Το Διαρκές «Κόκκινο Δόγμα τη Λαμίας». Ναι σας σφάξαμε και καλά σας κάναμε και θα σας ξανασφάξουμε

Η «Συγκέντρωση του Λαού» στη Λαμία οργανώθηκε από το ΕΑΜ/ΚΚΕ την Κυριακή 29 Οκτωβρίου 1944, για να τιμηθεί η «λαϊκή αντίσταση» της 28ης Οκτωβρίου. 

Στις 29 Οκτωβρίου 1944, 43 ημέρες μετά τις σφαγές στον Μελιγαλά και 36 ημέρες μετά τους Γαργαλιάνους ο αιμοσταγής πούστης Θανάσης ομολόγησε με θράσος τις σφαγές στην Πελοπόννησο και από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου «Βούλγαρη» στην Πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας βρονοφώναξε  με υπερηφάνια "Ναι σφάξαμε!"   και διατύπωσε το  "Κόκκινο Δόγμα" ότι σημασία έχει η ταυτότητα του σφαγμένου. "Ναί σφάξαμε, αλλά ποιούς σφάξαμε" είπε ο αγράμματος Πουστοθανάσης που  μίλησε και για τον εχθρό του λαού Ιωάννη Καποδίστρια

Το ζευγάρι της Λαμίας στο Μπαλκόνι. Δίπλα στον "Αρη" ήταν ο σύντροφος Τάκης. Ο Ποιητής. Ο Πρώτος Μεγάλος Έρωτας. Ο παιδοβιαστής Νουνός που φώναζε τον 14χρονο Θανασάκη, Άρη.

«Τώρα φωνάζουνε ότι ο Άρης σφάζει. Ναι, σφάξαμε κι είμαστε

 έτοιμοι να ξανασφάξουμε, αν χρειαστεί. Ποιους όμως σφάξαμε; 

Εμείς είμαστε πιο πονόψυχοι απ' αυτούς. 

Σφάξαμε κείνους που πρόδιδαν στους καταχτητές τους Έλληνες,

 κείνους που κλέβανε το λαό και διαπράττανε εγκλήματα. 

Κι είναι κυριολεκτικά ηλίθιοι κείνοι πού τους πήρε ο πόνος γι' αυτούς, που τόσο δικαιολογημένα χτυπήσαμε, για να παίρνουν το μέρος τους 

ή είναι ολοκληρωτικά συνένοχοι τους», είπε.

Σύμφωνα με τον πουστοΘανάση, τα Κομμούνια, «ήσαν οι εγγυητές της ασφάλειας της ζωής και της περιουσίας» και όσοι μίλαγαν για τις

 σφαγές 7000 και πλέον ανθρώπων στο διάστημα Αύγουστος -

Σεπτέμβριος 1944 ήσαν δεσποινίδες που έκλαιγαν για τα γατάκια. 

Ενώ Εκείνος, ήταν «Άντρας», και δεν έκλαιγε. 

 Όπως υποσχέθηκε ο πουστοΘανάσης, έσφαξαν ξανά . 6000 αντικομουνιστές, στις 4 Νοεμβρίου 1944 στο Κιλκίς και στη συνέχεια άλλους 30.000 στα Δεκεμβριανά. 

 Το , "Ποιους όμως σφάξαμε;", είναι το αξιολογικό δόγμα περί σφαγής, των Βελουχιώτη-Φίτσιου, που εξακολουθεί να εμπνέει και σήμερα τους Συριζοχαχόλους και άλλους προοδευτικούς. 

 

Οι κατ΄επάγγελμα Κόκκινοι Ψεύτες γράφουν, στον «Ριζοσπάστη» ότι 

ο «λόγος (του Θανάση) στη Λαμία», εκφωνήθηκε τάχα την Κυριακή 

22α Οκτωβρίου 1944. Και όμως η πλατεία ήταν γεμάτη από …

μάρτυρες. 

 Ο Πουστοθανάσης που ήθελε να τον φωνάζουν Αρη, 

στις 22 Οκτωβρίου έκανε βόλτα στην πλατεία της Λαμίας, μαζί 

με τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, τον πατέρα Σημίτη, και τον

 νεανικό εραστή του Τάκη Φίτσιο, μιμούμενος την είσοδο στην

 Αθήνα των Σκόμπυ-Παπανδρέου. 

Δεν έβγαλε λόγο, όπως ο Παπανδρέου στην πλατεία Συντάγματος, 

επειδή δεν ήταν έτοιμος.

 Η "Συγκέντρωση του Λαού" οργανώθηκε από το ΕΑΜ/ΚΚΕ την 

επομένη Κυριακή 29 Οκτωβρίου, για να τιμηθεί η «λαϊκή αντίσταση»

 της 28ης Οκτωβρίου. 

 Ο λόγος του Πουστοθανάση στη Λαμία εκφωνήθηκε μετά την «παρέλαση». 

 Για κάθε τίμιο και ηθικό άνθρωπο, υπάρχει καλό και κακό.

 Η αλήθεια και το ψεύδος. Όμως για τον «συνωμότη»,τον μαρξιστή 

και τον επικοινωνιολόγο, δεν υπάρχουν ούτε αλήθεια και ψεύδος ,

 ούτε καλό και κακό. «Αληθινό» ,είναι ότι του φαίνεται σαν τέτοιο, ή

 ότι πρέπει να φαίνεται σαν τέτοιο.

 Έτσι ο πούστρος ο Θανάσης, που παρίστανε τον πατριώτη είπε στην πλατεία της Λαμίας: 

«Όταν έχουμε τη μέρα της εθνικής ανεξαρτησίας μας, πού 

γιορτάζουμε στις 25 Μάρτη, χαιρόμαστε, τραγουδάμε και κλαίμε από

 τη συγκίνηση. 

Μα από δω και πέρα θα έχουμε δυο εθνικές γιορτές: την 25η Μάρτη 

και την 27η Σεπτέμβρη επέτειο της δημιουργίας του ΕΑΜ, που 

αποτέλεσε τη βάση της σημερινής μας απελευθέρωσης». 

 Ο πούστης θα έκλαιγε από συγκίνηση και στην Μικρά Ασία όταν τα κομμούνια έλεγαν οίκαδε και  εργάστηκαν για τη Νίκη του Κεμάλ, και

 όταν μοίραζε προκηρύξεις για την ανεξάρτητη Μακεδονία και όταν υπέγραφαν τα σύμφωνα με τους Βουλγάρους. 

 Πάντως έχει πλάκα η σύγκριση του Θανάση που έλεγε ψευδώς ότι 

τα κομμούνια γιορτάζουν την 25η του Μάρτη, και «χαίρονται , 

τραγουδάνε και κλαίνε από τη συγκίνηση», με τα κομμούνια των ΕΚΟΥΜΟΥ. 

 Ο πούστρος Θανάσης, είπε στην πλατεία της Λαμίας ότι ο Μεταξάς 

ήταν πράκτορας των Γερμανών και επανάλαβε την προκήρυξη Πλουμπίδη/SoE της 28ης Οκτωβρίου 1940. 

 «Μυρίστηκαν οι έξυπνοι ψητό από τη μοναρχία και βρίσκοντας ότι «έφταιγε» η δημοκρατία για τη δυστυχία του λαού, ξαναφέρανε το βασιλιά. Και τότε άρχισαν πιο ξετσίπωτα ακόμα να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν το λαό. Και για να μπορούν να πνίγουν τις κραυγές του, βάλανε στο κεφάλι μας το Μεταξά, που ήτανε πάντα πράχτορας του 

ΙΙ γραφείου του γερμανικού επιτελείου, από τον καιρό που σπούδαζε 

στη στρατιωτική σχολή της Γερμανίας. Έτσι, ύστερα από 120 χρόνια, ξαναπέσαμε πάλι στη σκλαβιά, γιατί έτσι κακά μας κυβερνήσανε στο διάστημα αυτό. Σ' αυτή την κατάσταση βρεθήκαμε, όταν ξέσπασε η πολεμική λαίλαπα και η σύγκρουση μεταξύ των κολοσσών. 

Μα κανένας απ' αυτούς δε σκέφτηκε ελληνικά και να δει πώς θα

 ξέφευγε η χώρα μας τη λαίλαπα αυτή. 

Με την επίγνωση ότι η χώρα μας θα τραβούσε στην καταστροφή 

μπήκανε στον πόλεμο. 

Έχουμε ντοκουμέντα στα χέρια μας, πού μας αποδείχνουν, ότι

 οι άνθρωποι αυτοί είχανε σκοπό να ρίξουνε μόνο τρεις τουφεκιές 

στο Αλβανικό μέτωπο κι ύστερα να μας παραδώσουν στους

 φασίστες. 

Υπάρχουν ντοκουμέντα που μας πείθουν ότι το Νοέμβρη προς

 το Δεκέμβρη του 1940 μπορούσαμε να πετάξουμε τους Ιταλούς

 στη θάλασσα. 

Μα αυτοί συγκρατούσαν το στρατό μέχρι που να λύσει το 

στρατιωτικό της πρόβλημα, η Γερμανία στην Ευρώπη κι ύστερα 

να δικαιολογηθούν ότι δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με δυο κολοσσούς. 

Δεν πίστευαν στις δόξες του στρατού μας, στο θάρρος, στην τόλμη, 

στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του, που πολεμούσε με φλόγα 

ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος πάνω στα βουνό της Αλβανίας με τη βοήθεια όλου του ελληνικού λάου.

Αυτοί δεν πίστευαν σ' αυτά και περιμένανε πως θα καμφθεί. 

Γι' αυτό το έπος της Αλβανίας είναι ολοκληρωτικά έργο του λαού. 

Είναι έργο του λαού που το πραγματοποίησε με το μένος που είχε 

ενάντια στο φασισμό και το ζυγό του Μεταξά, με θυσίες και 

ηρωισμούς. Έτσι, μας ξαναδέσανε στη σκλαβιά». 

Τα «ντοκουμέντα», που επικαλέστηκε ο πουστοθανάσης, ήταν 

η έκθεση της Επιτροπής Καθηνιώτη, που επεσήμαινε τις ευθύνες 

του Παπάγου και του Βασιλιά. 

Αλλά για τον Πούστη Κομμουνιστή , σημασία είχε να συκοφαντήσει

τον Μεταξά και μόνον. Για τους πράκτορες των Άγγλων δεν είχε να πει τίποτα γιατί οι Άγγλοι τους τάιζαν και οι Άγγλοι τους κάλεσαν στον Λίβανο.

Σπυρίδων Αλεξάνδρου Χατζάρας