ότι δεν προλάβαιναν να φθάσουν στις κυπριακές ακτές τα υποβρύχια είναι απολύτως ψευδής και παραπλανητική.
Η προσβολή του αποβατικού στόλου έπρεπε να γίνει και από τα 4 γερμανικά υποβρύχια μας, την 21 Ιουλίου, και όχι στις 20, και αφού οι Τούρκοι είχαν αναπαυτεί στις αμερικανικές διαβεβαιώσεις για συνεργασία των Ελλήνων στην απόβαση, ώστε να αιφνιδιαστούν και να βυθιστούν πρώτα τα 5 αντιτορπιλικά, και μετά αποβατικά, ώστε το πρώτο αποβατικό κύμα να καταστεί όμηρος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο και να συνθηκολογήσουν, για να οδηγηθούμε σε διαπραγματεύσεις με τις ελληνικές δυνάμεις νικήτριες επί του εδάφους.
Η βύθιση του μοναδικού αρματαγωγού των Τούρκων, που συνέχιζε τα πήγαινε-έλα στην Μερσίνα, για την ενίσχυση του Αττίλα σε άνδρες και υλικό, κατά παράβαση της εκεχειρίας, θα έπρεπε να έχει διαταχθεί από τον Καραμανλή ,μετά τις 24 Ιουλίου.