Αυτοβιογραφικά. (Από την ΕΡΤ στο Βελιγράδι και τη Μόσχα)

Από τη συνέντευξη που δημοσιεύει σήμερα η «Ελεύθερη Ώρα»

Έλενα Λαβασσά: Πώς βρεθήκατε από εκφωνητής ειδήσεων στην ΕΡΤ στο γραφείο Τύπου των ελληνικών πρεσβειών σε ομόδοξες χώρες (Σερβία και Ρωσία);

ΧΑΤΖΑΡΑΣ. Κάνετε λάθος και παρακαλώ να το διορθώσετε. Δεν υπήρξα ποτέ «εκφωνητής ειδήσεων». Δημοσιογράφος ήμουν και είμαι.
Η ιστορία με την ΕΡΤ είναι μακρά. 
 Πέτυχα πρώτος στον διαγωνισμό Χόρν το 1974, αλλά δεν με προσέλαβαν λόγω της απαγόρευσης προσλήψεων.
Επτά χρόνια μετά, το ΠΑΣΟΚ έκανε έναν δήθεν διαγωνισμό, (το1981), για να μπει στο Ίδρυμα η ομάδα των επιλεγμένων «πρασινοφρουρών», υποχρεώθηκαν να βάλουν και εμένα σε νέα «κρίση». Επειδή ήμουν καλύτερος πήρα τη θέση του δικού τους «χειρότερου», που είχε προϊστορία στην στρατιωτική ΥΕΝΕΔ και οι προοδευτικοί δεν τον ήθελαν. Έτσι «τρύπωσα».
Δεν είχα καμιά σχέση με την «κλαδική» και ήμουν η μόνη πραγματικά αξιοκρατική πρόσληψη.
Το 1990 είχα την "τιμή" να είμαι η πρώτη μετάταξη του νόμου Έβερτ, και με πήγαν για απόλυση στη ΓΓΤΠ αλλά παρέμεινα επειδή ο συνάδελφος Δαλδάκης μου ανέθεσε την επιμέλεια της έκδοσης των λόγων του Μητσοτάκη.
Το 1993 λόγω της σφοδρής κριτικής που ασκούσα από την εφημερίδα ΝΙΚΗ και το Κανάλι 29, (το οποίο εγώ δημιούργησα) , στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά κυρίως στην «Αυλή της Δήμητρας», ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Χυτήρης προσπάθησαν ανεπιτυχως να με στείλουν «εξορία» πρώτα στην Άγκυρα και μετά στα Τίρανα.
Το Βελιγράδι το ζήτησα μόνος μου επειδή λόγω του πολέμου και του Εμπάργκο δεν το ήθελε κανείς.
Πρέπει να ξέρετε ότι εγώ αναγέννησα τον σύλλογο ελλήνων Βελιγραδίου «ο Ρήγας Φεραίος», και εγώ μαζί με τον πρέσβη Βλασσόπουλο δημιουργήσαμε το μνημείο του Ρήγα στον Πύργο του Νεμπόισσα, στα 200 χρόνια από τον θάνατο του και έστησα την ελληνική εκκλησία, όπου κάναμε και την ιστορική «Ανάσταση των βομβαρδισμών» το 1999.
Από εκείνες τις μέρες δεν θα ξεχάσω ποτέ την κατάθεση στεφάνου που κάναμε στις 25 Μαρτίου, ενώ εξελισσόταν ο βομβαρδισμός και ηχούσαν οι σειρήνες, ενώ εμείς κάπου 20 Ελληνες τραγουδούσαμε τον εθνικό Ύμνο. 
 Στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας κράτησα ανοιχτό το Γραφείο Τύπου και τις 78 μέρες που έβρεχε βόμβες, αλλά, μετά την ανακωχή του Πρέσεβο, ο Γιωργάκης και ο Σημίτης με έστειλαν στη Ρωσία, για να βάλουν στη θέση μου τον μοναδικό προτεστάντη σύμβουλο Τύπου που είχε τότε η ΓΓΤΠ. Στη Μόσχα ,με δικούς μου πόρους έβγαλα τη μηνιάτικα ομογενειακή εφημερίδα» «Γκρετσέσκιαγια Γκαζέτα» και ίδρυσα τη ρωσική Επιτροπή για την επιστροφή στην Ελλάδα των μαρμάρων του Παρθενώνα.
Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα. Από τη Μόσχα με έφερε πίσω ο Ρουσόπουλος, και έτσι δεν πρόλαβα να βρω τον τάφο του Τσακάλωφ. Κρίμα.