Tα Κάλαντα του Λαζάρου

-Πες μας, Λάζαρε, τι είδες εις τον Άδη, όπου πήγες;

Είδα φόβους, είδα ΄τρόμους, είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς, των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον.

Σάββατο του Λαζάρου σήμερα και από το πρωί ομάδες μικρών παιδιών, κρατώντας το στολισμένο στεφάνι, περιφέρονται στο Αιτωλικό και λένε τα κάλαντα του Λαζάρου.
http://etoliko-news.blogspot.com/2009/04/blog-post_11.html
Αξιέπαινη η προσπάθεια του Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου «Το Αιτωλικό», που συγκρότησε μεγάλη ομάδα παιδιών μελών του Συλλόγου και γύρισαν όλα τα καταστήματα του Αιτωλικού λέγοντας τα κάλαντα .
Παλιά, τα «Κάλαντα του Λαζάρου», τα έλεγαν μόνο κορίτσια οι λεγόμενες Λαζαρίνες ή Λαζαρίτσες.

Το Σάββατο του Λαζάρου βρίσκεται πάντα μέσα στις ωραιότερες μέρες της άνοιξης και είναι ένας προάγγελος της μεγάλης γιορτής της Λαμπρής. Η ανάσταση του Λαζάρου, γιορτάζεται σε μία εποχή που υπάρχει έντονη βλάστηση στην γη από λουλούδια και την ζεσταίνει ο ήλιος. Τα παιδιά από την Παρασκευή κρατώντας ένα συμβολικό ομοίωμα του Λαζάρου και χτυπώντας κουδούνια ψάλλουν τα κάλαντα.

Ιδού τα «κλασσικά» Κάλαντα. (Διότι υπάρχουν και παραλλαγές από τόπο σε τόπο)

Αν είναι με το θέλημα και με τον ορισμό σας
Λαζάρου την Ανάσταση να πω στ’ αρχοντικό σας.

Σήμερον έρχεται ο Χριστός,
ο επουράνιος Θεός,
εν τη πόλει Βιθανία.
Μάρθα κλαίει και η Μαρία
Λάζαρο τον αδερφό τους,
τον γλυκό και καρδιακό τους.

Τον μοιρολογούν και λέουν,
τον μοιρολογούν και κλαίουν
τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν.

Την ημέρα την τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να `ρτει
και εβγήκεν η Μαρία
έξω από τη Βιθανία
και εμπρός του γόνυ κλει
και τους πόδας του φιλεί.

Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου,
δεν θ` απέθνησκε ο αδελφός μου
Πλην! Και τώρα ‘γω πιστεύω
και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασ’ αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.

Τον τάφο να μου δείξετε
και ‘γω τον ανασταίνω.
Τραπέζι να ‘τοιμάσετε
και ‘γω θε να πηγαίνω.

Και παρευθύς επήγαν
και τον τάφο του εδείξαν.
Επήγαν και του έδειξαν
τον τάφο του Λαζάρου

Τους είπε και εκύλησαν
τον λίθο, που ‘χε απάνου.
Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει:

Άδη, Τάρταρε και Χάρο,
Λάζαρο θα σου τον πάρω.

Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.


Παρευθύς από τον Άδη
ως εξαίσιο σημάδι
Λάζαρος απελυτρώθη,
ανεστήθη και εσηκώθη,

Λάζαρος σαβανωμένος
και με το κερί ζωσμένος.

Εκεί Μάρθα και Μαρία
εκεί κι όλη Βηθανία.
Μαθητές και Αποστόλοι
τότε ευρεθήκαν όλοι

Δόξα το Θεώ φωνάζουν
και το Λάζαρο ξετάζουν

-Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδη, όπου πήγες;

Είδα φόβους, είδα ΄τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι,
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς, των χειλέων
και μη με ρωτάτε πλέον.

Του χρόνου πάλι νιορτάσωμε
με υγεία να σας βρούμε,
στον οίκο σας χαρούμενοι
τον Λάζαρο να πούμε.

Ή τους ήχους μας χαρούμενους πάλι να τραγουδούμε