Η Μεγάλη Πολιτική και η αντανακλασή της για τους Κλεφτολουμπινέ Ιδιοφελείς

Η Συμφωνία των «μεγάλων» για την υποτίμηση του δολαρίου της 22ας Σεπτεμβρίου 1985 και η υποτίμηση-απάτη της δραχμής έναντι του δολαρίου από την διεφθαρμένη ελληνική ψωρο-ελίτ και τον «εκσυγχρονιστή» Σημίτη .

 

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΟΤΕΛ ΠΛΑΖΑ 

Το 1985, ήταν χρονιά εκλογών στην Ελλάδα. 

 Οι ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 1985  

έγιναν στις 2 Ιουνίου και ο Ανδρέας τις κέρδισε με ποσοστό 45,82% .  

Στο Κράτος Δικαίου είχαν γίνει ένα χρόνο πριν . 

 Το Διεθνές ΑΘΕΑΤΟ Συμβούλιο, αποφάσισε τότε, την προεκλογική περίοδο στην Αμερική  να στηριχτεί  η ταχεία ανάκαμψη της  

αμερικανικής οικονομίας από την Ύφεση , που προκαλούσαν οι  

φθηνές εισαγωγές.

 Η σταδιακή υποτίμηση του δολαρίου σε σχέση με τα νομίσματα της Ιαπωνίας, της Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ολλανδίας,

 του Καναδά , και της Ελβετίας, είχε αρχίσει από τον Μάρτιο του 

1985.

 Έτσι για παράδειγμα ενώ τον Μάρτιο του 1985 η ισοτιμία του

 δολαρίου ήταν στα 3.46140 Δυτικογερμανικά Μάρκα

 τον Σεπτέμβριο βρισκόταν στα 3.173. 

Αλλά αυτό δεν έφθανε.

 Χρειαζόταν κάτι μαζικό, και επειδή τα λεφτά των «Αγορών» 

δεν έφθαναν, αποφασίστηκε το "αδιανόητο".

 Η  Κρατική «παρέμβαση» στις "αυτορυθμιζόμενες" από την  

προσφορά και τη ζήτηση «Αγορές» . 

 Από το 1980 έως το 1985 το δολάριο είχε ανατιμηθεί κατά περίπου 

50% έναντι του ιαπωνικού γεν, του γερμανικού μάρκου, του γαλλικού φράγκου και της βρετανικής λίρας. 

Τον Μάρτιο του 1985, λίγο πριν από την G7, το δολάριο έφθασε την υψηλότερη αποτίμησή έναντι της βρετανικής λίρας. Μια αποτίμηση

 που θα παρέμενε αξεπέραστη για 30 χρόνια. 

 Αυτό προκάλεσε τις σημαντικές δυσκολίες για την αμερικανική βιομηχανία αλλά ο κυρίαρχος χρηματοπιστωτικός τομέας κέρδιζε , 

και η «ΦΕΝΤ» υποστήριζε το ακριβό δολάριο για ….τη μείωση του πληθωρισμού.   Στο πολιτικό επίπεδο, σχηματίστηκε τότε στο εσωτερικό των ΗΠΑ μια  ετερόκλητη συμμαχία εργατών- αγροτών -εργολάβων και βιομηχάνων, που ζητούσαν  προστασία από τον ξένο (φθηνό) ανταγωνισμό. 

Στην Συμμαχία προσχώρησαν, το «Ντιτρόιτ» , (αυτοκινητοβιομηχανία), 

 η «IBM» και η « Motorola» και στο Κογκρέσο είχαν αρχίσει κινήσεις

 για  ενδεχόμενη ψήφιση προστατευτικών νόμων. 

 Η προοπτική των εμπορικών περιορισμών ώθησε την "ΦΕΝΤ" να

 δώσει εντολή στον Λευκό Οίκο να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις

 που οδήγησαν στη «Συμφωνία Πλάζα» στις 22 Σεπτεμβρίου 1985.

 Η «Συμφωνία Πλάζα», ονομάστηκε έτσι επειδή οι υπουργοί 

οικονομικών Γαλλίας, Δυτικής Γερμανίας, Ιαπωνίας, Ηνωμένων

 Πολιτειών και Ηνωμένου Βασιλείου, συνατήθηκαν και κατέληξαν 

σε  συμφωνία,, για την υποτίμηση του δολαρίου σε σχέση με το

 ιαπωνικό γιεν και το γερμανικό μάρκο με παρεμβάσεις στις αγορές συναλλάγματος στο ξενοδοχείο "Plaza" στη Νέα Υόρκη.

Το αμερικανικό δολάριο υποτιμήθηκε σημαντικά μέχρι που έγινε,

 δυο χρόνια μετά,  «η Συμφωνία του Λούβρου» του 1987. 

 Η υποτίμηση του δολαρίου συνδέθηκε με την μείωση του

 ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ, 

η οποία είχε φθάσει το 3,5% του ΑΕΠ, και να βοηθήσει την οικονομία 

των ΗΠΑ να βγει από μια σοβαρή ύφεση που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980, λόγω των υψηλών επιτοκίων του Πωλ Βόλκερ.

 Το αυξημένο επιτόκιο έλεγχε επαρκώς τον πληθωρισμό, μέχρι το

 1975, όταν γεννηθηκαν τα πετροδολάρια.

Οι ΗΠΑ συμφώνησαν με τους Άραβες του ΟΠΕΚ να εμπορεύονται πετρέλαιο μόνο σε δολάρια ΗΠΑ, και οι ΗΠΑ σε αντάλλαγμα, θα τους έδιναν στρατιωτική υποστήριξη. 

 Έτσι αυξήθηκε κατακόρυφα η ζήτηση δολαρίων που ανατιμηθήκαν

 και ο αμερικανός καταναλωτής άρχισε να αγοράζει με το ακριβό

 του δολάριο τα πολύ φθηνα ιαπωνικά προϊόντα. 

 Κύριος στόχος της υποτίμησης λοιπόν ήταν να παράσχει αυξημένη ανταγωνιστικότητα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών εξαγωγών,

 σε σχέση με τις ιαπωνικές εξαγωγές, μέσω του ελέγχου 

του νομίσματος. 

 Στις 22 Σεπτεμβρίου 1985, οι υπουργοί Οικονομικών των ΗΠΑ, της Βρετανίας, τη Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας που 

συναντήθηκαν στο Ξενοδοχείο Πλάζα της Νέας Υόρκης συμφώνησαν

 να παρέμβουν στις αγορές για να υποτιμηθεί σημαντικά, το δολάριο

 σε σχέση με το γιεν και το γερμανικό Μάρκο. 

 Η είδηση ήταν καταστροφική για τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΟΛΑΡΙΟΥΧΟΥΣ

 και προκάλεσε απελπισία στη Ελληνική ψωροελίτ που είχε

 καταθέσεις σε δολάρια στην Ελβετία. 

 18 ημέρες μετά τη Συμφωνία του Πλάζα, το ΠΑΣΟΚ, προσέφερε 

σανίδα σωτηρίας στους δολαριοκαταθέτες της ελληνικής κλεπτοκρατικης ψωροελίτ και υποτίμησε τη δραχμή κατά 15%

 έναντι του δολαρίου, αλλά, για να ωφεληθούν θα έπρεπε 

να φέρουν τα λεφτά, από την Ελβετία πίσω στην Ελλάδα. 

 Η απάτη της υποτίμησης Σημίτη της 10ης Οκτωβρίου 1985 είναι 

άμεσα συνδεδεμένη με την «Συμφωνία του Πλάζα». 

 Η ισοτιμία ενός δολαρίου με το Γερμανικό Μάρκο έπεσε από 

τα 3.173 Μάρκα, στα 2.17. Υποτιμήθηκε δηλαδή περίπου 32%.

 Το Γιεν υποτιμήθηκε 51%.

 Αντίθετα, με την υποτίμηση Σημίτη το δολάριο έκανε στις 10 Οκτωβρίου  149,258  δραχμές και 

λίγους μήνες μετά έκανε 142,086 και στις αρχές 

του 1987 η ισοτιμία ήταν στις 129,657 δραχμές. 

 Είναι προφανές ότι η υποτίμηση Σημίτη διευκόλυνε , εκείνους που «έβγαζαν έξω»,τα χρήματα τους σε δολάρια και τους έδωσε ένα  

μπόνους 47%, (όφελος 32% από την υποτίμηση του δολαρίου συν

 15% από την υποτίμηση της δραχμής, εάν έφερναν

 στην Ελλάδα τα χρήματα τους για να αγοράσουν υποτιμημένα ακίνητα, να επενδύσουν στον τουρισμό, και στην κατανάλωση με τα να ανοίξουν μαγαζιά  και αντιπροσωπείες). 

 Η είδηση της Συμφωνίας Πλάζα ήταν καλή για όσους χρωστούσαν 

σε δολάρια , εφόσον γύριζαν τα δάνεια τους σε Γιεν 

και Μάρκα, αλλά το ελληνικό Κράτος έμεινε πιστό

 στην Γκόλντμαν Ζαξ. 

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ