Μία πρότασή για την "μάχη" μεταξύ G700 και STAGERS

Του Δημ. Καραμήτσα Δικηγόρου, Αντ/δρου Ν. ΙΝΚΑ

Το πρόβλημα των εργαζόμενων με το πρόγραμμα STAGE στο Δημόσιο είναι πολυσύνθετο, αλλά ζητεί μια δίκαιη λύση.

Α. Πρώτα από όλα θα πρέπει να επισημανθεί ότι η κατάργηση των προγραμμάτων STAGE, των προγραμμάτων της αθλιότητας, της εξάρτησης, της ομηρίας και της δουλείας, είναι μια απόλυτα ορθή και γενναία απόφαση της κυβέρνησης.
Να καταργηθούν και να μην επανέλθουν ποτέ τα Stage και αντίστοιχοι «θεσμοί», σύγχρονης εργασιακής δουλείας.
Όμως παρά την κατάργησή των Stage, το πρόβλημα παραμένει, είναι πρόβλημα ουσίας, πρόβλημα κοινωνικό, που αφορά χιλιάδες νέους ανθρώπους, είτε αυτοί εργάστηκαν με το πρόγραμμα Stage, είτε όχι.

Β. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα για το πρόγραμμα STAGE και όσους εργάστηκαν με αυτό, χωρίς να αποκρύπτουμε, να σκεπάζουμε ή να «στρογγυλεύουμε» τις αλήθειες με λέξεις. Ποιες είναι οι αλήθειες:
1. Το πρόγραμμα Stage, αποτέλεσε ένα πρόγραμμα σύγχρονης δουλείας και όχι πρόγραμμα μαθησιακής πρακτικής εξάσκησης. Οι εργαζόμενοι με το Stage, εργάζονταν καλύπτοντας μόνιμες οργανικές ανάγκες του Δημοσίου, ως κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι, με αστεία, δουλική αμοιβή και χωρίς καν ασφάλιση.

2. Στον αντίποδα, οι εργαζόμενοι με το πρόγραμμα Stage, γνώριζαν εκ των προτέρων τις συνθήκες και τους όρους εργασίας και, κυρίως, η επιλογή τους στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, έγινε με κομματικά κριτήρια και με βάση κομματικές γνωριμίες. «Ρουσφέτια» ήταν τα Stage και να μην κρυβόμαστε από την αλήθεια.

Γ. Όλα αυτά δεν θα αποτελούσαν τόσο μεγάλο ουσιαστικό πρόβλημα, εάν απέναντι στους “Stagers”, στους εργαζόμενους με το πρόγραμμα Stage, δεν υπήρχε μια στρατιά χιλιάδων νέων, η «γενιά των 700 Ευρώ» που, είτε δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη», είτε από καθαρή περιφάνεια και με απόλυτη τήρηση της νομιμότητας και της αξιοκρατίας δεν θέλησαν να μπουν από τα κομματικά παράθυρα στα προγράμματα Stage, αλλά αγωνιζόντουσαν είτε στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, είτε αλλού, να βρουν εργασία.

Αυτούς δεν μπορούμε να τους αδικήσουμε απέναντι σε όσους εργάστηκαν με το Stage, πριμοδοτώντας τους τελευταίους με «μόρια» στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.

Θα ήταν λοιπόν ένα ακόμα έγκλημα, ένα ακόμα ανοσιούργημα, να πριμοδοτηθούν οι εργασθέντες με το Stage, έναντι των υπόλοιπων νέων.

Δ. Η λύση φαντάζει δύσκολη και το πρόβλημα μοιάζει αδιέξοδο, όμως υπάρχουν λύσεις που αποδίδουν δικαιοσύνη και συνθέτουν την «χρυσή τομή».Η μία λύση είναι να μην μετρήσει καθόλου η εργασιακή εμπειρία, ούτε το Stage, ούτε τίποτε άλλο, στους διαγωνισμούς του Α.Σ.Ε.Π. Σολομώντεια, απλή και δίκαιη. Η λύση όμως αυτή αδικεί όσους προσπάθησαν, όσους εργάστηκαν έναντι όσων παρέμεναν αδρανείς άνεργοι.

Η άλλη λύση, (η προτιμότερη, ορθότερη και δικαιότερη) κατά την γνώμη μου, είναι να μετρήσει ίσα και χωρίς καμία ειδική εύνοια ή πριμοδότηση, η προϋπηρεσία των υποψηφίων για το Δημόσιο, είτε πρόκειται για Stage είτε για εργασία εκτός Stage, ακόμα και σε άσχετο εργασιακό αντικείμενο (γιατί χιλιάδες νέοι αναγκάζονται να εργαστούν και σε άλλο αντικείμενο από αυτό της ειδίκευσής τους για να επιβιώσουν).

Με τον τρόπο αυτό, ούτε οι “Stagers” θα αδικηθούν, αλλά ούτε και τα παιδιά εκείνα, που παρά τις αντιξοότητες δεν επισκέφτηκαν το κομματικό γραφείο, αλλά προσπάθησαν με την αξία τους να εργαστούν σε οποιαδήποτε εργασία, για να επιβιώσουν.

Αυτή την γενιά, την γενιά των «700 Ευρώ» δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε και να την θέσουμε στην γωνία, αλλά θα πρέπει να στηρίξουμε την ανάγκη της και να επιβραβεύσουμε το θάρρος της, την εργατικότητα και τη νομιμότητά της (για να αποτελέσει και παράδειγμα για το μέλλον, ακόμα και για όσους χρησιμοποιούν μη νόμιμα μέσα για να εξεύρουν εργασία στο Δημόσιο).

Θα πρότεινα, μάλιστα, τελειώνοντας την πρότασή μου και επειδή ο ιδιωτικός τομέας είναι άγριος και ζοφερός, για τους υποψήφιους αυτής της κατηγορίας (G700) να αναγνωριστεί ως πλασματικός χρόνος εργασίας, ο χρόνος κατά τον οποίο λάμβαναν επίδομα ανεργίας και οι 9 μήνες εργασίας να λογιστούν ως ολόκληρο έτος. Αυτό ισορροπεί το προνόμιο των «Stagers», οι οποίοι με τις γνωστές ανανεώσεις συμβάσεων εργάζονταν διαρκώς. (Αλλωστε οι φτωχότερες οικογένειες δεν μπορούσαν να στηρίξουν ένα νέο για να εργάζεται με τον μισθό του Stage …).

Αυτή είναι η πρότασή μου και θαρρώ ότι είναι η δικαιότερη δυνατή λύση για όλους.