Η άλλη πλευρά της Ιστορίας

Τα 120 χρόνια του (τροτσκιστή) Χρουστσώφ

Στη Μόσχα τον θυμήθηκαν επειδή έκανε δώρο την Κριμαία στην Ουκρανία που την πήρε πίσω ο Βλαδίμηρος.
(Οι Εβραίοι μετά τον πόλεμο προσπαθούσαν να μετατρέψουν την πλουσιότατη Κριμαία σε αυτόνομη εβραϊκή περιοχή, σ’ ένα «δεύτερο Ισραήλ» εντός της ΕΣΣΔ).

Έστησαν λοιπόν μια έκθεση για τα 120 χρόνια από τη γέννηση του με σπάνια ιστορικά έγγραφα, φωτογραφίες κλπ. Και είναι όλα εκεί. Το 20 συνέδριο, το κλείσιμο των Γκουλάκ, η εισβολή στην Ουγγαρία, η κρίση των πυραύλων στην Κούβα, η υπόθεση Φράνσις Γκάρι Πάουερς, ο Γκαγκάριν, οι πολυκατοικίες του, και ο «σιτοβολώνας» του Καζαχστάν. Στον εκθεσιακό χώρο του Ρωσικού Κρατικού Αρχείου παρουσιάζεται φωτογραφικό, ηχητικό και οπτικό υλικό για τον Νικίτα Χρουστσόφ. Πρώτα από όλα τα Διατάγματα που σχετίζονται με την εκχώρηση της Κριμαίας στην Ουκρανία, έγγραφα με προσωπικές χειρόγραφες σημειώσεις από την κρίση της Κούβας κλπ.
Ο διευθυντής του Ρωσικού Κρατικού Αρχείου, Αντρέι Σορόκιν, στο σημείωμα του για την έκθεση αναφέρει ότι ο Χρουστσόφ είχε προετοιμάσει το έδαφος για πολλά από τα όσα συνδέονται με τη διακυβέρνηση του Γκορμπατσόφ, συμπεριλαμβανομένης και της περεστρόικα.
Ωστόσο ακόμα στη Μόσχα είναι πολύ μακριά από την ιστορική τοποθέτηση του Χρουστσόφ και του ρόλου του.
Ο Νικίτα Σεργκέγεβιτς Χρουστσόφ γεννήθηκε το 1894 στο χωριό Καλίνοβκα της Ουκρανίας .Στο χωριό αυτό εγκαταστάθηκαν το 1765 οι 4 πρώτες εβραϊκές οικογένειες στην Καλίνοβκα το χωριό του και το 1897 στην Καλίνοβκα ζούσαν 1,052 Εβραίοι ή το 41% των κατοίκων.
Αυτό εξηγεί πολλά για τη σχέση του με τον Εβραίο προστάτη του Λαζάρ Καγκάνοβιτς, με τον οποίο είχε γνωριστεί από το 1917. Στη Καλίνοβκα πάντως το 1924 δημιουργήθηκε εβραικό Κολχόζ.
Ο Νικίτα έγινε μέλος των μπολσεβίκων μόλις το 1918 μαζί με τον Τρότσκι. Πριν ήταν Μενσεβίκος. Αλλωστε τον κατηγορούσαν για το σύντομο φλέρτ με τους τροτσκιστές.
Την περίπτωση του Χρουτσώφ την περιέγραψε πλήρως ο Ρακόφσκι στην κατάθεση του στην ГУГБ τα μεσάνυχτα της 26ης Ιανουαρίου 1938, όταν αποκάλυψε ότι η ομάδα του Τρότσκι, «όταν κατάλαβε ότι θα χάσουν στην κεντρική Επιτροπή, αποφασίστηκε, αντί να συγκρουστούμε, να προσχωρήσουμε στο σταλινικό στρατόπεδο. Να γίνουμε σταλινικοί περισσότερο και από τον ίδιο. Να υπερβάλλουμε , σε όλα, και με τον τρόπο αυτό να τον σαμποτάρουμε».
Πάνω κάτω τα ίδια κατέθεσε στη δίκη του ο Κάμενεφ που παραδέχτηκε στην απολογία ότι αφού «αποδείχτηκε ανεδαφική η διάσπαση του κόμματος, και αφου μπορούσαμε πλέον να υπολογίζουμε σε κάποια εσωτερική δυσκολία για να πετύχουμε την ανατροπή της ηγεσίας, που είχε οδηγήσει την χώρα μέσα από εξαιρετικά δύσκολους δρόμους, είχαμε πειστεί ότι απέμεναν δύο δρόμοι: ή να θέσουμε, έντιμα κι ολοκληρωτικά, τέλος στον αγώνα μας ενάντια στο κόμμα ή να συνεχίσουμε αυτό τον αγώνα, χωρίς όμως καμιά ελπίδα να κερδίσουμε οποιαδήποτε μαζική υποστήριξη, χωρίς πολιτική πλατφόρμα, χωρίς συνθήματα. Να τον συνεχίσουμε ατομικά. Επιλέξαμε το δεύτερο δρόμο».
Αυτός ήταν ο εισοδισμός.
Τροτσκιστής που «υπερέβαλε» ήταν και ο πολωνόεβραίος Stanislav Kossior, o κομματικός άρχων του Κιέβου που ήταν ο αρχιτέκτονας του πρώτου λιμού της Ουκρανίας το 1932-33, και ο οποίος εκτελέστηκε το 1939.
Ο Χρούτσώφ ήταν φίλος του. Όπως και ο Καγκάνοβιτς. 
  Ο «τροτσκιστής» Χρουτσώφ είχε κεντρικό ρόλο στην καμπάνια «ενάντια στους μισθοφόρους, και τα φασιστική σκυλιά της συμμορίας Τροτσκι-Ζινόβιεφ» , και στις εκκαθαρίσεις πολλών φίλων και «συντρόφων» του στην Περιφέρεια Μόσχας. Από τα 38 ανώτατα κομματικά στελέχη στην πόλη και επαρχία της Μόσχας, οι 35 εκτελέστηκαν και οι τρεις επιζώντες μεταφέρθηκαν σε άλλα μέρη της ΕΣΣΔ . Από τους 146 κομματικούς γραμματείς των πόλεων και των συνοικιών έξω από τη Μόσχα μόνο 10 επέζησαν.
Στα απομνημονεύματά του, ο Χρουστσόφ παραδέχτηκε ότι σχεδόν όλοι όσοι εργάστηκαν μαζί του συνελήφθησαν και ότι ο ίδιος ενέκρινε τις συλλήψεις, και έκανε λίγα ή τίποτα για να σώσει τους φίλους του.
«Ποτέ δεν μπήκα στο Κρεμλίνο», έπε από το βήμα του συνεδρίου ο πράκτορας ο Χρουστσώφ, «χωρίς να αναρωτηθώ αν θα ξαναέβγαινα ζωντανός…», ξέσπασε σε δάκρυα έμεινε για λίγο πεσμένος πάνω στο βήμα, ενώ το κορμί του αναταραζόταν από τους λυγμούς.
Τα κατάφερε.
Το ξήλωμα της εικόνας του Στάλιν ξεκίνησε με την εξουδετέρωση του Λαβρέντι Πάβλοβιτς Μπέρια, αρχηγού της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας. Στις 27 Ιουνίου 1953, καθαιρέθηκε, τον δίκασαν και τον εκτέλεσαν. Πρώτος που επιτέθηκε στο νεκρό Στάλιν ήταν ο Αναστάς Μικογιάν, συνέχισε ο Εβραίος Μωυσής Σουσλόφ, και μετά έγινε ο λόγος στο 20ό συνέδριο. Και μετά, άρχισε η «Περεστρόικα» .Αποκαταστάθηκαν όλοι οι «καλοί κόκκινοι» δολοφόνοι του Τρότσκι.
Μόνο ο Στάλιν έμεινε για κακός.