Οι λαϊκιστές-δημαγωγοί του ΠΑΣΟΚ απευθύνονται σε Αυστραλοπιθήκους ψηφοφόρους

Όποιος δηλώσει υπερήφανος κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄Αντιπροέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως για τα Εθνικά Θέματα

«Οι Έλληνες δικαιούνται να είναι υπερήφανοι»
(Δήλωση υπουργού της 21/2/10)

Προφανώς ο λαϊκιστής υπουργός θα εννοεί ότι οι Έλληνες πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για τις πράξεις των πολιτικάντηδων, οι οποίοι για τρεις δεκαετίες λεηλατούν, εκμαυλίζουν και ανασκολοπίζουν κάθε αξία, κάθε ηθική αρχή και κάθε υψηλό και ωραίο που είχε ο «κυρίαρχος» λαός, με τελική κατάληξη να τον εκποιήσουν στις ξένες αγορές.
Αυτό πια κι αν δεν είναι το βαθύτερο νόημα του πασοκικού σοσιαλισμού, του οποίου ο νυν αρχηγός αναρωτάται, ως παρθένα του Αρσακείου, πού πήγαν τα λεφτά. Δύο δεκαετίες υπουργός, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν διάβασε τίποτα! Θα νόμιζε κάποιος ότι παριστάνει το ούφο.
Είναι προφανέστατο ότι οι λαϊκιστές – όλα ετούτα τα χρόνια – ακολουθούν την πεπατημένη πολλών Αθηναίων δημαγωγών-πολιτικών, οι οποίοι για να δικαιολογούν τις κακόμορφες και πρόστυχες πράξεις τους άλλαξαν ακόμη και τη σημασία των λέξεων όπως το γεγονός αυτό μας το παραδίδει ο Θουκυδίδης γράφοντας: «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων εις τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει» (Για το «ταλέντο» αυτό των λαϊκιστών βλ. το έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002). Για να δούμε όμως τι λέει το Ελληνικό λεξικό, για την περηφάνια: υψηλοφροσύνη, αξιοπρέπεια, ακαταδεξιά, έπαρση, υπεραψία και περήφανος = ο αξιοπρεπής, ο υψηλόφρων, ο καυχώμενος για κάτι για να προσθέσω και «τα περήφανα γηρατειά», τα οποία όχι μόνο ξυλοκοπήθηκαν στο πρωθυπουργικό μέγαρο αλλά που τώρα τα περιμένουν μαύρες μέρες.
Ερωτάται: Τι σχέση έχουν αυτά τόσο από άποψη εννοιολογική όσο και από άποψη γεγονότων και πρακτικής – με την πρόστυχη περηφάνεια την οποία μας προτείνει ο κ. καθηγητής – υπουργός.
Προσωπικά, νομίζω, ότι την απευθύνει σε πολιτικούς Αυστραλοπιθήκους, όπως θεωρεί τους ψηφοφόρους του.

Είναι ζήτημα δικό τους, αν αισθάνονται έτσι! Προσωπικά, όταν ακούω και διαβάζω το τι λένε οι ξένοι για τους συνέλληνες αισθάνομαι οργή και ντροπή για λογαριασμό των πολιτικών μας, οι οποίοι συμπεριφέρονται ως πολιτικοί ελέφαντες, αφού υπέστησαν βαθύτατο ηθικό μιθριδατισμό.
Αλλού αυτοκτονούν για πιο ασήμαντα ηθικά παραπτώματα και για πιο πολύ ασήμαντες αρπαχτές. Εδώ δοξάζονται, ξαναψηφίζονται και χειροκροτούνται από τις αγελαίες μάζες που βιώνουν το ίδιο φαινόμενο του μιθριδατισμού.
Έλεγε ο φιλόσοφος Συκουτρής (1901-1937): «Πουθενά δεν φαίνεται περισσότερον η υπερηφάνεια του ηρωικού ανθρώπου, παρά εις τον τρόπον που διεξάγει τους λεγόμενους αγώνας ιδεών... Ο υπερήφανος σπαταλά τον εαυτόν του. Η ευτυχία του είναι να δαπανά, ακριβέστερον ακόμη να δαπανάται» (βλ. Ν. Καρρά: «Ιωάννης Συκουτρής: Ο Έλληνας Ιδεαλιστής», εκδ. «Πελασγός», Αθήνα 2001, σελ. 100-103 και σελ. 91 επ. το Κεφάλαιο: Η ηρωϊκή αντίληψις της ζωής»).
Ερωτάται πιο πέρα:
Τι σχέση μπορούν να έχουν οι σημερινοί αριβίστες πολιτικάντηδες και κάθε λογής λαμόγια μ’ αυτό το υψηλό νόημα της περηφάνιας;
Είναι δυνατόν για τους πολλαπλώς ταπεινωμένους και ευτελιζόμενους Έλληνες - ανά τα πέρατα του κόσμου – να αισθάνονται υπερήφανοι;
Όποιος δηλώσει υπερήφανος κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.